| Γιώργος Σεφέρης | Οι γάτες τ' Άι-Νικόλα |

 »Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,

―σαράντα χρόνια αναβροχιά―

ρημάχτηκε όλο το νησί·

πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.

Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,

χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου

και φαρμακερά.

Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα τό ειχαν τότε

Αγιοβασιλείτες καλογέροι

κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια

κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή·

τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.

Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα

και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.

Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώρα

που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.

Απόδειπνα πάλι η καμπάνα

και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.

Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,

άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη

χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι.

Έτσι με τέσσερεις καμπάνες την ημέρα

πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.

Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες

ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος

χαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.

Ωσάν καράβι καταποντισμένο

τίποτε δεν αφήσαν στον αφρό

μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.

Γραμμή! 

            

Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες

παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα

το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.

Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι».

«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.

 

| Γιώργος Σεφέρης |  Οι γάτες τ' Άι-Νικόλα |

Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ' | Ποιήματα | εκδόσεις Ίκαρος |

Πηγή: βιβλιοπωλείο το μικρό καράβι 

ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΦΑΛΑΙΝΕΣ!

 

Διαβάστε το ❤

ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΦΑΛΑΙΝΕΣ!

Στην είσοδο ενός γυμναστηρίου υπήρχε η εικόνα μιας πολύ λεπτής και όμορφης γυναίκας.

Η λεζάντα έγραφε: «Αυτό το καλοκαίρι θέλετε να είστε γοργόνα ή φάλαινα;»

Η ιστορία συνεχίζεται και γίνεται καλύτερη, αφού την επόμενη μέρα μια γυναίκα - πελάτισσα του γυμναστηρίου - έγραψε:

«Αγαπητοί μου, οι φάλαινες ήταν πάντοτε περικυκλωμένες από φίλους (δελφίνια, φώκιες, ανθρώπους με περιέργεια), είναι σεξουαλικά ενεργές και ανατρέφουν τα παιδιά τους με μεγάλη τρυφερότητα. Διασκεδάζουν σαν τρελές με τα δελφίνια και τρώνε πολλές γαρίδες. Κολυμπούν όλη την ημέρα ταξιδεύουν σε φανταστικά μέρη, όπως στην Παταγονία, στη Θάλασσα του Μπάρεντς και στους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας.

Τραγουδούν απίστευτα καλά και μερικές φορές το τραγούδι τους βρίσκεται σε cds. Είναι εντυπωσιακά και αγαπητά ζώα που όλοι υπερασπίζονται και θαυμάζουν.

Γοργόνες δεν υπάρχουν.

Αλλά και αν υπήρχαν, θα βρίσκονταν στην ουρά αναμονής στο ιατρείο ενός ψυχιάτρου, λόγω του προβλήματος της διχασμένης τους προσωπικότητας: Γυναίκα ή ψάρι;

Δεν θα είχαν σεξουαλική ζωή και δεν θα μπορούσαν να κυοφορήσουν παιδιά. Ναι, θα ήταν χαριτωμένες αλλά μόνες και λυπημένες. Και στην τελική, ποιος θέλει δίπλα του ένα κορίτσι που μυρίζει ψαρίλα;

Χωρίς αμφιβολία, θα προτιμούσα να είμαι φάλαινα.

Σε μια εποχή όπου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με πρότυπα που στηρίζουν ότι μόνο το λεπτό είναι όμορφο, εγώ προτιμώ να φάω παγωτό με τα παιδιά μου, να απολαύσω ένα δείπνο με το σύζυγό μου, να φάω, να πιω και να διασκεδάσω με τους φίλους μου.

Εμείς οι γυναίκες, παίρνουμε βάρος επειδή συσσωρεύουμε τόση σοφία και γνώση που δεν υπάρχει αρκετός χώρος στα κεφάλια μας, οπότε απλώνεται σε όλο μας το κορμί.(αυτό είναι δικαιολογία...δική μας υποσημείωση..)!

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος....

Ελπιδα Γεωργακοπουλου

Δρόμοι

 

Οι δρόμοι φτιάχνονται 

       ενώ τους περπατάς!

Περιμένοντας τους…ιππότες--------------------->

όμορφα πράγματα..

 "Το ξέρω. Το ξέρω. Δεν είμαι τέλειος. 

Αλλά ποιος νοιάζεται;

Ούτε το φεγγάρι δεν είναι τέλειο. Είναι γεμάτο κρατήρες.

Και η θάλασσα; Ούτε καν αυτή ... είναι πολύ αλμυρή.

Και ο ουρανός; Πάντα τόσο άπειρος.

Θέλω να πω, τα πιο όμορφα πράγματα δεν είναι τέλεια.

Είναι ξεχωριστά."

Μπομπ Μάρλει

Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει

 "Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει.. 

Οι μυρωδιές έχουν την παιδική μας ηλικία

μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται 

τα πιο ωραία ταξίδια

κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες

και να τις πιστεύω"

Τάσος Λειβαδίτης

Σε μια βανίλια υποβρύχιο..

 Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύβομαι κατά καιρούς,

σε διάφανο ποτήρι με κουτάλι βυθίζομαι

στα χείλη της γιαγιάς μου να ξαναβρεθώ

μέσα στα ηλιόλουστα αμπέλια της Ζακύνθου.

Κρύσταλλο το νερό της στέρνας με δροσίζει

καθώς ακούω τον μελιστάλαχτό της λόγο

όπως καλωσόριζε τον μουσαφίρη με το γάιδαρο του

και κίναγε να του ψήσει έναν καφέ.

Νιώθω πάλι τη χαρά στην ανταπόδοση του φίλου,

τα νέα του χωριού στην νηνεμία απολαμβάνω

και αφήνομαι στα χάδια του καλοκαιριού

χαζεύοντας μια σαύρα επάνω στο πεζούλι.

Ν’ ακούσω λαχταρώ μια προσευχή το μεσημέρι

ψιθυριστή σε τραπέζι αγαπημένων,

τραπεζομάντηλο έγινε πάλι η θύμηση

ενώ μια πρόποση ξορκίζει όσα δεν ήθελα να έρθουν.

Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύφτηκα κι απόψε

στο βάθος τούτο επέλεξα εγώ να ζω

παρέα με τον παιδικό μου εαυτό

να συνδιαλέγομαι και σαν μεγάλη τώρα να του γελώ.

Ιωάννα Χριστοφόρου-Θεοχάρη

Καλοκαίρι 👒⛵🍉🌻

Στη βεράντα, το καλοκαίρι του Κώστα Ταχτσή

Είμαι ένα άστρο, μια τρίχα στο κεφάλι του θεού, θα πέσω, στο λαιμό φοράω ένα ποίημα, προτού προλάβει να θερμάνει τις καρδιές μας θα σβήσει, αισθάνομαι τα κόκαλά μου να τρίζουν κιόλας από ανεξήγητες επιθυμίες, μα σωπάστε και θυμηθείτε τα μάτια του, να ζήσω μεσ’ τις τούφες των μαλλιών, στα δάχτυλα του ανάμεσα, εκεί που ενώνονταν με τα δικά σας, μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια του, τα μάτια του να λάμπουν σα φανοί αυτοκινήτων που ‘ρχονται καταπάνω σου, και τίποτα να μην ακούγεται, ο θόρυβος κι οι διαφημίσεις του κορμιού να μην υπάρχουν – cette rumeur la vient de ville- τίποτα παρ’ αυτός κι εγώ, σε μια βεράντα, το καλοκαίρι.

Μπορεί να είναι καλοκαίρι του Βαγγέλη Κάσσου

μπορεί να είναι καλοκαίρι

τίποτε να μη λείπει από το φως

τα δέντρα τα χαμόγελα οι μουσικές

τα κρυστάλλινα κορίτσια

ο ήλιος να περνά να επιβλέπει

να φροντίζει τους συνδαιτυμόνες

όλα τρυφερά παντοτινά

σαν ερωτική ματιά να κυματίζουν

όταν το κρύο βότσαλο θα πέσει

κι απ’ τη μικρή ραγισματιά

σαν ένα δάκρυ απ’ το τοπίο

θα κυλήσεις έξω

Θερινό Ηλιοστάσι, Γιώργος Σεφέρης

Ἡ θάλασσα ποὺ ὀνομάζουν γαλήνη

πλεούμενα κι ἄσπρα πανιὰ

μπάτης ἀπὸ τὰ πεῦκα καὶ τ᾿ Ὄρος τῆς Αἴγινας

λαχανιασμένη ἀνάσα·

τὸ δέρμα σου γλιστροῦσε στὸ δέρμα της

εὔκολο καὶ ζεστὸ

σκέψη σχεδὸν ἀκάμωτη κι ἀμέσως ξεχασμένη.

Μὰ στὰ ρηχὰ

ἕνα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι

καὶ στὸ βυθὸ –

ἂν συλλογιζόσουν ὡς ποῦ τελειώνουν τὰ ὄμορφα νησιά.

Σὲ κοίταζα μ᾿ ὅλο τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ἔχω.

Χρώματα...⛵🌺

 Μου 'βαλε χρώματα στην ψυχή μου... αλλά δε με συμβούλεψε... τι να τα κάνω..Τι να βάψω μ' αυτά..;

Πού ταιριάζουν..;Ιδίως... πού ταιριάζουν..Κι εγώ... έκλεισα τα μάτια..πήρα φόρα..Κι έβαψα κόκκινες τις θάλασσές μου..

Πορτοκαλί τους ουρανούς μου... και..Μπλε τους ήλιους μου..

Πολύ μου αρέσει τελικά ο κόσμος που έφτιαξα..

Καλημερες ολουθε👑

Οι δυνατοί άνθρωποι...

 Οι δυνατοί οι άνθρωποι επιλέγουν την μοναξιά τους, γιατί δεν έμαθαν να κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματά τους Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι.

Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί.

Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές.

Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.

Δεν μένουνε μόνοι επειδή έχουνε κολλήσει στο παρελθόν.

Απλά κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δεν θέλουνε να προχωρήσουν.

Όχι από αδυναμία αλλά από αδιαφορία.

Αδιάφοροι είναι.

Βαριούνται να εξηγούν, βαριούνται να ξαναρχίζουν.

Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους ,παρά να κοιμίζουν μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους.

Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους,παρά να διασκεδάζουν έξω με κάποιον που δεν θα ονομάσουν ποτέ Ζωή τους.

Για αυτό αφήστε αυτούς τους περήφανους, τους ανόητους ρομαντικούς μόνους τους.

Δεν έχουνε να απολογηθούν για την μοναξιά τους.

Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα.

Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν.

Αγαπάνε μια φορά και για πάντα.

Μην ασχολείστε με τους ανθρώπους τους μοναχικούς.

Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους.

Εκείνοι την διάλεξαν, σε αντίθεση από μία μίζερη και άνοστη ζωή.

Αφήστε τους μόνους τους.

Είναι το καλύτερο τους.

Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο.

Η μοναξιά δεν είναι αναγκαστική για εκείνους.

Είναι λύτρωση.

Είναι απόλαυση.

Γιατί μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης από την ζωή μας.

Είναι η αρετή που μέσα από εκείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου

~ΠΡΩΤΗ~

 Κλείνουμε το αφιερωμά μας στα αρχοντικά Πριγκηπόννησα με την Πρώτη, την μικρούλα των Πριγκηποννήσων.

~ΠΡΩΤΗ~

Το μικρότερο και πιο άγονο νησί η Πρώτη ήταν εγκαταλελειμένη ώσπου ξανακατοικήθηκε στα 1828-1830 από προτεστάντες Αρμένιους. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν και Έλληνες.Όταν η ελληνική κοινότητα αυξήθηκε, έκτισε το ναό της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο χώρο που υπήρχε άλλοτε η Κάτω Μονή. Επίσης, ίδρυσε τριτάξιο σχολείο. Ναό διατηρούσε και η αρμενική κοινότητα, η οποία τη νεότερη εποχή ήταν πάντα πολυπληθέστερη της ελληνικής.

Κατά τον 20ό αιώνα στο νησί κτίστηκαν κάποιες αρχοντικές κατοικίες από Έλληνες, Λεβαντίνους και Αρμένιους.Αποτελούσε θέρετρο των πλούσιων οικογένειών της Πόλης.

Σήμερα η Πρώτη όπως πάντοτε,είχε την μικρότερη,σε αριθμό,ελληνική κοινότητα των Πρίγκηπονήσων με 30 κατοίκους.Παλαιότερα υπήρχε και τριταξια σχολή που έκλεισε λόγω έλλειψης μαθητών.Η μοναδική ενορία Ελλήνων,στο νησί είναι ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Πηγή: Ήθη και έθιμα της Πόλης 

Αυγή κι ηλιοβασιλεμα

 Η Αυγή ρώτησε το Ηλιοβασίλεμα:

"Γιατί πολλοί άνθρωποι μας αγαπούν και μας διαλέγουν για να περάσουν σπουδαίες και όμορφες στιγμές της ζωής τους;"

Το Ηλιοβασίλεμα απάντησε:

"Γιατί εσύ είσαι εκείνη που κάνει να γεννηθεί μια καινούργια ημέρα και αντιπροσωπεύεις την ελπίδα και εγώ είμαι εκείνος που κλείνει μια ημέρα και αντιπροσωπεύω την εμπειρία”.

-Racconto Orientale-

Πηγή: ο ομφαλός της γης 

~ΧΑΛΚΗ~

 Συνεχίζουμε το αφιέρωμα μας στα αρχοντικά Πριγκηπόννησα με την Χάλκη, την νυφούλα του Μαρμαρά.

~ΧΑΛΚΗ~

Η Χάλκη σήμερα αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο νησί των Πριγκηπονήσων με 3.000 κατοίκους.Ο παλιός οικισμός εκτεινόταν από το λιμάνι και τον παλαιό ναό του Αγ. Νικολάου και αναπτυσσόταν σε στενά καλντερίμια ,συχνά καμαροσκέπαστα. Η ναυτική πολιτεία είχε ως επίκεντρο την πλατεία της Γλύφας.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη καταστράφηκε δυο φορές από πυρκαγιά και χτίστηκε ξανά.

Ο ενοριακός ναός του Αγίου Νικολάου υπήρχε από τη βυζαντινή εποχή και ήταν κτισμένος σε ερείπια αρχαίου ναο,σε αυτή τη μορφή υπάρχει μέχρι σήμερα.Το 1907 κτίστηκε το κτίριο του κοινοτικού σχολείου του νησιού με δαπάνη του μεγάλου ευεργέτη Κωνσταντίνου Ηλιάσκου.

Στον Λόφο της Ελπίδας εδρεύει κι η Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, όπου ήταν η κύρια θεολογική σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, πριν κλειστεί από τις τούρκικες αρχές το 1971.

Πολλοί Ορθόδοξοι θεολόγοι, ιερείς, επίσκοποι και πατριάρχες φοίτησαν στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, συμπεριλαμβανομένου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο ελπίζει ότι οι υποσχέσεις από την τουρκική κυβέρνηση ότι θα επιτραπεί η επαναλειτουργία της Χάλκης θα τηρηθούν καθώς της έχουν επιστραφεί 190 εκτάρια γης, οι κήποι της ανακαινίστηκαν και το 2011 ορίστηκε Μητροπολίτης.

Πηγή: Ήθη και έθιμα της Πόλης 

~ΑΝΤΙΓΟΝΗ~

 Συνεχίζουμε το αφιέρωμα μας στα αρχοντικά Πριγκηπόννησα με την Αντιγόνη, την νεράιδα του Μαρμαρά.

~ΑΝΤΙΓΟΝΗ~

Η Αντιγόνη αποτελεί το 3ο σε έκταση νησί. Το όνομά της το οφείλει στο Δημήτριο τον Πολιορκητή, ο οποίος έκτισε εκεί ένα κάστρο και έδωσε στο νησί το όνομα του πατέρα του, Αντίγονου του Μονόφθαλμου.

Το 1545 και το 1641 περιηγητές περιγράφουν τον όμορφο παραθαλάσσιο οικισμό του νησιού, με τα γραφικά σπιτάκια, τα γύρω αμπέλια, περιβόλια και πηγάδια. Τον κατοικούσαν εύποροι Ρωμιοί ρεΐζηδες και καραβοκύρηδες.

Το 19ο αιώνα η Αντιγόνη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη αφού εξελίχθηκε σε θέρετρο διακοπών των εύπορων Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης.

Η παρουσία των Ρωμιών άρχισε να λιγοστεύει από τη δεκαετία 1960-70, ύστερα από τις ανασφαλείς συνθήκες που επικράτησαν για τον ελληνισμό της Τουρκίας.

Σήμερα έχει ωραίες επαύλεις και περίπου 800 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι πολλαπλασιάζονται το καλοκαίρι. Στο νησί ζουν πολλοί Εβραίοι και Έλληνες. Υπαρχει μια μικρή ελληνική κοινότητα,με ποικιλη δράση,που όμως πολλάπλασιάζεται το καλοκαίρι.

Πηγή: Ήθη και έθιμα της Πόλης 

~Πρίγκηπος~

 Ιδανικές αυτό τον καιρό είναι οι βόλτες και οι "αποδράσεις" στα εξοχικά προάστια της Πόλης αλλά και στα Νησιά, τα ξακουστά Πριγκηπόννησα!

Επί τούτου λοιπόν και για τις επόμενες τρείς ημέρες θα κάνουμε ένα μίνι αφιέρωμα στην Πρίγκηπο, την Χάλκη, την Αντιγόνη και την Πρώτη, τα μαργαριτάρια του Μαρμαρά.

~ΠΡΙΓΚΗΠΟΣ~

Ἡ Πρίγκηπος εἶναι τὸ μεγαλύτερον ἀπὸ τὰ τέσσαρα νησιὰ τῶν Πριγκηποννήσων.Το νησί αναφέρεται από τον Αριστοτέλη ως «η κυρίως Δημόνησος», μιας και «Δημόνησοι» αποκαλούνταν στην αρχαιότητα τα Πριγκηπόνησα, από κάποιον πρώτο οικιστή ονόματι «Δημόνησο». Ο Σουλτάνος παραχώρησε την επικαρπία των Πριγκηπονήσων στον Καπουδάν πασά, τον αρχιναύαρχο του οθωμανικού στόλου. Αυτός έκτισε έναν πύργο, του οποίου τα ερείπια σώζονταν κοντά στον Άγιο Νικόλαο ως το 1980. Τον 16ο αιώνα ο Γάλλος περιηγητής Pierre Gylli αναφέρει ότι εκτός από τις αρχαίες Καρυές, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στα βορειοανατολικά του νησιού ένας νέος οικισμός, η σημερινή «Χώρα».Στα μέσα του 19ου αιώνα μια πυρκαγιά κατέκαυσε τις παλιές γειτονιές της Χώρας, που βρίσκονταν γύρω από τον πλάτανο.Παράλληλα, η τοπική κοινότητα κτίζει και συντηρεί σχολεία αγοριών και κοριτσιών, ανακαινίζει τους ναούς, φροντίζει για τους ανήμπορους, τους γέροντες και τα ορφανά και γενικά λειτουργεί ένα σύστημα κοινωνικής μέριμνας. Επίσης, λειτουργούσαν δύο ιδιωτικά σχολεία: του Φωτίου και του Τριανταφυλλίδου με 42 μαθητές. Με το τέλος του αιώνα στην Πρίγκηπο κατοικούσαν 15.000 κάτοικοι, κυρίως Έλληνες. Το τέλος της «ανέμελης» αυτής περιόδου θα ξεκινήσει με την έναρξη των βαλκανικών πολέμων, το 1912. 

Στο νησί απο το 1904 μέχρι το 1964 λειτούργουσε το Εθνικό Ορφανοτροφείο Πριγκήπου που είχε φιλοξενήσει συνολικά 5000 μαθητές κι αποτελεί το μεγαλύτερο ξυλινο κτήριο στην Ν.Α. Ευρώπη. Μετα απο δεκαετία δικαστικών αγώνων περιήλθε ξανά στα χέρια της Ομογένειας και χρήζει επισκευής.

Πηγή: Ήθη και έθιμα της Πόλης 

«Το χαμένο πέδιλο» Μια αληθινή ιστορία για την Μικρασιατική Καταστροφή

 «Το χαμένο πέδιλο» Μια αληθινή ιστορία για την Μικρασιατική Καταστροφή

  «Γεννήθηκα στη Σμύρνη, πολύ κοντά στη Μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής με το τεράστιο καμπαναριό. Στο δυο μου χρόνια -ο αδελφός μου ήταν πέντε- πέθανε η μάνα μας. Όμορφη και γλυκιά όσο καμία.

Στα 28 της. Τη θυμάμαι σαν όνειρο, ίσως και να μη την θυμάμαι δηλαδή καθόλου και να έχω στην ψυχή μου την μορφή της όπως την έβλεπα στη φωτογραφία και όπως μου μιλούσαν γι’ αυτή η γιαγιά και οι θείες μου. Ποιος ξέρει…»

Η μητέρα μου σταμάτησε να μιλάει. Κοίταζε σιωπηλή τη φωτογραφία και κανείς δεν τολμούσε να διακόψει τις σκέψεις της. Η σιωπή ήταν βαριά και εύγλωττη. Ώσπου άρχισε και πάλι να μιλάει…

«Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης. Έχω ακούσει τόσα για το μαγαζί του, το «Εργοστάσιον Υποδημάτων», που νιώθω πως το θυμάμαι. Ίσως και να το θυμάμαι.

Κάθε ημέρα σχεδόν, όταν πηγαίναμε βόλτα, μάς περνούσε από εκεί η γιαγιά μου για να τον δούμε, έστω και για λίγο. Δούλευαν στο μαγαζί πολλοί «καλφάδες» και «κόφτες» και «σχεδιαστές» και «μηχανικοί» και «παραγιοί».

Τα παπούτσια τα έφτιαχναν μετά από παραγγελία και ήταν κάθε ζευγάρι ξεχωριστό για τον καθένα. Ο πατέρας μου ήταν μεγάλος μάστορας.

»Την παραμονή της Παναγίας, τρία χρόνια σχεδόν μετά το θάνατο της μάνας μου, ήρθε ο πατέρας μου κρατώντας τα πιο όμορφα άσπρα πεδιλάκια που είχα δει ποτέ μου.

Δεν τολμούσα να πιστέψω πως ήταν δικά μου. Τα άφησε κάτω και μου έγνεψε να πάω να τα πάρω. Δίσταζα. «Εγώ τα έφτιαξα, για σένα» μου είπε… Έπεσα στην αγκαλιά του ξεφωνίζοντας. Το βράδυ κοιμήθηκα κρατώντας τα στην αγκαλιά μου.

Το πρωί πήγα στην εκκλησία με το καινούργιο μου άσπρο φόρεμα -το είχε ράψει κρυφά η γιαγιά για να μου κάνει έκπληξη- τον άσπρο φιόγκο στα μαλλιά και τα ολοκαίνουργια πέδιλα. Το πένθος είχε για μένα τελειώσει.

»Και μετά, λίγες μόνο ημέρες μετά -δεν είμαι και τόσο σίγουρη- ξεκίνησε το μεγάλο κακό. Εγώ θυμάμαι μόνο τις φωτιές, στο είπα. Και τον κόσμο.

Πολύς κόσμος, χιλιάδες άνθρωποι στριμωγμένοι στην παραλία, φωνές, ουρλιαχτά παντού, τα αυτιά μου είχαν γεμίσει από ουρλιαχτά, δεν μπορούσα να δω τι γινόταν, πέντε χρονών παιδί, μόνον άκουγα και ένιωθα την απελπισία και τις σπρωξιές, το χέρι μου κόντευε να ξεκολλήσει από το τράβηγμα που μου έκανε η γιαγιά μου για να μη με χάσει -στο άλλο της χέρι κρατούσε τον μπόγο- και κολλητά επάνω μας η θεία, κρατώντας τον αδελφό μου γερά…

»Κάποια στιγμή, μέσα σ’ αυτό το κακό, μου έφυγε το ένα μου πέδιλο!

Προσπάθησα να σταθώ για να το πιάσω, αλλά το κύμα τού κόσμου που μας πήγαινε όπου ήθελε, μάς είχε κιόλας απομακρύνει. Άρχισα να φωνάζω στη γιαγιά μου, να τσιρίζω, να τραβιέμαι και εκείνη όλο και πιο σφιχτά με τράβαγε απελπισμένη από το χέρι.

»Με ένα παπούτσι και κλαίγοντας έκανα το τραγικό ταξίδι τής επιστροφής στην άγνωστη πατρίδα…

Δεν σταμάτησα να κλαίω κρυφά για το χαμένο μου πέδιλο στο Πολύγωνο και αργότερα, εδώ, στο Βύρωνα, κάθε φορά που ονειρευόμουν το σπίτι μας, τους συγγενείς και τους φίλους που δεν θα ξανάβλεπα, κάθε φορά που ο κόσμος και η ζωή με πλήγωνε».

Έσκυψε τότε η μητέρα μου το κεφάλι και άρχισε να κλαίει σιγανά, για την απώλεια που σφράγισε τη ζωή της: το χαμένο της πέδιλο, δηλαδή τη χαμένη της χαρά και την πίκρα της προσφυγιάς.

Ντέμη Σταυροπούλου συγγραφέας

http://anastasiosds.blogspot.com/

Πηγή: ο ομφαλός της γης

Εστίασε...

 Εστίασε την προσοχή σου στα μικρά...

απλά...

καθημερινά πράγματα που κάθε μέρα τα προσπερνάς...

και θα δεις πως αυτά τα μικρά...απλά... 

καθημερινά πράγματα φέρνουν την ευτυχία...

καλημερούδια και σήμερα 👑

Γιατί οι γάτες αγαπούν τα κουτιά

 Γιατί οι γάτες αγαπούν τα κουτιά

Αίσθηση ασφάλειας από κινδύνους ή τάση για απομόνωση;

Μεγάλα κουτιά, μικρά κουτιά, κουτιά από δημητριακά, κουτιά από παπούτσια… κουτιά, κουτιά, κουτιά…

Οι γάτες αγαπούν τα κουτιά… και ό,τι μοιάζει με κουτί.

Οι γάτες δε μπορούν να αντισταθούν στη θέα ενός κουτιού και θα κάνουν τα πάντα για να τρυπώσουν και να στριμωχτούν μέσα σε αυτό.

Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι δεν έχουν κατανοήσει ακόμη πλήρως το γιατί οι τετράποδοι και χνουδωτοί φίλοι μας έχουν μια ιδιαίτερη λατρεία στα κουτιά, όμως έχουν διάφορες θεωρίες, που μπορεί να εξηγούν την ομολογουμένως συμπαθέστατη συμπεριφορά τους.

Η πιο δημοφιλής θεωρία θέλει τις γάτες να έλκονται ενστικτωδώς από τα κουτιά, επειδή τους προσφέρουν ένα αίσθημα ασφάλειας και προστασίας (κάτι σαν καταφύγιο) από πιθανούς κινδύνους, ενώ παραμονεύουν το θήραμά τους.

Σύμφωνα με ένα άρθρο του Wired, η κτηνίατρος Claudia Vinke από το πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης μελέτησε πρόσφατα τα επίπεδα του στρες στις γάτες που ζούσαν σε καταφύγια ζώων. Η ερευνήτρια ανακάλυψε, ότι οι γάτες που είχαν κουτιά συνήθιζαν το νέο τους περιβάλλον πιο γρήγορα από εκείνες στις οποίες δεν είχαν δώσει κουτιά, καθώς αυτά λειτουργούσαν ενισχυτικά στους μηχανισμούς άμυνάς τους.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίο οι γάτες αγαπούν τα κουτιά, είναι γιατί τους παρέχουν ένα ασφαλές περιβάλλον για να… αράξουν και να κοιμηθούν. Οι γάτες μπορούν να κοιμούνται έως και 18-20 ώρες την ημέρα. Έτσι, η αναζήτηση ενός ήρεμου, ήσυχου και κρυφού μέρους θα αύξανε τις πιθανότητές τους για επιβίωση στη Φύση.

«Οι γάτες λατρεύουν τα κουτιά επειδή είναι αινιγματικά ζώα. Τους αρέσει τα κρύβονται και τα κουτιά τους παρέχουν ένα περιβάλλον ασφάλειας» είπε από την πλευρά του μιλώντας στο Business Insider ο επιστημονικός σύμβουλος της οργάνωσης American Society for the Prevention of Cruelty to Animals, Stephen Zawistowski.

Επιπλέον, σύμφωνα με μια έρευνα με τίτλο «The Domestic Cat: The Biology of its behavior» που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό The Canadian Veterinary Journal, οι γάτες δε διαθέτουν καλές στρατηγικές επίλυσης συγκρούσεων και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο το να τρέχουν μακριά ή να κρύβονται αποτελούν έναν αμυντικό μηχανισμό.

Οι γάτες όμως δεν λατρεύουν μόνο τα κουτιά. Αλλά και οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με αυτά: συρτάρια, σακούλες, ακόμη και βάζα.

Το Wires ισχυρίζεται ότι μπορεί απλά να προσπαθούν να παραμείνουν ζεστές. Τα μικρά μέρη προσφέρουν τις ιδανικές συνθήκες μόνωσης… και απομόνωσης.

Αρκετοί ιδιοκτήτες γατών όμως έχουν παρατηρήσει παρόμοια συμπεριφορά, ακόμη κι όταν στο πάτωμα υπάρχει απλά ένας κύκλος ζωγραφιστός. Οι γάτες μπαίνουν μέσα σε αυτόν και αρνούνται να βγουν.

Ο καθηγητής Daniel Mills από το πανεπιστήμιο Lincoln, ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στη συμπεριφορά ζώων στη Μ. Βρετανία, λέει ότι οι γάτες μπορεί να έλκονται από τους κύκλους, αν είναι φτιαγμένοι από κάποιου είδους εμπόδιο: κάλτσες, πετσέτες κ.ά.

«Τα χαμηλά εμπόδια προσφέρουν στις γάτες μια αίσθηση ασφάλειας, επειδή οι γάτες μαζεύονται σε μια γωνιά όταν νιώθουν φόβο. Αν πάτε μια γάτα στον κτηνίατρο και την τοποθετήσετε σε ένα άγνωστο κλουβί μέσα στο οποίο υπάρχει μια μικρή αμμολεκάνη, η γάτα θα καθίσει μέσα σε αυτή».

Πηγή: από προφίλ φίλου