Μνήμης του ελληνισμού της Μικράς Ασίας

Μνήμης του ελληνισμού της Μικράς Ασίας 

Χιος, 17 Σεπτεμβρίου 2023

Και παράλληλες εκδηλώσεις 

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2023

Μουσείο μαστίχας Χίου ώρα 7,00μ.μ

"Καρσί"

Όνειρο

 

Κι όταν πεθαίνει το όνειρο, πρέπει να είστε σε θέση να οικοδομήσετε ένα άλλο.

~L.Ligabue~

Σεπτέμβρης «ο Τρυγητής»

 Σεπτέμβρης «ο Τρυγητής»

Για όσους αγαπάμε δεόντως το κρασάκι, το πετμέζι για το χειμώνα, το ξύδι για τα παστά και την σαλάτα, τις σταφίδες στα γεμιστά, τα αρωματικά σταφύλια στο τραπέζι μας, θυμόμαστε με χαρά τον τρύγο που αρχίζει τον μήνα αυτό.

«Ευλογημένος ας είναι ο Διόνυσος» θα υμνούσαν πιθανότατα οι Αρχαίοι πρόγονοι τον ανατολίτη Θεό του οίνου και του θεάτρου- που κατέφθασε από την Φρυγία- προσφέροντας σπονδές πριν ξεκινήσουν τον τρύγο στ’ αμπέλια. Από την αρχαιότητα στην Μικρασία και την ανατολική Θράκη οι πεδιάδες και οι κατηφοριές των λόφων με τους απέραντους αμπελώνες δίνουν ποικιλίες σταφυλιών, τα «ροζακιά», τα «στυφά», τα «μοσχάτα», τα «κρισάγια», τους «ροδίτες», τις «τσουμπιανές», τα «αλπεχλιβάνια», τα «μορλούκια» κα. Ακόμα και το λευκό κρασί έλεγαν οι Θρακιώτες παλιά ότι είχε το χρώμα του κονιάκ.

Οπως γνωρίζουμε, οι Καππαδόκες ήταν γεωργοί και αμπελουργοί. Περιζήτητα ήταν τα μήλα, βερίκοκα, αχλάδια, δαμάσκηνα, ροδάκινα, μούρα, βύσσινα, καθώς και τα σταφύλια τους. Το πετμέζι και οι σταφίδες ήταν οι κύριες γλυκαντικές ουσίες εκτός από το μέλι. Οι κάτοικοι της κωμόπολης Φερτέκι είχαν με σουλτανικό διάταγμα την αποκλειστικότητα στην διακίνηση των τοπικών κρασιών και ρακιών, όλα αυτά τότε τα ειρηνικά χρόνια της συνύπαρξης

Πηγή: ήθη και έθιμα της Πόλης 

ένα ζευγάρι παπούτσια

 Σε ένα σχολείο μια από τις δασκάλες Α' δημοτικού ήθελε να ανεβάσει τη διάθεση των μαθητών της, έτσι αποφάσισε να τους βάλει ένα διαγώνισμα.

Όποιος πάρει άριστο βαθμό... θα του έκανε ένα απλό και συμβολικό δώρο, ένα ζευγάρι παπούτσια.

Τα μικρά παιδιά χάρηκαν σε αυτή την πρόκληση.

Και όλοι άρχισαν να γράφουν επιμελώς

Η έκπληξη της δασκάλας ήταν μεγάλη, όλα τα παιδάκια είχαν γράψει άριστα!!!!

Ή δασκάλα ευχαρίστησε όλα τα παιδιά για την προσπάθεια που έκαναν... αλλά προβληματισμένη σε ποιό να δώσει το έπαθλο,,, αφού όλα πήραν άριστα.

Τους ζήτησε λοιπόν βρούν μια κατάλληλη λύση.. ώστε ένας από αυτούς να λάβει το έπαθλο και να είναι ικανοποιητικός για όλους.

Η γνώμη των μαθητών ήταν να γράψει ο καθένας το όνομά του σε ένα διπλωμένο χαρτί και να το βάλουν σε ένα κουτί, και η δασκάλα να τα ανακατέψει και να τραβήξει ένα χαρτάκι και το όνομα που θα γράφει το χαρτάκι θα είναι ο νικητής. ....

Η δασκάλα έβγαλε ένα χαρτάκι το ξετυλίγει μπροστά τους και διάβασε το όνομα του παιδιού

«» .. Ένα κοριτσάκι είναι η νικήτρια του βραβείου.

Το παιδί βγήκε μπροστά με χαρά και δάκρυα στα μάτια εν μέσω χειροκροτημάτων της δασκάλας και όλων των παιδιών.

Ευχαρίστησε τους συμμαθητές της και δέχτηκε απο τη δασκάλα της το υπέροχο δώρο για εκείνη, γιατί τα παπούτσια της ήταν φθαρμένα και παλιά.. οι γονείς της δεν είχαν χρηματική δυνατότητα να της αγοράσουν καινούργια παπούτσια.

Η δασκάλα γύρισε χαρούμενη στο σπίτι της.... Όταν ο άντρας της τη ρώτησε, εκείνη του είπε κλαίγοντας τι έγινε!!

Ο σύζυγος άκουσε τη γυναίκα του αλλά έμεινε έκπληκτος από το κλάμα της

Όταν τη ρώτησε γιατί κλαίει;

Του είπε:

Όταν διάβασα όλα τα χαρτάκια στο γραφείο μου διαπίστωσα ότι όλα τα μικρά μου παιδάκια έγραφαν στο χαρτάκι τους το όνομά της συμμαθήτριά τους.

Όλα τα παιδάκια παρατήρησαν την κατάστασή της συμμαθήτριά τους και ένωσαν τα χέρια μαζί για να φέρουν ευτυχία στην καρδιά της, είμαι περήφανη για τους μαθητές μου.!

Θυμηθείτε ότι τα μικρά παιδιά με την αθωότητά τους μπορούν να μας διδάξουν!

Πηγή: ο ομφαλός της γης 

Καλή σχολική χρονιά!

 Τα σχολεία άνοιξαν...τα παιδιά γύρισαν από τον αγιασμό...καθίστε μαζί τους 5 με 10 λεπτά και εξηγήστε τους ....

📚Ότι αν κάποιος είναι ψηλός, κοντός,παχουλός ,αδύνατος , μαύρος ή άσπρος δεν είναι αστείο! 

📚Ότι δεν είναι κακό να φοράνε τα ίδια παπούτσια κάθε μέρα !

📚Ότι το σχολείο δεν είναι πασαρέλα και ότι αν τα ρούχα τους αν δεν είναι επώνυμα ...δεν τους κάνει χειρότερους μαθητές και φίλους ! 

📚Ότι δεν πειράζει να έχει κάποιος την ίδια τσάντα ...όλες μέσα έχουν τα ίδια βιβλία! 

📚Μάθε τους να συμπονούν τους συμμαθητές τους και να προσφέρουν ακόμα και το φαγητό τους σε όσους δεν έχουν ...να μοιράζονται !

📚Μάθε τους ότι το να ενοχλούν και να πειράζουν τους συμμαθητές τους δεν τους κάνει πιο έξυπνους...

📚Μάθε τους να μιλάνε γι'αυτα που τους ενοχλούν και ότι θα είστε πάντα εκεί για να τους ακούσετε! 

📚Περάστε το μύνημα στα παιδιά μας ότι στο σχολείο πηγαίνουν για να μάθουν και όχι για να διαγωνιστούν...όλοι έχουν την ίδια αξία ! 

📌Η εκπαίδευση ξεκινάει από το σπίτι...είναι υποχρέωση μας 👑

Καλή σχολική  χρονιά με δύναμη θέληση ! Ηρεμία δημιουργία!

Πηγή: ο ομφαλός της γης 

Γλυκά του Κουταλιού

 Τα Γλυκά του Κουταλιού είναι γνωστά από την αρχαιότητα και τα έφτιαχναν με μέλι. Πολύ αργότερα, σταδιακά καθιερώθηκε να φτιάχνονται με ζάχαρη.

Θυμάμαι παλιά, ότι συνήθιζαν να κερνάνε τον κόσμο κατευθείαν από το μπολ, όπου έπαιρναν το γλυκό με το κουτάλι και από εκεί ίσως να βγήκε και η ονομασία “γλυκά του κουταλιού”.

Οι πιο πλούσιοι είχαν ειδικά δοχεία, σαν καλαθάκια ασημένια με κουταλάκια γύρω-γύρω για το κέρασμα του γλυκού του κουταλιού.

Επίσης το έβαζαν σε μικρά κρυστάλλινα πιατάκια με το κουταλάκι πάνω σε ποτήρι με κρύο νερό.

Αποτελούσε το πιο καλοδεχούμενο κέρασμα ή κεραστικό και οι καλεσμένοι έδειχναν στη χρυσοχέρα νοικοκυρά την ικανοποίησή τους λέγοντας της «γειά στα χέρια σου».

Ήταν το καλωσόρισμα και η ένδειξη φιλοξενίας της εποχής εκείνης.

Κάποτε θα βρεθείς ...

 «Κάποτε θα βρεθείς πάνω από τον γκρεμό σου, είτε μικρόν είτε μεγάλον. 

Οι άνθρωποι που είναι γύρω σου θ’ απλώσουν τα χέρια τους. 

Μερικοί θα σου πουν «μη αδελφέ μας, θα πέσεις». 

Άλλοι δε θα σου πουν τίποτα. Κι άλλοι θα σε σπρώξουν..»

Σωτήρης Πατατζής ("Μεθυσμένη Πολιτεία")

Το νου σας...

 Πρέπει να δεχτούμε ότι όλα αλλάζουν ...

οι άνθρωποι...οι καταστασεις...

τα συναισθήματα ...η ζωή...

έτσι όπως κάνει ένα δέντρο με τον άνεμο...

το λυγίζει αλλά δεν το σπάει ...

το νου σας ...καλημέρα όλη μέρα 👑

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς

 Μου χρωστάς έναν Αύγουστο...

Το συγκεκριμένο σύνθημα το έγραψε κάποιος ή που είναι πολύ ερωτευμένος ή κάποιος μεγάλος φαν του Μητροπάνου* ή κάποιος ιδιοκτήτης πολυκατοικίας προς τον νοικάρη…

Μια φορά και έναν καιρό ζούσανε σε ένα νησάκι δύο κάτοικοι, μόνο δύο κάτοικοι. Ο Αύγουστος και η Αυγουστία. Τα δύο παιδιά, ενώ ζούσανε για όλο το χρόνο μαζί στο ίδιο νησί, μόνο το μήνα Αύγουστο τύχαινε να συναντηθούν, και αυτό μερικές χρονιές.

Εκείνος ήταν ιδιοκτήτης της μοναδικής πολυκατοικίας του νησιού και εκείνη η νοικάρισσα, αλλά ακόμα κι αν ζούσαν στο ίδιο οίκημα δε βλεπόντουσαν ποτέ, γιατί το νοίκι έμπαινε μέσω πάγιας εντολής…

Ο Αύγουστος ήταν ένα όμορφο παλικάρι εκεί γύρω στα τριάντα με καστανά μαλλιά και καλοσχηματισμένα έντονα μάτια. Η Αυγουστία μια πανέμορφη κοπέλα με κοντά μαλλιά, γαλάζια μάτια, ροζ μάγουλα και περίπου στην ίδια ηλικία με εκείνον.

Μια μέρα τα δύο παιδιά συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο. Μίλησαν λίγο για τον καιρό, για τη θάλασσα και για τα μάτια της κοπέλας μου μοιάζανε με τη θάλασσα. Εκείνος πρότεινε να ξανασυναντηθούν αύριο στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, εκείνη δέχτηκε. Τελικά, το αγόρι το ξέχασε και δεν πήγε.

Η Αυγουστία συνέχισε να πηγαίνει για όλες τις μέρες της εβδομάδας εκείνης, αλλά χωρίς ακόμα κάποιο σημάδι από εκείνον. Οι μέρες περνούσαν αργά στο νησί και η πληρωμή της Αυγουστίας δε φαινόταν στο λογαριασμό του Αυγούστου. Τότε εκείνος έγραψε με μαύρο μαρκαδόρο έξω από το σπίτι της «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο».

Όταν το είδε η Αυγουστία πήγε και εκείνη με τη σειρά της και έγραψε το ίδιο ακριβώς μήνυμα στο σπίτι που διέμενε ο Αύγουστος «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο»…

Εκείνος ήθελε το νοίκι, εκείνη ήθελε αυτόν. Εκείνη όμως αργούσε να κάνει την πληρωμή, μήπως καταφέρει τυχαία να συναντηθούν. Θα της αρκούσε έστω να περάσει από δίπλα της και απλά να μυρίσει το άρωμά του. Αποφάσισε να ξαναπάει στο ίδιο μέρος της τυχαίας συνάντησης· τότε άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι:

«Tον Αύγουστο που μου χρωστάς / τον ξέχασες / σε απόσταση αναπνοής / και με έχασες / Κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε / φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε / Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε / πιο νωρίς ήρθε ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε…», πριν όμως προλάβει να τελειώσει τον στίχο εμφανίστηκε μπροστά της σαν άγγελος ο Αύγουστος.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύΤον Αύγουστο που μου χρωστάς, τερα…

 

* Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος, στίχοι: Φίλιππος Γράψας, μουσική: Μάριος Τόκας