Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα ταξιδέψει με ευγνωμοσύνη. Ο Γιάννης Χαρούλης τραγουδά "Έλα πάρε με μες στο βυθό σου να βρεθώ ν’ αγαπηθώ να λυτρωθώ, έλα πάρε με στα γαλανά σου τα νερά δώσε στα όνειρα φτερά.."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας αναζητάει ανθρώπους που μίλησαν για την ευγνωμοσύνη. Ο πρώτος είναι ο Ντέιβιντ Στάιντλ ένας καθολικός μοναχός και λόγιος που πιστεύει ότι η ευτυχία γεννιέται μέσα από την ευγνωμοσύνη. Σε μια ομιλία του που έχουν παρακολουθήσει σχεδόν 6 εκατομμύρια άνθρωποι στο Ted μέσα από το διαδίκτυο αναφέρει τα εξής:
"Υπάρχει κάτι που το γνωρίζουμε για τον καθένα που συναντάμε οπουδήποτε στον κόσμο και αυτό είναι ότι όλοι μας θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Το πώς φανταζόμαστε την ευτυχία μας, είναι που διαφέρει από τον ένα στον άλλο. Το θέμα μου είναι η ευγνωμοσύνη. Ποια είναι η σχέση μεταξύ της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης; Πολλοί άνθρωποι θα έλεγαν, «Λοιπόν, αυτό είναι πολύ εύκολο». Όταν είστε ευτυχισμένοι, είστε ευγνώμονες. Αλλά σκεφτείτε ξανά. Είναι πραγματικά οι ευτυχισμένοι άνθρωποι που είναι ευγνώμονες; Όλοι γνωρίζουμε αρκετούς ανθρώπους που έχουν ό,τι θα χρειαζόταν για να είναι ευτυχισμένοι και δεν είναι ευτυχισμένοι, επειδή θέλουν και κάτι άλλο ή θέλουν περισσότερα από αυτά πουν έχουν. Και όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν πολύ ατυχία, ατυχία που εμείς οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να έχουμε, και είναι βαθύτατα ευτυχισμένοι. Ακτινοβολούν την ευτυχία. Γιατί; Επειδή είναι ευγνώμονες. Γιατί δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει ευγνώμονες. Είναι η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους. Εάν νομίζετε ότι η ευτυχία είναι που σας κάνει ευγνώμονες, σκεφτείτε ξανά. Είναι η ευγνωμοσύνη που σας κάνει ευτυχισμένους.
Τώρα, μπορούμε να ρωτήσουμε, τι πραγματικά εννοούμε με τη λέξη ευγνωμοσύνη; Και πώς λειτουργεί; Καλώ τη δική σας εμπειρία. Όλοι μας γνωρίζουμε από εμπειρία, πώς πάει. Βιώνουμε κάτι που είναι πολύτιμο για εμάς. Μας δίνουν κάτι που μας είναι πολύτιμο. Και μας το δίνουν πραγματικά. Αυτά τα δύο πράγματα πρέπει να έρθουν μαζί. Πρέπει να είναι κάτι πολύτιμο, και να είναι ένα πραγματικό δώρο. Δεν το έχετε αγοράσει. Δεν το έχετε κερδίσει. Δεν το έχετε ανταλλάξει. Δεν δουλέψατε για αυτό. Απλά σας δόθηκε. Και όταν αυτά τα δύο πράγματα έρχονται μαζί, κάτι που είναι πραγματικά πολύτιμο για μένα και συνειδητοποιώ ότι δίνεται ελεύθερα, στη συνέχεια αυθόρμητα η ευγνωμοσύνη αναδύεται στην καρδιά μου, η ευτυχία αναδύεται αυθόρμητα στην καρδιά μου. Έτσι συμβαίνει η ευγνωμοσύνη.
Το κλειδί για όλα αυτά είναι πως δεν μπορούμε να το βιώνουμε αυτό μία στο τόσο. Δεν μπορούμε να έχουμε μόνο εμπειρίες ευγνωμοσύνης. Μπορούμε να είμαστε άνθρωποι που ζουν με ευγνωμοσύνη. Ζωή ευγνωμοσύνης, αυτό είναι. Και πώς μπορούμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη; Με την εμπειρία, με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε στιγμή είναι μια δεδομένη στιγμή, όπως λέμε. Είναι ένα δώρο. Δεν το έχετε κερδίσει. Δεν το προκαλέσατε με κάποιο τρόπο. Δεν έχετε κανέναν τρόπο να εξασφαλίσετε ότι θα σας δοθεί μια άλλη στιγμή, και όμως, αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να μας δοθεί ποτέ, αυτή τη στιγμή, με όλη την ευκαιρία που περιέχει. Αν δεν είχαμε αυτή τη στιγμή, δεν θα είχαμε καμία ευκαιρία να κάνουμε οτιδήποτε ή να βιώσουμε οτιδήποτε. Και αυτή η στιγμή είναι ένα δώρο. Και η ουσία του δώρου είναι η εξής: Πάντα να δίνεις χωρίς να θυμάσαι και πάντα να παίρνεις χωρίς να ξεχνάς.
Στην πραγματικότητα, είστε ευγνώμονες για την ευκαιρία και όχι για το πράγμα που σας δίνεται. Η ευκαιρία είναι το δώρο μέσα σε κάθε δώρο, και όπως λένε «Η ευκαιρία χτυπά μόνο μία φορά». Λοιπόν, σκεφτείτε ξανά. Να είστε ευγνώμονες γι’ αυτό που έχετε αυτή τη στιγμή. Γιατί αυτό μας κάνει ευτυχισμένους. Να θυμάσαι: Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά και θα είσαι πάντα δυστυχισμένος.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για τα πάντα; Σίγουρα όχι. Δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για τη βία, για τον πόλεμο, για την καταπίεση, για την εκμετάλλευση. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για την απώλεια ενός φίλου, για την απιστία, για το πένθος. Αλλά δεν είπα ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για όλα. Είπα ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες σε κάθε δεδομένη στιγμή για την ευκαιρία. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που είναι τρομερά δύσκολο, μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απαντήσουμε στην ευκαιρία που μας δίνεται. Δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται. Στην πραγματικότητα, όταν το δείτε και το βιώσετε. Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.
Αλλά κάποιες στιγμές, μας δίνεται κάτι πολύ δύσκολο, και όταν αυτό το δύσκολο πράγμα συμβαίνει σε μας, είναι μια πρόκληση να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, και μπορούμε να σταθούμε μαθαίνοντας κάτι που πολλές φορές είναι οδυνηρό. Μαθαίνοντας την υπομονή, για παράδειγμα. Έχουμε πει ότι ο δρόμος για την ειρήνη δεν είναι μια ευθεία, αλλά είναι περισσότερο σαν ένας μαραθώνιος. Αυτό χρειάζεται υπομονή. Είναι δύσκολο. Μπορεί να είναι για να υπερασπίσετε τη γνώμη σας. Αυτή είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται. Για να μάθετε, να υποφέρετε, να σηκωθείτε, όλες αυτές τις ευκαιρίες μας δίνονται, αλλά είναι ευκαιρίες, και όσοι επωφελούνται από αυτές τις ευκαιρίες είναι αυτοί που θαυμάζουμε. Κάνουν κάτι στη ζωή. Και εκείνοι που αποτυγχάνουν έχουν ακόμη μια ευκαιρία. Πάντα θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία. Αυτός είναι ο υπέροχος πλούτος της ζωής.
Τις περισσότερες φορές, αυτό που μας δίνεται είναι η ευκαιρία να απολαύσουμε, και τη χάνουμε μόνο επειδή τρέχουμε μέσα στη ζωή και δεν σταματάμε να δούμε την ευκαιρία.
Πώς μπορεί κάθε ένας από εμάς να βρει μια μέθοδο για να ζει με ευγνωμοσύνη; Όχι να είναι ευγνώμων μόνο μία στο τόσο, αλλά να είναι ευγνώμων κάθε στιγμή. Πώς μπορούμε να το κάνουμε; Είναι μια πολύ απλή μέθοδος. Είναι αυτό που μας έλεγαν ως τα παιδιά, όταν μάθαμε να διασχίζουμε το δρόμο: «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.» Αυτό είναι όλο. Αλλά πόσο συχνά σταματάμε; Τρέχουμε στη ζωή. Δεν σταματάμε. Χάνουμε την ευκαιρία γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Πρέπει να σταματήσουμε. Πρέπει να ησυχάσουμε. Και πρέπει να φτιάξουμε σήματα στοπ στη ζωή μας.
Και όταν σταματήσετε, το επόμενο πράγμα είναι να κοιτάξετε. Κοιτάζετε. Ανοίγετε τα μάτια σας. Ανοίγετε τα αυτιά σας. Ανοίγετε τη μύτη σας. Ανοίγετε όλες τις αισθήσεις σας για αυτό τον υπέροχο πλούτο που μας δίνεται. Δεν υπάρχει κανένα τέλος σε αυτό, και αυτό είναι το νόημα της ζωής: Να απολαμβάνουμε. Να απολαμβάνουμε αυτό που μας δίνεται.
Όταν ήμουν στην Αφρική πριν από μερικά χρόνια και μετά επέστρεψα, παρατήρησα το νερό. Στην Αφρική όπου ήμουν, δεν είχα πόσιμο νερό. Όταν γύρισα λοιπόν εδώ που είχα νερό όποτε το ήθελα, κάθε φορά που άνοιγα τη βρύση, εντυπωσιαζόμουν. Κάθε φορά που άναβα το φως, ήμουν τόσο ευγνώμων. Αυτό με έκανε τόσο ευτυχισμένο.
Αυτή είναι μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για τα πολύ απλά πράγματα που μας δίνονται. Και όταν την νιώσουμε θα μπορούμε επίσης να ανοίξουμε τις καρδιές μας. Τις καρδιές μας στις ευκαιρίες. Στις ευκαιρίες να βοηθήσουμε και τους άλλους, να τους κάνουμε ευτυχισμένους, διότι τίποτα δεν μας κάνει πιο ευτυχισμένους από το να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και όταν θα ανοίξουμε τις καρδιές μας στις ευκαιρίες, οι ευκαιρίες μας καλούν να κάνουμε κάτι. Και αυτό είναι το τρίτο. Σταμάτα, κοίτα, και μετά πήγαινε και κάνε κάτι. Και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι οτιδήποτε μας προσφέρει η ζωή εκείνη τη στιγμή. Είναι ως επί το πλείστον, η ευκαιρία για απόλαυση, αλλά μερικές φορές είναι κάτι πιο δύσκολο.
Αλλά οτιδήποτε είναι, αν αδράξουμε την ευκαιρία αυτή, πηγαίνουμε μαζί της, ας είμαστε δημιουργικοί. Αυτοί είναι οι δημιουργικοί άνθρωποι, και αυτό το μικρό «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.», είναι ένας σπόρος με πολλές προοπτικές που μπορεί να φέρει επανάσταση στον κόσμο μας. Γιατί χρειαζόμαστε, είμαστε επί του παρόντος, στη μέση μιας αλλαγής της συνειδητότητας. Πάντα εκπλήσσομαι από το πόσο συχνά εμφανίζεται η λέξη «ευγνωμοσύνη». Παντού μπορείτε να βρείτε μια ευγνώμων αεροπορική εταιρεία, ένα εστιατόριο ευγνωμοσύνης, ένα καφέ ευγνωμοσύνη, ένα κρασί που είναι ευγνωμοσύνη. Υπάρχει ένα κύμα της ευγνωμοσύνης επειδή οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντικό είναι αυτό και πώς μπορεί αυτό να αλλάξει τον κόσμο μας. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας με πολύ σημαντικούς τρόπους, γιατί εάν είστε ευγνώμονες, δεν είστε φοβισμένοι, και εάν δεν είστε φοβισμένοι, δεν είστε βίαιοι. Όταν είσαι ευγνώμων, ο φόβος εξαφανίζεται. Αν είστε ευγνώμονες, ενεργείτε με μια αίσθηση επάρκειας και όχι με μια αίσθηση έλλειψης, και είστε πρόθυμοι να μοιραστείτε. Εάν είστε ευγνώμονες, απολαμβάνετε τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, και δείχνετε σεβασμό προς όλους, και αυτό αλλάζει την πυραμίδα δύναμης κάτω από την οποία ζούμε.
Δεν έχει να κάνει απλά για την ισότητα, αλλά για τον αμοιβαίο σεβασμό, και αυτό είναι το σημαντικό. Η επανάσταση για την οποία μιλάω είναι μια επανάσταση χωρίς βία. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα δίκτυο από μικρότερες ομάδες, ολοένα και μικρότερες, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Και αυτός είναι ένας ευγνώμων κόσμος.
Ένας ευγνώμων κόσμος είναι ένας κόσμος με χαρούμενους ανθρώπους. Οι άνθρωποι με ευγνωμοσύνη είναι χαρούμενοι άνθρωποι, και όσο περισσότεροι χαρούμενοι άνθρωποι υπάρχουν, τόσο περισσότερο χαρούμενος θα είναι ο κόσμος μας. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα δίκτυο για ζωή με ευγνωμοσύνη, και αυτό να πολλαπλασιαστεί. Οι άνθρωποι να μάθουν ότι ένας ευγνώμων κόσμος είναι ένας χαρούμενος κόσμος, και ότι όλοι έχουμε την ευκαιρία με το απλό, «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.» να μεταμορφώσουμε τον κόσμο, να κάνουμε τον κόσμο ένα ευτυχισμένο μέρος. Μην ξεχνάτε λοιπόν να εκφράζετε την ευγνωμοσύνη σας και στους άλλους ακόμα κι αν την θεωρείται δεδομένη. Το να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και να μην το λες είναι σαν να έχεις πάρει και έχεις τυλίξει ένα δώρο και στο τέλος να μην το δίνεις. Όπως έλεγε και ο Μαρσέλ Προύστ "Ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Είναι οι αξιαγάπητοι κηπουροί που κάνουν τις ψυχές μας να ανθίζουν..." Ελπίζω κι εσείς να θελήσετε να κάνετε το ίδιο, να σταματήσετε, να κοιτάξετε, να προχωρήσετε. Με ευγνωμοσύνη..
Όπως λέει και ο Όλιβερ Σακς στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Ευγνωμοσύνη" που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα: "Είναι η µοίρα κάθε ανθρώπου να είναι µοναδικός, να ακολουθεί το δικό του µονοπάτι, να ζει τη δική του ζωή και στο τέλος να βιώνει τον δικό του θάνατο. Αρκεί να καταλάβει ότι όλο αυτό είναι ένα δώρο, μια ευκαιρία που του δόθηκε και να δεχθεί την πρόκληση με ευγνωμοσύνη.." Το βιβλίο αυτό το έγραψε όταν ήταν πια σε ηλικία 80 ετών και του είχε ανακοινωθεί ότι ο καρκίνος που είχε δεν υποχωρούσε και ότι του έμεναν λίγοι μήνες ζωής. Σε κάποιο σημείο αναφέρει: "Στα 41 μου νόμισα ότι θα άφηνα την τελευταία μου πνοή όταν, κάνοντας μόνος μου ορειβασία, είχα μια άσχημη
πτώση κι έσπασα το πόδι μου. Το έδεσα όπως όπως κι άρχισα να κατεβαίνω το βουνό στηριζόμενος άγαρμπα
στα χέρια μου. Στις ατέλειωτες ώρες που ακολούθησαν, δέχτηκα μια επιδρομή από αναμνήσεις, καλές και κακές.
Οι περισσότερες είχαν τη μορφή ευγνωμοσύνης – ευγνωμοσύνης τόσο για ό,τι μου είχαν δώσει οι άλλοι, όσο
και για ό,τι είχα μπορέσει κι εγώ να ανταποδώσω. Και σκέφτηκα ότι κάθε φορά που περνάμε μια δύσκολη στιγμή είναι πιο εύκολο να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη ενώ πιο δύσκολο είναι να ευγνωμονούμε τη ζωή και τους άλλους όταν έχουμε τα πάντα στη ζωή μας, ίσως γιατί τότε όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Όμως όταν καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο θα καταλάβουμε τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Είναι ένας τρόπος να πάρουμε ψυχική δύναμη και κουράγιο...
Ωστόσο λίγο πριν τελειώσει η δική μου περιπέτεια κάνοντας τον απολογισμό μου θέλω να πω πως δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν φοβάμαι. Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημά μου είναι η ευγνωμοσύνη και αυτό το συναίσθημα είναι υπέροχο. Εχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί. Μου δόθηκαν πολλά και έχω δώσει κάτι ως αντάλλαγμα. Έχω διαβάσει και ταξιδέψει και σκεφτεί και γράψει. Είχα μια συνομιλία με τον κόσμο, την ιδιαίτερη συνομιλία των συγγραφέων και αναγνωστών. Πάνω απ' όλα, έχω υπάρξει ένα συνειδητό ον, ένα σκεπτόμενο ζώο πάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, και αυτό από μόνο του ήταν ένα τεράστιο προνόμιο και περιπέτεια"
Πάμε να συναντήσουμε ανθρώπους που έζησαν με ευγνωμοσύνη, μίλησαν, έγραψαν και τραγούδησαν γι' αυτό. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Έλα πάρε με εκεί που το κορμί λυγάει εκεί που το κορμί γελάει, έλα πάρε με και θεϊκός μου γίνε στίχος που τον χορεύει ο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος..." Καλημέρα..
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας αναζητάει ανθρώπους που μίλησαν για την ευγνωμοσύνη. Ο πρώτος είναι ο Ντέιβιντ Στάιντλ ένας καθολικός μοναχός και λόγιος που πιστεύει ότι η ευτυχία γεννιέται μέσα από την ευγνωμοσύνη. Σε μια ομιλία του που έχουν παρακολουθήσει σχεδόν 6 εκατομμύρια άνθρωποι στο Ted μέσα από το διαδίκτυο αναφέρει τα εξής:
"Υπάρχει κάτι που το γνωρίζουμε για τον καθένα που συναντάμε οπουδήποτε στον κόσμο και αυτό είναι ότι όλοι μας θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Το πώς φανταζόμαστε την ευτυχία μας, είναι που διαφέρει από τον ένα στον άλλο. Το θέμα μου είναι η ευγνωμοσύνη. Ποια είναι η σχέση μεταξύ της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης; Πολλοί άνθρωποι θα έλεγαν, «Λοιπόν, αυτό είναι πολύ εύκολο». Όταν είστε ευτυχισμένοι, είστε ευγνώμονες. Αλλά σκεφτείτε ξανά. Είναι πραγματικά οι ευτυχισμένοι άνθρωποι που είναι ευγνώμονες; Όλοι γνωρίζουμε αρκετούς ανθρώπους που έχουν ό,τι θα χρειαζόταν για να είναι ευτυχισμένοι και δεν είναι ευτυχισμένοι, επειδή θέλουν και κάτι άλλο ή θέλουν περισσότερα από αυτά πουν έχουν. Και όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν πολύ ατυχία, ατυχία που εμείς οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να έχουμε, και είναι βαθύτατα ευτυχισμένοι. Ακτινοβολούν την ευτυχία. Γιατί; Επειδή είναι ευγνώμονες. Γιατί δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει ευγνώμονες. Είναι η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους. Εάν νομίζετε ότι η ευτυχία είναι που σας κάνει ευγνώμονες, σκεφτείτε ξανά. Είναι η ευγνωμοσύνη που σας κάνει ευτυχισμένους.
Τώρα, μπορούμε να ρωτήσουμε, τι πραγματικά εννοούμε με τη λέξη ευγνωμοσύνη; Και πώς λειτουργεί; Καλώ τη δική σας εμπειρία. Όλοι μας γνωρίζουμε από εμπειρία, πώς πάει. Βιώνουμε κάτι που είναι πολύτιμο για εμάς. Μας δίνουν κάτι που μας είναι πολύτιμο. Και μας το δίνουν πραγματικά. Αυτά τα δύο πράγματα πρέπει να έρθουν μαζί. Πρέπει να είναι κάτι πολύτιμο, και να είναι ένα πραγματικό δώρο. Δεν το έχετε αγοράσει. Δεν το έχετε κερδίσει. Δεν το έχετε ανταλλάξει. Δεν δουλέψατε για αυτό. Απλά σας δόθηκε. Και όταν αυτά τα δύο πράγματα έρχονται μαζί, κάτι που είναι πραγματικά πολύτιμο για μένα και συνειδητοποιώ ότι δίνεται ελεύθερα, στη συνέχεια αυθόρμητα η ευγνωμοσύνη αναδύεται στην καρδιά μου, η ευτυχία αναδύεται αυθόρμητα στην καρδιά μου. Έτσι συμβαίνει η ευγνωμοσύνη.
Το κλειδί για όλα αυτά είναι πως δεν μπορούμε να το βιώνουμε αυτό μία στο τόσο. Δεν μπορούμε να έχουμε μόνο εμπειρίες ευγνωμοσύνης. Μπορούμε να είμαστε άνθρωποι που ζουν με ευγνωμοσύνη. Ζωή ευγνωμοσύνης, αυτό είναι. Και πώς μπορούμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη; Με την εμπειρία, με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε στιγμή είναι μια δεδομένη στιγμή, όπως λέμε. Είναι ένα δώρο. Δεν το έχετε κερδίσει. Δεν το προκαλέσατε με κάποιο τρόπο. Δεν έχετε κανέναν τρόπο να εξασφαλίσετε ότι θα σας δοθεί μια άλλη στιγμή, και όμως, αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να μας δοθεί ποτέ, αυτή τη στιγμή, με όλη την ευκαιρία που περιέχει. Αν δεν είχαμε αυτή τη στιγμή, δεν θα είχαμε καμία ευκαιρία να κάνουμε οτιδήποτε ή να βιώσουμε οτιδήποτε. Και αυτή η στιγμή είναι ένα δώρο. Και η ουσία του δώρου είναι η εξής: Πάντα να δίνεις χωρίς να θυμάσαι και πάντα να παίρνεις χωρίς να ξεχνάς.
Στην πραγματικότητα, είστε ευγνώμονες για την ευκαιρία και όχι για το πράγμα που σας δίνεται. Η ευκαιρία είναι το δώρο μέσα σε κάθε δώρο, και όπως λένε «Η ευκαιρία χτυπά μόνο μία φορά». Λοιπόν, σκεφτείτε ξανά. Να είστε ευγνώμονες γι’ αυτό που έχετε αυτή τη στιγμή. Γιατί αυτό μας κάνει ευτυχισμένους. Να θυμάσαι: Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά και θα είσαι πάντα δυστυχισμένος.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για τα πάντα; Σίγουρα όχι. Δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για τη βία, για τον πόλεμο, για την καταπίεση, για την εκμετάλλευση. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για την απώλεια ενός φίλου, για την απιστία, για το πένθος. Αλλά δεν είπα ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες για όλα. Είπα ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες σε κάθε δεδομένη στιγμή για την ευκαιρία. Ακόμα και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που είναι τρομερά δύσκολο, μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απαντήσουμε στην ευκαιρία που μας δίνεται. Δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται. Στην πραγματικότητα, όταν το δείτε και το βιώσετε. Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.
Αλλά κάποιες στιγμές, μας δίνεται κάτι πολύ δύσκολο, και όταν αυτό το δύσκολο πράγμα συμβαίνει σε μας, είναι μια πρόκληση να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, και μπορούμε να σταθούμε μαθαίνοντας κάτι που πολλές φορές είναι οδυνηρό. Μαθαίνοντας την υπομονή, για παράδειγμα. Έχουμε πει ότι ο δρόμος για την ειρήνη δεν είναι μια ευθεία, αλλά είναι περισσότερο σαν ένας μαραθώνιος. Αυτό χρειάζεται υπομονή. Είναι δύσκολο. Μπορεί να είναι για να υπερασπίσετε τη γνώμη σας. Αυτή είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται. Για να μάθετε, να υποφέρετε, να σηκωθείτε, όλες αυτές τις ευκαιρίες μας δίνονται, αλλά είναι ευκαιρίες, και όσοι επωφελούνται από αυτές τις ευκαιρίες είναι αυτοί που θαυμάζουμε. Κάνουν κάτι στη ζωή. Και εκείνοι που αποτυγχάνουν έχουν ακόμη μια ευκαιρία. Πάντα θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία. Αυτός είναι ο υπέροχος πλούτος της ζωής.
Τις περισσότερες φορές, αυτό που μας δίνεται είναι η ευκαιρία να απολαύσουμε, και τη χάνουμε μόνο επειδή τρέχουμε μέσα στη ζωή και δεν σταματάμε να δούμε την ευκαιρία.
Πώς μπορεί κάθε ένας από εμάς να βρει μια μέθοδο για να ζει με ευγνωμοσύνη; Όχι να είναι ευγνώμων μόνο μία στο τόσο, αλλά να είναι ευγνώμων κάθε στιγμή. Πώς μπορούμε να το κάνουμε; Είναι μια πολύ απλή μέθοδος. Είναι αυτό που μας έλεγαν ως τα παιδιά, όταν μάθαμε να διασχίζουμε το δρόμο: «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.» Αυτό είναι όλο. Αλλά πόσο συχνά σταματάμε; Τρέχουμε στη ζωή. Δεν σταματάμε. Χάνουμε την ευκαιρία γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Πρέπει να σταματήσουμε. Πρέπει να ησυχάσουμε. Και πρέπει να φτιάξουμε σήματα στοπ στη ζωή μας.
Και όταν σταματήσετε, το επόμενο πράγμα είναι να κοιτάξετε. Κοιτάζετε. Ανοίγετε τα μάτια σας. Ανοίγετε τα αυτιά σας. Ανοίγετε τη μύτη σας. Ανοίγετε όλες τις αισθήσεις σας για αυτό τον υπέροχο πλούτο που μας δίνεται. Δεν υπάρχει κανένα τέλος σε αυτό, και αυτό είναι το νόημα της ζωής: Να απολαμβάνουμε. Να απολαμβάνουμε αυτό που μας δίνεται.
Όταν ήμουν στην Αφρική πριν από μερικά χρόνια και μετά επέστρεψα, παρατήρησα το νερό. Στην Αφρική όπου ήμουν, δεν είχα πόσιμο νερό. Όταν γύρισα λοιπόν εδώ που είχα νερό όποτε το ήθελα, κάθε φορά που άνοιγα τη βρύση, εντυπωσιαζόμουν. Κάθε φορά που άναβα το φως, ήμουν τόσο ευγνώμων. Αυτό με έκανε τόσο ευτυχισμένο.
Αυτή είναι μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για τα πολύ απλά πράγματα που μας δίνονται. Και όταν την νιώσουμε θα μπορούμε επίσης να ανοίξουμε τις καρδιές μας. Τις καρδιές μας στις ευκαιρίες. Στις ευκαιρίες να βοηθήσουμε και τους άλλους, να τους κάνουμε ευτυχισμένους, διότι τίποτα δεν μας κάνει πιο ευτυχισμένους από το να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και όταν θα ανοίξουμε τις καρδιές μας στις ευκαιρίες, οι ευκαιρίες μας καλούν να κάνουμε κάτι. Και αυτό είναι το τρίτο. Σταμάτα, κοίτα, και μετά πήγαινε και κάνε κάτι. Και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι οτιδήποτε μας προσφέρει η ζωή εκείνη τη στιγμή. Είναι ως επί το πλείστον, η ευκαιρία για απόλαυση, αλλά μερικές φορές είναι κάτι πιο δύσκολο.
Αλλά οτιδήποτε είναι, αν αδράξουμε την ευκαιρία αυτή, πηγαίνουμε μαζί της, ας είμαστε δημιουργικοί. Αυτοί είναι οι δημιουργικοί άνθρωποι, και αυτό το μικρό «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.», είναι ένας σπόρος με πολλές προοπτικές που μπορεί να φέρει επανάσταση στον κόσμο μας. Γιατί χρειαζόμαστε, είμαστε επί του παρόντος, στη μέση μιας αλλαγής της συνειδητότητας. Πάντα εκπλήσσομαι από το πόσο συχνά εμφανίζεται η λέξη «ευγνωμοσύνη». Παντού μπορείτε να βρείτε μια ευγνώμων αεροπορική εταιρεία, ένα εστιατόριο ευγνωμοσύνης, ένα καφέ ευγνωμοσύνη, ένα κρασί που είναι ευγνωμοσύνη. Υπάρχει ένα κύμα της ευγνωμοσύνης επειδή οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντικό είναι αυτό και πώς μπορεί αυτό να αλλάξει τον κόσμο μας. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας με πολύ σημαντικούς τρόπους, γιατί εάν είστε ευγνώμονες, δεν είστε φοβισμένοι, και εάν δεν είστε φοβισμένοι, δεν είστε βίαιοι. Όταν είσαι ευγνώμων, ο φόβος εξαφανίζεται. Αν είστε ευγνώμονες, ενεργείτε με μια αίσθηση επάρκειας και όχι με μια αίσθηση έλλειψης, και είστε πρόθυμοι να μοιραστείτε. Εάν είστε ευγνώμονες, απολαμβάνετε τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, και δείχνετε σεβασμό προς όλους, και αυτό αλλάζει την πυραμίδα δύναμης κάτω από την οποία ζούμε.
Δεν έχει να κάνει απλά για την ισότητα, αλλά για τον αμοιβαίο σεβασμό, και αυτό είναι το σημαντικό. Η επανάσταση για την οποία μιλάω είναι μια επανάσταση χωρίς βία. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα δίκτυο από μικρότερες ομάδες, ολοένα και μικρότερες, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Και αυτός είναι ένας ευγνώμων κόσμος.
Ένας ευγνώμων κόσμος είναι ένας κόσμος με χαρούμενους ανθρώπους. Οι άνθρωποι με ευγνωμοσύνη είναι χαρούμενοι άνθρωποι, και όσο περισσότεροι χαρούμενοι άνθρωποι υπάρχουν, τόσο περισσότερο χαρούμενος θα είναι ο κόσμος μας. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα δίκτυο για ζωή με ευγνωμοσύνη, και αυτό να πολλαπλασιαστεί. Οι άνθρωποι να μάθουν ότι ένας ευγνώμων κόσμος είναι ένας χαρούμενος κόσμος, και ότι όλοι έχουμε την ευκαιρία με το απλό, «Σταμάτα. Κοίτα. Προχώρα.» να μεταμορφώσουμε τον κόσμο, να κάνουμε τον κόσμο ένα ευτυχισμένο μέρος. Μην ξεχνάτε λοιπόν να εκφράζετε την ευγνωμοσύνη σας και στους άλλους ακόμα κι αν την θεωρείται δεδομένη. Το να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και να μην το λες είναι σαν να έχεις πάρει και έχεις τυλίξει ένα δώρο και στο τέλος να μην το δίνεις. Όπως έλεγε και ο Μαρσέλ Προύστ "Ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Είναι οι αξιαγάπητοι κηπουροί που κάνουν τις ψυχές μας να ανθίζουν..." Ελπίζω κι εσείς να θελήσετε να κάνετε το ίδιο, να σταματήσετε, να κοιτάξετε, να προχωρήσετε. Με ευγνωμοσύνη..
Όπως λέει και ο Όλιβερ Σακς στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Ευγνωμοσύνη" που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα: "Είναι η µοίρα κάθε ανθρώπου να είναι µοναδικός, να ακολουθεί το δικό του µονοπάτι, να ζει τη δική του ζωή και στο τέλος να βιώνει τον δικό του θάνατο. Αρκεί να καταλάβει ότι όλο αυτό είναι ένα δώρο, μια ευκαιρία που του δόθηκε και να δεχθεί την πρόκληση με ευγνωμοσύνη.." Το βιβλίο αυτό το έγραψε όταν ήταν πια σε ηλικία 80 ετών και του είχε ανακοινωθεί ότι ο καρκίνος που είχε δεν υποχωρούσε και ότι του έμεναν λίγοι μήνες ζωής. Σε κάποιο σημείο αναφέρει: "Στα 41 μου νόμισα ότι θα άφηνα την τελευταία μου πνοή όταν, κάνοντας μόνος μου ορειβασία, είχα μια άσχημη
πτώση κι έσπασα το πόδι μου. Το έδεσα όπως όπως κι άρχισα να κατεβαίνω το βουνό στηριζόμενος άγαρμπα
στα χέρια μου. Στις ατέλειωτες ώρες που ακολούθησαν, δέχτηκα μια επιδρομή από αναμνήσεις, καλές και κακές.
Οι περισσότερες είχαν τη μορφή ευγνωμοσύνης – ευγνωμοσύνης τόσο για ό,τι μου είχαν δώσει οι άλλοι, όσο
και για ό,τι είχα μπορέσει κι εγώ να ανταποδώσω. Και σκέφτηκα ότι κάθε φορά που περνάμε μια δύσκολη στιγμή είναι πιο εύκολο να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη ενώ πιο δύσκολο είναι να ευγνωμονούμε τη ζωή και τους άλλους όταν έχουμε τα πάντα στη ζωή μας, ίσως γιατί τότε όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Όμως όταν καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο θα καταλάβουμε τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Είναι ένας τρόπος να πάρουμε ψυχική δύναμη και κουράγιο...
Ωστόσο λίγο πριν τελειώσει η δική μου περιπέτεια κάνοντας τον απολογισμό μου θέλω να πω πως δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν φοβάμαι. Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημά μου είναι η ευγνωμοσύνη και αυτό το συναίσθημα είναι υπέροχο. Εχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί. Μου δόθηκαν πολλά και έχω δώσει κάτι ως αντάλλαγμα. Έχω διαβάσει και ταξιδέψει και σκεφτεί και γράψει. Είχα μια συνομιλία με τον κόσμο, την ιδιαίτερη συνομιλία των συγγραφέων και αναγνωστών. Πάνω απ' όλα, έχω υπάρξει ένα συνειδητό ον, ένα σκεπτόμενο ζώο πάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, και αυτό από μόνο του ήταν ένα τεράστιο προνόμιο και περιπέτεια"
Πάμε να συναντήσουμε ανθρώπους που έζησαν με ευγνωμοσύνη, μίλησαν, έγραψαν και τραγούδησαν γι' αυτό. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Έλα πάρε με εκεί που το κορμί λυγάει εκεί που το κορμί γελάει, έλα πάρε με και θεϊκός μου γίνε στίχος που τον χορεύει ο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος..." Καλημέρα..
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΕ
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης
Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης
Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου