Για να ζήσεις...απλά ανάπνευσε αέρα.
Για να ζήσεις όμορφα όμως...
πρέπει να αναπνεύσεις το Άρωμα της ζωής.
~~Α.Curnetta~~
Καλή Καθαρά Δευτέρα… Καλή
Σαρακοστή 🌷🌷
Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο,ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
~~Οδ. Ελύτης~~
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη
και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση τον μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία – φοβόμουνα και μου άρεσε-
ν’αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες
σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι:
«δεσποινίς» φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·είχανε γενειάδες
και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια
«μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι « Ή Άννέτα με τα σάνταλα»
«Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν αίφνης εκείνο
το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα»
Μου το ‘χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο
κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε το δωμάτιο μου
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση αείποτε μ’ έθρεψε
και αυτό εναπόκειται σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε η φωνή της σάλπιγγας
από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα
και όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν
-απίστευτων χρόνων θραύσματα μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
πού με πιτσίλιζαν·τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος
Μαρία Νεφέλη
Οδυσσέας Ελύτης - Ο χαρταετός
«Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγγοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα ματαδείς ένα τέτοιο θάμα.
Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -είτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών.
Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά.
Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μείνει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ’ από τόσο τράβηγμα στα ύψη.
Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι.
Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά. Θα που πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια.
Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα είταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό. Και χρειαζότανε μεγάλη μαστοριά και τέχνη για ν’ αμολάρεις το τσερκένι σου.»
Κοσμάς Πολίτης
"Ο χαρταετός της αγάπης''
Πηγή: ο ομφαλός της γης
Το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής είναι από τα παλιότερα έθιμα που σχετίζονται με τη γιορτή του Πάσχα, σήμερα όμως λίγο πολύ ξεχασμένο. Χρησίμευε πάντα ως ημερολόγιο για να μετράμε τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα, καθώς η κυρά-Σαρακοστή έχει 7 πόδια, ένα για κάθε εβδομάδα της περιόδου της Σαρακοστής. Πρόκειται για ένα έθιμο που τείνει στις ημέρες μας να εκλείψει, ενώ παλαιότερα το συναντούσαμε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με διάφορες παραλλαγές και χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο που μετρούσε τις εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής.
Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες περιοχές, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νηστεύει. Στο τέλος κάθε εβδομάδας, αρχής γενομένης από το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι (περιοχή της Χίου), το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα. Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός και γουρλής. Σε κάποιες περιοχές, το έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μες στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε του έφερνε γούρι.
Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, η κυρά-Σαρακοστή φτιάχνεται από ζυμάρι με απλά υλικά και, κυρίως, πολύ αλάτι για να μη χαλάσει. Εξάλλου, δεν τρωγόταν, αφού χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο. Αλλού πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν με πούπουλα.
Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που το κρεμούσαν απ’ το ταβάνι και πάνω του είχαν καρφωμένα επτά φτερά κότας, ώστε να αφαιρούν ένα φτερό κάθε εβδομάδα. Εδώ το έθιμο ονομαζόταν “Κουκουράς”, ο οποίος ήταν και ο φόβος των παιδιών!
Για το έθιμο της κυρα-Σαρακοστής έχουν γραφτεί οι παρακάτω στίχοι:
Την κυρά Σαρακοστή
που ‘ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν’
με αλεύρι και νερό.
Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι ένα σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό.
Και τις μέρες τις μετρούσαν
με τα πόδια της τα επτά
κόβαν’ ένα τη βδομάδα
μέχρι να ‘ρθει η Πασχαλιά.
.
(Στιχουργός: Πόλυ Βασιλάκη)
Πηγή: ο ομφαλός της γης
Συνοδος σελήνης, Αφροδίτης και Δια .
Το φεγγάρι κι οι δυο πιο φωτεινοί πλανήτες στην ίδια ευθεία.
Ένα όμορφο φαινόμενο που θα κορυφωθεί στις 2 Μαρτίου
Τυρόπιτες της Τσικνοπέμπτης (μικρασιάτικη συνταγή)
Τηγανητές τυρόπιτες, που διπλώνονται σαν μαξιλαροθήκες και είναι παρόμοιες με τους γκιουζλεμέδες, που έφτιαχναν σε περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως στο Αϊβαλί.
Μαρία Τσίχλα-Χούλη και Φούλα Χούλη-Φράγκου
«Τις Τσικνοπέμπτες παίρνανε μπρος τα τηγάνια», μας διηγούνται η Φούλα και η Μαρία, που μας διηγήθηκαν τις ιστορίες ξεριζωμού των οικογενειών τους και πώς από τον Τσεσμέ και το Λυθρί της Σμύρνης βρέθηκαν στη Χίο.
«Πιάνανε τα τηγανίσματα από νωρίς και φτιάχνανε βουνά από τυρόπιτες». Παραδοσιακά στη γέμιση χρησιμοποιούσαν ξερό κατσικίσιο τυρί, αλλά τώρα βάζουν ανάμεικτα τυριά διάφορα και αυγά, που τα κορίτσια πήραν από το κοτέτσι του παπά.
30' προετοιμασία
30' τηγάνισμα
1 ώρα αναμονή
Σύνολο: 2 ώρες
Υλικά
Τεμάχια: 8-10
Για τη ζύμη
500 γρ. αλεύρι σκληρό
1/3 κουτ. γλυκού αλάτι
2 κουτ. σούπας ξίδι
4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
250-300 ml χλιαρό νερό
Για τη γέμιση
4 αυγά
1/3 κουτ. γλυκού μοσχοκάρυδο
600 γρ. ξερό κατσικίσιο τυρί Χίου τριμμένο ή κατσικίσια «φέτα» θρυμματισμένη ή φέτα θρυμματισμένη μαζί με κασέρι τριμμένο (ή ανάμεικτα όλα τα τυριά) λάδι, για το τηγάνισμα
Διαδικασία
Για να φτιάξουμε τις τυρόπιτες της Τσικνοπέμπτης, ξεκινάμε με τη ζύμη.
Σε βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, το λάδι και το ξίδι.
Προσθέτουμε σταδιακά το χλιαρό νερό και ζυμώνουμε μέχρι να σχηματιστεί μια λεία ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια. Μπορεί να χρειαστεί να προσθέσουμε επιπλέον 1-2 κουτ. σούπας νερό ή αλεύρι. Την πλάθουμε σε μπάλα, καλύπτουμε με μεμβράνη και την αφήνουμε για 1 ώρα στην άκρη, να ξεκουραστεί.
Τυρόπιτες
Σε ένα μπολ χτυπάμε με ένα πιρούνι τα αυγά με το μοσχοκάρυδο. Σε άλλο μπολ βάζουμε το τυρί (ή τα τυριά).
Χωρίζουμε τη ζύμη σε 8-10 κομμάτια και τα πλάθουμε σε μικρές μπάλες. Πασπαλίζουμε μια λεία επιφάνεια με λίγο αλεύρι και ανοίγουμε κάθε μπαλίτσα ζύμης με τον πλάστη σε λεπτό φύλλο διαμέτρου 20 εκ.
Αλείφουμε κάθε φύλλο με λίγο από το μείγμα του αυγού (θέλουμε να φτάσει για όλα τα φύλλα) και απλώνουμε το τυρί σε όλη την επιφάνεια. Διπλώνουμε καλά το φύλλο σαν φάκελο και το πιέζουμε να κλείσουν καλά οι ενώσεις και να εγκλωβίσουμε τη γέμιση.
Σε ένα βαθύ τηγάνι ρίχνουμε τόσο λάδι ώστε να καλύψει το 1/4 του σκεύους και το ζεσταίνουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά.
Τηγανίζουμε μία μία τις τυρόπιτες για 2-3 λεπτά, μέχρι να ροδίσουν καλά και από τις δύο πλευρές. Τις βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και τις αφήνουμε σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίξουν το περιττό λάδι.
Μυστικά
Η συγκεκριμένη ζύμη είναι η βασική ζύμη για σπιτικό φύλλο και μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σε όλες τις αλμυρές πίτες.
Η συνταγή πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαστρονόμος, τεύχος 199.
Στοίχειωσε πια το σπίτι. Αγέρωχο έστεκε δυο αιώνες, αρχοντικό που ανάθρεψε γενιές μα τώρα έχει ρημάξει. Έφυγαν όλοι από κει. Σιγή νεκρική έχει σαρώσει τα σπλάχνα του. Τα παραθύρια χάσκουν ανοικτά, μαδέρια κρέμονται που τα ‘λιωσε ο χρόνος και υαλοστάσια απογυμνωμένα. Στην άλλοτε πολύχρωμη και ευωδιαστή αυλή το μόνο πράσινο είναι οι λειχήνες που τις θρέφει το νοτισμένο από την υγρασία τσιμέντο και κάτι αγριόχορτα που ξεπηδούν με βία απ’ τις ρωγμές. Μαύρο το χρώμα του σπιτιού, μαύρη καταχνιά το ‘ χει τυλίξει. Αν σταθείς λίγο εκεί ν’ αφουγκραστείς σα σαλεμένος θ’ αρχίσεις ν’ ακούς φωνές που ταξιδεύουν στον αέναο χρόνο. Γέλια, χαρές, λύπες, αγωνίες μα και οδυρμούς για το άτυχο κοπελάκι που έφυγε νωρίς.
Στοίχειωσε πια το σπίτι, στερνή η γνώση των αφεντάδων του αλλιώς αρχοντικό θα έστεκε ακόμα. Ολάκερο ετοιμόρροπο μαρτυρά τη λησμονιά και την εγκατάλειψη. Η αλλοτινή αίγλη του έσβησε και τα κόκκαλα αυτών που ξεκουράζονται κάτω από το χώμα θαρρείς θα τρίζουν.
Στοίχειωσε πια το σπίτι…
«Το στοιχειωμένο σπίτι»👻👻
Της Ελβίρας Πασαριβάκη
Πηγή: ο ομφαλός της γης
Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας!
Σήμερα γιορτάζουμε τη γλώσσα με την οποία επικοινωνούμε, τη γλώσσα των ομηρικών επών, τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, τη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν θεμελιώδη επιστημονικά και φιλοσοφικά έργα.
Όλες οι γλώσσες του κόσμου είναι πανέμορφες και, αν δεν υπήρχαν αυτές και το μπόλιασμα που γίνεται μεταξύ τους, δεν θα υπήρχε κι ο πολιτισμός μας όπως τον ξέρουμε.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής, ξεχωρίσαμε σπάνιες λέξεις από το έργο ενός ανθρώπου που παθιάστηκε με την ελληνική γλώσσα.
Ο Καζαντζάκης ένιωθε ότι κάθε λέξη περικλείει έντονη ζωή και ότι κάθε λέξη που χάνεται σε μια γωνιά της χώρας –υποτιμημένη από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και τις νεότερες γενιές που δεν τη χρειάζονταν– είναι μια απώλεια που ισοδυναμεί με τον θάνατο ενός ανθρώπου.
Θεωρούσε ότι είναι χρέος των πνευματικών ανθρώπων να κρατήσουν ζωντανές τις λέξεις καταξιώνοντάς τες σε ένα κείμενο.
Χωρίς παραπάνω λόγια, παραθέτουμε 10 λέξεις που ίσως δεν έχετε ακούσει ποτέ, μαζί με την ερμηνεία τους:
•Αναζυγιώ: σκέφτομαι προσεκτικά πριν πάρω μια απόφαση.
•Δριμώνω: καθιστώ κάτι δριμύ ή δυναμώνω κάποιον.
•Θεοδιάολος: κάποιος που ενσωματώνει τον Θεό και τον διάβολο μαζί.
•Κουμάσι: ορνιθώνας, κοτέτσι, πιθανόν από το τούρκικο kümes.
•Λογάρι: κρυμμένος θησαυρός.
•Ξαγορεύω: αποκαλύπτω τις εσώτερες σκέψεις μου σε κάποιον.
•Ουρανοκάντηλο: το καντήλι του ουρανού, δηλαδή το άστρο.
•Πρόγκα: Θορυβώδης αποδοκιμασία, έντονος χλευασμός, πιθανόν από το σλάβικο poroga.
•Στρατοκόπος: άνθρωπος που διατρέχει μεγάλη απόσταση με τα πόδια, οδοιπόρος.
•Φυρόμυαλος: αυτός που έχει χάσει το μυαλό του, ο ανόητος.
«Να σκαρφαλώνεις βουνά, να πεινάς, να διψάς, να ’σαι κατάκοπος, και ξαφνικά να τα ξεχνάς όλα, γιατί αντάμωσες ένα βοσκό και σε φίλεψε μια άγνωστη περίλαμπρη λέξη».
Πηγή: Διόπτρα books
~~...κι ύστερα δάσος έγινε και το κηπαρι βαθύ
κ φουντωμενο όλο μυγδαλιες...
Αθώες κόρες του Φλεβάρη,
Σας κλαίω, λιγοζωες,
Ω, νυφουλες, μυγδαλιες‼️...~~
~~Κ.Παλαμας~~
Ονομασίες του Φλεβάρη
Ο Φεβρουάριος ή αλλιώς Φλεβάρης, ή Κουτσοφλέβαρος, με τις 28 του μέρες, εκείνες που κυλούν πάντα σαν το ρυάκι των βροχών του, με τις αναπάντεχες λιακάδες του που κάνουν τις αμυγδαλιές και τις καρδιές μας να ανθίζουν, είναι ο προπομπός της Άνοιξης και των Αποκριών!
Ο Φλεβάρης φροντίζει να κάνει τη μετάβαση από το τσουχτερό κρύο στην καλοκαιρία, χαρίζοντάς μας μέσα στο ψύχος ηλιόλουστες στιγμές, επιβεβαιώνοντας την ξακουστή παροιμία “ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, Καλοκαίρι θα μυρίσει!”
Οι λιγότερες μέρες του Φλεβάρη, προέρχονται σύμφωνα με το μύθο από μια συμφωνία που ο Φλεβάρης δεν τήρησε ! Μια χρονιά, η παραγωγή κρασιού ήταν λιγοστή κι οι τρεις πρώτοι μήνες του χρόνου συμφώνησαν να βάλουν το κρασί τους στο ίδιο πιθάρι. Μια βραδιά, ο διψασμένος Φλεβάρης, άνοιξε μια τρύπα στο πιθάρι για να πιει το δικό του μερίδιο, αλλά μη μπορώντας να σταματήσει, συνέχισε να πίνει και το μερίδιο του Γενάρη και του Μάρτη, οι οποίοι για να τον τιμωρήσουν, του πήραν από μια μέρα ο καθένας, με αποτέλεσμα εκείνος να έχει 28 μέρες και οι άλλοι 31.
Γιατί ..
Απ' όλους τους χειμώνες
είν' ένας τόσο μεγάλος που,
αν τον ξεπεράσεις,
η καρδιά σου στο εξής όλα θα τα αντέχει!
Γνωρίζω...προλαμβάνω...αντιμετωπίζω!
Τι φοβούνται τα όργανα !
1) Το στομάχι φοβάται όταν δεν τρως πρωινό.
(2) Τα νεφρά φοβούνται όταν δεν πίνεις 10 ποτήρια νερό σε 24 ώρες.
(3) Η χοληδόχος κύστη φοβάται όταν δεν κοιμάσαι μέχρι τις 11μμ και δεν ξυπνάς την ανατολή του ήλιου.
(4) Το λεπτό έντερο φοβάται όταν τρώτε κρύα, ληγμένα τρόφιμα.
(5) Το παχύ έντερο τρομάζει όταν τρως περισσότερο τηγανητό και πικάντικο φαγητό.
(6) Οι πνεύμονες φοβούνται όταν εισπνέεις καπνό, βρωμιά και περιβάλλον μολυσμένο από τσιγάρα και εξατμίσεις.
(7) Το συκώτι φοβάται όταν τρώτε βαρύ τηγανητό, πρόχειρο και γρήγορο φαγητό.
8)Η καρδιά φοβάται όταν τρως το γεύμα σου με περισσότερο αλάτι και Ζάχαρη.
(9) Το πάγκρεας φοβάται όταν τρώτε περισσότερη ζάχαρη λόγω γεύσης.
(10) Τα μάτια τρομάζουν όταν δουλεύεις σε φως οθόνης κινητού και υπολογιστή στο σκοτάδι.
και
(11) Ο εγκέφαλος φοβάται όταν αρχίζεις να έχεις αρνητικές σκέψεις.
Φροντίστε τα διαφορετικά μέρη του σώματός σας να μην τα τρομάζετε.
Αγαπάω
Βαδίζω
Γνωρίζω
Δίνομαι
Επιμένω
Ζω
Ηρεμώ
Θέλω
Ισορροπώ
Κατανοώ
Λαχταρώ
Μοιράζομαι
Νοιάζομαι
Ξεχωρίζω
Ονειρεύομαι
Παραμένω
Ρισκάρω
Σκέφτομαι
Τιμώ
Υπάρχω
Φαντάζομαι
Χαμογελάω
Ψιθυρίζω
Ωριμάζω
Καμπαναριό Ευαγγελιστρίας στο Τσεσμέ
από φωτογραφία στο μικρασιατικό μουσείο του
Μ.Σ. Βαρβασίου Χίου Βιβλιοθήκη "ο Φάρος"
και καμπαναριό Αγίας Φωτεινής στη νέα Σμύρνη τώρα
πόσο μ' αρέσουνε
οι λέξεις από φ
που φωσφορίζουν
στο σκοτάδι
φτεροκοπούν
φωνάζουν
φαγώνονται
(μπουκιά μπουκιά)
φρούτα
φιλιά
μια φλαμουριά
και φυσαρμόνικες
φυσούν
στις φλέβες
μελωδίες
(από)
φούγκα
φιλοτεχνούν
φανερωμένο
έρωτα
και διώχνουν
φασαριόζικα
τη φρίκη
και το φόβο
φρουρούν ακούραστα
έναν μικρό
Φλεβάρη...
| Ελένη Κοφτερού | Το φ | Γράμμα σε γενέθλια πόλη | εκδόσεις Σαιξπηρικόν |
Υπαπαντή του Κυρίου σήμερα - Η εορτή της Μητέρας.
Πρόκειται για τη μεγάλη γιορτή της Υπαπαντής Του Κυρίου μας. Αυτή τη μέρα για πρώτη φορά η Αγία Μητέρα όλων μας και του Χριστού μας, βγαίνει στον κόσμο σαν Μανούλα και πηγαίνει στον ναό για να αφιερώσει τον Υιό της στον Θεό. Αυτό που κανουν και οι Ελληνίδες Ορθόδοξες Μανούλες του τόπου μας παίρνοντας ευχές και οι ίδιες και τα παιδιά τους.
Αυτή λοιπόν η Τέλεια και Αγία Μάνα, η Μάνα όλων των ανθρώπων τιμάται σήμερα και μαζί της τιμώνται και όλες οι Ελληνίδες Ορθόδοξες Μητέρες. Τη σημερινή ημέρα της 2 Φεβρουαρίου κάθε έτους από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, σαν Γιορτή της Μητέρας τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες της και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.
Μάνα – Μητέρα – Μανούλα ….
Είναι το όνομα του Θεού στα χείλη και στις καρδιές των μικρών παιδιών.
Ένας άγγελος ρώτησε κάποτε τον Θεό.
Πώς θα προστατεύσουμε στη γη τα αθώα παιδιά.
Και ο Θεός απάντησε: Έπλασα την Μητέρα.
Χαρακτηριστικό της καλής μητέρας είναι η φιλοστοργία, η αγάπη και η θυσία. Η γυναίκα που από την στιγμή της σύλληψης, της γέννησης , ή της πρώτης ματιάς, σπάει το εγώ και γίνεται ΕΣΥ. Σε αποδέχεται για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελε να είσαι…
Η μάνα που θα πει: δεν πεινάω, για να φας ΕΣΥ. Που βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και το προστατεύει από ανοικτά παράθυρα. Που ξέρει να θεραπεύει με την αγκαλιά της, την αγάπη της και το μαγικό φιλί της…. Που καταλαβαίνει τι σε απασχολεί χωρίς καν εσύ να της το πεις…. Που δεν έχει χρόνο ν’ αρρωσταίνει, που μπορεί φαινομενικά να έχει 10 χέρια, 10 πόδια για να φροντίσει, να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να διαβάζει, να παίζει, ν’ αγκαλιάζει, μα εικονικά έχει μόνο δυο.
Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο.
Μεγαλώνει το παιδί της χωρίς εγωισμό, μα μονάχα με αγάπη. Δεν έδωσε το παιδί της για υιοθεσία, παρ’ όλο που ή ίδια δεν είχε να φάει. Που μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο DOWN, σπαστικό, αυτιστικό, κωφάλαλο, ανάπηρο, ή ότι άλλο μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό, αλλά το καμαρώνει, δεν το κρύβει.
Μητέρα, αυτή που ξέρει να πνίγει το δάκρυ και τον πόνο της, μόνο και μόνο για να μην σε στενοχωρήσει. Που σε μαθαίνει να πετάς για να βρεθείς εκεί που αγαπάς.
Είναι αυτή που από την πρώτη ημέρα που σε πρωτοαντίκρισε έγινε η ζωή της ομορφότερη…. που δεν σου είπε ποτέ πόσο έκλαψε για σένα. Ότι ήσουν ένα λάθος.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες αυτές τις αξιαγάπητες Μανούλες !!
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post
Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,
ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε,
δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας
μονάχα, ὄχι.
Χρωστᾶτε
καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,
θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν.
Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν
οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.»
Κωστής Παλαμάς
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post
Πρέπει να φύγω!!! Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...
