Οι βασιλιάδες και οι παλιάτσοι της ζωής μας.
Ένα απ’ τα πιο εύστοχα αποφθέγματα που διάβασα πρόσφατα λέει: «Η ζωή βάζει τον καθένα στη θέση που του αξίζει. Τον βασιλιά στο παλάτι του και τον κλόουν στο τσίρκο του…».
Νομίζω ότι κάπως έτσι, ο καθένας από εμάς βάζει στην κατάλληλη θέση μέσα του, τους ανθρώπους που περνούν από τη ζωή του, ανάλογα με τη σημασία και το ρόλο που έπαιξαν σ’ αυτή, το πόσο σημαντικοί ήταν ή είναι και το κατά πόσο την επηρέασαν ή συνεχίζουν να την επηρεάζουν.
Απ’ τη ζωή μας λοιπόν, περνούν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων.
Με κάποιους είναι όλα πιο εύκολα γιατί ταιριάζουμε. Γελάμε με τα ίδια πράγματα, γουστάρουμε τις ίδιες μουσικές, μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια βλακεία, την ίδια τρέλα, τις ίδιες απόψεις, βλέπουμε με τα ίδια μάτια και αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο γύρω μας.
Με κάποιους άλλους πάλι, δεν ταιριάζουμε τόσο και είναι πιο δύσκολο να συνεννοηθούμε. Έχουμε διαφορετική κουλτούρα, άλλα γούστα, άλλη ηθική, άλλη αισθητική και διαφωνούμε σε πολλά. Παρόλα αυτά συνυπάρχουμε, γιατί υπάρχει μεταξύ μας αμοιβαία συμπάθεια, εκτίμηση, αγάπη και κοινή επιθυμία να τα βρούμε και να είμαστε μαζί, με όποιον τρόπο.
Κάποιοι απ’ αυτούς λάμπουν με τη στάση ζωής, την αξιοπρέπεια, τη δύναμη ψυχής και την αλήθεια τους. Γίνονται δάσκαλοι, μέντορες, πρότυπα προς μίμηση. Δίνουν μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς και μας κάνουν καλύτερους, απλά και μόνο με την παρουσία τους δίπλα μας.
Κάποιοι άλλοι πάλι, είναι φούσκες. Φοράνε μάσκες και μας παραπλανούν. Πλασάρονται σαν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πραγματικά είναι και μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να μας πλησιάσουν, να μας αγγίξουν, να μπουν στη ζωή μας, να μας πουλήσουν όνειρα και τέλος… να πουλήσουν κι εμάς τους ίδιους και να μας απογοητεύσουν.
Κάποιοι απ’ αυτούς ίσα που ακουμπούν και σα φαντάσματα, περνούν αδιάφορα και χάνονται σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Άλλοι πάλι, κάνουν μια στάση κι αφήνουν πίσω τους το άρωμά τους, την αύρα τους, ένα γλυκό χαμόγελο και μια όμορφη ανάμνηση που μας γεμίζει νοσταλγία, κάθε φορά που περνούν απ’ τη σκέψη μας.
Κάποιοι μας πίκραναν, αλλά ακόμα κι αν η απογοήτευση είναι το μόνο που άφησαν στο πέρασμά τους, τους σκεφτόμαστε σα μαθήματα ζωής, που έπρεπε να πάρουμε για να γίνουμε πιο σοφοί, πιο δυνατοί και για να πάμε ένα βήμα παρακάτω.
Είναι κι εκείνοι… που με το άγγιγμά τους κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά και ν’ αφήσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους μέσα μας. Που με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μίλησαν στην ψυχή μας κι άλλαξαν ρότα και οπτική στα πάντα και για πάντα.
Που δίπλα τους νιώσαμε τι σημαίνει, επαφή, άγγιγμα ψυχής, ουσία, αλήθεια και που μαζί τους μοιραστήκαμε, σκέψεις, όνειρα κι εμπειρίες σπάνιες και μοναδικές. Που αυτά που ζήσαμε κοντά τους, είναι τόσο αυθεντικά και ιδιαίτερα, που δε μπορούν ούτε να συγκριθούν, αλλά ούτε και ν’ αντικατασταθούν εύκολα.
Άνθρωποι που δε μας κοίταξαν απλά, αλλά που μας είδαν, μας γνώρισαν, μας διάβασαν, μας ερμήνευσαν κι έγραψαν στη ζωή μας τη δική τους ιστορία.
Που μέσα απ’ τον τρόπο που μας είδαν τα μάτια τους, ανακαλύψαμε τον αληθινό μας εαυτό, τον γυμνό, τον σπάνιο, τον ακριβό, εκείνον που δεν έχει κανένα λόγο να κάνει εκπτώσεις για ν’ αρέσει, αλλά ούτε να ξεπουλιέται για να υπάρχει. Γιατί η αξία που μας έδωσαν στη ζωή και στην καρδιά τους είναι ανεκτίμητη και η αξία αυτή, έχει ποτίσει μέσα μας.
Κάποιοι απ’ τους περαστικούς της ζωής μας λοιπόν, έχουν δικαιωματικά μια θέση στην καρδιά μας, γιατί η δύναμη, η πληρότητα και η ομορφιά που άφησαν μέσα μας, μας χαρακτηρίζουν για πάντα.
Κάποιοι άλλοι πάλι… με απόλυτο σεβασμό στο ρόλο που έπαιξαν, με το πέρασμά τους απ’ τη ζωή μας… ας είναι πάντα καλά, στη θέση που τους ταιριάζει και που νιώθουν καλύτερα.....
Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
Πηγή από ομφαλός της γης
