Αγριολούλουδο

 Να έχεις τη σοφία του αγριολούλουδου.

Να ζεις και κάθε μέρα να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό.

Να γεννιέσαι, ένα ανάμεσα στα πολλά, αλλά τόσο μοναδικό. Να βγάζεις έξω στον μόλις παγωμένο αέρα το κεφάλι σου και να λες : ήρθε η εποχή μου, ώρα να μεγαλώσω και θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Να ψηλώνεις μέρα τη μέρα, κόντρα στους δύσκολους καιρούς.

Να θεριεύεις. Να ξεδιπλώνεις τα υπέροχα χρώματα σου ρουφώντας τον ήλιο, ασθενικό στην αρχή, πιο δυνατό μετά.

Να προσδοκάς την άνοιξη, γι’ αυτό και να τη δημιουργείς.

Να είσαι ταπεινός και τρυφερός, ένα χαμηλό ανθάκι, γι’ αυτό και η απρόσμενη ομορφιά σου να είναι συγκλονιστική γι’ αυτόν που ξέρει να βλέπει, γι’ αυτόν που νιώθει.

Να είσαι εκεί για όλους, για όλους χωρίς εξαίρεση, κι αυτό από μόνο του να είναι η απόδειξη του Αόρατου.

Να ξέρεις ότι όλα τελειώνουν σύντομα (είναι αδυσώπητος ο κύκλος της φύσης) αλλά να μη σε νοιάζει · εσύ έζησες όπως καλύτερα γνώριζες, χωρίς να σε σκιάζει το τέλος.

Να μην πονάς γι’ αυτούς που σε πάτησαν, σε έκοψαν βίαια, σε χλεύασαν για την κοινή σου ομορφιά. Εσύ να γνωρίζεις τι κρύβουν αλήθεια αυτές οι πράξεις : έναν πόνο που διαστρεβλώθηκε.

Να είσαι μια αγκαλιά για τις μέλισσες και τα ζουζούνια.

Να ξέρεις ότι είσαι ένα ψήγμα του χαμένου παράδεισου, χωρίς εσένα δεν μπορεί να υπάρξει.

Να είσαι εκεί την επόμενη άνοιξη.

 Και την επόμενη. Και την επόμενη. Βάλσαμο και παρηγοριά.

Να είσαι η αγάπη.

_Τατούμ Ο’ Νηλ_