Οι ποιητές αποθεώνουν τον Απρίλη
💐"Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός"💐
Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς.
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Τ.Σ. Έλιοτ, “Έρημη χώρα”, μτφρ. Γ. Σεφέρης
💐“Ο Απρίλης και η Αυγή”💐
Ταίρι νιόνυμφο προβαίνει/ ο Απρίλης κι η Αυγή,
να του στρώσει το προσμένει/ νυφικό κρεβάτ’ η Γη.
Χίλια δώρα ετοιμάζει/ για το ταίρι π’ αγαπά,
τα ξεθάφτει, σα χαλάζι/ πλούτη ατίμητα σκορπά.
Εις τους κήπους άνθη χύνει/ και πουλιά στις λαγκαδιές,
Στα πουλιά τραγούδια δίνει, / και στα άνθη ευωδιές.
Τη δροσιά κάνει να λάμπει/ σα διαμάντι στα κλαριά,
άνθος φτερωτό την κάμπη/ αεράκι το βοριά.
Και τα δέντρα φουντωμένα, / πράσινα, βαθιά, ανοιχτά,
μόλις βγήκαν νιοβαμμένα/ απ’ τα χέρια της κι αυτά.
Ειν’ η λίμνη πιο γαλάζια, πιο καθάρια η ρεματιά,
πιο πολλά εχ’ η κόρη νάζια/ κι ο έρωτας ψευτιά.
Ταίρι νιόνυμφο προβαίνει/ ο Απρίλης κι η Αυγή,
να του στρώσει το προσμένει/ νυφικό κρεβάτ’ η Γη.
(Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τ. 1ος, Γκοβόστης)
💐“Τέταρτος μήνας”💐
Απριλιάτικη καταχνιά. Μια αχτίδα ήλιου
χλωμή σαν το ραβδί ενός τυφλού χαράζει σιγά το δρόμο της,
αν και πιο σίγουρη από μια βδομάδα πριν.
Κρύα χέρια, ζεστή καρδιά.
Κι εσύ νιώθεις πιο πολλά από ένα αίσθημα. Όμως αυτό είναι όλο.
Αν σ’ απειλήσει ο κίνδυνος, δεν έχεις προστασία.
Αν σ’ απειλήσει η ευτυχία, είσαι ανίσχυρος.
Βλάντιμιρ Χολάν (Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, Ελληνικά Γράμματα)
💐“Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Γ’"💐
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος […]
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει
Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της…
Διονύσιος Σολωμός
Πηγή : από προφίλ στο fb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου