Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα ταξιδέψει με μια ονειροπαγίδα. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγουδάει: "Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο, μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο, μην ξημερώνεις ουρανέ.. Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε.."
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με μύθους και ιστορίες των σοφών Ινδιάνων. Ονειροπαγίδες κατασκεύασαν αρχικά οι Ινδιάνοι Οτζίμπουε. Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας σε δίχτυ κλωστές ή ίνες τσουκνίδας μέσα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με μια πλέξη που θύμιζε ιστό αράχνης. Συνήθως τις διακοσμούσαν με χάντρες, κοχύλια και φτερά. Μετά τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών, για να τα προστατέψουν από τα κακά όνειρα. Με τον καιρό και καθώς το παιδί μεγάλωνε, η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν. Υποτίθεται ότι μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα άσχημα σκάλωναν και έμεναν παγιδευμένα. Στη συνέχεια, τα παγιδευμένα κακά όνειρα θα διαλύονταν με το πρώτο φως της αυγής.
Η παράδοση των ονειροπαγίδων βασίζεται επίσης σε ένα θρύλο των Οτζίμπουε. Η κεντρική μορφή του ήταν μια όμορφη γυναίκα που ονομαζόταν Ασιμπικάασι και φρόντιζε όλα τα πλάσματα του κόσμου. Έσκυβε πάνω από την κούνια ή το κρεβάτι των παιδιών για να υφάνει έναν αόρατο ιστό, ένα λεπτό και ντελικάτο ύφασμα που μπορούσε να παγιδέψει οποιονδήποτε εφιάλτη και να τον εξαφανίσει. Τίποτα κακό δεν μπορούσε να συμβεί στο συγκεκριμένο πλάσμα, αν η Ασιμπικάασι ήταν κοντά του. Όλα τα αρνητικά στοιχεία κολλούσαν στον ιστό της, μέχρι την αυγή, όταν το φως της ημέρας ανανέωνε όλα τα καλά πράγματα και εξαφάνιζε έπειτα όλα τα άσχημα.
Από τις φυλές των ινδιάνων έχουν διασωθεί πολλοί μύθοι και ωραίες ιστορίες. Μια από αυτές περιγράφει και ο Χόρχε Μπουκάι σε ένα βιβλίο του και εξηγεί την συμβουλή που έδιναν οι γέροι σοφοί Ινδιάνοι προς τα νεαρά ζευγάρια. Μια υπέροχη ιστορία για την αληθινή αγάπη.
Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
«Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.
«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.
«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»
«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»
«Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»
«Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου μέχρι την ημέρα του θανάτου».
«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
«Υπάρχει κάτι …» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. «Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»
«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.
«Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
«Ωραία» λέει ο μάγος. «Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
«Κι εσύ Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, «πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.»
Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
«Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος.
«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε τα φέραμε….Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»
«Όχι» λέει ο γέρος.
«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.
«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί και να είστε ερωτευμένοι, όχι φυλακισμένοι.. Έτσι θα φτάσετε στην αληθινή αγάπη και τον σεβασμό του ενός για τον άλλο...»
Όπως λέει ο Μπουκάι: "Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που έμαθαν και μετέφεραν οι γονείς στα παιδιά τους είναι πως υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό; Ο έρωτας χτίζεται από ολόκληρους ανθρώπους και όχι δύο μισά. Ο έρωτας που προτείνω χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο για να νιώσουν ολόκληρα... Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δημιουργήσουμε μια σχέση που να βοηθάει την προσωπική μας εξέλιξη, που θα βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Η αληθινή σχέση προσθέτει. Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο..."
Οι Ινδιάνοι ήξεραν ότι η καρδιά του ανθρώπου μακριά από τη φύση γίνεται σκληρή κι ότι η έλλειψη σεβασμού για τα ζωντανά πλάσματα σύντομα θα οδηγούσε στην έλλειψη σεβασμού και για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό φρόντισαν να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά στη φύση.
Ένα ποίημα λέει:
Τα λουλούδια θ΄ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους.
Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.
Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.
Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου….
Πάμε και σήμερα να φτιάξουμε τη μουσική ονειροπαγίδα μας που θα διώξει τα άσχημα όνειρα και συναισθήματα και θα αφήσει να περάσουν μόνο οι θετικές σκέψεις. Πάμε να συναντήσουμε ανθρώπους που αγάπησαν τη φύση κι έτσι αγάπησαν και τη ζωή, έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτή. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου, εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς την ψυχή μου με τα φτερά σου.. Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις, ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις, μην ξημερώνεις ουρανέ.. Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε.." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ
Μουσική - στίχοι - τραγούδι: Αλκίνοος Ιωαννίδης (Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά του κι ένα ευχαριστώ για τα τραγούδια)
https://www.youtube.com/watch?v=ZyrZBvnQz00
