Υπάρχουν εκατό τραγούδια που αναφέρουν το όνομά του. Στα δεκαεφτά του ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής και βασιλιάς του ποδοσφαίρου. [...] Μια φορά σταμάτησε έναν πόλεμο: η Νιγηρία και η Μπιάφρα έκαναν ανακωχή για να τον δουν να παίζει.
Να τον δεις να παίζει άξιζε όντως μια ανακωχή, κι ακόμα περισσότερα. Όταν ο Πελέ έτρεχε, περνούσε μέσα από τους αντιπάλους του σαν μαχαίρι. Όταν σταματούσε, οι αντίπαλοι χάνονταν μέσα στους λαβύρινθους που ζωγράφιζαν τα πόδια του. Όταν πηδούσε, ήταν σαν να σκαρφάλωνε με σκάλα τον αέρα. Όταν εκτελούσε φάουλ, οι αντίπαλοι που σχημάτιζαν τείχος ήθελαν να σταθούν ανάποδα, με το πρόσωπο στραμμένο προς το τέρμα, για να μη χάσουν το γκολ.
Είχε γεννηθεί σ'ένα χαμόσπιτο, σ' ένα απόμακρο χωριό, κι έφτασε στην κορυφή της δόξας και του πλούτου, όπου η είσοδος είναι απαγορευμένη για τους μαύρους. Έξω από τα γήπεδα, δεν χάρισε ποτέ λεπτό από τον χρόνο του, και ποτέ δεν έβγαλε ούτε ένα νόμισμα από το πορτοφόλι του. Όμως όσοι είχαμε την τύχη να τον δούμε να παίζει, λάβαμε δώρα σπάνιας ομορφιάς: στιγμές αθάνατες, που μας επιτρέπουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει αθανασία.
| Eduardo Galeano | Το ποδόσφαιρο στη σκια και στο φως (Ο Πελέ) | μτφρ.: Ισμήνη Κανσή | εκδόσεις Πάπυρος |
Πηγή: βιβλιοπωλείο το μικρό καράβι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου