Ki-ki-ri-kou ❗🐔🐓🐔🐓
acrylic painting 🎨🖌️
Ένα blog αφιερωμένο σε δημιουργίες.... Όμορφες ιδέες... Σκέψεις... Xόμπι κι ότι αγαπάμε πολύ....!!!!!!!!
Μα κάποτε ακούς κάτι φασαρίες απόσκοσμες. Κάτι κραυγές βαθύβουες. Κάτι φωνές ακατανόητες. Ήσαν οι δήμιοι που έφτασαν από απένταντι διψώντας για αίμα χριστιανικό. Ήσαν τα πάνοπλα αυτά αιμοβόρα τέρατα του Καρά Αλή που ξεχύθηκαν στο νησί με μία και μοναδική εντολή. Θάνατος!
Οι 7000 τουρκόσποροι του Καρά Αλή ενώνονται με τους ομοεθνείς τους που είχαν ταμπουρωθεί στο φρούριο. Η πόλη κανονιοβολείται αλύπητα. Από τις 11 του Μάρτη οι κάτοικοι του νησιού της μαστίχας είχαν ξεσηκωθεί με μπροστάρηδες τον Σαμιώτη Λυκούργο Λογοθέτη και τον Χιώτη Αντώνη Χατζή Μπουρνιά. Η εξέγερση αποτυγχάνει. Ο σουλτάνος διατάζει την άμεση τιμωρία των Χιωτών. Οι επαναστάτες, απλοί ροπαλοφόροι χωρικοί αποσύρονται στο εσωτερικό του νησιού πολεμώντας μέχρις εσχάτων και αποζητώντας βοήθεια από τα γειτονικά Ψαρά. Οι Τούρκοι ενισχύονται συνεχώς με νέες δυνάμεις που φτάνουν από απέναντι. Αμέσως δίνεται το σύνθημα για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης.
Μεγάλη Παρασκευή. 15.000 Τούρκοι κινούνται προς το μοναστήρι του Αγίου Μηνά όπου έχουν καταφύγει 3.000 απελπισμένοι Έλληνες. Τους σφάζουν σχεδόν όλους. Πυρπολούν το μοναστήρι και συνεχίζουν το αιματηρό διάβα τους σε όλη τη Χιό. 40.000 Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι τουρκικές ακτές μαγαρίζουν το όμορφο νησί με σκοπό τον φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Τούρκοι παντού. Αγρίμια. Δολοφονούν, βιάζουν. Κατακόκκινοι βαμμένοι από το αίμα των αθώων θυμάτων τους συνεχίζουν να σκοτώνουν όποιον βρουν στο διάβα τους. Το αίμα τρέχει ποτάμι, μέχρι τη θάλασσα. Το γαλάζιο του νερού βάφεται κόκκινο. Ουρλιαχτά, θάνατος, απόγνωση. Καμμένη γη. Χωριά ολόκληρα πυρπολούνται. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τα πρόσωπα τους μαύρα από τις στάχτες. Βλέμμα θολό. Το βλέμμα της τρέλας. Που να κρυφτούν; Δεν ξέρουν. Η αντίθεση της αβίαστης ομορφιάς της ανοιξιάτικης Χίου με τις φρικιαστικές εικόνες των ανθρωπίνων πτωμάτων και της ερημιάς περονιάζει τις ψυχές.
Το ανοιξιάτικο καταπράσινο χαλί των αγρών, των βουνών και των κοιλάδων του νησιού κατακοκκίνισε αφού ραντίστηκε με το αίμα πολλών αθώων γυναικών και παιδιών.
Επί τέσσερις μήνες το νησί πνίγεται στο αίμα.
Και η καλύτερη φαντασία αδυνατεί να συλλάβει έστω και αμυδρά αυτή την εικόνα της φρίκης, η οποία περικύκλωσε ξαφνικά την σημαντική Χίο.
Εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν από το φονικό μαχαίρι που καρφώθηκε άξαφνα στα σπλάχνα τους.
Το νησί της μεγάλης ελληνικής πατρίδας σβήνει. Η Χιός πεθαίνει.
Αυτή η μύριπνους νήσος, η ελληνίδα νύμφη, μητέρα σφιγηλού ελληνισμού και εστία φώτων και πλούτου γίνεται η νέα μάρτυς της μεγάλης ελληνικής πατρίδας.
Και όλα ξεκίνησαν εκείνη την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, 30 Μαρτίου του απαίσιου έτους 1822.
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
Φωτογραφία: Ευγένιος Ντελακρουά - Η σφαγή της Χίου
#ipoiisisentosmaspost
🇬🇷 Ιστορικές Μορφές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821🇬🇷
Κωνσταντίνος Κανάρης (1793 – 1877)
Ηγετική μορφή του '21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά.
Ο Κανάρης δεν φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αλλά όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στον Αγώνα. Κατατάχθηκε ως απλός ναύτης στον ψαριανό στολίσκο, που συγκρότησε ο φίλος του Νικολής Αποστόλης. Από τις πρώτες επιχειρήσεις άρχισε να εξειδικεύεται στα πυρπολικά και να γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η φήμη του γρήγορα ξεπέρασε τα στενά όρια του ελληνικού χώρου και έγραψαν γι' αυτόν ο λόρδος Βύρων, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ενώ ο άγγλος ιστορικός Γκόρντον σημείωνε «είναι ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».
Ο Κανάρης κέρδισε την εκτίμηση και των συναγωνιστών του και για τη σωφροσύνη του χαρακτήρα του. Γι' αυτό ανήλθε και στα υψηλότερα αξιώματα της Πολιτείας μετά την απελευθέρωση. Το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και ήταν ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για την καταστολή των διαφόρων ανταρσιών στη Μάνη και την Ύδρα. Μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και εγκαταστάθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Κατά την Οθωνική περίοδο ανακλήθηκε στην υπηρεσία και έφθασε μέχρι τον βαθμό του υποναυάρχου. Κατόπιν διορίστηκε γερουσιαστής και αναμίχθηκε στην πολιτική με το Ρωσικό Κόμμα. Συμμετείχε στην επαναστατική κίνηση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα. Μέχρι την έξωση του Όθωνα χρημάτισε επανειλημμένα υπουργός και δύο φορές πρωθυπουργός (16 Φεβρουαρίου 1844 - 30 Μαρτίου 1844, 15 Οκτωβρίου 1848 - 12 Δεκεμβρίου 1849). Το 1862 ήταν ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της αντιοθωνικής κίνησης. Όταν ο βασιλιάς, σε μια προσπάθειά του να τον προσεταιρισθεί, του ανέθεσε για τρίτη φορά την πρωθυπουργία, αυτός δεν δίστασε να καταθέσει την εντολή, επειδή ο Όθων δεν ενέκρινε ορισμένους από τους υπουργούς του.
Μετά την έξωση του Όθωνα, ορίστηκε μέλος της τριανδρίας Βούλγαρη, Κανάρη, Ρούφου και το 1863 πήγε στη Δανία ως ένας από τους αντιπροσώπους του Έθνους για να προσφέρει το στέμμα στον βασιλιά Γεώργιο Α'. Στη συνέχεια ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και δύο φορές πρωθυπουργός (5 Μαρτίου 1864 - 16 Απριλίου 1864, 27 Ιουλίου 1864 - 2 Μαρτίου 1865). Κατόπιν αποσύρθηκε της πολιτικής και ιδιώτευσε στο σπίτι του στην Κυψέλη (Κυψέλης 56), όπου καθημερινά δεχόταν φίλους και θαυμαστές του. Στις 26 Μαΐου 1877, σε ηλικία 82 ετών, επανήλθε στην πολιτική και ανέλαβε πρωθυπουργός στην οικουμενική κυβέρνηση που σχηματίστηκε για να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες συνέπειες από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο. Ο «ναύαρχος», όπως τον αποκαλούσε ο λαός, πέθανε επί των επάλξεων της πολιτικής στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 και κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια στο Α' Νεκροταφείο.
Πηγή:
#ipoiisisentosmaspost
Η Tulipa Clusiana , η Κυρία Τουλίπα🌷 (Πολίτικο εδώ στη Χίο) είναι ένα πανέμορφο ασιατικό είδος δίχρωμης (Ρόζ και Λευκό) τουλίπας που προέρχεται από το Αφγανιστάν και είναι αυτοφυές. Το φυτό μεγαλώνει σε ύψος 15 έως 30 cm και τα τελευταία χρόνια σπανίζει στους αγρούς της Χίο.
Πηγή φωτογραφίας : Chiosphotos
Μάγια, μύρα παντού, και σ' αγαπώ, σε καρτερώ.
Βραδύνεις κι' υποψιάζομαι, ζηλεύω,
δε σου πήρα όλης σου της ψυχής το θησαυρό.
~~Μαρία Πολυδούρη~~🌼
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Πηγή:
#ipoiisisentosmaspost
Κάθε άτομο που γνωρίζεις στη ζωή, είναι ένα φύλλο που εμπλουτίζει το δέντρο σου.
Πολλοί χάνονται με τον άνεμο, άλλοι θα μείνουν για πάντα.
Θυμήσου τον χαρταετό
< αρχ. λάγανον =πλατιὰ λεπτὴ πίτα < λαγαίω =χαλαρώνω, αφήνω (ομόρριζα: λάγνος, λαγαρός, λήγω)
Πατροπαράδοτο πεπλατυσμένο άζυμο ψωμί ελλειψοειδούς σχήματος, με σουσάμι στην επιφάνειά του, που τρώγεται την Καθαρὰ Δευτέρα.
Η λαγάνα διατρέχει όλη τη διατροφική μας παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Αριστοφάνης- Εκκλησιάζουσες: "Λαγάνα πέττεται".
Αναφέρεται ότι ο Οράτιος την ονομάζει " γλύκισμα των φτωχών".
Παπαδιαμάντης: Εστρώνετο επάνω εις τον σοφάν σταυροπόδι, έπαιρνε μισό ψωμί ή κατά προτίμησιν δύο λαγάνες, έτρωγεν όλον το γιουβέτσι,κλπ...
Ανάλογος πρόχειρος (άζυμος) άρτος χρησιμοποιήθηκε από τους Ισραηλίτες τη νύχτα της Εξόδου τους από την Αίγυπτο, υπό την αρχηγία του Μωυσή.
Συμβολισμός: δεν πρέπει να "φουσκώνουν" από έπαρση και αλαζονεία.
Έκτοτε επιβαλλόταν από το Μωσαϊκό Νόμο τις μέρες τουΠάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον ένζυμο άρτο.
ο άνθρωπος παίρνει περισσότερα
απ’ όσα ζητάει.
~~John Muir~~
Anastasia Raptopoulou📷
Εορτάζει 13 Μαρτίου η Αγία Υπομονή.
Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κλεινήν βασιλίδα έγκωμιάοωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει βοώντες' Μήτερ, λιταίς σου θραϋσον ημών της αμαρτίας δεσμούς.
Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
Υπομονής θεοστηρίκτου την ομώνυμον και βασιλίδων θεοσόφων την υπέρτιμον, την εκλάμψασαν ως άστρον εν Βυζαντίω και χορούς μοναζουσών καταπυρσεύσασαν, ταπεινώσεως βολαίς ανευφημήσωμεν, πόθω κράζοντες. Χαίροις, Μήτερ πανεύφημε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις εκμαγείον υπομονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών, τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον.
Όταν πλησιάζει η Άνοιξη μπορεί να πετάξει πάλι βλαστάρια.
~~Γ. Ρίτσος~~
Για όλες τις γυναίκες που τιμώντας τους πολλαπλούς ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν αφοσιώθηκαν σε αυτούς με υπέρμετρο ζήλο ξεχνώντας ή αφήνοντας για το τέλος τα δικά τους θέλω.
Για την κόρη, την αδελφή, τη φίλη, την ερωμένη, τη σύζυγο ,τη μαμά, τη γιαγιά. Για την εργαζόμενη και τη νοικοκυρά.
Για τη γυναίκα που πήρε τη ζωή στα χέρια της, που διεκδίκησε ίσα δικαιώματα με τους άνδρες , που δεν άφησε τους άλλους να μιλούν για εκείνη υψώνοντας το ανάστημα και τη φωνή της να ακουστεί
Για όσες οραματίστηκαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αμοιβής, εργασίας.
Για τις γυναίκες που κοιτάζουν κατάματα τη ζωή και της κλείνουν το μάτι.
Για εκείνες που γελούν από την ψυχή τους ελεύθερα.
Για εκείνες που αληθινά ερωτεύονται και εκείνες που δεν φοβούνται την μοναξιά.
Για όσες δεν συμβιβάστηκαν.
Μέρες σαν τη 8 Μαρτίου δεν είναι τόσο ημέρες γιορτής όσο ημέρες περισυλλογής και υπενθύμισης. Ημέρες τιμής και μνήμης.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες του κόσμου!
Η ιστορία που ακούσαμε για το μήνα Μάρτη….
«Νονά του Μάρτη είναι η χαριτωμένη Άνοιξη. Τον βάφτισε μαζί με τα πρώτα χελιδόνια και κέρασε τους προσκεκλημένους παγωτό από το τελευταίο χιόνι των βουνών με αγριόμελο και τροπικά φρούτα.
Το τρίτο και το πιο παράξενο παιδί της μητέρας Φύσης. Μια γελάει και μια κλαίει. Ο Μάρτης μόλις μεγάλωσε άρχισε να τρέχει πάνω στις κορυφές των βουνών, στους κάμπους και στα λιβάδια.Ο ήλιος από τον ουρανό τον ακολουθούσε και έπαιζε μαζί του. Από το πολύ το τρέξιμο και το παιχνίδι, ίδρωνε και τότε, κάνοντας αέρα για να δροσιστεί,φώναζε:
-Ούφ! Ζεσταίνομαι!
Ο ήλιος ακούγοντας τη γκρίνια του έφευγε τρέχοντας. Τότε ερχόταν ο βοριάς να τον δροσίσει ,ερχονταν και τα συννεφάκια κι η βροχή που δρόσιζαν το Μάρτη. Ο Μάρτης για μια δυο ώρες ήταν ευχαριστημένος. Αλλά μετά από λίγο άρχιζε να κρυώνει.
– «Αχ κρυώνω! Αχ παγώνω!» Φώναζε κλαίγοντας.» Ήλιε μου, έλα, Ήλιε μου, έλα να με ζεστάνεις!»
Και πάλι έτρεχε ο ήλιος κοντά του.
– Τέλος πάντων αυτός ο Μάρτης δεν ξέρει τι θέλει και τι γυρεύεi!, φώναζαν νευριασμένα μερικά χελιδόνια, που εκείνη την ώρα πετούσαν και γυρνούσαν πάλι πίσω από τις μακρινές χώρες που είχαν πάει για να ξεχειμωνιάσουν. Η Νονά του η Κυρά Άνοιξη, βλέποντας που ζέσταινε τη γύρω φύση,
έφτιαξε για τον βαφτισιμιό της ένα μαρτάκι. Πήρε δύο κλωστές από το Ουράνιο Τόξο, μια άσπρη και μια κόκκινη, τις έστριψε μεταξύ τους, τις έκανε μια και τις φόρεσε σαν σφιχτό βραχιόλι στο χεράκι του Μάρτη, για να μην κινδυνεύει να καεί από τον ήλιο.
Καλώς ήρθες άνοιξη!!!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
που μ΄έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα,
κι ώραν την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά
στη χιονισμένη στράτα.
Μα χτες, καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού μου δάκρυσαν τα μάτια.
“Ρόδου μοσκοβόλημα” είναι το γνωστό ποίημα του Κωστή Παλαμά από τη συλλογή του “η πολιτεία και η μοναξιά” που γράφτηκε το 1912
~~Αν έχεις κόρη όμορφη,
Ο ήλιος θα ζηλέψει...
Για αυτό μαρτακι να φορεί,
Να μην την επλανεψει....~~♥️🤍
🌼 🌷 🌺 🌼 🌸
------> θ' άνατείλει γυμνή στην αιχμή της αχτίδας της η πρώτη μαργαρίτα της τύχης..!!
Οδυσσέας Έλύτης
''Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να' ρθει''
~~Πάμπλο Νερούδα~~
🌸🌸Καλό μήνα και καλή Άνοιξη!🌸🌸
Πρέπει να φύγω!!! Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...