Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύβομαι κατά καιρούς,
σε διάφανο ποτήρι με κουτάλι βυθίζομαι
στα χείλη της γιαγιάς μου να ξαναβρεθώ
μέσα στα ηλιόλουστα αμπέλια της Ζακύνθου.
Κρύσταλλο το νερό της στέρνας με δροσίζει
καθώς ακούω τον μελιστάλαχτό της λόγο
όπως καλωσόριζε τον μουσαφίρη με το γάιδαρο του
και κίναγε να του ψήσει έναν καφέ.
Νιώθω πάλι τη χαρά στην ανταπόδοση του φίλου,
τα νέα του χωριού στην νηνεμία απολαμβάνω
και αφήνομαι στα χάδια του καλοκαιριού
χαζεύοντας μια σαύρα επάνω στο πεζούλι.
Ν’ ακούσω λαχταρώ μια προσευχή το μεσημέρι
ψιθυριστή σε τραπέζι αγαπημένων,
τραπεζομάντηλο έγινε πάλι η θύμηση
ενώ μια πρόποση ξορκίζει όσα δεν ήθελα να έρθουν.
Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύφτηκα κι απόψε
στο βάθος τούτο επέλεξα εγώ να ζω
παρέα με τον παιδικό μου εαυτό
να συνδιαλέγομαι και σαν μεγάλη τώρα να του γελώ.
Ιωάννα Χριστοφόρου-Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου