Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα φτάσει μέχρι την υπέροχη Βαρκελώνη. Θα πάει στο γραφείο ενός ψυχολόγου που είναι διάσημος και περιζήτητος στην Ισπανία και έχει γράψει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες από τις συνεδρίες του. Έχει τίτλο "Η τέχνη της Ευτυχίας". Πιστεύει ότι "Η ζωή είναι απόλαυση: να αγαπάς, να μαθαίνεις, να ανακαλύπτεις. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις από τη στιγμή που θα ξεπεράσεις τους φόβους σου και θα μάθεις την τέχνη τού να μην είσαι δυστυχισμένος..." Ο Ραφαέλ Σανταντρέου αναλύει μια πρακτική μέθοδο, επιστημονικά αποδεδειγμένη, για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε ως προσωπικότητες, με στόχο να γίνουμε πιο δυνατοί και ευτυχισμένοι. Με ιστορίες και περιστατικά από την επαγγελματική και την προσωπική του ζωή, ο συγγραφέας μάς δείχνει πώς να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε. Αντί να νιώθουμε αγχωμένοι, δυστυχισμένοι ή συνεχώς εξοργισμένοι, μπορούμε να γίνουμε ήρεμοι, χαρούμενοι και αισιόδοξοι με τη βοήθεια ενός θεραπευτή ή διαβάζοντας ένα βιβλίο όπως αυτό. Όπως λέει: "Οι άνθρωποι είμαστε μηχανές αξιολόγησης. Αξιολογούμε ό,τι μας συμβαίνει. Πίνουμε καφέ και, ενώ τον απολαμβάνουμε, μια γωνίτσα του μυαλού μας αναρωτιέται: Είναι νόστιμος; Με ξυπνάει; Απολαμβάνω το διάλειμμα αυτό; Να το επαναλάβω;… Αυτό το κάνουμε συνέχεια. Πράγματι, αξιολογούμε διαρκώς και σε τέτοιο βαθμό που, στην πράξη, δεν το αντιλαμβανόμαστε καν. Αξιολογούμε όπως ανασαίνουμε... Απίστευτο! Δε σταματάμε στιγμή να αξιολογούμε τα πάντα! Αυτή η αξιολόγηση τελικά επιδιώκει τον προσδιορισμό των γεγονότων ως «καλών» και «κακών» για εμάς, ως «επωφελών» ή «επιζήμιων», «καταπληκτικών» και «τραγικών». Και είναι καθοριστική για την ψυχική μας υγεία... Όταν λέμε πως ένα συγκεκριμένο γεγονός είναι «τραγικό» –ή θα ήταν «τραγικό» αν συνέβαινε– εννοούμε πως: 1. Δεν μπορώ να γίνω ευτυχισμένος. 2. Δεν έπρεπε να έχει συμβεί. 3. Δεν μπορώ να το αντέξω. Στο άλλο άκρο, όταν λέμε πως κάτι είναι «καταπληκτικό» –ή, αν συνέβαινε, θα ήταν «καταπληκτικό»–, αυτό σημαίνει: «Σίγουρα θα είμαι ευτυχισμένος για πάντα!» Τα πιο ευάλωτα από συναισθηματική άποψη άτομα τείνουν να αξιολογούν ό,τι τους συμβαίνει –ή μπορεί να τους συμβεί– με το χειρότερο άκρο, ως «τραγικό». Πράγματι, όταν οι ασθενείς μου ζητούν διάγνωση, δεν τους λέω ότι έχουν κατάθλιψη ή κάτι ανάλογο∙ συνήθως απαντώ ως εξής: «Πάσχεις από την ασθένεια της “τραγικίτιδας”». Και φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο της ψυχολογίας γενικότερα: στην τραγικίτιδα. Η τραγικίτιδα είναι η μητέρα όλων των συναισθηματικών διαταραχών! Θα το εξηγήσουμε πιο αναλυτικά, γιατί από την ορθή κατανόηση αυτής της έννοιας θα εξαρτηθεί η μεταμόρφωσή μας σε άτομα υγιή και δυνατά. Όταν μαθαίνουμε να αξιολογούμε με πιο ακριβή, ρεαλιστικό και θετικό τρόπο, τα συναισθήματά μας γαληνεύουν, γιατί θυμόμαστε πως τα συναισθήματα είναι πάντα προϊόν των σκέψεων ή των εκτιμήσεών μας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος! Ποτέ δεν συζητώ με τους ασθενείς μου τα προβλήματα που τους απασχολούν.. Η ουσία είναι ότι δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα προβλήματα. Τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι, θα πάψουν να νιώθουν τόσο άσχημα. Θεραπεύονται όταν, μέσα τους, θα πουν κάποια στιγμή: Ακόμα κι αν αισθάνομαι έτσι και έχω τόσα προβλήματα μπορώ να απολαύσω τη ζωή. Τα άτομα με ψυχική δύναμη προσέχουν πολύ περισσότερο να μη δραματοποιούν ό,τι ενδεχομένως μπορεί να έχει αρνητική έκβαση στη ζωή τους, κι αυτή είναι και η πηγή της δύναμής τους. Γνωρίζουν καλά πως οι περισσότερες ατυχίες στη ζωή δεν είναι «πολύ κακές» ούτε «τραγικές». Αυτή η βαθιά πεποίθηση είναι που τα κρατά ψύχραιμα, αυτό είναι το μυστικό τους. Ακούστε μια ιστορία: Χιλιάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Ρώμη ο νεαρός Επίκτητος, φορτωμένος δέματα, προχωρούσε στη Βία Μάγκνα, τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ρώμης, προσπαθώντας να αποφύγει τους περαστικούς που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μπροστά του, ο κύριός του Επαφρόδιτος επιτάχυνε το βήμα, αδιαφορώντας για το πόσο δύσκολο ήταν για τον δούλο του να τον ακολουθεί. Ο Επαφρόδιτος εκτιμούσε τον Επίκτητο, τον νεαρό υπηρέτη του, κυρίως για την απίστευτη ευφυΐα του. Όταν έπεσε πάνω του τυχαία, τότε που ήταν μικρό αγόρι, στη γενέτειρά του την Ιεράπολη, στην Τουρκία, κατάλαβε αμέσως πόσο προικισμένος ήταν και θέλησε να τον πάρει δούλο του. Αυτό το τετράχρονο αγοράκι διάβαζε και έγραφε στα ελληνικά και στα λατινικά χωρίς να του το έχει διδάξει ποτέ κανείς! Απλώς τα είχε μάθει από τις επιγραφές στα καταστήματα και στους ναούς. Πολλά χρόνια αργότερα, και οι δύο θα μετακόμιζαν στο κέντρο του κόσμου, τη Ρώμη, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, όπου ο Επαφρόδιτος άρχισε να ευημερεί ως έμπορος ειδών πολυτελείας. Εκείνο το πρωί κύριος και υπηρέτης κατευθύνονταν στη βίλα μιας πάμπλουτης χήρας που κατοικούσε κοντά στην Αγορά. Της πήγαιναν κάποια δείγματα ακριβών αρωμάτων από την Περσία και υφασμάτων από την Ανατολή. Ο Επίκτητος ήταν τόσο φορτωμένος, που με δυσκολία έβλεπε να προχωρήσει και, κάποια στιγμή, έπεσε πάνω σε δύο αγόρια που έτρεχαν. Έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε καταγής. Σαν σε αργή κίνηση, ο Επίκτητος είδε το μπουκαλάκι με το πιο ακριβό άρωμα να πετάγεται στον αέρα και να διαγράφει ένα μικρό τόξο πριν προσγειωθεί πάνω στο πλακόστρωτο. Ο τόπος γέμισε σπασμένα γυαλιά και τα ρούχα του λεκέδες από άρωμα. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χρόνος σταμάτησε. Ξάφνου, ένας κρότος και ένα τρομερό κάψιμο στον αριστερό του μηρό τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ο κύριός του ο Επαφρόδιτος τον χτυπούσε με ένα σκληρό δρύινο ραβδί! «Αυτό, αχρείε, για να μάθεις να είσαι πιο προσεκτικός!» του φώναζε έξωφρενών, ενώ τον χτυπούσε ξανά και ξανά στο ίδιο πόδι. Ο Επαφρόδιτος εκτιμούσε ειλικρινά τον υπηρέτη του –μάλιστα του πλήρωνε τα ακριβά μαθήματα σε μια φιλοσοφική ακαδημία– αλλά ήταν διαβόητος για τον ευέξαπτο και παρορμητικό χαρακτήρα του. Στην αρχαία Ρώμη δεν ήταν και είδηση το ότι ένας άρχοντας χτυπούσε σαδιστικά τον δούλο του. Ήταν ιδιοκτησία του και μπορούσε να το κάνει. Εντούτοις, εκείνο το πρωί μαζεύτηκε κόσμος γύρω από τους δύο άντρες, αν και για έναν εντελώς ασυνήθιστο λόγο. Προς έκπληξη όλων όσοι παρακολουθούσαν τη σκηνή, ο νεαρός υπηρέτης δεν άνοιγε το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί ή να εκφράσει τον πόνο του. Απλώς κοίταζε τον κύριό του αδιάφορα, κι αυτό εξόργιζε τον Επαφρόδιτο ακόμα πιο πολύ. «Δεν πονάς, αναιδέστατε; Πάρε κι άλλη λοιπόν!» ούρλιαζε ο έμπορος χτυπώντας τον τόσο δυνατά που είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Ο Επίκτητος παρέμενε ατάραχος, ώσπου κάποια στιγμή άνοιξε το στόμα για να πει μόνο τούτο: «Κύριε, προσέξτε, γιατί, αν συνεχίσετε έτσι, θα σπάσετε το ραβδί σας». Ο Επίκτητος, έζησε ανάμεσα στο 55 και στο 135 μ.Χ. Υπήρξε δούλος σε όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας και τελικά απελευθερώθηκε λόγω του ιδιαίτερου φιλοσοφικού του χαρίσματος. Έτσι, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο σπουδαίους διανοούμενους της εποχής του και απέκτησε φήμη πολύ μεγαλύτερη και από αυτή ακόμη του Πλάτωνα, μεταξύ τόσο των Ρωμαίων όσο και των Ελλήνων. Μεταγενέστερα, την αξία του αναγνώρισε και η ιστορία και στις μέρες μας θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Η ιστορία αυτή μας κάνει να πιστέψουμε πως ο φιλόσοφος είχε κατορθώσει να ελέγχει εντελώς τα συναισθήματά του αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Ούτε το επιδίωκε ούτε κάτι τέτοιο έχει σχέση με τις διδαχές του. Ο Επίκτητος δίδασκε ότι πρέπει να έχουμε ψυχική δύναμη, το οποίο δε σημαίνει «να μη νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα», απλώς «να μην κατακλυζόμαστε από αρνητικά συναισθήματα», κι αυτό ακριβώς προσπαθώ να σας εξηγήσω. Μέσω αυτού του νοητικού ελέγχου, ακόμη κι όταν τα άτομα αισθάνονται πόνο, λύπη ή εκνευρισμό, αποκτούν αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να εκμεταλλευτούν τις υπέροχες δυνατότητες που προσφέρει η ζωή. Αν το κεντρικό μήνυμα της ζωής είναι πως όλοι –ναι, όλοι– μπορούμε να μάθουμε να είμαστε πιο δυνατοί και ισορροπημένοι σε συναισθηματικό επίπεδο, το δεύτερο πιο σημαντικό είναι πως η εν λόγω εκμάθηση πραγματοποιείται μέσω της αλλαγής του τρόπου σκέψης μας –της προσωπικής μας φιλοσοφίας, του εσωτερικού μας διαλόγου–, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που, χιλιάδες χρόνια πριν, εφάρμοζε ο Επίκτητος. Και, όπως έλεγε ο φιλόσοφος: «Ταράττει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά των περί πραγμάτων δόγματα», δηλαδή δε μας ταράζουν όσα μας συμβαίνουν αλλά όσα νομίζουμε γι’ αυτά που μας συμβαίνουν.." Κάπως έτσι ξετυλίγεται η τέχνη της ευτυχίας. Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που δεν σταματούν να ψάχνουν, να διαβάζουν, να γράφουν και να τραγουδούν για την ζωή και τους ανθρώπους, για την αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη. Η αγάπη είναι μια τέχνη και μάλιστα η μεγαλύτερη απ' όλες τις Καλές Τέχνες..." Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά; Όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά, τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν’ αργά; Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΝΩ
Μουσική - στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης
https://www.youtube.com/watch?v=lSJ8WLkIJ8w
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου