Η άνοιξη ομόρφηνε τη γη και είχε αρχίσει να απλώνεται η νύχτα. Ο γλυκός ουρανός γεμάτος αστέρια αγκάλιαζε την χλοερή και ανθισμένη εξοχή, χαϊδεύοντας όλη τη Χιό με την μεθυστική και μυροβόλο αύρα του. Η νύχτα είχε σκεπάσει ήδη τα γύρω βουνά και τους λόφους.
Μα κάποτε ακούς κάτι φασαρίες απόσκοσμες. Κάτι κραυγές βαθύβουες. Κάτι φωνές ακατανόητες. Ήσαν οι δήμιοι που έφτασαν από απένταντι διψώντας για αίμα χριστιανικό. Ήσαν τα πάνοπλα αυτά αιμοβόρα τέρατα του Καρά Αλή που ξεχύθηκαν στο νησί με μία και μοναδική εντολή. Θάνατος!
Οι 7000 τουρκόσποροι του Καρά Αλή ενώνονται με τους ομοεθνείς τους που είχαν ταμπουρωθεί στο φρούριο. Η πόλη κανονιοβολείται αλύπητα. Από τις 11 του Μάρτη οι κάτοικοι του νησιού της μαστίχας είχαν ξεσηκωθεί με μπροστάρηδες τον Σαμιώτη Λυκούργο Λογοθέτη και τον Χιώτη Αντώνη Χατζή Μπουρνιά. Η εξέγερση αποτυγχάνει. Ο σουλτάνος διατάζει την άμεση τιμωρία των Χιωτών. Οι επαναστάτες, απλοί ροπαλοφόροι χωρικοί αποσύρονται στο εσωτερικό του νησιού πολεμώντας μέχρις εσχάτων και αποζητώντας βοήθεια από τα γειτονικά Ψαρά. Οι Τούρκοι ενισχύονται συνεχώς με νέες δυνάμεις που φτάνουν από απέναντι. Αμέσως δίνεται το σύνθημα για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης.
Μεγάλη Παρασκευή. 15.000 Τούρκοι κινούνται προς το μοναστήρι του Αγίου Μηνά όπου έχουν καταφύγει 3.000 απελπισμένοι Έλληνες. Τους σφάζουν σχεδόν όλους. Πυρπολούν το μοναστήρι και συνεχίζουν το αιματηρό διάβα τους σε όλη τη Χιό. 40.000 Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι τουρκικές ακτές μαγαρίζουν το όμορφο νησί με σκοπό τον φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Τούρκοι παντού. Αγρίμια. Δολοφονούν, βιάζουν. Κατακόκκινοι βαμμένοι από το αίμα των αθώων θυμάτων τους συνεχίζουν να σκοτώνουν όποιον βρουν στο διάβα τους. Το αίμα τρέχει ποτάμι, μέχρι τη θάλασσα. Το γαλάζιο του νερού βάφεται κόκκινο. Ουρλιαχτά, θάνατος, απόγνωση. Καμμένη γη. Χωριά ολόκληρα πυρπολούνται. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τα πρόσωπα τους μαύρα από τις στάχτες. Βλέμμα θολό. Το βλέμμα της τρέλας. Που να κρυφτούν; Δεν ξέρουν. Η αντίθεση της αβίαστης ομορφιάς της ανοιξιάτικης Χίου με τις φρικιαστικές εικόνες των ανθρωπίνων πτωμάτων και της ερημιάς περονιάζει τις ψυχές.
Το ανοιξιάτικο καταπράσινο χαλί των αγρών, των βουνών και των κοιλάδων του νησιού κατακοκκίνισε αφού ραντίστηκε με το αίμα πολλών αθώων γυναικών και παιδιών.
Επί τέσσερις μήνες το νησί πνίγεται στο αίμα.
Και η καλύτερη φαντασία αδυνατεί να συλλάβει έστω και αμυδρά αυτή την εικόνα της φρίκης, η οποία περικύκλωσε ξαφνικά την σημαντική Χίο.
Εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν από το φονικό μαχαίρι που καρφώθηκε άξαφνα στα σπλάχνα τους.
Το νησί της μεγάλης ελληνικής πατρίδας σβήνει. Η Χιός πεθαίνει.
Αυτή η μύριπνους νήσος, η ελληνίδα νύμφη, μητέρα σφιγηλού ελληνισμού και εστία φώτων και πλούτου γίνεται η νέα μάρτυς της μεγάλης ελληνικής πατρίδας.
Και όλα ξεκίνησαν εκείνη την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, 30 Μαρτίου του απαίσιου έτους 1822.
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
Φωτογραφία: Ευγένιος Ντελακρουά - Η σφαγή της Χίου
#ipoiisisentosmaspost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου