Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Ο δικος μας Άγιος Βασιλης

Μεγαλυνάριον
Τὸν οὐρανοφάντορα τοῦ Χριστοῦ, μύστην τοῦ Δεσπότου, τὸν φωστῆρα τὸν φαεινόν, τὸν ἐκ Καισαρείας, καὶ Καππαδόκων χώρας, Βασίλειον τὸν μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.
(πηγή Ορθόδοξος Συναξαριστής)

«Ο δικός μας Άη-Βασίλης είναι ένας μελαχρινός σαραντάρης Μικρασιάτης, ντυμένος με το τριμμένο μαύρο ράσο του ασκητή, λιπόσαρκος από τη νηστεία, μια τέλεια πνευματική μορφή γεμάτη ύψιστη φιλανθρωπία {…} Είναι ο κορυφαίος πνευματικός αστέρας της Ανατολής, ο μέγας Έλληνας από την Καππαδοκία, που εισακούει τις παρακλήσεις μικρών και μεγάλων και φέρνει την ευτυχία και την αφθονία στον απλό άνθρωπο, τον αληθινά πιστό.
«Το της Καισαρείας ιερόν βλάστημα» είναι ο κατ’ εξοχήν φιλάνθρωπος άγιος της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό ο ελληνικός λαός τον λάτρεψε όσο λίγους αγίους, πίστεψε πως ο Άης Βασίλης γυρνά ουλοτρόυρα τη γης, νιώθει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου και ευλογεί κάθε σπιτικό», Θοδωρής Κοντάρας

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς ετοιμάζουμε τη βασιλόπιτα, τη στολίζουμε με τον αριθμό της νέας χρονιάς και μέσα της κρύβουμε ένα φλουρί, το οποίο πιστεύεται ότι φέρνει γούρι σε όποιον το κερδίσει
H βασιλόπιτα είναι το γλύκισμα - σύμβολο της Πρωτοχρονιάς και συνδέεται με την εορτή του Αγίου Βασιλείου, από τον οποίο πήρε το όνομά της.
Το βράδυ της αλλαγής του χρόνου ή ανήμερα την Πρωτοχρονιά η βασιλόπιτα κόβεται και μοιράζεται με εθιμικό τελετουργικό, με τον νοικοκύρη του σπιτιού να έχει το γενικό πρόσταγμα. Αφού σταυρώσει την πίτα, την κόβει σε τόσα κομμάτια όσα είναι και τα μέλη της οικογένειας και οι τυχόν φιλοξενούμενοι και στη συνέχεια τη μοιράζει. Όμως, κομμάτι από την πίτα κόβεται και για τον Χριστό, την Παναγία, τον Άγιο Βασίλειο, το σπίτι και τους ξενιτεμένους της οικογένειας.
Χρόνια συντηρούμε  τώρα αυτό το έθιμο με πίστη και πραγματική αφοσίωση.
Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο αποδίδεται εξ ολοκλήρου στον αφιλοχρήματο και ανθρωπιστή επίσκοπο της Καισάρειας στην Καππαδοκία Μέγα Βασίλειο, ο οποίος υπήρξε θρησκευτικός άρχοντας με πρότυπο φιλανθρωπικό έργο, πραγματική συμπόνια και μέριμνα για τους συνανθρώπους του, καθώς και λάτρης της ελληνικής φιλοσοφίας
Όταν ο Άγιος Βασίλειος ήταν επίσκοπος Καισάρειας, ο έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε να εισπράξει φόρους με άγριες διαθέσεις. Οι κάτοικοι φοβήθηκαν και ζήτησαν την προστασία του επισκόπου τους. Αυτός τους είπε να συγκεντρώσουν ό,τι πολύτιμα αντικείμενα είχαν για να τα προσφέρουν στον έπαρχο. Ο άγιος, όμως, τον έπεισε να φύγει χωρίς να πάρει τίποτε. Ήταν παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Επειδή η επιστροφή των αντικειμένων στους κατόχους τους ήταν πρακτικά αδύνατη, με συμβουλή του αγίου ζυμώθηκαν πλακούντια (μικρές πίτες) και μέσα σ’ αυτούς τοποθετήθηκε από ένα πολύτιμο αντικείμενο. Έγινε η διανομή και, σαν από θαύμα, έτυχε στον καθένα ό,τι είχε δώσει. Από τότε, λέγει η παράδοση, κάνουμε στη γιορτή του Αγίου Βασιλείου πίτες με νομίσματα μέσα.
Και η πρώτη ημέρα του χρόνου είναι ημέρα τιμής προς τον Άγιο Βασίλειο, ο οποίος λέγεται ότι απεβίωσε την 31η Δεκεμβρίου και ετάφη την 1η Ιανουαρίου του έτους 379.
Με το καλό να έρθει ο Καινούργιος Χρόνος!!
2020 ευχές για υγεία ,τύχη και αγάπη!!

«τ’ Εζ Βασίλη»


Η ομάδα του Φάρου Βαρβασίου αναβιώσε ένα παλιό Καππαδοκικό έθιμο
 «τ’ Εζ Βασίλη». 
 Οι κάτοικοι του χωριού Φάρασα έκαναν μια ολονύκτια πομπή με κεριά, ψάλλοντας το «Εζ Βασίλη», από τη χαράδρα που είναι χτισμένο το χωριό τους μέχρι τη σπηλιά όπου, κατά την παράδοση, είχε κρυφτεί ο άγιος Βασίλειος διωκόμενος από τον Ιουλιανό. Η πομπή και ο χορός προς τιμήν του αγίου γινόταν σε ανάμνηση της διάσωσης της Καισάρειας.

 Η νυχτερινή πομπή  ξεκινήσε από την πλατεία Βουνακίου και καταλήξε στα ερείπια του ναού του Αγίου Βασιλείου (μέσα στον Κήπο) που υπήρξε και η πρώτη μητρόπολη της Χίου κατά τον 16ο αιώνα.


Εδώ η πολυάριθμη πομπή και τα εγκώμια έξω από τον Ναό! 
 
"Χυτάτε να υπάμε σον Εζ Βασίλη" , τον δικό μας, τον φωστήρα τον φαεινόν, τον εκ Καισαρείας και Καππαδοκών χώρας... τον μέγαν

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Οι Γυναίκες Της Σμύρνης

Οι Γυναίκες Της Σμύρνης

Έχουν γραφτεί δεκάδες τραγούδια και βιβλία για τις γυναικες της Σμύρνης.

Η θέση της γυναίκας ήταν σημαντική στην κοινωνία της Σμύρνης και οι Μικρασιάτες είχαν εφεύρει δικές τους λέξεις για να χαρακτηρίζουν κάθε μια ξεχωριστά ανάλογα με την προσωπικότητά της....

  Για τις Σμυρνιές έλεγαν ότι ενώ σε όλους τους τόπους προσέχει κανείς την όμορφη γυναίκα, στη Σμύρνη προσέχει την άσχημη γιατί ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος των όμορφων γυναικών!

Οι γυναίκες της Σμύρνης φημιζόταν για την ομορφιά και τη μόρφωση τους. Έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην περιποίηση του εαυτού τους και ακολουθούσαν τη μόδα. Ντυνόταν με δαντέλες και φορέματα και φορούσαν χρυσαφικά και εντυπωσιακά καπέλα. Έκαναν μπάνιο και φρόντιζαν να είναι καθαρές σε μια εποχή που στην Ελλάδα συχνά δεν υπήρχαν καν τουαλέτες! Η μανία τους με την καθαριότητα είναι ο λόγος για τον οποίο τις αποκαλούσαν οι Ελλαδίτισσες "παστρικές". Ενώ η λέξη από μόνη της έχει θετική σημασία, στην Ελλάδα καταλήξαμε να της δόσουμε αρνητική.
Κι αυτό γιατί; Όπως έχει αναφέρει σε τηλεοπτική εκπομπή η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Ελληνίδα Βυζαντινολόγος, πρώτη γυναίκα Πρύτανης της Σορβόνης) επειδή οι Ελλαδίτες, διέκριναν στις ξένες προς τις ίδιες συνήθειες των γυναικών από τη Μικρά Ασία, την προσπάθεια πλανέματος των ανδρών τους...
 Η συνήθειά τους, να... λουγοπλύνονται συνεχώς δήλωνε μανία με την... πάστρα, εξού και... παστρικές!
 Πίσω στη Μικρά Ασία, ωστόσο, κάτι τέτοιο δε θα έκανε σε κανέναν αρνητική εντύπωση... Η θέση της γυναίκας ήταν σημαντική στην κοινωνία της Σμύρνης και οι Μικρασιάτες είχαν εφεύρει δικές τους λέξεις για να χαρακτηρίζουν κάθε μια ξεχωριστά ανάλογα με την προσωπικότητά της.... * «Αμακατζού», «χαραμοφάισσα» κι «αρπάχτρα» ήταν η γυναίκα που ζούσε εις βάρος των άλλων. * «Άσιαχτη» η απεριποίητη. * Η γυναίκα που ήταν πολύ θρησκευόμενη ονομαζόταν «αγιούσα», «ψευτοπαπαδιά» και «κολλυβοδιακίτσα». * Η χριστιανή που είχε ταξιδέψει στους Αγίους τόπους «χατζήδαινα» και η αντίχριστη «θεομάχα». * Η ασεβής ονομαζόταν «ασαΐντιστη». * Εκείνες που έκαναν φιλανθρωπίες «μερχαμετλούδες». * Τις παρηγορήτρες τις αποκαλούσαν «ξαγκουσεύτρες». * Όσες ήταν γενναιόδωρες «χαρίστρες», «γαλαντόμες» και «κιμπάρισσες». * «Ντερμπεντέρισσα» η ανέμελη. * «Μερακλού» και "κεφλού" ήταν η εύθυμη γυναίκα. * «Μπεσαλού» έλεγαν την έμπιστη. * «Τζιτζικώλα» ήταν η άθλια. * «Τσίφτισσα» και «αλεπουδιάρα» αποκαλούσαν την πανέξυπνη.Οι γυναίκες της Σμύρνης φημιζόταν για την ομορφιά και τη μόρφωση τους. Έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην περιποίηση του εαυτού τους και ακολουθούσαν τη μόδα. Ντυνόταν με δαντέλες και φορέματα και φορούσαν χρυσαφικά και εντυπωσιακά καπέλα. Η θέση της γυναίκας ήταν σημαντική στην κοινωνία της Σμύρνης και οι Μικρασιάτες είχαν εφεύρει δικές τους λέξεις για να χαρακτηρίζουν κάθε μια ξεχωριστά ανάλογα με την προσωπικότητά της. «Αμακατζού», «χαραμοφάισσα» κι «αρπάχτρα» ήταν η γυναίκα που ζούσε εις βάρος των άλλων και «άσιαχτη» η απεριποίητη. Η γυναίκα που ήταν πολύ θρησκευόμενη ονομαζόταν «αγιούσα», «ψευτοπαπαδιά» και «κολλυβοδιακίτσα». Η χριστιανή που είχε ταξιδέψει στους Αγίους τόπους «χατζήδαινα» και η αντίχριστη «θεομάχα». Η ασεβής ονομαζόταν «ασαΐντιστη» και όσες έκαναν φιλανθρωπίες «μερχαμετλούδες». Τις παρηγορήτρες τις αποκαλούσαν «ξαγκουσεύτρες» και όσες ήταν γενναιόδωρες «χαρίστρες»,  «γαλαντόμες» και «κιμπάρισσες». Οι Μικρασιάτες χρησιμοποιούσαν λέξεις που χαρακτήριζαν τις γυναίκες ανάλογα με την εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά του προσώπου. «Βερεμιάρα», «ζαμπούνισσα» ήταν η γυναίκα που έμοιαζε με πορσελάνη και «ντελικάτη» και «ζουριάρα» η  φιλάσθενη. «Ασπροκαλιασμένη» ήταν η αναιμική και «πασόρα» η καμαρωτή. Η ψηλή γυναίκα ονομαζόταν «μπογλού» και η περιποιημένη «τουρνεμένη». «Αγγελικάτες» ήταν οι όμορφες και «μπαμπατζάνες» οι  στρουμπουλές. Αντίθετα τις αδύνατες τις αποκαλούσαν «λιμιγκέρισσες» και «γλαντιά»,  και «αχαμνές» τις μικροκαμωμένες. «Αρδαχτοπόδαρες» ήταν οι πολύ ψηλές και «λαμπούρδες» οι κοντόχοντρες. «Περδικομάτα», «αστερομάτα», «σκιζαμυγδαλάτη» χαρακτηριζόταν η γυναίκα που είχε ωραία μάτια και «σουμερλούδες» και «τσιμπλούδες’ οι γυναίκες με μικρά μάτια. Με τη λέξη «βεργετόστομη» περιέγραφαν τη γυναίκα που είχε ωραίο στόμα και γλυκιά φωνή. Σκηνή από την καινούργια ταινία «Ρόζα της Σμύρνης» «Σουρμαδού», «φτιασιδού» ήταν αυτή που περιποιόταν τον εαυτό της και  «ασιστάριστη» και «λεχρίτισσα» η απεριποίητη. «Τσελεμπίνες» ήταν οι αρχοντικές γυναίκες και «τσακίστρες» οι ναζιάρες. «Καψοκαρδούσες» και «ποθορεχτικιές» ήταν οι ελκυστικές και ποθητές γυναίκες και «καλαντρούσες» εκείνες που πρόσεχαν τους άντρες τους. «Πολλοπαιδούσα» ή «καλογαλούσα», ήταν η γυναίκα που αποκτούσε πολλά και υγιή παιδιά και «ντερμπεντέρισσα» η ανέμελη. «Μερακλού» και ‘κεφλού’, ήταν η εύθυμη γυναίκα και «μπεσαλού» η έμπιστη. «Τζιτζικώλα» ήταν η άθλια και «τσίφτισσα» και «αλεπουδιάρα» η πανέξυπνη. Υπάρχουν πολλές λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι Μικρασιάτες για να περιγράψουν την προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των γυναικών τους.  Η Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο «Ματωμένα Χώματα είχε περιγράψει τη Σμύρνη ως εξής: «Μόλις βγήκα στην προκυμαία τα ξέχασα όλα, ακόμα και τη δειλία μου. Ήρθαν οι εντυπώσεις και με πήραν απαλά και με μερώσανε και δεν ήξερα τι να πρωτοδώ και τι να πρωτοχαρώ. Τη θάλασσα; Τα βαποράκια της Χαμιδιέ που σκίζανε το νερό δίχως να βουλιάζουν; Τα μεγάλα μαρμαρένια σπίτια, με τα ξύλινα κλειστά, όλο μυστήριο, μπαλκόνια τους; Τις καρότσες με το ρυθμικό χτύπο τους πάνω στο γρανιτένιο πλακόστρωτο; Τα τράμια που τα σέρνανε άλογα; Ή όλον εκείνον το χαρωπό, ξέγνοιαστο κόσμο που μπαινόβγαινε με σαματά στις λέσχες και στα καφενεία κι έμοιαζε να ζει πανηγύρι; κι όχι μια κοινή, καθημερινή μέρα δουλειάς!” Τότε, όλες οι εθνικότητες ζούσαν αρμονικά, το εμπόριο ανθούσε και οι Σμυρνιές φρόντιζαν τα σπιτικά τους. Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη, σύμφωνα με τη μαρτυρία της Μαρίας Μαγγανά στη Μηχανή του Χρόνου, «πολλά κορίτσια πέφτανε στη θάλασσα και πνιγόντουσαν για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων». Μετά την καταστροφή άφησαν πίσω τους τα σπίτια τους και ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες.

Καινούρια όνειρα κι ελπίδες...!

Ούτε απολογισμούς ούτε τίποτα..
Ότι έφυγε, έφυγε..
Ότι κράτησε, κράτησε..
Είμαστε ακόμη ζωντανοί..
Είτε στην σκηνή είτε στα παρασκήνια..
Άμυνα ή επίθεση δεν έχει σημασία ..
Σημασία έχει η καρδιά.. Η ψυχή.. Η αντοχή.. Και πολλές φορές η ανοχη..
Μια ζωή στην πρώτη γραμμή γιατί οι αληθινοί μαχητές δε φοβούνται τη μάχη ούτε τις ήττες..
Νέα αρχή.. Νέα όνειρα.. 
Νέες βάσεις με πρώτη βάση τα όνειρά μας..
Η εξερεύνηση και η απιδοχή του εαυτού μας..
Γιατί όταν αποδεχτούμε τον εαυτό μας αυτόματα αποδεχόμαστε κι όλον τον κόσμο..
Η αγάπη να είναι το ζητούμενο σε όλες τις πράξεις... Σε όλες τις λέξεις...
Σε όλα τα μικρά θαύματα που θα φανερωθούν μόλις ανοίξουν τα μάτια  της ψυχής...


Πήραμε την τελευταία στροφή..
Ο χρόνος τελειώνει..
Ας κρατήσουμε τα καλά μα και τα άσχημα..
Εκείνα τα δύσκολα .. Που μας έμαθαν πολλά..
Όλα δικά μας.. Καλά φυλαγμένα..
Για τη νέα χρονιά που έρχεται, ξέρουμε...
Καινούρια όνειρα κι ελπίδες...!

2020✨💙


Ενας χρόνος μαζεύει τα μπογαλάκια του και φεύγει,ενας δύσκολος χρόνος απο κάθε αποψη ομως στον καθένα γεννιέται μια σκέψη,μια ανάμνηση ενα αύριο που έρχεται...
Δε μπορώ να γράψω άλλα για το αύριο, ακόμα πολεμάω το σήμερα. Κλείνω σε ένα σεντούκι όλες μου τις αναμνήσεις, το οποίο θα προσπαθήσω να ανοίγω μόνο επιλεκτικά από εδώ και στο εξής. Αλλά οι άτιμες, ξεπηδούν μόνες τους με θράσος και στοιχειώνουν το μυαλό μου χωρίς να το θέλω! Αλλά ποτίζω το μυαλό μου με αισιοδοξία ότι μας περιμένουν ακόμα καλύτερα χρόνια. Φτάνει να έχουμε προσδοκίες. Προσδοκίες με πινελιές φρεσκάδας, διάθεσης και θετικής σκέψης! Όπως περίπου κάναμε ως τώρα.

Θα κλείσω, λοιπόν, το παραθυράκι των σκέψεών μου παραθέτοντας μία σοφή κουβέντα που είπε κάποτε ένας τσομπάνης στον μπαμπά μου: «Παιδάκι μου, τίποτα δεν είναι δικό μας παρά μόνο ό,τι βλέπουμε και ό,τι τρώμε». Γι’ αυτό οφείλουμε να ζούμε με ένταση, να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, να ρουφάμε την κάθε στιγμή, να χαμογελάμε, να αισθανόμαστε τυχεροί που αναπνέουμε.....!!!!!
Με τον καλό λοιπόν και οι ευχές σας επιθυμίες μου....


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.....!!!!!!






Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

#ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ



Αν ζεις σε επαρχιακή περιοχή, είναι πολύ πιθανό να έχεις δει κυκλάμινα να φυτρώνουν, όχι μόνο σε γλάστρες σπιτιών, αλλά και ελεύθερα στη φύση. Στην Ελλάδα, συνηθίζεται να τα βρίσκουμε σε μοβ, ροζ και λευκά χρώματα. Τι κάνει τα κυκλάμινα ξεχωριστά; Το γεγονός ότι παρόλο που είναι τόσο μικρά και διακριτικά (με ύψος από 10 έως 35 εκατοστά), μπορούν να προσελκύουν τα βλέμματα με την ιδιαίτερη κομψότητα τους.


Δε χρειάζονται συχνό πότισμα, ούτε μεγάλη ποσότητα νερού, όταν ποτίζονται. Είναι τα ιδανικά φθινοπωρινά λουλούδια που μπορείς να διατηρείς σε μικρές γλάστρες στο μπαλκόνι, ή και μέσα στο σπίτι. Το μόνο που έχεις να κάνεις, για να ανθίζουν διαρκώς, είναι να κόβεις τα άνθη του, όταν παρατηρείς ότι έχουν ωριμάσει. Όσο για την εποχή που ευδοκιμούν, τα κυκλάμινα ανθίζουν από το Σεπτέμβριο και αντέχουν ως την άνοιξη, ανάλογα με την ανθεκτικότητα της ποικιλίας.


Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Αγιοβασιλιάτικα βαποράκια

Αγιοβασιλιάτικα βαποράκια: Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Χίο



«Απόψε το καράβι μας χαίρεται π’ αρμενίζει μαζί με τον παινεματή σφυρά, καλησπερίζει»
Πρόκειται για ένα από τα άπειρα δίστιχα που η λαϊκή μούσα δημιούργησε ειδικά για το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, όταν στην πλατεία Βουνακίου συρρέουν από τις ενορίες και τις γειτονιές της Χώρας της Χίου, τα ξακουστά αγιοβασιλιάτικα βαποράκια, με τα πληρώματα και το κέφι τους, τα αστεία και τη σάτιρα σε παινέματα και ευχές, σε καυστικά σχόλια και σκώμματα.
Καραβάκι- Βαποράκι
Από παιδιά γνωρίζουμε ότι το σύμβολο των ελληνικών Χριστουγέννων, είναι το καραβάκι. Το συναντάμε στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, αλλά και στη ζωγραφική με τον πιο διάσημο πίνακα που απεικονίζει τα κάλαντα, το ομώνυμο έργο του Τηνίου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα. «Τα κάλαντα», που φιλοτεχνήθηκαν το 1872, εικονίζουν μια συντροφιά αγοριών , ένα εκ των οποίων βαστά μια μικροσκοπική βάρκα, σύμβολο της αδιάρρηκτης σχέσης του έθνους των Ελλήνων με τη θάλασσα.
Στα καθ’ ημάς πάλι, στο αναβιωμένο έθιμο των «Αγιοβασιλιάτικων Βαπορακιών», όπως ακριβώς τα θέλει πολύ χαριτωμένα το χιώτικο λεκτικό ιδίωμα, τα κάλαντα ή παινέματα, είναι απόλυτα συνυφασμένα με αυτά, με την εκάστοτε κατασκευάστρια ομάδα να αμιλλάται των υπολοίπων σε ευρηματικότητα στίχων και λόγων.
Τα χιώτικα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, συμβολισμένη από το βαποράκι, ελληνική πέρα για πέρα, περιέχει την πρωτοπορία που ήδη ο τόπος διαθέτει, με την πρωτοκαθεδρία του στο ναυτιλιακό στερέωμα. Το έθιμο αλλιώς, ακολουθεί και παρακολουθεί τις επαγγελματικές επιλογές των κατοίκων.
Ρίζες του εθίμου
Ειδικά η Χίος, δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα και συνάμα να εκφραστεί, να τιμήσει δηλαδή και να επιβάλει στη συνείδησή της, το υγρό στοιχείο, τη θάλασσα, με τη διττή, αλλά και πολλαπλή ιδιότητά της.
Το έθιμο των «Βαπορακιών» και οι ρίζες του, «δεν χάνονται στα βάθη των αιώνων», απεναντίας είναι μια νέα συνήθεια, μια πρωτοβουλία που καθιερώθηκε με την ενσωμάτωση του νησιού στον εθνικό κορμό, αμέσως μετά τα νικηφόρα έτη 1912-13. «Η κατασκευή των καραβιών ξεκίνησε λίγο μετά τους βαλκανικούς πολέμους όταν οι Χιώτες αλλά και οι Ψαριανοί και οι Έλληνες της Σμύρνης θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να τιμήσουν τον ελληνικό στόλο που είχε πετύχει σημαντικές νίκες σε διάφορες ναυμαχίες», επισημαίνει ο παλιός κατασκευαστής βαπορακιών ο συμπατριώτης μας Νίκος Ρωξάνας. Το έθιμο γνωρίζει αποδοχή και άνθιση κυρίως στη Χίο μετά τη μικρασιατική καταστροφή, αναστέλλεται την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναρχίσει αμέσως μετά για μια δεκαπενταετία και αναβιώνει ισχυρά με την μεταπολίτευση.
Έτσι τιμώντας το Πολεμικό μας Ναυτικό οι κατασκευαστές προτιμούν να αναπαριστούν αρχικά τα ένδοξα πολεμικά σκάφη του εθνικού στόλου, Αβέρωφ, Βέλος, Ιέραξ κλπ, αλλά με την πάροδο των χρόνων να επιλέγουν ακτοπλοϊκά ή γνωστά ποντοπόρα σκάφη.
Η κατασκευή
Οι ομάδες συγκροτούνται ανά ενορία-γειτονιά, από παιδιά, εφήβους και κάποιους μεγαλύτερους, με τους τελευταίους να αναλαμβάνουν το ρόλο του καθοδηγητή. Η εμπειρία τους αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα της τεχνικής, αλλά και το συντονισμό των εργασιών των παιδιών, καθ’ όλο το διάστημα έως το τέλος του χρόνου. Πολλή δουλειά, μεράκι, συνεργασία και υπομονή, είναι τα χαρακτηριστικά των μελών των ομάδων, που λόγω και του ναυτικού αντικειμένου ονομάζονται …πληρώματα. Η μικρογραφία καραβιού, μεγέθους 6 έως 7 μέτρων, θα κατασκευαστεί με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια. Τα καταστρώματα, τα κλειστά του μέρη, τα κανόνια και τα λοιπά του αμυντικά χαρακτηριστικά, θα αποδοθούν στην εντέλεια. Η ευρηματικότητα πάντως, η λεπτομέρεια και η προσέγγιση της τελειότητας παραμένουν αμείωτες στο ζήλο των παιδιών, ώστε ο στολισμός να είναι εκτός από λαμπρός και πρωτότυπος, ο φωτισμός να προσδιορίζει τον πανηγυρικό χαρακτήρα της ημέρας, το σκάφος να διαθέτει πλέον μηχανή, ενώ δίδεται και βαρύτητα στην αξιοπλοΐα του.
Μετά το διαγωνισμό και παρά το ψύχος που η 31η Δεκεμβρίου συνήθως διαθέτει, έχουμε την τύχη και τη χαρά να απολαμβάνουμε τα πρωτοχρονιάτικα βαποράκια της Χίου να περιπλέουν στο λιμάνι της.
Παινέματα και κάλαντα
Πέρα όμως από την κατασκευή, η ομάδα θα πρέπει να εστιάσει παράλληλα και στη σύνθεση των «παινεμάτων», των καλάντων που το πλήρωμα θα απαγγείλει ή και θα ψάλλει κατά τη διάρκεια της παρουσίασης στο διαγωνισμό. Τα παινέματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της όλης διαδικασίας των Αγιοβασιλιάτικων Βαποριών, αφού κατά τη μεταφορά του καραβιού από τη γειτονιά στο κέντρο της πόλης, την περιφορά στους δρόμους και τελικά την επιστροφή, τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα περιέχουν πρωτότυπο και κάθε χρονιά ιδιαίτερο περιεχόμενο. Στη σύνταξη των δίστιχων και τετράστιχων πολύτιμη είναι η συμβολή των μεγαλυτέρων της γειτονιάς και εκείνων που έχουν το χάρισμα της σύνθεσης, οι ριμαδόροι. Οι συνθέσεις τους, σε απλό καθημερινό λόγο, χρησιμοποιούν τοπικά γλωσσικά ιδιώματα, ενώ υμνούν συνήθειες, αρχές και επικρατούσες αντιλήψεις. Θα ιστορηθούν όμως και γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, θα διατυπωθούν προσδοκίες, είτε αυτές αφορούν τη συνοικία και την πόλη, είτε ολόκληρη την Ελλάδα. Αποδέκτες θα έχουν τους γείτονες και ενορίτες, τις τοπικές αρχές, την κεντρική εξουσία.
Τα καραβάκια της δρα Στέλλας Τσιροπινά
Αστείρευτη πηγή πληροφοριών συνολικά για το έθιμο των πρωτοχρονιάτικων καραβιών, είναι η διδακτορική εργασία της εκπαιδευτικού φιλολόγου, δρα Στέλλας Τσιροπινά, που κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΙΓΕΑΣ, με γενικό τίτλο «Η θεατρικότητα των Χιακών εθίμων του Εορτολογίου / 1. Πρωτοχρονιάτικα καραβάκια –Λάζαροι». Η καταγραφή βήμα προς βήμα της διαδρομής του εθίμου, αυτό αναδεικνύεται με κάθε λεπτομέρεια στην εκατοντάχρονη ζωή του. Στην ευρηματικότητα του λόγου ενδεικτική είναι η πλοκή των στίχων, ιδίως στα κάλαντα των πρώτων ετών, που υμνούν την ηρωική συμβολή του ναυτικού στην απελευθέρωση των νησιών του Βορείου Αιγαίου:
Άγιος Βασίλης έρχεται, τώρα ’ναι αντρειωμένος κρατά τουφέκι και σπαθί και είναι αρματωμένος και μια σημαία γαλανή με σφαίρες τρυπημένη που τη φιλούν με δάκρυα οσ’ ήσαν σκλαβωμένοι
Μην ντο θαμάζεσαι Τουρκιά πως η Ελλάς είναι φτωχιά έχει και παλικάρια που κτυπούν σαν τα λιοντάρια. Έχει τα παποράκια της, έχει τα κανονάκια της μιαν ντουφεκιά να σύρει, πά’ της Πόλης το γιοφύρι.
Μετά την τραγωδία του 1922 ο Άγιος Βασίλης γίνεται πρόσφυγας και οι καλαντιστές θρηνούν:
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χάλασε ο κόσμος κι ο ντουνιάς κι αρχή – κι αρχή καλός μας χρόνος, εξορί – εξορίστηκε ο κόσμος.
Γυρίζουμε σαν τα πουλιά και πού να φτιάξουμε φωλιά που ό-που όλο τη χαλούνε και δε θέ- και δεν θέλουν να μας δούνε.
«Από την εποχή της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στη Χίο» διαπιστώνει η Στέλλα Τσιροπινά, «μικροί και μεγάλοι καλαντιστές - κατασκευαστές ταύτιζαν τα ομοιώματα με τα πολεμικά πλοία, στα οποία είχαν εναποθέσει τις ελπίδες για την παλιννόστησή τους ενώ παράλληλα τα κάλαντά τους απηχούσαν τον ίδιο πόθο και καημό».
Εθιμικός διαγωνισμός – άμιλλα
Με την πάροδο των χρόνων, με την Κατοχή και τον Εμφύλιο τα έθιμα ατονούν, χάνονται, διατηρούνται στη μνήμη και τη νοσταλγία όσων τα έζησαν. Από τη μοίρα αυτή, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν τα αγιοβασιλιάτικα βαποράκια. Έτσι με πρωτοβουλία κάποιων φωτισμένων Χιωτών και τη συνδρομή του τοπικού τύπου, το 1977 επιτυγχάνεται η θεαματική επαναδραστηριοποίηση των κατοίκων του νησιού και η αναβίωση του «Βαπορακιών».
Το έθιμο εδραιώνεται πλέον, με κίνητρο το διαγωνισμό το βραδάκι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, στην κεντρική πλατεία ή το φουαγέ του Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου, όταν οι καιρικές συνθήκες το επιβάλλουν.
Από τα Ανθεστήρια
Η περιφορά φωτισμένων πλοίων, όπως σε άλλες περιοχές έχουμε την περιφορά εκκλησιών, μικρογραφιών, φωτισμένων πάντα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, χάνεται στα βάθη των αιώνων, τόσο που αγγίζει την αρχαιότητα. Η εργασία του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο, η οποία εκπονήθηκε το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013 και έχει τίτλο: «Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα και Παινέματα / Τα Αγιοβασιλιάτικα Βαποράκια της Χίου», πιθανολογεί ότι το έθιμο κατάγεται από το τροχοφόρο πλοίο των Ανθεστηρίων, πάνω στο οποίο εισερχόταν στην Αθήνα, αλλά και στις λοιπές ιωνικές πόλεις, ο θεός Διόνυσος με τη συνοδεία του. Η εργασία έγινε στο μάθημα «Λαϊκή Λογοτεχνία: Σύγχρονες όψεις», με διδάσκοντα τον καθηγητή Γιώργο Κατσαδώρο, όπως και ότι η Χίος αποτελούσε νησί και πόλη-κράτος της Ιωνίας.
Η κ. Τσιροπινά αποκαλεί τα πλοιάρια «ευετηριακά», όπως και ο Μέγας και συγκεκριμένα «ευετηριακά έθιμα των αγερμών».«Αγερμοί», είναι οι ομάδες των καλαντιστών, των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Θεοφανείων, αλλά και του Λαζάρου. Η λέξη «ευερτηρία» πάλι, προέρχεται από (ευ+έτος) και σημαίνει καλό έτος, καλή χρονιά. Σε αυτό το πλαίσιο τα αγιοβασιλιάτικα καραβάκια, όπως προκύπτει από την έρευνα, είναι μια συνέχεια που περνά από τη Ρώμη και το Βυζάντιο, φτάνει στις μέρες μας, και οι καλαντιστές περιδιαβαίνουν τον οικισμό, το χωρίο ή την πόλη, τα σπίτια των φίλων, των συγγενών ή των γειτόνων και σε αντάλλαγμα των παινεμάτων και των ευχών, τους προσφέρονται τα κεράσματα.

Πηγή : Πολίτης chios web news

Πώς τα πάμε με τα διαμάντια;



Πώς τα πάμε με τα διαμάντια;

Λοιπόν όταν επισκεφθείτε το Λούβρο, μη παραλείψετε να θαυμάσετε αυτό το διαμάντι, 140.64 καρατίων, που θεωρείται από τα καλύτερα διαμάντια του κόσμου, αν όχι το καλύτερο, λόγω της άψογης λάμψης και τέλειας κοπής  του.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, διαμάντι με όνομα :

The "Regent" Diamond
Denon πτέρυγα, 1ος όροφος, αίθουσα Απόλλων,δωμάτιο 705

Εκτιμώμενη αξία : 56.192.880,00 Ευρώ

Ανακαλύφθηκε το 1698 στην Ινδία, φήμες λένε ότι το βρήκε σκλάβος που φυσικά θανατώθηκε για να του το πάρουν, έφτασε στην Αγγλία όπου και απέκτησε τη μορφή που έχει σήμερα, κόσμησε διαδήματα Γάλλων βασιλέων, μεταξύ αυτών και του Λουδοβίκου 16oυ (αυτουνού που το έκοψαν το κεφάλι στη γαλλική επανάσταση) και ήταν μέρος της διακόσμησης του σπαθιού του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η λαική παράδοση θέλει να ακολουθεί μια κατάρα το συγκεκριμένο διαμάντι, λόγω της κακής κατάληξης όσων το απέκτησαν.

Αλλά εσείς μην ανησυχείτε, θαυμάστε το ελεύθερα... Εκτός αν αποφασίσετε παρορμητικά να το αποκτήσετε... Οπότε ναι, θα έχετε την ίδια κατάληξη με τους προκατόχους του, επιτόπου 😀...

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΟ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΟ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ

Αγαπητοί και αγαπητές μας,
Φθάνοντας στο τέλος μία ακόμη χρονιάς, θα θέλαμε από καρδιάς να σας ευχαριστήσουμε για την προβολή των δράσεων του Συνδέσμου μας.
Ευχόμαστε σε όλους και όλες σας μια ευτυχισμένη καινούργια χρονιά γεμάτη υγεία, προσωπική ευτυχία και επαγγελματική επιτυχία.
Σας στέλνουμε τις ευχές μας, που συνοδεύονται από μια ιδιαίτερη φωτογράφιση και καταγραφή. Πρόκειται για το κεντρικό πηγάδι της περιοχής του Βαρβασίου, εντός του Ιερού Ναού του Αγίου Χαραλάμπους από όπου έπαιρνε νερό, όλος ο παλιός προσφυγικός συνοικισμός.
Η καταγραφή αυτή συναντά και ένα έθιμο που συνδέει την Πρωτοχρονιά με τις πηγές του νερού και πρόκειται για καταγραφή από πρόσφυγα του χωριού της Κάτω Παναγιάς. Υπάρχουν στα επισυναπτόμενα κείμενα που ευχόμαστε να βρείτε ενδιαφέροντα.

Το σκηνικό της φωτογράφισης "έστησε " η Καίτη Χούλη. Οι Ερατώ Μπουλαζέρη και η Μαρία Ραπτοπούλου είναι τα κορίτσια στο πλάνο. Η φωτογραφία είναι του Κώστα Φύσσα για το αρχείο του Φάρου Βαρβασίου.

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Με εκτίμηση, 
ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ ΧΙΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ «Ο ΦΑΡΟΣ»


Απόσπασμα από τις καταγραφές της κ. Κικής Γουρλή – Λιτσάκη με τίτλο :

Τρόπος Ζωής – Έθιμα Μικρασιατών στο προσφυγικό Βαρβάσι

[…] Οι μικρές αυλές άστραφταν από τον ασβέστη και μοσχοβολούσαν τα γιασεμιά και οι βασιλικοί. Φύτεψαν συκιές για να θυμούνται την Πατρίδα.

 Απαραίτητες και οι κληματαριές, μικρασιατικό στοιχείο.

Και το πότισμα αυτών γινόταν με νερό που κουβαλούσαν, συνήθως γυναίκες, από τα κοινόχρηστα πηγάδια, πέντε πηγάδια είχαμε.

Γλέντι για τις κοπέλες το πηγάδι. Αφορμή να βγουν έξω, όλο και κάτι και κάποιον θα έβλεπαν. Άλλωστε ο απογευματινός καφές, αναμεμειγμένος με κριθάρι ή ρεβύθι, απαιτούσε κρύο νερό απ’ το πηγάδι […]. 

Από αφηγήσεις Μικρασιατών Α’ γενιάς, το έθιμο των γλυκών στις πηγές ανήμερα Πρωτοχρονιάς. Προσαρμογή Καίτη Χούλη.

«Χαράματα εσηκόνουνταν στην Πατρίδα, να πιάσουνε τη ζύμη κι απέ ν’ αρχίσει το τηγάνισμα τ΄ ατέλειωτο, τα μπερεκέτια της Ανατολής, να γεμίσουν οι ταβάδες και τα σινιά λουκουμάδες με το μέλι χρουσοί σαν τα φλουριά για το καλό του χρόνου.

 Γιατί τότες τζάνεμ, τα Χριστούγεννα που ήτονε νήστεια, επηένανε στην εκκλησιά, γλυκά ενήχενε. Μα τ’ Αγιού Βασιλιού κάθε σπιτικό φορτώνουνταν μ’ ούλων των λογιών τα γλυγούδια! Κι οι κόρες σαν έβγαινε η πρώτη τηγανιά την επηένανε για στη βρύση, για στο πηγάδι για να καλοπιάσουνε τις καλές κιουράδες και να ρέει ούλη τη χρονιά το νεράκι του Θεού αστέρευτο και γλυκό σαν μέλι!»

«Το σ’ αγαπώ δεν είναι λέξη. ..📚

«Το σ’ αγαπώ δεν είναι λέξη. Δεν έχει γράμματα. Είναι η ανάσα του Θεού που γλυκαίνει τις ψυχές μας και τους δίνει δύναμη». ― Αλκυόνη Παπαδάκη

📚 Χρόνια πολλά με υγεία κι ευτυχία!

 Το 2020 να φέρει μέρες φωτεινές γεμάτες αγάπη και βιβλία!

Άλλη μία χρονιά τελειωνει...


«Η σκληρότητα αυτών των καιρών δεν πρέπει να μας αφήσει να χάσουμε την τρυφερότητα της καρδιάς μας.»

Ernesto Che Guevara

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019

#mornings_Xmas_colors🌟



Μέρα που δέχεσαι ευχές,
 δέξου και μια από μένα,
χρόνια πολλά, χρόνια καλά,
χρόνια ευτυχισμένα! 🌟

Να αναστηθεί το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων, να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές τους και να χαρίσει σ αυτούς που αγωνίζονται την ζωή που τους αξίζει. Καλά Χριστούγεννα!!🎄✨



Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019

Αλεξανδρινό: Το λουλούδι των Χριστουγέννων

Όλα όσα δεν ήξερες πως ήθελες να μάθεις για τη φροντίδα και την ιστορία του ομορφότερου από τα χειμωνιάτικα λουλούδια.




Μια φορά κι έναν καιρό, λέει ο θρύλος, στο Μεξικό του 16ου αιώνα, ήταν ένα κοριτσάκι, η Πεπίτα, τόσο φτωχή που δεν είχε λεφτά για χριστουγεννιάτικα δώρα. (Σταμάτα να κάνεις συνειρμούς, λέμε ιστορία εδώ πέρα.) Ένας άγνωστος στο δρόμο που η μαμά της προφανώς δεν της είχε πει να μην του μιλάει (και ευτυχώς, γιατί ο άγνωστος τελικά ήταν άγγελος, αλλά η Πεπίτα αυτό δεν το ήξερε) της είπε ότι μια χαρά κάνουν για δώρα και τα αγριόχορτα στις άκρες του δρόμου, αρκεί να τα αφήσεις πρώτα λίγο πίσω από το ιερό της εκκλησίας να αγιαστούν.

Όταν πήγε να τα πάρει από εκεί που τα είχε αφήσει, η Πεπίτα βρήκε τα αγριόχορτα ανθισμένα, με τα γνωστά κόκκινα λουλούδια, που σήμερα εμείς λέμε Αλεξανδρινά, ή Ποϊνσέτιες, και οι Μεξικάνοι Λουλούδια των Χριστουγέννων −flor de nochebuena, για την ακρίβεια, που σημαίνει λουλούδι της άγιας νύχτας.

Τα αλεξανδρινά ταξίδεψαν από την Αμερική στην Ευρώπη, αγαπήθηκαν και έγιναν ένα από τα σύμβολα των Χριστουγέννων, μαζί με τα έλατα, τα γκι και διάφορα άλλα ομολογουμένως λιγότερο εντυπωσιακά.

Το ήξερες, όμως, πως το αλεξανδρινό που καμαρώνεις δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο σου μπορεί με την κατάλληλη φροντίδα όχι μόνο να ζήσει χρόνια πολλά, αλλά να γίνει και ένα δέντρο να-με-το-συμπάθειο, που φτάνει σε εξτρίμ περιπτώσεις μέχρι και τα τρία μέτρα ύψος; Δεν το ήξερες, όλα εμείς πρέπει να σου τα λέμε.




Πού είπες να το βάλω το αλεξανδρινό;

Σε εσωτερικό χώρο, μακριά από ρεύμα αέρα, σε φωτεινό σημείο, αλλά που να μην πέφτουν απευθείας πάνω του οι ακτίνες του ήλιου. Με πιο απλά λόγια: Στο σαλόνι, μακριά από τζάμια. Α, και αν δεν έχεις θέρμανση σπίτι ξέχνα το, μην πάρεις αλεξανδρινό. Θα πεθάνει σε δυο μέρες, είναι Μεξικάνος, θυμάσαι;

Κάθε πότε να το ποτίζω;

Κάθε 4-5 μέρες όσο είναι ακόμα χειμώνας. Ελέγχεις το χώμα πριν το ποτίσεις, αυτό που θέλεις είναι να είναι τελείως στεγνό. Αν νιώσεις ελαφριά υγρασία, δεν ποτίζεις. Την άνοιξη, που είναι καλή ιδέα να το μεταφυτεύσεις, ποτίζεις δύο φορές την εβδομάδα, και το καλοκαίρι κάθε 2 μέρες. Μεξικάνος-μεξικάνος, αλλά και το ελληνικό καλοκαίρι δεν παλεύεται εύκολα.

Να το μεταφυτεύσω, είπες;

Δαγκωτό ναι, αν έχεις κήπο και μένεις κάπου στον βαθύ νότο της Ελλάδας –νότια Πελοπόννησο, ας πούμε, ή Κρήτη. Στην Αθήνα ρισκάρεις ένας βαρβάτος χειμώνας απ’ αυτούς που έχουμε μια φορά στα τρία χρόνια να το σκοτώσει, και δεν υπερβάλλουμε καθόλου, με το που πέσει η θερμοκρασία στα μονοψήφια, πάει το αλεξανδρινό, πέθανε.

Καλύτερη ιδέα είναι να το βάλεις σε μια μεγάλη γλάστρα που θα έχεις άνοιξη και καλοκαίρι στο μπαλκόνι, με την ευελιξία να μεταφέρεται μέσα τον χειμώνα. Η περίπτωση να είσαι τόσο συγκλονιστικός κηπουρός που να σου γίνει τρία μέτρα δέντρο και να μην χωράει στο σαλόνι είναι μάλλον σπάνια –υπαρκτή ωστόσο, μην πεις ότι δε σε προειδοποιήσαμε.

Επίσης, σημαντικό: Είτε στον κήπο, είτε στο μπαλκόνι, ο παραξενίδης φίλος μας θέλει μεν ζέστη αλλά όχι απευθείας ηλιακή ακτινοβολία –θυμάσαι πριν που ήταν μικρός και λέγαμε μην τον βάλεις δίπλα στην μπαλκονόπορτα; Τον μεταφυτεύουμε ιδανικά κάτω από πέργκολα, κληματαριά, ή κάτι άλλο που να του κάνει σκιά. Αλλιώς μουτρώνει και πεθαίνει. Γενικά πεθαίνει εύκολα, ναι.

Συγνώμη, τα κόκκινα λουλουδάκια πού πήγανε;

Ο καινούριος σου φίλος ανθίζει τον χειμώνα. Πώς καταλαβαίνει ότι ήρθε ο χειμώνας, αφού με το κρύο δεν την παλεύει; Από τη μέρα που μικραίνει. Αν του χρόνου τον χειμώνα τον βάλεις από το μπαλκόνι στο σαλόνι, στο οποίο σαλόνι έχεις μέρα-νύχτα αναμμένα φώτα, δεν θα αντιληφθεί ότι η μέρα μίκρυνε, και δεν θα ανθίσει. Ουπς, ναι. Υπάρχει κόσμος που αρχίζει εκεί γύρω στις αρχές του Νοέμβρη να βάζει τα αλεξανδρινά του για δώδεκα ώρες την ημέρα σε σκοτεινά δωμάτια, αλλά επειδή αν μας ρωτάς εμάς αυτό μας ακούγεται σαν τιμωρία, θα σου λέγαμε απλώς να σβήνεις κανένα φως –θα φτιάξεις και ατμόσφαιρα, θα κάνεις και οικονομία.




Santa Shells🎅🎅


Shell christmas ornaments 🎅
 Santa Shells🎅creative moment 🎨🎨🎨

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

Το καραβάκι του Φάρου μας

Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα και την έλευση της Νέας Χρονιάς...
 Ας είναι καλοτάξιδες οι ζωές μας και στις κακοκαιρίες του κόσμου και των καιρών, Εκείνος να μας στέλνει φάρους να φωτίζουν την πορεία μας...
Καλές Γιορτές στα σπιτικά σας.



Φωτογραφίες : Το καραβάκι του Φάρου μας με το...απαραίτητο φορτίο / συμμετοχή στις δράσεις του Δήμου Χίου Δεκεμβρίου 2019
Η πόρτα που διαβαίνει καθημερινά τόσος κόσμος
Κάλαντα από την Σελίδα της κ. Νίτσας Χούλη και των Ελλήνων Προσφύγων του Μαρμαρά

Μικρασιατικα χριστουγεννιατικα εθιμα απο Σμυρνη

ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ!



Όπως σε όλη τη Μικρασιατική Ελλάδα έτσι και στην Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ, το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων γιορταζόταν με χαρές, τραγούδια και ξεφαντώματα, πιο πολύ γιατί όλοι οι ταξιδεμένοι ήταν στο χωριό.

Παρέες παιδιών τη παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ και όχι το πρωί όπως γίνεται σήμερα , κρατώντας πολύχρωμα , φωτεινά φαναράκια  ξεχύνονταν στους γιορτινούς δρόμους για να πουν σε συγγενικά και φιλικά σπίτια το "Καλήν  Εσπέραν άρχοντες" που ήταν και στους στίχους και στη μουσική ίδια όπως τα λέμε σήμερα.

Η μέρα όμως που τα παιδιά πραγματικά ξεχνιόνταν στους δρόμους ήταν το βράδυ της παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Τότε που γύριζαν όλο το χωριό ,σπίτια και μαγαζιά κρατώντας στα χεράκια τους  τραμπούκες  και βαποράκια.


Μέρες ολόκληρες ετοίμαζαν τα βαπόρια τους και τα αρματώνανε. Ήταν καταστόλιστα με πολύχρωμα, φωτεινά φαναράκια και χάρτινα φουντάκια. Έμοιαζαν με εξωτικά βαπόρια. Μερικά  παιδιά είχαν την υπομονή και αντί βαπόρια έκαναν εκκλησίες  χάρτινες που έμοιαζαν με την  Αγιά  Σοφιά.

Ήταν μεγάλη χαρά να τις βλέπει κανείς φωτισμένες εσωτερικά, έμοιαζαν παραμυθένιες. Τραγουδούσαν τον Άγιο Βασίλη όπως τραγουδιέται και σήμερα σε στίχους 16 σύλλαβους και  15 σύλλαβους Ιαμβικού μέτρου και σε στίχο και σε μουσική.
Όταν πήγαιναν σε πολύ γνωστά σπίτια και ήταν βέβαιοι ότι δεν τους ακούει κανείς Τούρκος αν και στο χωριό δεν είχανε Τούρκους, τέλειωναν τον Άγιο Βασίλη με στιχάκια για το Βασιλικό ζεύγος της Ελλάδος.

Ήταν η εποχή που στην Ελλάδα βασίλευε ο Γεώργιος  Α΄ , και τα παιδιά τα νανούριζαν με Αγίες Σοφίες και Βασιλιάδες.
Επίσης μπορεί να τραγουδούσαν και έναν άλλο Άγιο Βασίλη  Τσεσμελήδικο με στίχους 15 σύλλαβους αλλά  μουσική ίδια με τα κάλαντα των Χριστουγέννων.

Τα φιλοδωρήματα ήταν αρκετά και πάντοτε σε χρήμα. Τη νύχτα της παραμονής οι νοικοκυρές  άφηναν γλυκίσματα και νερό για να κατέβει ο Άγιος Βασίλης και να φάει.

Η συνήθεια αυτή  υποστήριζαν οι κάτοικοι της  Αγίας Παρασκευής  συνδεόταν με τη λατρεία των νεκρών συγγενών τους κατά την αρχαιότητα και τα μειλίγματα, τις  ιλαστήριες θυσίες των Αρχαίων Ελλήνων. (Δεν ξεχνάμε την υψηλή μόρφωση των κατοίκων της Μικράς Ασίας, ώστε να είναι σε θέση να γνωρίζουν αυτή τη λεπτομέρεια.)

Τότε το έθιμο αυτό επικρατούσε μόνο στον  Τσεσμέ  και στην Αγία Παρασκευή και πουθενά αλλού  δια της Ελλάδος και της Μικράς  Ασίας.

Μετά  τη Μικρασιατική  καταστροφή  οι πρόσφυγες από το χωριό  διέδωσαν το έθιμο αυτό στη Χαλκίδα, τη Χίο, τη Λέρο, την Αθήνα, σε άλλες ελληνικές πόλεις και στο εξωτερικό. Φυσικά  σήμερα δεν γνωρίζουμε ότι το έθιμο αυτό που αφήνουμε μπακλαβά και νερό στον Άγιο Βασίλη ότι προέρχεται από  την Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ.

Χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα!🎄✨


Τι είναι τα Χριστούγεννα;

Είναι τρυφερότητα για το παρελθόν, θάρρος για το παρόν και ελπίδα για το μέλλον..!✨🎄💝


Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

Βιβλίο, το καλύτερο δωρο για τα Χριστούγεννα

Το καλύτερο δώρο γι΄αυτά τα Χριστούγεννα είναι ένα βιβλίο

Είμαστε μία ανάσα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και είναι η ώρα που κορυφώνεται η αγωνία και η αναζήτησή μας για τα κατάλληλα δώρα. Μία ερώτηση κυριαρχεί στο μυαλό μας: τι ταιριάζει στον καθένα; Η αναζήτηση του κατάλληλου δώρου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε γούστο είναι διαφορετικό. Αλλά ευτυχώς που υπάρχει αυτή η μαγική επιλογή: το βιβλίο!

Όχι ότι η επιλογή του κατάλληλου βιβλίου για φίλους και συγγενείς μας είναι εύκολη υπόθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολη επιλογή. Ο χρόνος που χρειάζεται κάποιος, για να αναζητήσει στα ράφια το βιβλίο που θα “μιλήσει” στην ψυχή εκείνου που θα το προσφέρουμε, είναι πολύς. Όμως αποτελεί ένα μοναδικό δώρο, που δεν επιλέγεται δυστυχώς συχνά πλέον.
Γιατί όμως το βιβλίο αποτελεί ένα από τα καλύτερα δώρα, ειδικά για τους βιβλιοφάγους;

Λόγω των γιορτών, υπάρχει περισσότερος χρόνος για διάβασμα.

Είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου (το τέλος του ενός έτους και η έναρξη ενός νέου, γεμάτου ελπίδες και νέους στόχους), για να μείνει κάποιος στον καναπέ του σπιτιού του και να χαλαρώσει με ένα βιβλίο. Εξάλλου, αυτή είναι η περίοδος που οι περισσότεροι άνθρωποι βάζουν στόχο να διαβάζουν περισσότερο.

Επιλέγοντας και προσφέροντας ένα καλό βιβλίο, που ταιριάζει σε εκείνον που τον προσφέρουμε, δείχνει την εκτίμηση και την προσπάθειά μας.

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η επιλογή του κατάλληλου βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το αναγνωστικό μας γούστο, αποτελεί κάτι πολύ προσωπικό και σίγουρα θα εκτιμηθεί ο χρόνος που αφιερώσαμε για την αναζήτηση της σωστής επιλογής.

Δίνεται η ευκαιρία, ακόμα και σε εκείνους που δεν αγαπούν το διάβασμα, να  εκτιμήσουν έναν καλό συγγραφέα.

Για πολλούς λόγους, πιθανόν κάποιοι να μην αντικρίζουν το βιβλίο, με τη ματιά που το βλέπουμε εμείς οι βιβλιοφάγοι. Σαν ένα ταξίδι που θα ξεκινήσει αμέσως μόλις ανοίξουμε την πρώτη σελίδα, αφού πρώτα απολαύσουμε μερικά λεπτά μυρίζοντας με λατρεία το καινούργιο μας βιβλίο. Με αυτό το δώρο λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα, ίσως δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλους να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους απέναντι στα βιβλία, και να τους κάνουμε να κατανοήσουν πως ένα καλό βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντικρίζουμε τον κόσμο!

Αποτελεί ένα δώρο που βελτιώνει τον εσωτερικό κόσμο.

Ένα βιβλίο,  μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία του αναγνώστη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Μπορεί να δώσει τη δύναμη ή τη χαρά που έχει ανάγκη κάποιος εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και την απόφαση για μια ριζική αλλαγή ζωής.

Αποτελεί ένα δώρο που μένει για πάντα

Πρόκειται για ένα δώρο, που ποτέ δεν θα είναι εκτός μόδας και θα έχει πάντα μία θέση στη βιβλιοθήκη του σπιτιού. Κάθε φορά λοιπόν, που ο άνθρωπος στον οποίο χαρίσαμε ένα βιβλίο, θα το πιάνει στα χέρια του, θα σας σκέφτεται αναπόφευκτα. Σε αυτό σίγουρα θα βοηθήσει και η ανάλογη αφιέρωση.

Γι΄αυτό, για να κάνετε ακόμα πιο ιδιαίτερο το φετινό χριστουγεννιάτικο δώρο, μην ξεχάσετε να γράψετε την πιο γλυκιά αφιέρωση. Είναι αυτή που θα βλέπουν κάθε φορά που θα ανοίγουν το βιβλίο και θα σας σκέφτονται. Καλές γιορτές, γεμάτες μαγεία και νέα ξεκινήματα!


"Girl signs" 🎨🌼👸

"Girl signs"  "Girls power" 🎨
Acrylic paint 🌼👸🎨


-Η Ιστορία πίσω από τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς-🎅🎄

-Η Ιστορία πίσω από τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς-

Έχετε προσέξει ότι τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι λίγο … ασυνάρτητα; Όσο και αν προσπαθήσετε δεν βγαίνει νόημα μεταξύ των στίχων. Για να θυμηθούμε τα Κάλαντα:

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά

Ψηλή μου δεντρολιβανιά (*)

Κι αρχή καλός μας χρόνος

Εκκλησιά με τα’ άγιο θόλος (*)

Άγιος Βασίλης έρχεται

Και δε μας καταδέχεται (*)

Από την Καισαρεία

Συ είσ’ αρχόντισσα κυρία (*)

Βαστάει πένα και χαρτί

Ζαχαροκάντυο ζυμωτή (*)

Χαρτί-χαρτί και καλαμάρι

Δες και με το παλικάρι (*)

Ας δούμε λοιπόν πώς εξηγείται η ασυναρτησία … Η ιστορία μας διαδραματίζεται στο Βυζάντιο. Σε εκείνα τα χρόνια οι φτωχοί και χαμηλών στρωμάτων άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να μιλούν στους αριστοκράτες παρά μόνο σε γιορτές όπου μπορούσαν να τους απευθύνουν ευχές.

Κάποιος νεαρός λοιπόν, ταπεινής καταγωγής, ήταν ερωτευμένος με μια αρχοντοπούλα. Επειδή δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό να την πλησιάσει παρά μόνο σε περίοδο εορτών για να της απευθύνει ευχές, αποφάσισε ανάμεσα στα κάλαντα του Μεγάλου Βασιλείου να εντάξει και ένα ερωτικό ποίημα που είχε συνθέσει !

Αρχίζει λοιπόν και βάζει ενδιάμεσους στίχους (αυτούς με τα αστεράκια). Με αυτόν τον τρόπο και τα κάλαντα θα έλεγε ακολουθώντας τους κοινωνικούς κανόνες αλλά ταυτόχρονα θα παίνευε την καλή του … !!!

Την αποκαλεί ψηλή, σαν δεντρολιβανιά.

Την παρομοιάζει με Εκκλησιά με το Άγιο θόλος (θόλος εκκλησίας).

Της λέει ότι δεν τον καταδέχεται (ο Άη Βασίλης δεν έχει να κάνει!) γιατί είναι αρχόντισσα κυρία.

Τέλος κλείνει με τις γαλιφιές !!! Την λέει ζαχαροκάντυο ζυμωτή, δηλαδή φτιαγμένη από ζάχαρη (γλυκιά μου) και την παρακαλεί να του ρίξει μια ματιά.

Έτσι λοιπόν αυτά τα παράδοξα Κάλαντα πέρασαν από γενιά σε γενιά και έγιναν τα πιο διαδεδομένα σε όλο τον ελληνικό χώρο …!!!

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

Αργέντικο


Το αρχοντικό κτήμα Αργέντικο, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τους πληθωρικούς κήπους και τις επιβλητικές αυλόπορτες, βρίσκεται στην ιστορική περιοχή του Κάμπου της Χίου. Πρόκειται για ένα από τα αξιοθέατα του νησιού με μεγάλη ιστορία, που σήμερα λειτουργεί ως ξενοδοχείο 5 αστέρων. Όπως κάθε χρόνο την περίοδο των Χριστουγέννων έτσι και φέτος άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό χαρίζοντας μία μαγική ατμόσφαιρα σε μικρούς και μεγάλους βγαλμένη από παραμύθι. Φέτος στους κήπους του έχουν τοποθετηθεί συνολικά 220.000 λαμπάκια ενώ στο ψηλό κυπαρίσσι της εισόδου 27.000. Απολαύστε το!

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019

Η ιστορία του Καρυοθραύστη

Η ιστορία του Καρυοθραύστη


Ποιος είναι ο Καρυοθραύστης; Και γιατί κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα θυμόμαστε την ιστορία του; Μα πώς και πού ξεκινά η ιστορία του;



Ποιος είναι ο Καρυοθραύστης; Και γιατί κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα θυμόμαστε την ιστορία του; Μα πώς και πού ξεκινά η ιστορία του;
Το 1816 γράφτηκε ένα παραμύθι από το γερµανό συγγραφέα Έρνεστ Χόφμανµαν µε τίτλο «Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών», το οποίο διασκευάστηκε από έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς, τον Αλέξανδρο ∆ουµά.
Πρόκειται για ένα πολύ γλυκό μαγικό παραμύθι για µία κούκλα παιχνίδι που χαρίζει στη µικρή Κλάρα ο νονός της ο Ντροσελµάγιερ σε µια µικρή Γερµανική πόλη. Ο Καρυοθραύστης, ή όπως λέγεται στα Ρώσικα Στσελκούντσικ, ήταν ένα κινούµενο στρατιωτάκι που λειτουργούσε ως Καρυοθραύστης. Η µικρή Κλάρα ονειρεύτηκε µία ιστορία µε ήρωα τον Καρυοθραύστη και τον εαυτό της εκείνη την παραµονή των Χριστουγέννων.
Αυτήν την ιστορία πήρε ο Τσαϊκόφσκι και την έκανε µπαλέτο σε δύο πράξεις. Στην πρώτη πράξη, όταν η γιορτή τελείωσε και οι καλεσµένοι έφυγαν, η Κλάρα µπήκε στο ήσυχο σαλόνι για να κοιµίσει τον καρυοθραύστη. Καθώς το ρολόι χτύπησε µεσάνυχτα, το κορίτσι αποκοιµήθηκε και µεταφέρθηκε σε έναν παραµυθένιο κόσµο. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο µεγάλωσε µαγικά, όλα τα παιχνίδια, ανάµεσά τους και ο Καρυοθραύστης, ζωντάνεψαν και ρίχτηκαν στη µάχη µε µεγάλα ποντίκια που εισέβαλαν στο δωµάτιο. Τελικά ο καρυοθραύστης κέρδισε τη µάχη και µεταµορφώθηκε σε έναν όµορφο πρίγκηπα.
Στη δεύτερη πράξη η Κλάρα και ο πρίγκηπας – Καρυοθραύστης ξεκινούν για ένα µαγικό ταξίδι. Περνούν από τη Βασίλισσα του Χιονιού αλλά και από τη χώρα των Ζαχαρωτών µε τη νεράιδα Ζαχαρένια. Η Κλάρα δεν θέλει να αποχωριστεί τον Καρυοθραύστη της, όµως την ηµέρα των Χριστουγέννων καθώς ξυπνά κοντά στην οικογένειά της, το µόνο που κρατά στα χέρια της είναι ο Καρυοθραύστης, η κούκλα που της είχε χαρίσει ο νονός της.
Η πρώτη πρεµιέρα δόθηκε στις 18 ∆εκεµβρίου 1892 στο θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης ενώ στο εξωτερικό 42 χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο. Έκτοτε γίνονται πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο, µε αρκετές διασκευές στη χορογραφία, πάντα στο πλαίσιο του πρωτότυπου κειµένου.
Κάθε παραµονή Χριστουγέννων τα όνειρά µας είναι συνήθως πασπαλισµένα µε Αγάπη µια και ξηµερώνει η επίσηµη ηµέρα της γιορτής της. Και η Αγάπη ανεξαρτήτως συµβόλου της, είτε αυτό είναι ένας Καρυοθραύστης ή κάτι άλλο, γεννάται µε την προσφορά.

Πηγή: https://tetartopress.gr/

Οκτωβρης... Νοεμβρίος... 🍂🍂🍂🍂🍂

 Πρέπει να φύγω!!!  Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...