"Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα στο δικό μου δρόμο να βρεθείς. Θα `ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα που δε θα ξεχάσεις όσο ζεις."

Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ ταξιδεύει με μια ταχεία. Η Ελένη Βιτάλη τραγουδά: "Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα στο δικό μου δρόμο να βρεθείς. Θα `ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα που δε θα ξεχάσεις όσο ζεις."
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/ 
Η ευχετήρια κάρτα μας σήμερα θα γνωρίσει τον διάσημο ψυχίατρο Σκοτ Πεκ που το 1978 κυκλοφόρησε το βιβλίο "Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος" ένα βιβλίο που έγινε παγκόσμια επιτυχία ένα βιβλίο που προσπαθεί να μας μάθει πώς να αγκαλιάζουμε την πραγματικότητα και να αποκτήσουμε την απαραίτητη γαλήνη και πληρότητα στη ζωή μας. Ο Πεκ ασχολείται ιδιαίτερα με τη φύση της αγάπης στις ανθρώπινες σχέσεις: πώς να αναγνωρίζουμε την πραγματική αρμονία, πώς να διακρίνουμε την εξάρτηση από την αγάπη, πώς να αποκτήσουμε ατομικότητα, πως να ευαισθητοποιηθούμε ως γονείς. Πάμε να ταξιδέψουμε στον δρόμο που μας προτείνει, τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο..
"Η αγάπη, η επέκταση του εαυτού, είναι αυτή η ίδια η πράξη της εξέλιξης. Στους κόλπους της ανθρωπότητας η αγάπη είναι η θαυματουργός δύναμη που αψηφά τον φυσικό νόμο της εντροπίας, της έννοιας σύμφωνα με την οποία μετράται η αταξία, η τάση για την πλήρη αποδιοργάνωση των πάντων και τελικά την παύση της ζωής, μια τάση που συναντάμε στο σύμπαν.... Η ζωή είναι δύσκολη.
Οι άνθρωποι δεν βλέπουν βαθιά αυτήν την αλήθεια, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αντί γι΄ αυτό γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο, ή σε χαμηλούς τόνους για τα τεράστια προβλήματα τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη. Πιστεύουν ότι οι δυσκολίες τους αποτελούν ένα μοναδικό είδος δοκιμασίας που δεν έπρεπε να υπάρχει και που, κατά παράδοξο τρόπο έπληξαν εδικά αυτούς, τις οικογένειές τους, το σόι τους, την τάξη τους, το έθνος τους, ή ακόμα και το γένος τους κι όχι άλλους. Τη γνώρισα αυτή τη γκρίνια γιατί έχω κι εγώ σε αυτήν το μερτικό μου. Η ζωή όμως είναι μια σειρά από προβλήματα. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτά ή να τα λύνουμε; Θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να τα λύνουν; θεωρώ ότι η πειθαρχία είναι μια βασική συλλογή εργαλείων που χρειαζόμαστε για να λύνουμε τα προβλήματα της ζωής.
Χωρίς πειθαρχία δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα. Με λίγη πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε μόνο λίγα προβλήματα. Με ολική πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα. Εκείνο που κάνει τη ζωή δύσκολη, είναι το γεγονός ότι η πορεία για την αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων είναι βασανιστική. Τα προβλήματα μάς προκαλούν έντονο αίσθημα αποστέρησης, ή στενοχώριας, ή μελαγχολίας ή μοναξιάς, ή μεταμέλειας, ή θυμού, ή φόβου βαθιάς ανησυχίας ή άγχους και απελπισίας. Όλα αυτά είναι δυσάρεστα συναισθήματα συχνά πολύ δυσάρεστα και τόσο οδυνηρά όσο και οποιοσδήποτε πόνος, μερικές φορές ισοδυναμούν με το χειρότερο είδος σωματικού πόνου. Ακριβώς λόγου του πόνου που γεννούν μέσα μας γεγονότα ή συγκρούσεις τα ονομάζουμε προβλήματα. Και εφόσον η ζωή θέτει μια σειρά από προβλήματα η ζωή είναι πάντα δύσκολη και γεμάτη λύπες αλλά και χαρές.
Όταν αποφεύουμε την κανονική ταλαιπωρία που απορρέει από την επαφή μας με τα προβλήματα αποφεύγουμε συνάμα και την πρόοδο που απαιτούν από εμάς τα προβλήματα. Παύουμε να προοδεύουμε, μένουμε στάσιμοι. Και χωρίς γιατρειά το ανθρώπινο πνεύμα αρχίζει να μαραζώνει. Όταν διδάσκουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας την πειθαρχία μαθαίνουμε στα παιδιά μας και στον εαυτό μας πως να υποφέρουμε και πώς να προοδεύουμε.
Τα προβλήματα δεν περνάνε από μόνα τους. Πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλιώς μένουν για πάντα εμπόδιο στην πνευματική μας ανάπτυξη και εξέλιξη. Έχω επανειλημμένα τονίσει ότι η διαδικασία της πνευματικής ανάπτυξης είναι μια κοπιώδης και δύσκολη διαδικασία. Αυτό συμβαίνει γιατί αντιτάσσεται σε μια φυσική ροπή να διατηρούμε τα πράγματα όπως ήταν, να είμαστε προσκολλημένοι στους παλιούς χάρτες, και να φτιάχνουμε τα πράγματα με τους παλιούς τρόπους, να παίρνουμε το εύκολο μονοπάτι. Για να φτάσουμε λοιπόν στην πνευματική ανάπτυξη υπάρχει η αγάπη. Έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι, επιχειρώντας να εξετάσουμε την αγάπη, θα αρχίσουμε να παίζουμε με ένα μυστήριο. Κατά μια πολύ ουσιαστική έννοια θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε αυτό που είναι αδύνατο να εξεταστεί, και να γνωρίσουμε αυτό που είναι δύσκολο να αναγνωριστεί εύκολα.
Η αγάπη είναι πάρα πολύ μεγάλη, πάρα πολύ βαθιά για να μπορέσει ποτέ να κατανοηθεί ή να μετρηθεί ή να περιοριστεί στο πλαίσιο των λέξεων. Δε θα το έγραφα αυτό, αν δεν πίστευα ότι η προσπάθεια αξίζει, όσο όμως κι αν αξίζει, αρχίζω από τη βέβαιη γνώση ότι η απόπειρα θα είναι κατά κάποιον τρόπο ατελής. Ένα αποτέλεσμα της μυστηριώδους φύσης της αγάπης είναι, ότι κανένας δεν έχει ποτέ, όσο γνωρίζω, καταλήξει σ' έναν αληθινά ικανοποιητικό ορισμό της αγάπης. Σε μια προσπάθεια εξήγησης, η αγάπη διαιρέθηκε σε διάφορες κατηγορίες : έρωτας, φιλία, αγάπη΄ τέλεια αγάπη, ατελής αγάπη κ.λπ.
Ένας δειλός νεαρός μού ανέφερε κάποτε: «Η μητέρα μου με αγαπούσε τόσο πολύ που δε με άφηνε να πηγαίνω στο σχολείο με το σχολικό λεωφορείο μέχρι και στην τελευταία τάξη του γυμνασίου. Ακόμα και τότε έπρεπε να την παρακαλέσω να με αφήσει να πάω μόνος μου. Νομίζω ότι φοβόταν μην πάθω τίποτα, γι' αυτό με συνόδευε στο σχολείο στον πηγαιμό και στον ερχομό κάθε μέρα, κάτι πολύ κοπιαστικό γι' αυτήν. Μ' αγαπούσε αληθινά η μητέρα μου». Στη θεραπεία της δειλίας αυτού του ατόμου ήταν ανάγκη, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, να τον πληροφορήσω ότι η μητέρα του μπορεί να είχε παρακινηθεί από κάτι άλλο και όχι από αγάπη, και ότι αυτό που μοιάζει να είναι αγάπη, συχνά δεν είναι καθόλου αγάπη αλλά χειρισμός ή εξάρτηση. Η περίπτωση ήταν τόσο πολύ έξω από κάθε σχετική εμπειρία του, ώστε αναγκάστηκα να του απαριθμήσω ένα σωρό παραδείγματα για το τι φαινόταν να είναι πράξεις αγάπης και τι φαινόταν να μην είναι αγάπη. Από τη μεριά μου, ωστόσο, τολμώ να δώσω ένα μοναδικό ορισμό της αγάπης, και πάλι με πλήρη επίγνωση ότι πιθανόν σε κάποιο σημείο ή σε κάποια σημεία να είναι ατελής. Ορίζω την αγάπη έτσι : Η θέληση του ανθρώπου να επεκτείνει τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει τη δική του, ή ενός άλλου, πνευματική ανάπτυξη.
Ο ενιαίος ορισμός της αγάπης περιλαμβάνει τόσο την αγάπη του εαυτού μας όσο και την αγάπη για τον άλλο. Εφόσον είμαι ανθρώπινο ον και εσύ είσαι ανθρώπινο ον, το να αγαπώ τα ανθρώπινα όντα σημαίνει να αγαπώ τον εαυτό μου, όπως και εσένα. Με την αγάπη επεκτείνουμε τα όρια μας. Η πράξη της επέκτασης των ορίων μας προϋποθέτει προσπάθεια. Επεκτείνουμε τα όριά μας μόνον όταν τα υπερβαίνουμε, και η υπέρβαση των ορίων απαιτεί προσπάθεια. Όταν αγαπάμε κάποιον, η αγάπη μας γίνεται ευκολοαπόδεικτη ή ουσιαστική μόνο με την άσκησή της - με το γεγονός ότι γι' αυτόν τον κάποιον (ή τον εαυτό μας) κάνουμε ένα παραπάνω βήμα ή βαδίζουμε ένα παραπάνω χιλιόμετρο. Η αγάπη δεν είναι χωρίς προσπάθεια. Αντίθετα, η αγάπη απαιτεί μεγάλες προσπάθειες. Κάνοντας χρήση της λέξης «θέληση» επιχείρησα να υπερβώ τη διάκριση μεταξύ επιθυμίας και δράσης. Η επιθυμία δεν μετατρέπεται αναγκαστικά σε δράση. Η θέληση είναι επιθυμία αρκετής έντασης ώστε να μετατρέπεται σε δράση.  Η επιθυμία να αγαπάς δεν είναι καθαυτή αγάπη.
Αγάπη είναι ό,τι κάνει η αγάπη. Αγάπη είναι μια πράξη θέλησης - δηλαδή, και επιδίωξη και δράση. Η θέληση προϋποθέτει εκλογή. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε. Διαλέγουμε να αγαπάμε. ΄Ασχετα από το πόσο νομίζουμε ότι εμπνεόμαστε από αισθήματα αγάπης, αν στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε, αυτό οφείλεται στο ότι έχουμε διαλέξει να μην αγαπάμε, και συνεπώς δεν αγαπάμε παρά τις καλές προθέσεις μας. Από την άλλη μεριά, όποτε πραγματικά μοχθούμε με στόχο την πνευματική ανάπτυξη, το κάνουμε επειδή έχουμε διαλέξει να το κάνουμε. Η εκλογή μας να αγαπάμε έχει γίνει.  Δεν μένει τώρα παρά να μοιραστούμε τις ομοιότητές μας και να επευφημήσουμε τις διαφορές μας. Και να ακούμε ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι μια απόλυτη πράξη αγάπης. Δεν μπορούμε να ακούμε πραγματικά κάποιον και να κάνουμε κάτι άλλο ταυτοχρόνως.
Η αληθινή ακρόαση, η ολική συγκέντρωση της προσοχής προς τον άλλον, είναι πάντοτε μια εκδήλωση αγάπης. Ένα βασικό στοιχείο της αληθινής ακρόασης είναι η αναστολή, η προσωρινή παραίτηση ή ο παραμερισμός των προκαταλήψεών μας, των των επιθυμιών μας έτσι ώστε να γνωρίσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τον κόσμο του ανθρώπου που μας μιλά, να μπούμε στον κόσμο του. Αυτή η ενοποίηση ομιλητή και ακροατή είναι στην ουσία μια επέκταση και μια μεγέθυνση του εαυτού μας, και αυτό μας κάνει πάντοτε να κερδίζουμε καινούργιες γνώσεις. Επιπλέον, αφού η αληθινή ακρόαση συνεπάγεται την αναστολή, τον παραμερισμό του εαυτού μας, συνεπάγεται επίσης προσωρινά μιαν ολική αποδοχή εκ μέρους μας του άλλου.
Έχοντας επίγνωση αυτής της αποδοχής, ο άλλος θα νιώθει όλο και λιγότερο φοβισμένος και θα τείνει όλο και περισσότερο να ανοίξει τις εσωτερικές πτυχές της σκέψης του στον ακροατή. Έτσι, σιγά σιγά, ο ομιλητής και ο ακροατής αρχίζουν να εκτιμούν όλο και περισσότερο ο ένας τον άλλον και το χορευτικό ντουέτο της αγάπης ξαναρχίζει. Η ενέργεια που απαιτείται για την πειθαρχία της αναστολής, και για τη συγκέντρωση της ολικής προσοχής είναι τόσο μεγάλη, που μόνο με την αγάπη, με τη θέληση υπέρβασης του καθενός μας για την αμοιβαία ανάπτυξη, μπορεί να επιτευχθεί. Τις περισσότερες φορές μάς λείπει αυτή η ενέργεια...
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν με πρόθεση να καταλάβουν. Ακούν με πρόθεση να απαντήσουν ή δεν ακούν καθόλου. Όμως όταν ξέρει κανείς ν’ ακούει, μιλάει πάντα και καλύτερα. Και είναι σημάδι της αγάπης του για τον εαυτό του αλλά και για τον άλλο.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ακούνε, αγαπάνε, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά χωρίς γκρίνια, να τα κατανοήσουν και μετά γράφουν, μιλούν και τραγουδούν γι'αυτά. Ακολουθούν τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στον Μέντα 88. 
"Της χαράς το τρένο τρέχα να προλάβεις πάνω το εισιτήριο γράφει "σ’ αγαπώ"... " Καλημέρα!

*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.

ΤΑΧΕΙΑ
Μουσική: Τάκης Σούκας
Στίχοι: Νίκος Μπακογιάννης
Τραγούδι: Ελένη Βιτάλη

https://www.youtube.com/watch?v=D2ha0AfLQRc