Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Ας είναι τούτη η χρονιά σαν ρόδι γεμισμένο...
σαν ρόδι γεμισμένο
με σπόρους κόκκινους γλυκούς
και με φλουρί δεμένο,
να ΄χει χαρές, να ΄χει ευχές
επάνω στα κλαδιά του
και να ΄ρθει μες το σπίτι σας
με όλα τα καλά του....!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.....!!!!!!
Δε μπορώ να γράψω άλλα για το αύριο, ακόμα πολεμάω το σήμερα. Κλείνω σε ένα σεντούκι όλες μου τις αναμνήσεις, το οποίο θα προσπαθήσω να ανοίγω μόνο επιλεκτικά από εδώ και στο εξής. Αλλά οι άτιμες, ξεπηδούν μόνες τους με θράσος και στοιχειώνουν το μυαλό μου χωρίς να το θέλω! Αλλά ποτίζω το μυαλό μου με αισιοδοξία ότι μας περιμένουν ακόμα καλύτερα χρόνια. Φτάνει να έχουμε προσδοκίες. Προσδοκίες με πινελιές φρεσκάδας, διάθεσης και θετικής σκέψης! Όπως περίπου κάναμε ως τώρα.
Θα κλείσω, λοιπόν, το παραθυράκι των σκέψεών μου παραθέτοντας μία σοφή κουβέντα που είπε κάποτε ένας τσομπάνης στον μπαμπά μου: «Παιδάκι μου, τίποτα δεν είναι δικό μας παρά μόνο ό,τι βλέπουμε και ό,τι τρώμε». Γι’ αυτό οφείλουμε να ζούμε με ένταση, να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, να ρουφάμε την κάθε στιγμή, να χαμογελάμε, να αισθανόμαστε τυχεροί που αναπνέουμε.....!!!!!
Με τον καλό λοιπόν και οι ευχές σας επιθυμίες μου....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.....!!!!!!
Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017
Και μην ξεχνάτε...Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει...
Και μην ξεχνάτε...Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει...
Μπορούμε να τον συναντήσουμε οπουδήποτε..
Στην οικογένειά μας...Στους Φίλους μας...Στον Φύλακα Άγγελό μας...
Σε κάποιο αγαπημένο - ξεχωριστό πρόσωπο...
Στους γνωστούς μας...Ακόμα και σε έναν άγνωστο...
Απλά πιστέψτε στο… θαύμα...Γιατί ναι...Γίνονται ακόμα Θαύματα...🎄✨🎅🌟💞
Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017
Oι γλώσσες του κόσμου...
η πρώτη είναι το χαμόγελο
η δεύτερη είναι τα δάκρυα
η τρίτη είναι το άγγιγμα
η τέταρτη είναι η προσευχή
η πέμπτη είναι η αγάπη.
Με αυτές τις πέντε γλώσσες γυρίζω όλο τον κόσμο...
Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017
Φάτνη στο Ιερό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου..🌟
Καλά Χριστούγεννα με Υγεία χαμογελα ομορφες στιγμές..!💖
Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017
MIKΡΑΣΙΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ
Στην πανέμορφη ελληνική Σμύρνη πριν το 1922, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά αποτελούσε μια από Στις επισημότητες σκόλες της χρονιάς με ιδιομορφία δραστηριότητας και χαρακτηριστικών εκδηλώσεων. Ας ζήσουμε για λιγο στη Σμύρνη τις άγιες τούτες μέρες…
«…Από την παραμονή των Χριστουγέννων ανάστατη ολη η οικογένεια στο σμυρναϊκό σπιτι. Απο νωρίς το απογευμα αρχίζαν τα λουσίματα και η καθαριότητα, πρώτα των παιδιων. Θα μεταλαβαίνανε του «Χριστού τη μέρα» που ξημέρωνε, γι’ αυτό ήπρεπε να γινει «ειδική καθαριότητα». «Σώμα και ψυχή», οπως έλεγε η μητέρα/ σαν φέρνανε αντίρηση τα παιδιά. Λούσιμο, χτένισμα με το ψιλό χτένι/ κόψιμο σύριζα τα νύχια και σαπούνισμα γερό ουλο το κορμί για να μπουν τα παστρικά μοσκομυρισμένα ασπρόρουχα. Νηστεία κρατούσανε ολο το σαρανταήμερο, αλλα για τη μετάληψη έπρεπε να γινει «τρίμερο» με σκέτο νερόβραστο.
Αφου γινούτανε η γενική καθαριότητα στο σώμα, η μητέρα φώναζε ένα – ένα παιδί χωριστά και τόκλεινε στην κρεββατοκάμαρη. «Τώρα και τάλλα σου χρέη», έλεγε σοβαρή – σοβαρή, «τα χρέη της ψυχής, οπως τάπαμε»/ Αυτά ητανε: – Να πούνε το πιστεύω, τρεις φορές/ το πατερ ημων και να κάνουνε δέκα μετάννοιες μπροστά στα εικονίσματα. Οταν τελειώνανε κι αυτά τα χρέη/ ερχότανε η σειράγια τα χειροφιλήματα της συγχώρεσης. «Πρώτα τον παππουλη και τη νενέ/ και μη ξεχάσεις να κάνεις μετάνοια,/ αρμήνευε σιγανά η μητέρα. Παντα, τις γιορτινές μερες, απο τις παραμονές, ερχόντουσαν οι παππουληδες στα παντρεμένα τους παιδιά, για να περάσουν μαζί τους τα πατροπαράδοτα έθιμα. Οταν ερχόταν η ώρα να δώσουν την ευχή τους, για να πανε να μεταλάβουνε τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, άπλωναν με συγκίνηση το γέρικο χέρι τους να το φιλήσουν και έδιναν χιλιες ευκές με τρέμουλη απο τη συγκίνηση φωνη, για υγεία, προκοπή και προ παντων για γνώση.
Το ιδιο γινότανε κι αυτό απο τον πατέρα και τη μητέρα και οσους θειους και θειες βρισκόντουσαν κοντά. Ποτέ ομως δεν ξεχνούσανε τη νονά. Απο πολυ μικρά τα πήγαινε η μάνα τα παιδια στη νουνά, για να τα ευχηθεί τη μέρα που θα μεταλαβαίνανε. Σαν μεγαλώνανε πηγαίνανε προθυμα μόνα τους. Γιατι, η συγχώρευση της νουνάς, είχε μια ιδιαίτερη χαρά. Παντα μετά το χειροφίλημα και τις ευχές «να γίνουν καλοί Χριστιανοί», ήβαζε κάμποσα μεταλίκια στις τσέπες των βαφτισιμιών της, λέγοντας: «για να ανάψετε κερι αύριο που θα μεταλάβετε». Μετά τη μετάληψη η μητέρα είχε έτοιμο στο σπιτι, σ’ ένα ρακοποτηρο, μοσχάτο κρασί κι έδινε στα παιδια, να πιούνε μια γουλια/ «για να πάει η αγία κοινωνια κάτω»/ και συνάμα παρέγγελνε, οσο πειστικα μπορούσε: «Προσέξτε παιδια, να μη φτύστε καθόλου σήμερα/ να μη χτυπήστε και ματώστε/ και προ πάντων/ να μη πειτε ασκημο λογο/ προσέξτε! έχετεμεταλάβει μη το ξεχάστε!» Οι μέρες απο τα Χριστουγέννα ισαμε τον Αγιο Βασίλη ητανε σωστό αναστάτωμα, για μικρούς και μεγάλους στην αξέχαστη πατρίδα. Τα σκολειά κλειστά και τα σπιτια ολο ετοιμασίες.
Οι νοικοκυράδες μπαινοβγαίνανε φουριόζες κι ολο μουρμουρίζανε για τα παιδιά, που μπερδεύανε μέσα στα ποδάρια τους και δεν περνούσε μέρα που να μη τα καταχερίσουνε. Μα ανήμερα την Πρωτοχρονιά τα παντα ηταν εντάξει. Τα σπιτια «πετούσαν» απο πάστρα και μοσκοβολουσαν κανέλλα και καριοφύλλι, περιμένοντας τον καινούργιο χρόνο. Ούλα τα πατροπαράδοτα αντέτια, ήπρεπε να γινουν οπως τα βρήκανε απο τσι γονιοί τους. Πρωί – πρωί ξεκινούσε ολη η οικογένεια, με τα κατάκαλά τους, να πανε στην εκκλησία. Ο νοικοκύρης κρατούσε στην τζέπη του το ροδι, που θα σπούσε στην πορτα του σπιτιού σαν θα γυρνούσαν. Για το καλό του χρόνου και για πολλά μπερικέτια, όπως λεγανε. Μετά απ’ αυτό ήπρεπε να μπει με το δεξί στο σπιτικό και να ευχηθεί σ’ ολη τη φαμίλια του «καλη χρονιά», φιλωντας έναν – εναν σταυρωτά. Σαν τέλειωναν οι ευχές, ολη η φαμίλια καθότανε με τάξη γύρω στο αηβασιλιάτικο τραπέζι. Η μητέρα έφερνε αμεσως το θυμιατό, και θυμιαζε με μοσκολιβανο, πρώτα την πίττα και μετά έναν – έναν κάνοντας το σημείο του σταυρού. Ο πατέρας ήκοβε την βασιλιόπιττα με την ιδια κάθε χρόνο σειρά:
Το πρώτο κομμάτι του Χριστού,/ της Παρθένου/ και μετά κατά ηλικία, αρχίζοντας απο τους παπουλήδες. Το νόμισμα ήτανε παντα μεταλλίκι χρυσό και σ’ εκείνον που θάπεφτε θάφερνε μεγάλο γουρι. Πολλες φορές τύχαινε, την ώρα που κόβανε την πιττα, να έρθουν τα παιδια του μαχαλά να τα πούνε. Το σήμαντρο χτυπούσε με τέχνη και το ντουμπελέκι κρατούσε το ισιο.Οι παιδικές φωνές συμπληρωναν τη χαρούμενη ατμόσφαιρα του σπιτιού και τα λόγια τους έφερναν στον καθένα ένα καλό μήνυμα:
Αρχή μηνια κι αρχή χρονιά ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος εκκλησιά με τ’ άγιο θρόνο τραγουδούσαν τα παιδόπουλα, μα τόνιζαν ιδιαίτερα τις ευχές για τον νοικοκύρη του σπιτιού: χρόνια πολλά να ζήσει, ποντάροντας σ’ ένα καλύτερο μπαξίσι. Δεν πρόφταινε καλά – καλά να τελειώσει το κόψιμο της πιττας/ και το μοίρασμα των μπουναμάδων/ κι αρχίζανε να καταφτάνουν τα πρώτα βίζιτα./ Παλιό αντένι κι αυτό. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά, συγγενείς και φίλοι/ μονο άντρες/ ανταλάανε βίζιτα για να ευχηθούν «τα έτη πολλά».Ακόμη και άγνωστοι μπαίνανε απο μέσα, για να πουνε τις ευχές τους. Οι πόρτες του σμυρναίικου σπιτιού, ούλη μέρα της Πρωτοχρονιάς εμεναν ανοιχτές, για ολο τον κόσμο. Μονοι οι γιατροί,/ σαν γιατροί/ πηγαίνανε/ τη χρονιάρα μέρα/ στα σπιτια. Και ανάγκη να ήτανε αποφεύγανε να τους καλέσουνε. Ολοι οι επισκέπτες ήπρεπε να σερβιριστούν απο το μεγάλο τραπέζι της σάλας, που ηταν ανοιγμένο περα για πέρα. Στρωμενο με το άσπρο λινό τραπεζομάντηλο, απο τα προυκιά της νοικοκυράς, με κεντημένα στη μέση τα ψημια της. Ολα τα καλά του Θεού βρισκόντουσαν, για το καλό της χρονιας, απανω σε εκείνο το τραπεζι. Βαλμένα με τάξη στα καλά σερβίτσια, που φύλαγαν για τις χρονιάρες μέρες.
Μεσ’ τη μεση η μεγάλη φρουτιέρα με το «Χριστό». Ετσι λέγανε τη μέρα εκεινη τα λογιών – λογιών ξερά φρούτα. Σωστό φρουτατζίδικο ητανε ο λεγόμενος «Χριστός». Τίποτα δεν έλειπε. Και τι δεν είχε σε κεινη την πελώρια κρυστάλινη φρουτιέρα. Ο,τι ήθελες και τραβούσε η όρεξή σου. Δαμάσκηνα, φουντούκια, τζίτζιφα, κουκουνάρια, σουλτανιές σταφίδες, μύγδαλα, καρύδια, ως και κουντουρούδια. Μα ποτέ δεν ήλιπε το μανα τ’ ουρανού. Ούλα αυτά στολισμένα με πρασινάδες και ου, δείχνανε πραγματικά την ευλογία του Χριστού. Ασε πια εκεινα που είχανε φτιάξει τα άξια χέρια της νοικοκυράς. Μια στοιβα σεκέρ λουκούμια/ πασπαλισμένα με άχνη/ μοιάζανε με χιονισμένο βουνό. Δίπλα τα φοινίκια ποτισμένα στο μέλι. Βασιλοπιττάκια λογιών λογιών. Αστρουλάκια καρδίτσες, αετουδάκια, ολα με το καρεφυλάκι στη μέση που μοσκομυρίζανε και θρούσανε μολις τάβαζες στο στόμα. Μα στην πρώτη γραμμή, απ’ ολα τα κατασκευάσματα ερχούντανε η Βασιλόπιττα. Κάθε Σμυρνιά νοικοκυρά, ήβαζε ουλα τση τα δυνατά να στολίσει καλύτερα απο τσ’ άλλης την πιττα του σπιτικού της. Στη μέση ήπρεπε να μπει / απαραίτητα/ ο δικέφαλος αετός και γύρω – γύρω μικρότερα αετουδάκια και λογιών – λογιών πλουμιά. Αστρα, πουλουδάκια και ο,τι άλλο κατέβαζε το γούστο της για να γίνει πιο όμορφη.
Αυτά ητανε αντέτια που τα κρατούσανε, ανάλογα, ολα τα σπιτικά της Σμύρνης, πλούσια και φτωχά. Οι νοικοκυρές δεχόντουσαν τα βίζιτα στολισμένες με ούλα τα καλά τους/ για να τιμήσουν τους αντρες τους/ και να φανεί η αγάπη που τους εχουν. Μεγάλη τιμή για τη νοικοκυρά ηταν/ τα βίζιτα να πάρουν απ’ ούλα τα καλούδια που είχε φτιαξει και να τα παινέψουν. Το σμυρναιϊκο σπιτι ηταν φιλόξενο και οι Σμυρνιές τόχανε καμάρι να ρετσιβάρουν τους μουσαφιραίους. Τα φαγιά τους ητανε μιλημένα. Ο χριστουγεννιάτικος διανος ηθελε ολόκληρη επιστήμη για να γινει οπως πρέπει. Παραγεμισμενος με καβουρντισμένο κυγμά με ψιλό – ψιλό κρεμμυδάκι, και ξεροψημένα κάστανα στη χόβολη του μαγκαλιού. Μπόλκο μαύρο πιπερι και κουκουναράκια. Ροδοκοκκινισμένος και γαρνιρισμένος με ολόκληρες πατετούλες, άνοιγε σ’ ολους την όρεξη. Ολα τα φαγια που ψήνανε οι Σμυρνιές νοικοκυράδες ητανε σωστός πειρασμός. Οποιος έτυχε να φάει το στιφάδο τους, ποτέ δεν το ξεχνά. Με μπολικα ολόκληρα κρεμμυδάκια και ολων των λογιών τα μπαχαρικά μέσα. Το κρέας, όμως, ήπρεπε νάναι γουρουνίσιο ή αγριογούρουνο, άμα ητανε η εποχή του. Αμ οι γιαπρακιένιες ντολμάδες με κιμα ή γιαλαντσί, τι σου λενε! ‘Η το ατζέμ πιλάφι πούμενε κουκι – κουκί, ακομη και την άλλη μέρα. Ασε πια τα σουτζουκάκια! με το σκορδάκι και το μπολικο κίμινο, που μύριζαν δυο μαχαλάδες πέρα. Στα γλυκίσματα και τα ρετσέλια πια, δεν τις έφτανε κανείς. Σαν έτρωγες απ’ αυτά, ηταν να γλύφεις και τα δάχτυλά σου, που λέει ο λόγος…
Οι γυναίκες στη Σμύρνη, δεχοντουσαν μόνο ανήμερα της Πρωτοχρονιάς και κανανε τα βίζιτά τους (τις επισκέψεις τους) την άλλη μέρα ή την παραπανω. Σκέτο «γυναικείο» οταν το λέγανε. Στα βιζιτα αυτά πια, γινούτανε και το «μορστράρισμα» των μποναμάδων. Ο,τι ήθελε να τους δωρήσουν την Πρωτοχρονιά, ήπρεπε να το φορέσουν στο βιζιτο εκεινο. Προ πάντων οι παντρεμένες και αρραβωνιασμένες. Ο,τι χρυσαφικό παίρνανε απο τσι άντρες τους και αρραβωνιαστικούς, για καμάρι το βάζανε κι ας είχαν άλλα τόσα. Κι ήβλεπες μάτια μου χρυσαφικά/ σαν να βρισκόσουνα στα κουγιουμτζίδικα του καπαλι τσαρσιού. Κορδόνια, μακριά και κοντά και Κωσταντινάτα. Μαλαματένια βραχιόλια, λογιών – λογιών. Στριφτα, μάπες ή βέργες. Σκουλαρίκια καφασωτά που λαμποκοπουσανε. Δαχτυλίδια μονόπετρα με διαμάντια σα ρεβύθι. Στα καρέ τους φιγουράρανε ρέστες – ρέστες τα μαργαριτάρια. Πολλές φορές ανακατωμένες με αληθινά κοράλια. Καταστόλιστες ξεκινούσαν για τα βίζιτα οι Σμυρνιές της καλής τάξης οπως τις λεγανε, με τα πιο καλά τους λούσα και στολιδια. Μπουάδες, μανσόν και παπούτσι λουστρίνι καϊκάκι να τρίζει. Απαραίτητο ομως ηταν το καπελλο με φτερό. Κορδωμένες στα αστραφτερά «λαντώ», κάνανε πιο πρωτοχρονιατικο αντέτι στα συγγενικά και φιλικά σπιτια…
"Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει Χρονοποιός ας είναι η λέξη γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με τον Χόρχε Μπουκάι, που θα μας εξηγήσει την πραγματική σημασία του χρόνου γιατί όπως λέει: "Ο χρόνος μας έχει δοθεί για να είμαστε ευτυχισμένοι και για κανέναν άλλο λόγο. Όταν χάνουμε χρόνο, χάνουμε ευτυχία...
Μια μέρα, ένας ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες: Αμηντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε: Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες. Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει. Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή. «Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε: «Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω… Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή;
Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα; Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε; Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες; Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε… Κάθε λεπτό. Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.." Όπως έλεγε και ο Άγγλος συγγραφέας και ποιητής Τόμας Χάρντυ: "Ο χρόνος τα αλλάζει όλα εκτός από κάτι μέσα μας που μένει έκπληκτο από την αλλαγή..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που αγάπησαν την ζωή και έγραψαν με την ομορφιά και την αλήθεια της ψυχής τους. Έστειλαν τις ευχές τους και αυτές τώρα μας συντροφεύουν εδώ, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στον Μέντα 88.
"Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου, Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου πως θα τις γιόρταζες εσύ τώρα που έχεις το κλειδί ; Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει Χρονοποιός ας είναι η λέξη γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ
Μουσική - στίχοι - τραγούδι: Διονύσης Σαββόπουλος
https://www.youtube.com/watch?v=ck_322odCng
22 Δεκεμβρίου, της Αγίας Αναστασίας
α) Δίνει φάρμακα και θεραπεύει σωματικές και ψυχικές ασθένειες: "είχε άνωθεν δύναμη να λύει και να καταστρέφει των φαρμάκων και των δηλητηρίων τα δεινά αποτελέσματα και τις ενέργειες", ή διότι παρέχει η ίδια αφθόνως φάρμακα, ‘’εκλύει’’ φάρμακα, για την θεραπεία ασθενειών, όπως λέγει το Μεγαλυνάριο μίας ακολουθίας της:‘’ Φάρμακα προχέουσα μυστικά ψυχών και σωμάτων θεραπεύεις πάθη δεινά, ω Αναστασία, τη θεία ενεργεία, διο τας χάριτάς σου πάντες κηρύττομεν’’, ή
β) Λύνει τις φαρμακείες, δηλαδή τα μάγια: Ανάμεσα στις πολλές άλλες ιάσεις και θεραπείες που επιτελεί, έλαβε θεϊκή χάρη να διασώζει όσους έπεσαν στα δίχτυα των φαρμακών και των φαρμακευτριών, δηλαδή των μάγων και των μαγισσών !
* Τ' όνομα Αναστασία προέρχεται από το αρχαίο ρήμα ανίστημι που σημαίνει σηκώνω, ξεσηκώνω ή ανασταίνω. Στην ορθόδοξη εκκλησία οι Αναστασίες έχουν έξι (6) γιορτές:
1. Αναστασία η Πατρικία: 10 Μαρτίου
2. Αναστασία η Μάρτυς: 15 Απριλίου
3. Αναστασία η Παρθενομάρτυς: 12 Οκτωβρίου
4. Αναστασία η Ρωμαία: 29 Οκτωβρίου
5. Αναστασία η Φαρμακολύτρια: 22 Δεκεμβρίου
6. Η Αναστασία γιορτάζει επίσης και το Πάσχα/ Ανάσταση, που είναι κινητή εορτή, ενώ
7. Επιπλέον υπάρχει η Αγία Αναστασώ τη μνήμη της οποίας γιορτάζουμε στις 18 Μαΐου.
** Ο Αναστάσιος όμως γιορτάζει άλλες μέρες και μάλιστα σε δεκαπέντε (15) διαφορετικές γιορτές στην ορθόδοξη εκκλησία:
1. Αναστάσιοι οι Δύο Ομολογητές Μαθητές του Αγίου Μαξίμου: 20 Σεπτεμβρίου
2. Αναστάσιος ο Πέρσης: 22 Ιανουαρίου
3. Αναστάσιος ο Πέρσης Ανακομιδή Λειψάνου: 24 Ιανουαρίου
4. Αναστάσιος ο Νεομάρτυς ο Ναυπλιεύς: 1 Φεβρουαρίου
5. Αναστάσιος ο Ιεροσολύμων: 10 Φεβρουαρίου
6. Αναστάσιος ο Αντιοχείας: 20 Απριλίου
7. Αναστάσιος ο Όσιος ο Σαναΐτης: 21 Απριλίου
8. Αναστάσιος ο Μάρτυς ο αναστάς: 21 Ιουνίου
9. Αναστάσιος ο Νέος ιερομάρτυς: 8 Ιουλίου
10. Αναστάσιος ο Νεκρέγερτος: 8 Αυγούστου
11. Αναστάσιος ο Όσιος εν Κύπρω: 17 Σεπτεμβρίου
12. Αναστάσιος ο Μάρτυς: 25 Οκτωβρίου
13. Αναστάσιος ο Νεομάρτυς: 18 Νοεμβρίου
14. Αναστάσιος ο Μάρτυς: 5 Δεκεμβρίου
15. Ο Αναστάσιος γιορτάζει επίσης και το Πάσχα/Ανάσταση, που είναι κινητή εορτή.
*** Τέλος, το όνομα "Ανέστης" διαφέρει από τ' όνομα "Αναστάσιος", καθώς προέρχεται από το " Χριστός Ανέστη" και γιορτάζει μόνον το ορθόδοξο Πάσχα/ Ανάσταση.
Σε κάθε περίπτωση Χρόνια πολλά στις Αναστασίες που γιορτάζουμε σήμερα..!!
Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017
Χριστούγεννα με αγάπη παντού!!💖
Όσο μεγαλώνεις,όλο και μικραίνει η Χριστουγεννιάτικη λίστα δώρων,
γιατί όλα αυτά που επιθυμείς δεν αγοράζονται πια...
Ας γίνουμε φύλακας άγγελος για τον συνάνθρωπό μας.....βοηθάμε με κάθε τρόπο...
Χριστούγεννα με αγάπη παντού!!
💖ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ.
ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ.
Η μανταρινιά, όπως και τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή, κατάγεται από την ανατολική Ασία (Κίνα, Ινδονησία κ.α.), όπου και καλλιεργούνταν αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν φτάσει στην Ευρώπη. Όσον αφορά τη χώρα μας, το 1827 ή -29, την έφερε στον Πόρο ο Ρώσος ναύαρχος Χέιδεν, ξέρετε, αυτός της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (οι άλλοι 2 ήταν ο Κόδριγκτον και ο Δεριγνύ-άσχετο). Λέγεται ότι τα γευστικά φρούτα πήραν το όνομά τους από τους Μανδαρίνους, (τους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς της κινεζικής αυτοκρατορίας), εξαιτίας του χρώματος που είχαν οι στολές τους αλλά και γιατί αντάλλασσαν τα φρούτα αυτά ως δώρα.
Οι Κλημεντίνες πήραν το όνομα τους από τον… μοναχό
Clement Rodier (1829 – 1904) που εντόπισε την συγκεκριμένη ποικιλία στην Αλγερία. Αλλά πώς βρέθηκε η μανταρινιά στη Χίο?
Clement Rodier (1829 – 1904) που εντόπισε την συγκεκριμένη ποικιλία στην Αλγερία. Αλλά πώς βρέθηκε η μανταρινιά στη Χίο?
Η καλλιέργεια της μανταρινιάς στη Χίο θεωρείται από πολλούς ότι ξεκίνησε από τους Γενοβέζους κατακτητές (1348-1566), χωρίς ωστόσο να υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες. Προφορικές μαρτυρίες του κ. Γ. Χωρέμη αναφέρουν αντίθετα ότι οι πρώτες μανταρινιές ήρθαν στο νησί από τον παππού του Γιάννη Κ. Χωρέμη μετά τον παγετό του 1850, οι οποίες καλλιεργήθηκαν στα κτήματά του. Από εκεί, με εμβολιασμό πάνω σε νεραντζιές, η καλλιέργεια των μανταρινιών επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον Κάμπο της Χίου.
Σίγουρα ξέρετε ότι το μανταρίνι είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες αλλά και βιταμίνες Α και C, πολύτιμη Πηγή Υδατανθράκων, σίδηρου, καροτίνης και φωσφόρου, νατρίου, πρωτεϊνών, ασβεστίου, καλίου, μαγνησίου αλλά και φολικού οξέος.
Σίγουρα ξέρετε ότι το μανταρίνι είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες αλλά και βιταμίνες Α και C, πολύτιμη Πηγή Υδατανθράκων, σίδηρου, καροτίνης και φωσφόρου, νατρίου, πρωτεϊνών, ασβεστίου, καλίου, μαγνησίου αλλά και φολικού οξέος.
Να όμως το κάτι συναρπαστικό και κάτι που σίγουρα δεν ξέρετε..
Το αγαπημένο αυτό χειμωνιάτικο φρούτο, έχει μια μοναδική ικανότητα να.. αποσύρει από τον οργανισμό μας τα πιο επικίνδυνα βαρέα μέταλλα όπως:
μόλυβδος-..υδράργυρος-…η περίσσεια χαλκού..το κάδμιο-..
το χρώμιο-Cr και…αρσενικό ..
Τα βαρέα μέταλλα, γενικά δεν αποβάλλονται, όση αποτοξίνωση και να κάνει κάποιος, και θεωρούνται μια από τις αιτίες για πολλές χρόνιες ασθένειες όπως πονοκέφαλοι, πολλαπλή Σκλήρυνση (Κατά Πλάκας), Αλτσχάιμερ. Η επιβάρυνση της τροφικής αλυσίδας με βαρέα μέταλλα, οφείλεται στη ρύπανση του περιβάλλοντος από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες, όπως η διάθεση ανεπεξέργαστων λυμάτων στους υδάτινους αποδέκτες, καύση στερεών απορριμμάτων, η ανεξέλεγκτη διάθεση στερεών απορριμμάτων (περιέχουν βαρέα μέταλλα) στο έδαφος, η καύση συμβατικών καυσίμων κ.α.
Δεδομένου ότι τα βαρέα μέταλλα δεν αποικοδομούνται, συσσωρεύονται στο έδαφος και τα νερά (γλυκά και αλμυρά), με αποτέλεσμα να περνούν στην τροφική αλυσίδα.
μόλυβδος-..υδράργυρος-…η περίσσεια χαλκού..το κάδμιο-..
το χρώμιο-Cr και…αρσενικό ..
Τα βαρέα μέταλλα, γενικά δεν αποβάλλονται, όση αποτοξίνωση και να κάνει κάποιος, και θεωρούνται μια από τις αιτίες για πολλές χρόνιες ασθένειες όπως πονοκέφαλοι, πολλαπλή Σκλήρυνση (Κατά Πλάκας), Αλτσχάιμερ. Η επιβάρυνση της τροφικής αλυσίδας με βαρέα μέταλλα, οφείλεται στη ρύπανση του περιβάλλοντος από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες, όπως η διάθεση ανεπεξέργαστων λυμάτων στους υδάτινους αποδέκτες, καύση στερεών απορριμμάτων, η ανεξέλεγκτη διάθεση στερεών απορριμμάτων (περιέχουν βαρέα μέταλλα) στο έδαφος, η καύση συμβατικών καυσίμων κ.α.
Δεδομένου ότι τα βαρέα μέταλλα δεν αποικοδομούνται, συσσωρεύονται στο έδαφος και τα νερά (γλυκά και αλμυρά), με αποτέλεσμα να περνούν στην τροφική αλυσίδα.
Η τοξικότητά τους εξαρτάται από το είδος, τη συγκέντρωσή του, την συνύπαρξη του με άλλα βαρέα μέταλλα, και το είδος του οργανισμού.
Συμπερασματικά…τρώμε μανταρίνια…
"Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά; Όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά, τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν’ αργά;
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα φτάσει μέχρι την υπέροχη Βαρκελώνη. Θα πάει στο γραφείο ενός ψυχολόγου που είναι διάσημος και περιζήτητος στην Ισπανία και έχει γράψει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες από τις συνεδρίες του. Έχει τίτλο "Η τέχνη της Ευτυχίας". Πιστεύει ότι "Η ζωή είναι απόλαυση: να αγαπάς, να μαθαίνεις, να ανακαλύπτεις. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις από τη στιγμή που θα ξεπεράσεις τους φόβους σου και θα μάθεις την τέχνη τού να μην είσαι δυστυχισμένος..." Ο Ραφαέλ Σανταντρέου αναλύει μια πρακτική μέθοδο, επιστημονικά αποδεδειγμένη, για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε ως προσωπικότητες, με στόχο να γίνουμε πιο δυνατοί και ευτυχισμένοι. Με ιστορίες και περιστατικά από την επαγγελματική και την προσωπική του ζωή, ο συγγραφέας μάς δείχνει πώς να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε. Αντί να νιώθουμε αγχωμένοι, δυστυχισμένοι ή συνεχώς εξοργισμένοι, μπορούμε να γίνουμε ήρεμοι, χαρούμενοι και αισιόδοξοι με τη βοήθεια ενός θεραπευτή ή διαβάζοντας ένα βιβλίο όπως αυτό. Όπως λέει: "Οι άνθρωποι είμαστε μηχανές αξιολόγησης. Αξιολογούμε ό,τι μας συμβαίνει. Πίνουμε καφέ και, ενώ τον απολαμβάνουμε, μια γωνίτσα του μυαλού μας αναρωτιέται: Είναι νόστιμος; Με ξυπνάει; Απολαμβάνω το διάλειμμα αυτό; Να το επαναλάβω;… Αυτό το κάνουμε συνέχεια. Πράγματι, αξιολογούμε διαρκώς και σε τέτοιο βαθμό που, στην πράξη, δεν το αντιλαμβανόμαστε καν. Αξιολογούμε όπως ανασαίνουμε... Απίστευτο! Δε σταματάμε στιγμή να αξιολογούμε τα πάντα! Αυτή η αξιολόγηση τελικά επιδιώκει τον προσδιορισμό των γεγονότων ως «καλών» και «κακών» για εμάς, ως «επωφελών» ή «επιζήμιων», «καταπληκτικών» και «τραγικών». Και είναι καθοριστική για την ψυχική μας υγεία... Όταν λέμε πως ένα συγκεκριμένο γεγονός είναι «τραγικό» –ή θα ήταν «τραγικό» αν συνέβαινε– εννοούμε πως: 1. Δεν μπορώ να γίνω ευτυχισμένος. 2. Δεν έπρεπε να έχει συμβεί. 3. Δεν μπορώ να το αντέξω. Στο άλλο άκρο, όταν λέμε πως κάτι είναι «καταπληκτικό» –ή, αν συνέβαινε, θα ήταν «καταπληκτικό»–, αυτό σημαίνει: «Σίγουρα θα είμαι ευτυχισμένος για πάντα!» Τα πιο ευάλωτα από συναισθηματική άποψη άτομα τείνουν να αξιολογούν ό,τι τους συμβαίνει –ή μπορεί να τους συμβεί– με το χειρότερο άκρο, ως «τραγικό». Πράγματι, όταν οι ασθενείς μου ζητούν διάγνωση, δεν τους λέω ότι έχουν κατάθλιψη ή κάτι ανάλογο∙ συνήθως απαντώ ως εξής: «Πάσχεις από την ασθένεια της “τραγικίτιδας”». Και φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο της ψυχολογίας γενικότερα: στην τραγικίτιδα. Η τραγικίτιδα είναι η μητέρα όλων των συναισθηματικών διαταραχών! Θα το εξηγήσουμε πιο αναλυτικά, γιατί από την ορθή κατανόηση αυτής της έννοιας θα εξαρτηθεί η μεταμόρφωσή μας σε άτομα υγιή και δυνατά. Όταν μαθαίνουμε να αξιολογούμε με πιο ακριβή, ρεαλιστικό και θετικό τρόπο, τα συναισθήματά μας γαληνεύουν, γιατί θυμόμαστε πως τα συναισθήματα είναι πάντα προϊόν των σκέψεων ή των εκτιμήσεών μας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος! Ποτέ δεν συζητώ με τους ασθενείς μου τα προβλήματα που τους απασχολούν.. Η ουσία είναι ότι δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα προβλήματα. Τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι, θα πάψουν να νιώθουν τόσο άσχημα. Θεραπεύονται όταν, μέσα τους, θα πουν κάποια στιγμή: Ακόμα κι αν αισθάνομαι έτσι και έχω τόσα προβλήματα μπορώ να απολαύσω τη ζωή. Τα άτομα με ψυχική δύναμη προσέχουν πολύ περισσότερο να μη δραματοποιούν ό,τι ενδεχομένως μπορεί να έχει αρνητική έκβαση στη ζωή τους, κι αυτή είναι και η πηγή της δύναμής τους. Γνωρίζουν καλά πως οι περισσότερες ατυχίες στη ζωή δεν είναι «πολύ κακές» ούτε «τραγικές». Αυτή η βαθιά πεποίθηση είναι που τα κρατά ψύχραιμα, αυτό είναι το μυστικό τους. Ακούστε μια ιστορία: Χιλιάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Ρώμη ο νεαρός Επίκτητος, φορτωμένος δέματα, προχωρούσε στη Βία Μάγκνα, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ρώμης, προσπαθώντας να αποφύγει τους περαστικούς που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μπροστά του, ο κύριός του Επαφρόδιτος επιτάχυνε το βήμα, αδιαφορώντας για το πόσο δύσκολο ήταν για τον δούλο του να τον ακολουθεί. Ο Επαφρόδιτος εκτιμούσε τον Επίκτητο, τον νεαρό υπηρέτη του, κυρίως για την απίστευτη ευφυΐα του. Όταν έπεσε πάνω του τυχαία, τότε που ήταν μικρό αγόρι, στη γενέτειρά του την Ιεράπολη, στην Τουρκία, κατάλαβε αμέσως πόσο προικισμένος ήταν και θέλησε να τον πάρει δούλο του. Αυτό το τετράχρονο αγοράκι διάβαζε και έγραφε στα ελληνικά και στα λατινικά χωρίς να του το έχει διδάξει ποτέ κανείς! Απλώς τα είχε μάθει από τις επιγραφές στα καταστήματα και στους ναούς. Πολλά χρόνια αργότερα, και οι δύο θα μετακόμιζαν στο κέντρο του κόσμου, τη Ρώμη, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, όπου ο Επαφρόδιτος άρχισε να ευημερεί ως έμπορος ειδών πολυτελείας. Εκείνο το πρωί κύριος και υπηρέτης κατευθύνονταν στη βίλα μιας πάμπλουτης χήρας που κατοικούσε κοντά στην Αγορά. Της πήγαιναν κάποια δείγματα ακριβών αρωμάτων από την Περσία και υφασμάτων από την Ανατολή. Ο Επίκτητος ήταν τόσο φορτωμένος, που με δυσκολία έβλεπε να προχωρήσει και, κάποια στιγμή, έπεσε πάνω σε δύο αγόρια που έτρεχαν. Έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε καταγής. Σαν σε αργή κίνηση, ο Επίκτητος είδε το μπουκαλάκι με το πιο ακριβό άρωμα να πετάγεται στον αέρα και να διαγράφει ένα μικρό τόξο πριν προσγειωθεί πάνω στο πλακόστρωτο. Ο τόπος γέμισε σπασμένα γυαλιά και τα ρούχα του λεκέδες από άρωμα. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χρόνος σταμάτησε. Ξάφνου, ένας κρότος και ένα τρομερό κάψιμο στον αριστερό του μηρό τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ο κύριός του ο Επαφρόδιτος τον χτυπούσε με ένα σκληρό δρύινο ραβδί! «Αυτό, αχρείε, για να μάθεις να είσαι πιο προσεκτικός!» του φώναζε έξωφρενών, ενώ τον χτυπούσε ξανά και ξανά στο ίδιο πόδι. Ο Επαφρόδιτος εκτιμούσε ειλικρινά τον υπηρέτη του –μάλιστα του πλήρωνε τα ακριβά μαθήματα σε μια φιλοσοφική ακαδημία– αλλά ήταν διαβόητος για τον ευέξαπτο και παρορμητικό χαρακτήρα του. Στην αρχαία Ρώμη δεν ήταν και είδηση το ότι ένας άρχοντας χτυπούσε σαδιστικά τον δούλο του. Ήταν ιδιοκτησία του και μπορούσε να το κάνει. Εντούτοις, εκείνο το πρωί μαζεύτηκε κόσμος γύρω από τους δύο άντρες, αν και για έναν εντελώς ασυνήθιστο λόγο. Προς έκπληξη όλων όσοι παρακολουθούσαν τη σκηνή, ο νεαρός υπηρέτης δεν άνοιγε το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί ή να εκφράσει τον πόνο του. Απλώς κοίταζε τον κύριό του αδιάφορα, κι αυτό εξόργιζε τον Επαφρόδιτο ακόμα πιο πολύ. «Δεν πονάς, αναιδέστατε; Πάρε κι άλλη λοιπόν!» ούρλιαζε ο έμπορος χτυπώντας τον τόσο δυνατά που είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Ο Επίκτητος παρέμενε ατάραχος, ώσπου κάποια στιγμή άνοιξε το στόμα για να πει μόνο τούτο: «Κύριε, προσέξτε, γιατί, αν συνεχίσετε έτσι, θα σπάσετε το ραβδί σας». Ο Επίκτητος, έζησε ανάμεσα στο 55 και στο 135 μ.Χ. Υπήρξε δούλος σε όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας και τελικά απελευθερώθηκε λόγω του ιδιαίτερου φιλοσοφικού του χαρίσματος. Έτσι, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο σπουδαίους διανοούμενους της εποχής του και απέκτησε φήμη πολύ μεγαλύτερη και από αυτή ακόμη του Πλάτωνα, μεταξύ τόσο των Ρωμαίων όσο και των Ελλήνων. Μεταγενέστερα, την αξία του αναγνώρισε και η ιστορία και στις μέρες μας θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Η ιστορία αυτή μας κάνει να πιστέψουμε πως ο φιλόσοφος είχε κατορθώσει να ελέγχει εντελώς τα συναισθήματά του αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Ούτε το επιδίωκε ούτε κάτι τέτοιο έχει σχέση με τις διδαχές του. Ο Επίκτητος δίδασκε ότι πρέπει να έχουμε ψυχική δύναμη, το οποίο δε σημαίνει «να μη νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα», απλώς «να μην κατακλυζόμαστε από αρνητικά συναισθήματα», κι αυτό ακριβώς προσπαθώ να σας εξηγήσω. Μέσω αυτού του νοητικού ελέγχου, ακόμη κι όταν τα άτομα αισθάνονται πόνο, λύπη ή εκνευρισμό, αποκτούν αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να εκμεταλλευτούν τις υπέροχες δυνατότητες που προσφέρει η ζωή. Αν το κεντρικό μήνυμα της ζωής είναι πως όλοι –ναι, όλοι– μπορούμε να μάθουμε να είμαστε πιο δυνατοί και ισορροπημένοι σε συναισθηματικό επίπεδο, το δεύτερο πιο σημαντικό είναι πως η εν λόγω εκμάθηση πραγματοποιείται μέσω της αλλαγής του τρόπου σκέψης μας –της προσωπικής μας φιλοσοφίας, του εσωτερικού μας διαλόγου–, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που, χιλιάδες χρόνια πριν, εφάρμοζε ο Επίκτητος. Και, όπως έλεγε ο φιλόσοφος: «Ταράττει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά των περί πραγμάτων δόγματα», δηλαδή δε μας ταράζουν όσα μας συμβαίνουν αλλά όσα νομίζουμε γι’ αυτά που μας συμβαίνουν.." Κάπως έτσι ξετυλίγεται η τέχνη της ευτυχίας. Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που δεν σταματούν να ψάχνουν, να διαβάζουν, να γράφουν και να τραγουδούν για την ζωή και τους ανθρώπους, για την αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη. Η αγάπη είναι μια τέχνη και μάλιστα η μεγαλύτερη απ' όλες τις Καλές Τέχνες..." Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά; Όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά, τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν’ αργά; Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΝΩ
Μουσική - στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης
https://www.youtube.com/watch?v=lSJ8WLkIJ8w
Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017
Το ζεστό κόκκινο αρωματικό κρασί
Τι νομίζετε ότι είμαστε ..
Χριστούγεννα στην Ιταλία......!!!!
Ο μύθος θέλει τη Μπεφάνα, μια φτωχή χωρικός, πολύ φιλόξενη όμως και γνωστή για τη μαγειρική της και την καλή της καρδιά, να την πλησιάζουν οι 3 Μάγοι, στο δρόμο τους για να βρουν τον Ιησού και να του αποδώσουν φόρους τιμής και τα δώρα τους.
Της ζήτησαν οδηγίες για να Τον βρουν, αλλά εκείνη δεν μπόρεσε να τους βοηθήσει.
Παρόλα αυτά τους πρόσφερε στέγη για ένα βράδυ και τους περιποιήθηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Την επόμενη μέρα οι τρεις Μάγοι σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης
την προσκάλεσαν να τους ακολουθήσει.
Εκείνη αρνήθηκε καθώς είχε πολλές δουλειές να τελειώσει αλλά την επόμενη μέρα άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να ψάξει να τους βρει.
Δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να τους εντοπίσει και έκτοτε περιπλανιέται και προσπαθεί να εντοπίσει το μωρό Ιησού.
Σε όλα τα καλά παιδιά αφήνει γλυκά και παιχνίδια και σε όλα τα άτακτα αφήνει κάρβουνο και σκόρδο ή κρεμμύδι.
Στη γείτονα χώρα γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και όλα τα παιδιά ανυπομονούν να ξυπνήσουν εκείνη τη μέρα και να δουν τι δώρο τους άφησε η καλόκαρδη χωρικός.
Κάρβουνο ή καραμέλες;
Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017
Ας είναι Χριστούγεννα Καρδιάς...!!
Ας είναι Χριστούγεννα Καρδιάς...!!
Με ύγεια , φως αγάπη, όμορφα αληθινά χαμόγελα...!!
είναι η ψυχή του κόσμου.!
Να προσέχεις αυτό το χαμόγελο... είναι η ψυχή του κόσμου.!!!💎✨💎
Ευλογημένη είναι η περίοδος των Χριστουγέννων ... ✨
Προσπαθεί να εμπλέξει ολόκληρο τον κόσμο σε μια συνωμοσία αγάπης....🎄
Η. W Mabie🌟
δεν είναι ποτέ λίγο...✨🎄🌟
Δημήτρης Χορν
Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017
Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.
Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κανείς εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ότι μπορώ εγώ το μπορείς κι εσύ.
Πολλά πράγματα μπορείς να τα κανείς καλύτερα. Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις.
Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου.
Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μετατρέψουμε την Απελπισία σε Ελπίδα.
Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.
Leo Busckaglia
Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017
δοκιμασίες....
Joshua J. Marine
"Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας.."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα κάνει έναν περίπατο με την υπέροχη συγγραφέα της παιδικής μας -και όχι μόνο ηλικίας- την Άλκη Ζέη που έχει γενέθλια σήμερα. Θα κάνει έναν περίπατο με αφορμή ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ που προβάλετε αυτές τις μέρες με θέμα τη ζωή της και τίτλο "Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης" αλλά και το νέο της βιβλίο "Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;" με ακόμα περισσότερες ιστορίες από τη ζωή της. Πάμε να διαβάσουμε σκέψεις και περιγραφές από μια ζωή γεμάτη αγάπη:
"Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο.
Όταν οι γονείς μου ήρθαν με την αδελφή μου στην Αθήνα, έμειναν στην πλατεία Κολιάτσου, στην οδό Κέας. Εκεί γεννήθηκα εγώ, αλλά ούτε από το σπίτι αυτό έχω αναμνήσεις, γιατί έμεινα έως τα δύο μου χρόνια. Κόλλησε η μητέρα μου από εμένα ιλαρά και της γύρισε σε φυματίωση. Τότε η φυματίωση γιατρευόταν με τον καθαρό αέρα. Αποφάσισαν λοιπόν να πάει στην Πάρνηθα που ήταν τα σανατόρια. Εμένα με την αδελφή μου μας πήρε η μεγάλη αδελφή της μητέρας μου (είχαν μεταξύ τους είκοσι πέντε χρόνια διαφορά) που είχε μείνει χήρα δύο χρόνια αφότου παντρεύτηκε, και πήγαμε στον παππού, στη Σάμο. Όλες μου οι αναμνήσεις οι παιδικές είναι από τη Σάμο, κοντά στον παππού και τη θεία. Ζούσαμε τόσο ωραία, που δεν μας έλειψαν καθόλου ο μπαμπάς και η μαμά. Τη θεία, χήρα καθώς ήταν και δεν είχε παιδιά, την κάναμε ό,τι θέλαμε. Πολύ μορφωμένη γυναίκα για την εποχή της. Στη Σμύρνη, μετά το σχολείο, κορίτσι καθώς ήταν και δεν είχε πάει για ανώτερες σπουδές, της είχε ο παππούς όλους τους καθηγητές της Ευαγγελικής Σχολής. Ήξερε Αρχαία, Λατινικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά. Αλλά κι ο παππούς με την αρχαιολατρεία του, την "Οδύσσεια" που την διάβαζε ώρες ατέλειωτες και την ήξερε απ' έξω (έψελνε και βυζαντινά), περνούσαμε θαύμα κοντά του. Το καλοκαίρι στο Μαλαγάρι, με τις βάρκες, με τα παιδιά του χωριού, με τα ξαδέλφια, βράχια και θάλασσα, μια ελεύθερη ζωή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μάς μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε.
Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι, ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε.
Ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε στην οικογένειά μας στην Αθήνα, γιατί έπρεπε να πάμε σχολείο. Ο γονείς μας έμεναν στο Μαρούσι, για να έχει η μητέρα μας καλό κλίμα, αν και δεν ήταν πια φυματική. Όταν τη γνωρίσαμε, δεν μας έκανε καθόλου εντύπωση "μαμάς". Ήταν μια πολύ όμορφη, λεπτή κοπελίτσα, με μια καστανόχρυση πλεξίδα. Ο μπαμπάς έδειχνε πολύ αυστηρός, δεν μας άρεσε καθόλου. Έλεγε συνέχεια: "μην πέσετε", "μη χτυπήσετε". Μας απαγόρευε να έχουμε φως στο δωμάτιό μας, όπως είχαμε στη Σάμο, απαγόρευε στη θεία μας να έρθει κοντά μας ώσπου να κοιμηθούμε. Έπειτα από την ελευθερία της Σάμου, όλα αυτά μας φάνηκαν πολύ περιοριστικά.
Περιορισμένες καθώς μας είχε, παίζαμε πάρα πολύ με την αδελφή μου. Μπορεί να σκοτωνόμαστε, να μαλλιοτραβιόμαστε κυριολεκτικά (νομίζω ότι πάψαμε να μαλλιοτραβιόμαστε σε πολύ μεγάλη ηλικία), αλλά δεν κάναμε η μια χωρίς την άλλη. Παίζαμε πολύ δικά μας παιχνίδια, που δεν τα παίζαμε με κανένα άλλο παιδί. Για παράδειγμα, απέναντι από το σπίτι μας υπήρχε ένα ψιλικατζίδικο, που μας έκρυβε τα κουτάκια από διάφορα πράγματα που άδειαζαν. Με τα κουτάκια αυτά φτιάχναμε στο πάτωμα σπίτια, μια ολόκληρη πόλη, και για ανθρώπους χρησιμοποιούσαμε μολύβια. Μολύβια χρωματιστά, κι έτσι είχαμε τις οικογένειες των κόκκινων, των πράσινων, των κίτρινων. Ύστερα κόβαμε από τα περιοδικά φιγούρες και σχηματίζαμε και μ' αυτές οικογένειες.
Και μετά ανακάλυψα το μολύβι. Faber νούμερο 2. Είναι το μόνο που είχαμε εκείνη την εποχή. Ούτε στυλό είχαμε, ούτε τίποτα. Ο θείος Πλάτων μου χάρισε δέκα μολύβια φάμπερ και μου είχαν μείνει σ΄ όλη την Κατοχή. Μ' αυτά άρχισα να γράφω την εφημερίδα μου, τον "Αστείο κόσμο". Ήμουνα αρχισυντάκτης, διευθυντής, έγραφα τα κείμενα και τη μοίραζα στα ξαδέλφια μου, στους συγγενείς.
Στο σχολείο όταν μου έβαζαν στην έκθεση θέματα η αποταμίευση, η αστυφιλία, μου ήταν αδύνατον να γράψω ούτε δυο φράσεις. Η αδελφή μου, που δεν την ένοιαζε, κατέβαζε ότι της ερχόταν στο μυαλό και έπαιρνε άριστα και μου έλεγε «έγραψα ένα σωρό βλακείες και πήρα άριστα». Εγώ δεν κατάφερνα, δεν μπορούσα να γράψω γι’ αυτά τα θέματα. Μόλις άλλαξα σχολείο και μου έδωσαν τη δυνατότητα να γράψω ελεύθερα θέματα ή θέματα που μου άρεσαν, έγινα σε λίγο καιρό η συγγραφέας του σχολείου..
Άθελά μου έζησα την ιστορία, στην ιστορία της καθημερινής μέρας. Δεν είχα συνείδηση τότε ότι ζω μέσα στα πράγματα. Έτσι ήταν. Το μεγάλο δώρο ήταν που ζήσαμε μαζί με τους μεγάλους: Στα δεκάξι μας πηγαίναμε με την αδελφή μου στον Λουμίδη και ακούγαμε να μιλάνε οι μεγάλοι, που δεν ήταν ακόμα τόσο διάσημοι, όπως ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος και μέναμε με ανοιχτό το στόμα. Τώρα δεν ξέρω αν μαζεύονται οι διανοούμενοι κι αν συζητάνε για ποίηση και λογοτεχνία, αλλά ειλικρινά τότε εκείνοι μιλούσαν μόνον γι΄αυτά. Ούτε για πείνα ούτε για τίποτε άλλο... Αργότερα ήμουν εκεί στη δημιουργία του Θεάτρου Τέχνης. Από τον Κουν κρατάω τις πρώτες αξέχαστες παραστάσεις, την καλοσύνη που είχε στο βάθος του και την αγάπη του για το θέατρο -ήταν πάνω απ΄όλα. Κατάφερε, μέσα στην Κατοχή, να παρουσιάσει το αμερικανικό θέατρο, που το μετέφραζε ο άνδρας μου, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, αλλάζοντας τα ονόματα σε ισπανικά... Λένε πολλοί ότι ο Κουν δεν πήρε μέρος στην Αντίσταση. Μα αυτό που έκανε ήταν σαν να έκανε χίλιες φορές Αντίσταση. Άλλωστε έκανε κάτι που δεν μπορούσε κανείς άλλος να κάνει.
Εμείς αρχίσαμε να οργανωνόμαστε στην Αντίσταση και αυτό μας έδινε φτερά, είχαμε ένα όραμα. Ήταν μια περίοδος από την οποία θυμάμαι πολλά και ωραία πράγματα. Τις εκδρομές που κάναμε μακριά από την Αθήνα για να μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα, αλλά και που ήταν αφορμή για να φλερτάρουμε και να διασκεδάσουμε, και τα ολονύχτια πάρτι. Έπαιζε πάντα ένα ραδιόφωνο ώστε εάν ακούγαμε βήματα στις σκάλες, κάναμε ότι χορεύαμε. Ή κάποιο παιδί έπαιζε πιάνο όλη νύχτα. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Τα περισσότερα βιβλία μου είναι κομμάτια από τη ζωή μου. Ακόμα και σ'αυτά που δεν είναι αυτοβιογραφικά, άθελά μου μπαίνω μέσα στην ιστορία. Οι χαρακτήρες λοιπόν που περιγράφω είναι πρόσωπα αληθινά που τα γνώρισα και δεν τα ωραιοποίησα. Νιώθω τυχερή γιατί έχω ζήσει την ιστορία εγώ η ίδια, δεν μου την έχει αφηγηθεί κανείς και αυτό νομίζω είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ανθρώπου, να ξέρει την ιστορία του. Ήταν μια πολύ ζωντανή ζωή.
Όμως να εξηγηθώ. Eίμαι εξίσου ευχαριστημένη όταν γράφω και όταν δεν γράφω. Δηλαδή, δεν έχω σαν λύτρωση το γράψιμο. Aν δεν έχω τίποτα να πω μπορεί να περάσουν χρόνια χωρίς να γράψω τίποτα. Έγραψα καλά βιβλία, επειδή ήμουν καλή μάνα. Σκεφτείτε πως με τα παιδιά μου δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ! Ίσως επειδή περάσαμε πολλά μαζί. Πάντοτε συζητούσαμε, επιστρατεύοντας το χιούμορ μας. Και παίξαμε, παίξαμε πολύ. Το 'χω ξαναπεί: μ' αρέσει που έχω γράψει λιγότερα βιβλία κι έχω παίξει περισσότερο μαζί τους.
Στα παιδιά μου, για να τους μιλήσω για την Ελλάδα, σκέφτηκα ότι το καλύτερο ήταν να τους διηγούμαι τα παιδικά μου χρόνια. Δεν τους έλεγα παραμύθια, αλλά ιστορίες από τη ζωή μου. Τους τα έλεγα όμως με χιούμορ, διασκεδαστικά, και έτσι δεν τους έπεφταν βαριά. Και λέω, δεν τα γράφω αυτά;
«Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;».... Όταν με ρώτησε η εγγονή μου εγώ απάντησα δέκα χρόνια, αλλά τα βρήκαν λίγα, κι είπαν δέκα πέντε και συμφωνήσαμε στα δέκα τρία. Τότε μου φάνηκαν πολλά... Έχω παίξει πολύ με τα εγγόνια μου. Κυρίως ήθελαν να τους λέω ιστορίες. Και τους έχω διηγηθεί τόσες πολλές. Και προσπαθούσα πάντα να τα κρατάω μακριά από την τηλεόραση όταν ήταν μαζί μου. Eίναι πάρα πολύ δύσκολο. H εικόνα συνεπαίρνει. O συγγραφέας Pόαλντ Nταλ λέει: «Aν καταφέρω να είναι ένα παιδί στο δωμάτιό του και να διαβάζει ένα βιβλίο μου και η τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο είναι ανοιχτή, θα πει ότι έχω γράψει ένα πολύ δυνατό βιβλίο». Όμως, αν υπήρχαν πολλές βιβλιοθήκες και λειτουργούσαν, το βιβλίο και η ανάγνωση θα γινόταν συνήθεια.
Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω.
Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; Τώρα πια τα εγγόνια μου είναι μεγάλα. Δεν ρωτάνε «πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;». Μόνο κάνουν σχέδια τι θα κάνουμε του χρόνου στην πανσέληνο.
Αν μου φαινότανε πολλά τα δεκατρία χρόνια, ο ένας χρόνος
μοιάζει ακόμα πιο μακρινός.
Δεν λέω τίποτα, τους αγκαλιάζω και τους δυο και χαίρομαι τη
στιγμή. Αποδώ και μπρος οι στιγμές μετράνε.
Γι' αυτό να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που έζησαν ταξίδεψαν και έκαναν την ζωή τους βιβλίο, παράσταση, τραγούδι. Και θυμούνται πάντα τα παιδικά τους χρόνια. Γιατί όπως έλεγε και ο Γάλλος συγγραφέας Ρολάντ Μπαρτ: " Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία..." Και όπως έλεγε και άλλος Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ: "Δεν υπάρχουν ίσως ημέρες της παιδικής μας ηλικίας που να τις ζήσαμε τόσο απόλυτα, όσο εκείνες που τις περάσαμε με ένα βιβλίο αγαπημένο..." Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Μες σε κήπους και χώματα με λουλούδια ή λάσπη έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο.. Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας.." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
Μουσική - στίχοι - τραγούδι: Αρλέτα
https://www.youtube.com/watch?v=ZRy-HpshCtg
Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017
💝14 Δεκεμβριου Παγκοσμια ημερα ΑΓΑΠΗΣ💜
💝14 Δεκεμβριου
Παγκοσμια ημερα ΑΓΑΠΗΣ💜
Μην τσιγγουνευεστε τα Σ αγαπω..!💗
Για να τα σπαταλαμε ειναι....💝
(Διαρκως & ανελλιπως)💖
♥♥♥
Γιατί όλα αυτά που επιθυμείς πλέον... δεν αγοράζονται!!♥♥♥
Γιατί όλα αυτά που επιθυμείς πλέον...
δεν αγοράζονται!!!!♥♥♥
Πρόκειται για μία έννοια που έχει υμνηθεί και δοξαστεί όσο καμία, αλλά και που στο όνομά της έχουν διαπραχθεί και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Η αγάπη υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, και θα συνεχίσει να υπάρχει η κινητήριος δύναμη για την ανθρωπότητα – τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό πλαίσιο. Ποια ήταν η τελευταία φορά άραγε που είπες «σ’ αγαπώ» σε κάποιον;
Η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης (14 Δεκεμβρίου) αποτελεί μία καλή ευκαιρία για να γιορτάσεις την άνευ όρων αγάπη και να συμβάλλεις στην επίτευξη της ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης είναι μία γιορτή αγάπης και συμπόνιας, αναγνωρισμένη σε διεθνές επίπεδο, που καλεί τον καθένα μας ξεχωριστά να πάρει μέρος με τον δικό του τρόπο.
Ξεκίνα την ημέρα σου μοιράζοντας την αγάπη σου και μάθε πώς μπορείς να συμμετέχεις κι εσύ στην Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης, γιατί την αγάπη τη γιορτάζουμε κάθε μέρα του χρόνου.
Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017
Το ✨ των Χριστουγέννων..
Όταν δεν το περιμένεις, η ζωή σου δίνει κάτι όμορφο...✨
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017
είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις...!!!” Steve Jobs
Steve Jobs
Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017
"Μη μ’ αποφεύγεις μάτια μου μη με κοιτάς σαν ξένη, ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη..."
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει στην Αρχαία Ελλάδα για να ακούσει τον μύθο του Προμηθέα που αγάπησε τον άνθρωπο και τον βοήθησε με μεγάλη γενναιοδωρία. Γενναιοδωρία είναι η λέξη που μας ταξιδεύει σήμερα. Γιατί όπως μας λένε από εκείνα τα χρόνια οι Έλληνες φιλόσοφοι, "Ό,τι κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας, πεθαίνει μαζί μας. Ό,τι κάνουμε για τους άλλους και τον κόσμο, παραμένει και είναι αθάνατο..."
Πάμε να διαβάσουμε τον διάλογο του Πλάτωνα για τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα, τον αδερφό του. Σε αυτόν ο Πρωταγόρας διηγείται έναν υπέροχο μύθο:
"Ήταν κάποτε μια εποχή, που υπήρχαν θεοί, αλλά δεν υπήρχαν ζώα καμιάς ράτσας πάνω στη γη. Και όταν ήρθε η ώρα που όρισε και γι’ αυτά η μοίρα να ’ρθουν στον κόσμο, τα πλάθουν οι θεοί μέσα στη γη από ένα μείγμα που έκαναν από χώμα και φωτιά και απ’ ό,τι μπορεί να ενωθεί με χώμα και φωτιά.
Λοιπόν, την ώρα που ήταν να τ’ ανεβάσουν στο φως του ήλιου, έδωσαν εντολή στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα φροντίσουν και να τους μοιράσουν αξιοσύνες, τέτοιες που να ταιριάζουν στον καθένα τους.
Τότε ο Επιμηθέας ζητά από τον Προμηθέα τη χάρη, μόνος
του να κάμει τη μοιρασιά: «Κάνω εγώ τη μοιρασιά, του είπε, κι εσύ έρχεσαι μετά και κάνεις επιθεώρηση».
Μ’ αυτά τον πείθει, και κάνει αυτός τη μοιρασιά. Αρχίζει λοιπόν αυτός τη μοιρασιά, και σε μερικά έδινε δύναμη, όχι όμως και γρηγοράδα, ενώ τα πιο αδύνατα τα εφοδίαζε με γρηγοράδα· σ’ άλλα έδινε όπλα, για όσα όμως άφηνε χωρίς αρματωσιά σοφιζόταν κάποια άλλη ικανότητα, για να κρατιούνται στη ζωή.
Που λες, ο Επιμηθέας βέβαια δεν ήταν και πολύ σοφός· έτσι δεν πήρε είδηση πως ξόδεψε όλες τις χάρες σε όλα τα ζώα, έμενε ωστόσο αφρόντιστη ακόμα η ράτσα των ανθρώπων – και δεν ήξερε τι να κάνει.
Την ώρα που εκείνος καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα, έρχεται ο Προμηθέας για να επιθεωρήσει τη μοιρασιά. Και βλέπει τα άλλα ζώα εφοδιασμένα με όλα κι όπως τους ταίριαζε, τον άνθρωπο όμως γυμνό και ξυπόλυτο, δίχως σκεπάσματα και αρματωσιά· είχε φτάσει κιόλας η μέρα που όρισε η μοίρα να βγει κι ο άνθρωπος από τη γη στο φως του ήλιου.
Τότε, καθώς έζωνε τον Προμηθέα η δυσκολία, ποιον τρόπο να βρει για να κρατηθεί ο άνθρωπος στη ζωή, του ήρθε στον νου να κλέψει του Ηφαίστου και της Αθηνάς την τεχνική γνώση μαζί και τη φωτιά – γιατί δίχως φωτιά η τέχνη αυτή δεν μπορεί να γίνει κτήμα κανενός ούτε να του σταθεί χρήσιμη – και έτσι την κάνει δώρο στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος λοιπόν μ’ αυτόν τον τρόπο πήρε στα χέρια του την τέχνη που τον βοηθά για να ζήσει...
Μπήκε λοιπόν κρυφά στο συνεταιρικό εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου, που μέσα εκεί δούλευαν – με τι μεράκι! – τις τέχνες τους· κλέβει λοιπόν και του Ηφαίστου την τέχνη, που δουλεύει με τη φωτιά, και τις υπόλοιπες τέχνες, που είναι της Αθηνάς, και τις δίνει στον άνθρωπο.
Και έτσι ο άνθρωπος απόχτησε εφόδια για να ζήσει, ο Προμηθέας όμως, όπως λεν, σε λίγο δικάστηκε για κλοπή.
Ο Προμηθέας είχε προλάβει και έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και τους έμαθε τις Επιστήμες (που έκλεψε από την Αθηνά) και τα Γράμματα..."
Ο Αλμπερ Καμί με αφορμή αυτόν τον μύθο θα μας μιλήσει για τον επαναστατημένο άνθρωπο. Όπως λέει:
"Ο Προμηθέας, το μυθικό αιώνιο σύμβολο αποτελεί το αρχέτυπο του πρώτου Επαναστάτη κατά της τυραννίας και της απολυταρχίας της κυρίαρχης τάξης (συγκεκριμένα στο κείμενο του Δία), που θέλει να διαιωνίζει, τυλίγοντας τα άτομα άλλοτε με σκότος και άλλοτε μέσω της καταστολής, την εξουσία της..... Κραυγάζοντας την αγάπη του για τον άνθρωπο γυρνά περιφρονητικά την πλάτη του στον Δια και έρχεται κοντά στους θνητούς, για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του ουρανού... Ο Προμηθέας, είναι πορτρέτο διαχρονικό και επίκαιρο του κάθε "Επαναστατημένου ανθρώπου".. Ο ημί-θεος ή πρώτος άνθρωπος που χαρίζει, προσφέρει, πληρώνοντας το τίμημα με το παραπάνω με μια βουβή κραυγή πάνω στο Βράχο, την τέχνη, τον πολιτισμό, την επιστήμη στο ανθρώπινο γένος ώστε αυτό να απαλλαχθεί από την δεσποτεία της άγνοιας, του φόβου και της δεισιδαιμονίας.. Κάθε επαναστατημένος άνθρωπος είναι Προμηθέας.."
Και ο Γκαίτε όμως στο βιβλίο του "Προμηθέας" θα δώσει τον λόγο σε αυτό το σπουδαίο μυθικό πρόσωπο. Σε ένα σημείο του βιβλίου ο Προμηθέας δέχεται την επίσκεψη του Ερμή και τις αφόρητες πιέσεις του αδελφού του, του Επιμηθέα, να αποδεχθεί την πρόταση του Δία: υποταγή έναντι ανταλλαγμάτων. Ο Δίας προτείνει στον Προμηθέα να εγκατασταθεί στον Όλυμπο και να γίνει κυρίαρχος όλης της γης σκύβοντας φυσικά το κεφάλι στον ανώτερο κυρίαρχο. H απάντηση του Προμηθέα έτσι όπως την έχει εμπνευστεί ο Γκαίτε είναι μνημειώδης για την περηφάνια και την ανεξαρτησία της:
Εδώ είναι ο κόσμος μου, το όλον,
εδώ γνωρίζω τον εαυτό μου,
εδώ τα θέλω μου όλα σαρκώνονται
σε ανθρωπίνων σωμάτων μορφές.
Το πνεύμα μου, χιλιάδες θραύσματα,
στα ακριβά παιδιά μου ενοποιείται.
Ο μύθος του Προμηθέα θα εμπνέει πάντα. Ο Ραλφ Έμερσον έλεγε πως "Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου, γιατί δεν είμαστε δεξαμενές, φτιαγμένοι για να συσσωρεύουμε, αλλά κανάλια, φτιαγμένα για να μοιραζόμαστε..."
Η επόμενη ιστορία θα μας το εξηγήσει λίγο καλύτερα:
"Ήταν κάποτε ένας αγρότης που καλλιεργούσε εξαιρετικής ποιότητας καλαμπόκι. Κάθε χρόνο κέρδιζε το πρώτο βραβείο για το καλύτερο καλαμπόκι. Μια χρονιά ένας δημοσιογράφος από μία εφημερίδα του πήρε συνέντευξη, και έμαθε κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που καλλιεργούσε.
Ο δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν το σπόρο του καλαμποκιού του με τους γείτονές του. «Μα, σε παίρνει να μοιράζεσαι τον καλύτερό σου σπόρο με τους γείτονές σου τη στιγμή που κι αυτοί παίρνουν μέρος στον ίδιο διαγωνισμό;» τον ρώτησε.
«Μα βέβαια, κύριε», είπε ο αγρότης, «δεν το ξέρετε; Ο αέρας παίρνει τη γύρη από το καλαμπόκι που ωριμάζει και την τριγυρνάει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, και το δικό μου καλαμπόκι σταδιακά θα υποβαθμιστεί μέσω της σταυρογονιμοποίησης. Εφόσον θέλω να καλλιεργώ καλής ποιότητας καλαμπόκι πρέπει να βοηθήσω και τους γείτονές μου να καλλιεργούν καλή ποιότητα καλαμποκιού... Η ζωή μου με έμαθε πως τίποτε που δεν έχεις χαρίσει δεν θα είναι ποτέ πραγματικά δικό σου..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ζουν με γενναιοδωρία. Ταξίδεψαν, έζησαν και έμαθαν να μοιράζονται τη ζωή τους. Έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν για να μοιραστούν την ομορφιά της ζωής. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Ίσως εκείνο που ζητάς εγώ να μην το έχω κι απ’ ό,τι ονειρεύτηκες εγώ πολύ ν’ απέχω. Μη μ’ αποφεύγεις μάτια μου μη με κοιτάς σαν ξένη ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη..." Καλημέρα!!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΖΩΗ ΚΛΕΜΜΕΝΗ
Μουσική - στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης (Χρόνια Πολλά και ένα ευχαριστώ για τα τραγούδια!)
Τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη
https://www.youtube.com/watch?v=-a6Ped7Uaqw
Παγκόσμια ημέρα του παιδιού
Ν. Καζαντζάκης
Στις 11 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Τα παιδιά όλου του κόσμου, ανεξαρτήτου χρώματος γιορτάζουν.Τα παιδιά όλου του κόσμου θα έπρεπε να γιορτάζουν ομως κάθε μέρα.
Γιατί τα παιδιά όπως και οι ενήλικες έχουν δικαιώματα. Δικαιώματα που κάποιοι που θεωρούνται "έξυπνοι" καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο.....
Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017
11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ -- ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ TANGO
Το τανγκό είναι μια θλιμμένη σκέψη που χορεύεται, είπε.
Εινʼ ένας καταδικασμένος έρωτας, μιʼ αγάπη απαγορευμένη.
Δυο βήματα μπροστά να φύγεις, να ξεφύγεις.
Ενδοιασμοι;
Ένα: Γυρίζεις πίσω.
Ξανά δυο βήματα αποφασίζεις.
Νοσταλγία; Ενοχές;
Ενα βήμα στο χτες.
Αναποφάσιστα λικνίζεσαι
κι έτσι ποτέ σχεδόν δεν φτάνεις
κι όλο πονάς και διστάζεις
όταν χορεύεις ταγκό
Αγγελική Σιδηρά
Το τανγκό ξεκίνησε απ’ τις φτωχογειτονιές και τους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν χορός του δρόμου, των φτωχών και των μεταναστών.
Τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε, θεωρούνταν ένας υπερβολικά προκλητικός χορός. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιασμένο σφιχτά και ο ερωτισμός ήταν διάχυτος. Όπως ήταν φυσικό, όσες γυναίκες δεν εργάζονταν σε οίκους ανοχής, απαγορευόταν να έχουν τόσο «στενή επαφή» με κάποιο άνδρα, που δεν είχαν παντρευτεί.
Όσοι άνδρες, λοιπόν, επιθυμούσαν να χορέψουν, έπρεπε να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Έτσι, ξεκίνησαν να χορεύουν μεταξύ τους. Φυσικά, αυτός ο χορός δεν είχε ερωτικό στοιχείο. Το ζευγάρι έμοιαζε να είναι «πιασμένο στα χέρια», να μάχεται.
Με το πέρασμα των χρόνων, το τανγκό άρχισε σιγά σιγά να απενοχοποιείται και να χορεύεται ακόμα και σε πιο «ευυπόληπτα» μαγαζιά.
Το τανγκό ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να γοητεύσει ο άνδρας την «καλή» του, με την χορευτική του δεινότητα. Όσο καλύτερος χορευτής ήταν, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε να την κατακτήσει.
Τελικά, κάθε τι ωραίο αποκτάται με κόπο και πάθος.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΈΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ --11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΈΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ --11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.
Χαλίλ Γκιμπράν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Οκτωβρης... Νοεμβρίος... 🍂🍂🍂🍂🍂
Πρέπει να φύγω!!! Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...
-
Καλημέρα!! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα γίνει συλλέκτης ευτυχίας. Ο Μάριος Φραγκούλης τραγουδάει: "Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για... -
Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου! Ήταν ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2015, όταν η Μαρία έκανε ένα από τα τελευταία μπάνια της σεζόν μ...
