Κωστής Παλαμάς, [Μπήκε ο Μάης]

Κωστής Παλαμάς, [Μπήκε ο Μάης]

“Και τώρα μπήκε ο Μάης ο μήνας μπήκε

με την Πρωτομαγιά του,

τη χαροκόπα θυγατέρα,

και να στ’ απλόχωρο λιβάδι,

στ’ ολόχλωρο, στ’ ολανθισμένο,

μεθάει και σκούζει και φρενιάζει

της γυφτουριάς το πανηγύρι,

το πανηγύρι της Κακάβας.

Κ’ η ρεματιά που το χωρίζει

το ένα τ’ απλόχωρο λιβάδι

σε δυο αδερφάκια λιβαδάκια,

βλέπει απ’ το μια της άκρη, βλέπει

κι από την άκρη της  την άλλη,

σε μια τριγύρω νερομάννα,

γιορτή παράξενη μεγάλη

το χρόνο μια φορά,

στο έμπα του Μάη του μήνα,

στ’ άνθια του Μάη και τη χαρά.”

(Κ. Παλαμάς, «Το πανηγύρι της Κακάβας»

από το «Δωδεκάλογο του γύφτου»)

Οδυσσέας Ελύτης Πρωτομαγιά

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:

Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη

ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας

οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά

και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα

ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα

τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες

λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες

Θα ‘λεγες, έτοιμα όλα τους να παν

στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη.

Οδυσσέας Ελύτης

Πρωτομαγιά

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη, Ίκαρος

-Και κάτι ακόμα του Ελύτη για το Μάη, από το «ΚΟΚΚΙΝΟ» στο «Παραλλαγές σε μιαν αχτίδα» (Ήλιος ο πρώτος):

“…Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας

Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς

Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου

Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.”

ΜΑΪΟΣ

ΜΑΪΟΣ 

Ο πέμπτος μήνας του χρόνου πήρε το όνομά του από την ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια). Το όνομα Maja προήλθε από τη λέξη Μαία (τροφός) τη μητέρα του θεού Ερμή στον οποίο ήταν αφιερωμένος. Τον λένε και Κερασάρη γιατί τότε βγαίνουν τα κεράσια.

Του Μαϊου...

“Του Μαϊου ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι
παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι
ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναi, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,
άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά.”
Δ. Σολωμός

Πολλά έθιμα του Μάη...

Πολλά έθιμα του Μάη, ξεκινούν από την αντίληψη ότι ο Μάιος κάνει τα πάντα νέα. Μια νέα ζωή αρχίζει για τον άνθρωπο, όπως και για τη φύση. Κεντρικός πυρήνας του εορτασμού σε όλους τους πολιτισμούς είναι η ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και η αναζήτηση της ομορφιάς της φύσης και της δροσιάς της Άνοιξης.
Ορισμένα έθιμα που σχετίζονται με τον μήνα Μάιο είναι το Μαγιάτικο Στεφάνι (Μαγιοστέφανο) το αμίλητο Νερό και οι Μάηδες.
Ο Μάης των Αγροτών...
Την πρώτη μέρα του Μάη ενώ όλοι κόβουν λουλούδια από τους αγρούς για να πλέξουν πολύχρωμα στεφάνια οι αγρότες επιλέγουν να φτιάξουν το Μάη τους με πρασινάδες και καρπούς χωρίς να παραλείπουν το σκόρδο για τη βασκανία και το αγκάθι για τον εχθρό.
Το Μαγιόξυλο..
Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά. Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
Το Πήδημα της φωτιάς..
Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια . Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν κλαδί από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά, Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας

«Δεν είναι αργία, αλλά απεργία»

«Δεν είναι αργία, αλλά απεργία»

H Εργατική Πρωτομαγιά, γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο, ως η ημέρα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η απόφαση για τον εορτασμό πάρθηκε το 1889 στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό συνέδριο του Παρισιού, προς τιμή των εργατών του Σικάγου, που έχασαν τη ζωή τους την Πρωτομαγιά του 1886 αγωνιζόμενοι για την καθιέρωση του οκταώρου.
Το 1890 η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε με διαδηλώσεις εργαζομένων σε πολλά κράτη του κόσμου. Από το 1947 καθιερώθηκε επίσημα ως διεθνής εργατική γιορτή.«Δεν είναι αργία, αλλά απεργία».

Π ρ ω τ ο μ α γ ι ά

Η Π ρ ω τ ο μ α γ ι ά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι η πρώτη ημέρα του Μαΐου και η γιορτή της Ά ν ο ι ξ η ς.
Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα.
Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη.
Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.
To μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Εκτός από το Πρωτομαγιάτικο στεφάνι που εχει καθιερωθεί την πρώτη του μέρα,ο μήνας αυτός έχει και άλλα πολλά ενδιαφέροντα έθιμα .
Επειδή έχει τον ίδιο ήχο με τη μαγεία, θεωρείται μήνας ευνοϊκός γι' αυτήν.
Σε πολλά μέρη δε γίνονται γάμοι το μήνα Μάιο.
Παλιότερα, που η πίστη διατηρούσε στοιχεία δεισιδαιμονίας, μία από τις κουλούρες της Μεγάλης Πέμπτης φυλαγόταν στο εικονοστάσι για να καταναλωθεί την Πρωτομαγιά, για να προστατεύονται τα μέλη της οικογένειας από τα μάγια.
Πολλοί πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι ο Μάιος είναι ο μήνας που πιάνουν τα μάγια και οι μάγισσες. Πιστεύουν ότι τη νύχτα της Πρωτομαγιάς, μπορούν να κλέψουν τη σοδειά, όπως το γάλα των ζώων τους και τα σιτηρά τους...
Επίσης ο Μάης θεωρείται ο μήνας που ξορκίζουν με διάφορα ξόρκια τα φίδια από τα χωράφια και τα σπίτια τους.
Kαλή Πρωτομαγιά ...

εθιμο στα Μέγαρα για Πρωτομαγιά

Στη πόλη των Μεγάρων και στις αρχές κάθε Μαΐου, ακούγονται στα διάφορα ‘’πηγαδάκια’’ οι φράσεις: ‘’πήγε η τάδε το Μάη στα πεθερικά της;’’ είτε: ‘’ήταν ωραίος ο Μάης που πήγε η τάδε στα πεθερικά;’’ ή, ‘’ποιος ήταν ο πιο ωραίος Μάης που πέρασε;’’ Εννοώντας βέβαια, εάν η τάδε αρραβωνιασμένη ακολούθησε το παμπάλαιο Μεγαρίτικο έθιμο, όπου θα πρέπει η κάθε αρραβωνιασμένη κοπέλα, τον πρώτο χρόνο του αρραβώνα της να πάει το ανθοστόλιστο στεφάνι με διάφορα άλλα δώρα στο σπίτι των πεθερικών της περνώντας με τις φίλες της από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Είναι ένα από τα ωραιότερα έθιμα και μια πανάρχαια παράδοση της Ελλάδας που αναβιώνει κάθε παραμονή Πρωτομαγιάς στα Μέγαρα. Καθώς βλέπεις παρέες – παρέες κοριτσιών (ντυμένες με τις Μεγαρίτικες φορεσιές) να περιδιαβαίνουν τους κεντρικούς δρόμους φορτωμένες με δώρα. 
Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να βρει τις ρίζες της παράδοσης ενός εθίμου αλλά και την αιτία που προκάλεσε το έθιμο, μιας και το ίδιο το έθιμο δείχνει να προέρχεται από τα βάθη των αιώνων. Και καθώς φαίνεται, οι παραδοσιακές γαμήλιες τελετές αποδείχτηκαν ανθεκτικές στις διαβρώσεις του χρόνου. Έτσι, αρκετά αρχαία στοιχεία τους επιβιώνουν στην εποχή μας, που δυστυχώς χαρακτηρίζεται από ραγδαίες εθιμικές αποσαθρώσεις και τελετουργικές απλουστεύσεις. Αναφορές για αυτά τα αρχαία προγαμιαία και γαμήλια έθιμα υπάρχουν στα έργα των ποιητών της αρχαίας Ελλάδος καθώς και σε ορισμένες απεικονίσεις επί των αγγείων.
Έτσι, στα Μέγαρα κάθε χρόνο, την παραμονή της πρωτομαγιάς, αναβιώνει το έθιμο του Μάη, καθώς πηγαίνει το Μαγιάτικο στεφάνι, μόνο με γυναικεία πομπή, και διάφορα άλλα συμβολικά δώρα η αρραβωνιασμένη κόρη στο σπίτι του αρραβωνιαστικού της. Το έθιμο αυτό θέλει την Μεγαρίτισσα αρραβωνιασμένη να είναι πεπλοφόρος και ντυμένη με την ξακουστή, πανέμορφη πλουμιστή Μεγαρίτικη στολή (τα Κατηφένια), να συνοδεύετε από τις φίλες της και να περνούν από τους κεντρικούς δρόμους των Μεγάρων. Δείχνοντας με καμάρι σε όλους την εκτίμηση που τρέφει η μέλλουσα νύφη για το καινούργιο της σπίτι, καθώς όλοι η συντροφιά κρατάει υπέροχα και διαλεκτά δώρα. Μπροστά πηγαίνει η νύφη, μαζί με την καλύτερη της φιλενάδα, κρατούν ένα μεγάλο πανέμορφο ανθοστόλιστο στεφάνι που θα κρεμαστεί στην εξώπορτα του μέλλοντα γαμπρού, ακολουθούν οι φίλες που κρατούν την καλάθα με την περίτεχνα ζυμωτή κεντημένη κουλούρα, τα ζωγραφισμένα αυγά και άλλα φαγώσιμα για την πεθερά, και ένα μικρό αγόρι (συνήθως στενός συγγενής) ντυμένος τσολιάς, να κρατά την κρυστάλλινη καράφα με εκλεκτό κρασί για τον πεθερό.     
Τούτη η Μεγαρική Μαγιάτικη παράδοση ομοιάζει κατά πολύ με την αναφορά της Σ΄ ραψωδίας - στίχοι 490496- της Ιλιάδας, που πολύ παραστατικά εξυμνεί μια ‘’προαύλια’’ γαμήλια πομπή: ‘’καθώς από τους δρόμους της πόλης περνούν οι συντροφιές που συνοδεύουν τις μέλλουσες νύφες, με λαμπάδες, με γαμήλια δώρα και τραγούδια, ενώ δυνατά ηχούν οι αυλοί και οι φόρμιγγες (αρχαϊκές λύρες), οι νέοι από τις διάφορες συντροφιές χορεύουν στροβιλιστά, και γυναίκες στέκονται όρθιες στα παράθυρα των σπιτιών όπου παρακολουθούν με θαυμασμό.’’
Στην αρχαία Ελλάδα το τελετουργικό του γά­μου συντελούταν σε τρεις φά­σεις, τα ‘’προαύλια’’ , τον ‘’κυρίως γάμο’’ και τα ‘’επαύλια’’, πληρο­φορία που διασώζει ο Πολυδεύκης (Ονομαστικόν Γ’ 39: ‘’η δε προ του γάμου θυσία προτέλεια και προαύλια ούτω δ’ αν καλοίτο και τα προ του γάμου δώρα [...] Προ­αύλια δε η προ του γάμου ημέρα και απαύλια η μετ’ αυτήν’’).
Την προηγουμένη του γάμου έπρεπε να τελεστούν τα προ­αύλια ή προτέλεια, τα οποία ξεκινούσαν με θυσίες. Πρώτα, η κόρη οδηγεί­ται από τους γονείς της στον ναό για να θυσιάσει στην Πολιάδα (Σουίδα: προτέλεια), μετά προσφέρονται θυσίες στον οικογενειακό βωμό και των δυο οίκων στους γαμήλιους θεούς (Πολυδεύκης, Ονομαστικόν Γ’ 38).’’ Η ατθίδα αφιερώνει στην Άρτεμη ή, στην Αθηνά ένα βόστρυχο από τα μαλλιά της και τα παιχνίδια που αγαπούσε ως παιδί (π.χ. ταμπούρλο, τόπι, κούκλες, κύμβαλο κτλ.’’). Στη συνεχεία, ακολουθούσε η τελετή της ‘’απολούσεως’’, του εξαγνισμού, με νερό που μεταφέρεται από την Καλλιρόη ή Εννεάκρουνο (Θουκυδίδης, 2.15) στη λουτροφόρο από την επιστήθια φίλη της κόρης, η οποία συνοδεύεται από κορίτσια και γυναίκες που κρατούν κεριά και από τον πιο στενό άρρενα συγγενή νεαρής ηλικίας που προπορεύεται όλων παίζοντας αυλό.

Ο Μάιος μας έφτασε ...

Ο Μάιος μας έφτασε ...

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων.

Η γιορτή, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, ήταν τα Ανθεστήρια, δηλαδή η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές.

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.

Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.

Σαν σήμερα το 1863 γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Καβάφης και σαν σήμερα το 1933 πέθανε.

Σαν σήμερα το 1863 γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Καβάφης και σαν σήμερα το 1933 πέθανε. Ο Καβάφης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, έζησε στην Αλεξάνδρεια και η ακτινοβολία του είναι παγκόσμια.

>Ένα μικρό απόσπασμα από την Ἰθάκη:

Πάντα στὸ νοῦ σου νἄχῃς τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.

Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.
Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξῃς στὸ νησί,
πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,
μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσῃ ἡ Ἰθάκη.

Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θἄβγαινες στὸν δρόμο.

Παγκόσμια Ημέρα χορού

Παγκόσμια Ημέρα χορού

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού 2018

Το μήνυμα για την Ευρώπη φέρει την υπογραφή του ισραηλινού χορογράφου Οχάντ Ναχαρίν, και έχει ως εξής:

Ο χορός είναι το να είσαι στη στιγμή. Πρόκειται για το να ακούς το σκοπό των αισθήσεων και να επιτρέπεις σε αυτό το άκουσμα να γίνει το καύσιμο όλων των συναισθημάτων, των μορφών και του περιεχομένου. Ωστόσο, θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε από πού ήρθαμε.

Ερωτηθείς για το αντικείμενο του έργου μου, απαντώ πρώτα ότι πρόκειται για το ίδιο αυτό καθαυτό. Ότι είναι σχετικά με το πώς συναντιούνται όλα τα στοιχεία του για να δημιουργήσουν την αφήγησή του. Μια χορευτική αφήγηση για τον όγκο, τη λεπτότητα, τη χρήση εκρηκτικής δύναμης. Είναι η έρευνα της κίνησης, της οργάνωσης και της δομής. Το να γελάμε με τον εαυτό μας, οι δυναμικές, η υπερβολή και υποτίμηση, η σύνδεση της απόλαυσης και της προσπάθειας και η εξάχνωση της τρέλας, του πάθους και της φαντασίας κάθε χορευτή σε μια σαφή μορφή.

Στην καλύτερη περίπτωση, ο χορός μπορεί να είναι εξαιρετικός, ακόμη και αν απέχει από το τέλειο. Πρέπει να αντισταθούμε στο συντηρητικό και συμβατικό τρόπο σκέψης που έχει τις ρίζες του σε ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης και της κατάρτισης χορού, και να αφήσουμε τις παλιές ιδέες για νέες, καλύτερες. Και πρέπει πάντα να θυμόμαστε να χορεύουμε λίγο κάθε μέρα…

Και πρέπει πάντα να θυμόμαστε να χορεύουμε λίγο κάθε μέρα… και ποτέ μπροστά από έναν καθρέφτη.

Μετάφραση: Δώρα Νικολάου

Τι χρώμα έχει η λύπη;

Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...

Αλκυόνη Παπαδάκη (αποσπάσματα)💗

Να σε αγναντεύω θάλασσα...

Να σε αγναντεύω θάλασσα...

Να μη χορταίνω...

Κ.Βάρναλης.

από το μικρό Λυθρί τις αρχαίες Ερυθρές, και να τα οδηγήσει σαν τον Μωϋσή μέσα από μια άλλη Ερυθρά θάλασσα στην ελεύθερη Ελλάδα.

Όλες τις ημέρες, όλους τους μήνες, όλα τα χρόνια πρέπει να τιμούμε την Μνήμη μιας Γυναίκας που στάθηκε όρθια και πάλεψε σαν  Ήρωας για να φέρει τα παιδιά της από τις φλόγες του πολέμου από την Ιωνία που καιγόταν από τις ορδές του Κεμάλ και του συρφετού του , από το μικρό Λυθρί τις αρχαίες Ερυθρές, και να τα οδηγήσει σαν τον Μωϋσή μέσα από μια άλλη Ερυθρά θάλασσα στην ελεύθερη Ελλάδα.
 "Την Γιαγιά Ουρανία Νικάκη - Στριμπούλη
το Γένος Σέγγου με καταγωγή από τα Αλάτσατα.
Μια Γυναίκα που έγινε Κιβωτός που μέσα στην αγκαλιά της έφερε σώα και αβλαβή τα παιδιά της από τον κατακλυσμό της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ήταν Αρχόντισσα στον τόπο της. Έχοντας χάσει τον άντρα της (ίσως έπεσε σε παγίδα των Τούρκων) στάθηκε σαν βράχος για να περάσουν απέναντι. Ήταν η Μάνα και ο Πατέρας των παιδιών της. Είχαν σπίτια, ελιές, αμπέλια. Τα τσουβάλια με τη σταφίδα μια και όταν ξέσπασε η τραγωδία ήταν αρχές Σεπτέμβρη του 1922, ήταν στοιβαγμένα και περίμεναν τον έμπορο και ύστερα όλα χάθηκαν.
Είσαι στο σπίτι και κοντά έρχονται οι Τούρκοι και πρέπει να πάρεις ότι προλάβεις και να φύγεις. Κάθεσαι στη μέση στο σπίτι και σκέφτεσαι τι να πάρεις εκτός από τα παιδιά σου. Από τα λιγοστά πράγματα που μπόρεσε να φέρει ήταν μια ραπτομηχανή σίνγκερ για να ράβει, ένα καζάνι για να ζεματίζει τις ψείρες γιατί παντού ο στρατός ήταν γεμάτος ψείρες, τις εικόνες για να μην τις μαγαρίσουν οι Τούρκοι και ότι κοσμήματα μείνανε για να ξεκινήσει με αυτά τη νέα ζωή. Όπως όλο το χωριό βγήκανε στο έρημο νησάκι Γούνι καταφύγιο από παλιά των Λυθριανών και των άλλων κατοίκων της περιοχής. Έμειναν κάμποσες μέρες και μετά με καραβάκια μεταφερθήκανε στη Χίο όπως οι χιλιάδες άλλοι. Μείνανε σε ένα από τα αρχοντικά του κάμπου και μετά περάσανε στον Πειραιά. Η μεγάλη κόρη της έφυγε για την Κρήτη και την ακολούθησε από πίσω. Φτάσανε στα Χανιά όπου βγήκε η μια αδερφή της που είχε ξαναπάει εκεί κατά τον πρώτο διωγμό.
Της είπε να κατεβεί αλλά αυτή ήθελε να πάει στην άλλη άκρη να βρει το μεγάλο παιδί της.
Στο Ηράκλειο βγήκαν οι άλλες της αδερφές και
ο αδερφός της. Τράβηξαν άλλη για την Βάθεια και άλλη για τον Καρδουλιανό στο Καστέλλι. Της είπαν να κατέβει αλλά αυτή ήθελε με τα άλλα τρία παιδιά της να βρει την κόρη της και τράβηξε ανατολικά. Κατέβηκαν στη Χερσόνησο στην ακτή δίπλα σε ένα εκκλησάκι. Τότε το χωριό ήταν πάνω ψηλά στην πλαγιά. Από εκεί ένα κάρο τους πήρε και τους πήγε στη Νεάπολη. Μείνανε εκεί λίγο και μετά συνέχισαν για τον Άγιο Νικόλαο. Έμειναν με άλλους πρόσφυγες στην παραλία και μετά από μέρες με ένα θαλασσοπνίχτη έφτασαν στην Σητεία. Από εκεί με γαϊδουράκια στην άλλη άκρη στο Παλαίκαστρο.
Εκεί έμειναν δυο χρόνια και η μεγάλη κόρη παντρεύτηκε. Κάποια στιγμή βρήκε ανταλλάξιμη περιουσία στο χωριό Βαβέλους και εγκαταστάθηκε εκεί με τα άλλα τρία παιδιά της. Με την ραπτομηχανή έραβε και κατάφερε να αναστήσει τα παιδιά της. Οι ταλαιπωρίες τα βάσανα η τραγωδία του ξεριζωμού της άφησαν πολλά προβλήματα και κλόνισαν την υγεία της. Λύγισε όταν πια μπόρεσαν τα παιδιά της να μεγαλώσουν κάπως. Πέθανε νεότατη μετά από τόσες κακουχίες όμως ήταν αγαπητή από τους πάντες και έχαιρε μεγάλου σεβασμού παντού όπου και αν πήγε. Ας είναι Αιωνία η Μνήμη της". Να μας δίνει δύναμη και πίστη να παλεύουμε τις δυσκολίες της ζωής

Μία υπέροχη τριλογία από τη συγγραφέα Άννα Γαλανού, οι δρόμοι της καταιγίδας

Μία υπέροχη τριλογία από τη συγγραφέα  Άννα Γαλανού, οι δρόμοι της καταιγίδας

1ο βιβλίο: Θυσία

Ένα ταξίδι σε σοκάκια αλλοτινών καιρών...

Η Ρούσσα, μια όμορφη αρχοντοπούλα της Κρήτης, εκτοπίζεται από τους Ενετούς, όταν ο πατέρας της αρνείται να υποταχθεί στην εξουσία τους και επαναστατεί. η γαλέρα που τη μεταφέρει στην εξορία πέφτει στα χέρια Οθωμανών κουρσάρων και μαζί με άλλες γυναίκες οδηγείται στο σκλαβοπάζαρο της Κωνσταντινούπολης. Αγοράζεται σαν δούλα σ ένα   καραβανσαράι της Ανδριανούπολης, όπου οι συνθήκες διαβίωσης της είναι δραματικές. ένα βήμα πριν το θάνατο τη σώζει ένας όμορφος Θρακιώτης, ο Σεκίρ, και ο έρωτας που γεννιέται ανάμεσα τους είναι φλογερός.

Όμως και πάλι, η καινούργια αρχή στη ζωή της είναι γεμάτη ερωτηματικά.
-Γιατί ακολουθεί την εκστρατεία του σουλτάνου Σουλεϊμάν;
-Ποιος είναι ο ρόλος του Αχμέτ Πασά;
-Ποιος είναι ο Ιωάννης και πόσο επηρεάζει τη ζωή της;
-Ο άνθρωπος-αίνιγμα; Μέχρι που μπορεί να φθάσει;

Χάνδακας- Κωνσταντινούπολη- Ανδριανούπολη- Ρέθυμνο- Χάνδακας

Τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1550-1570 δένονται άρρηκτα με τη μυθοπλασία και συνθέτουν ια μοναδική ατμόσφαιρα εποχής. ευγενείς, σκλάβοι, αλήθειες, ψέματα, πασάδες, δούκες, έρωτες, πάθη, ίντριγκες, σωματέμποροι, αλογατάρηδες, πειρατές ζωντανεύουν στη ΘΥΣΙΑ

2ο βιβλίο: Εκδίκηση

Η θυσία της Ρούσσας αλλάζει τα δεδομένα της ζωής των δυο παιδιών της, του Ιωάννη και της Αριάδνης. Η μοίρα, όμως, για μία ακόμα φορά, παίζει τα δικά της παιχνίδια, έτσι οι δρόμοι τους χωρίζουν βίαια.

Η πιο όμορφη αρχοντοπούλα του Χάνδακα είναι η Αριάδνη, που αγνοώντας την πραγματική της καταγωγή μεγαλώνει μέσα στα πούπουλα και τα μεταξωτά, σαν κόρη ενός επιφανούς Ενετού ευγενή.  Κάμποσα χρόνια αργότερα, ο πολύκροτος γάμος της θα αποτελέσει το κορυφαίο γεγονός σε όλα τα παλάτια της Γαληνότατης και του Χάνδακα. Τι κρύβεται, όμως, πίσω από αυτόν τον γάμο;

Ο πιο σκληρός πειρατής της Μεσογείου έχει για ορμητήριο του έναν απροσπέλαστο όρμο στο Ελαφονήσι, φόβος  και τρόμος για κάθε ενετική γαλέρα που πέφτει στα χέρια του. Είναι ο Ιωάννης, ο γιος της Ρούσσας και του Σεκίρ, κυνηγημένος και επικηρυγμένος από τους Ενετούς για πολλά χρυσά δουκάτα. Ποιος είναι, όμως, πραγματικά ο στόχος του;

Στο δεύτερο βιβλίο της της τριλογίας Οι Δρόμοι Της Καταιγίδας ταξιδεύουμε από τα Χανιά και τις ακτές της Νοτιοδυτικής Κρήτης στην Μπαρμπαριά, στη Γραμβούσα, στα Αντικύθηρα και στη μήτρα της Ενετοκρατίας, τη Γαληνότατη Βενετία.

Πειρατές, ρεσάλτα, κρυμμένοι θησαυροί, αδυσώπητες συγκρούσεις, απατηλοί έρωτες και ψέματα που καταστρέφουν ζωές.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ είναι ένα βιβλίο γεμάτο δράση, ένταση, απρόσμενες εξελίξεις, ακραία συναισθήματα και υπερβατικές ανατροπές.

Και το 3ο βιβλίο: Εξιλέωση

Η Αριάδνη, με έναν ανυπολόγιστης αξίας θησαυρό στα χέρια της, επιστρέφει στον Χάνδακα. Οι καταστάσεις, όμως, που αντιμετωπίζει την οδηγούν στην απαξίωση και στην απομόνωση, ενώ μέρα με τη μέρα νιώθει τον κλοιό των Ενετών να σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Είναι πλέον μια ξεπεσμένη αρχόντισσα, που στο τέλος μένει ολομόναχη.

Με τη βοήθεια της οικογένειας ενός Εβραίου γιατρού προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή της από την αρχή, όμως η πανούκλα του 1952 σταματά τα  πάντα. Ο μόνος δρόμος πια για εκείνη είναι η φυγή.

Συνοδευόμενη από το γιο του γιατρού, τον Ιωσήφ, φτάνει στη Θεσσαλονίκη, τη "Νέα Ιερουσαλήμ", όπως την αποκαλούν. Ωστόσο η κοινότητα των Σεφαραδιτών Εβραίων είναι πολύ κλειστή και η Αριάδνη δεν γίνεται αποδεκτή.

Τότε εμφανίζεται στη ζωή της ο Κωνσταντής, ένας όμορφος νεαρός Θρακιώτης, και τα πράγματα ξαφνικά αλλάζουν  με έναν ανέλπιστο τρόπο.

Το θαύμα μοιάζει με ψέμα

Η Αριάδνη πηγαίνει στην Ανδριανούπολη, στο ίδιο μέρος απ΄ όπου  ξεκίνησε η οικογένειά της. Εκεί θα ενωθούν ξανά από την αρχή όλα τα κομμάτια της ιστορίας, σε ένα ανατρεπτικό και λυτρωτικό φινάλε.   

Καλή ανάγνωση...

Μνήμη σφαγών της Χίου στον Ανάβατο

Σε έναν από τους τόπους της θυσίας στο "Ζάλογγο" της Χίου τον Ανάβατο τιμήθηκε και φέτος η επέτειος των Σφαγών της Χίου. Την διοργάνωση όπως και κάθε χρόνο την είχε η Περ. Ενότητα Χίου και ειδικά πάντα για την περιοχή Αναβάτου ο "Φάρος" Βαρβασίου.

Πηγή: Αλήθεια

Ημέρα της Γης

Ημέρα της Γης 

Η Ημέρα της Γης γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1970, στις 22 Απριλίου, με στόχο την κινητοποίηση ανθρώπων, κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και οργανισμών, για ένα καθαρό πλανήτη.

Αμερικανικής εμπνεύσεως, καθιερώθηκε το 1970 στις ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή Γκέιλορντ Νέλσον, ενός πολιτικού με περιβαλλοντικές ανησυχίες. Με τα χρόνια, η Μέρα της Γης ξεφεύγει από το αμερικάνικο πλαίσιο, όπου αποδεικνύεται αρκετά δημοφιλής, και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο Μάρτυς του Χριστού Γεώργιος, όταν έφτασε πλέον στον τόπο της καταδίκης, παρακάλεσε τους δήμιους να του αφήσουν λίγο χρόνο.

Αυτήν ακριβώς τη χάρη ζήτησε ο Άγιος από τους εχθρούς της Πίστεώς του. Εκείνοι ικανοποίησαν το αίτημά του. Τότε ο Μεγαλομάρτυς συγκέντρωσε τον εαυτό του για προσευχή καί αφού ύψωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό, αναφώνησε μέσα από ταβάθη της καρδιάς του:

«Κύριε καί Θεέ μου, Εσύ, στον οποίο εκ γενετής ανήκω καί στον οποίο έχω στηρίξει τις ελπίδες μου’ Εσύ που μου έδωσες θάρρος καί με ετοίμασες γι’ αυτόν τον αγώνα’ Εσύ που είσαι η γλυκιά μου ελπίδα, η αψευδής υπόσχεση, ο αναλλοίωτος έρωτας των ιερών ψυχών’ Εσύ που κοιτάζεις με προσοχή τις προθέσεις των καρδιών μας καί ικανοποιείς τις επιθυμίες μας, προτού ακόμη σου απευθύνουμε με την προσευχή τα αιτήματα μας’ Εσύ, λέγω, βοήθησέ με να φέρω σε αίσιο πέρας αυτόν τον αγώνα, τον οποίο ανέλαβα για την ομολογία του ονόματός σου, καί δέξου την ψυχή μου καί αφού την διαφυλάξεις ανώτερη από τα πονηρά πνεύματα, συναρίθμησέ την με αυτούς πού από αιώνες ευαρέστησαν σε Εσένα. Συγχώρεσε δε, Δέσποτα, στο λαό αυτό όσα από άγνοια διέπραξαν σε βάρος μου καί αξίωσέ τους αληθώς να Σέ γνωρίσουν, διότι είσαι Ευλογητός στους αιώνες των αιώνων».

Ανάβατος, 22 Απριλίου 2018 Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Σφαγής Χίου Εκδηλώσεις Μνήμης και Τιμής

Ανάβατος, 22 Απριλίου 2018 Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Σφαγής Χίου Εκδηλώσεις Μνήμης και Τιμής

Οι Παναγίες της Χίου.

Οι Παναγίες της Χίου.

Αμέτρητα είναι τα ονόματα τους,βγαλμένα από ύμνους, άλλα από τον τόπο που βρίσκεται ο Ναός ή το Μοναστήρι κι άλλα από τον τρόπο που έχει αγιογραφηθεί.

 Στη Χίο και ιδιαίτερα στον Κάμπο από τον κτήτορα όπως η Παναγιά του Παχιά ή του Συριώτη (στη φωτογραφία το υπέροχο βοταλωτό της),που πιά λέγονται Παναγιά Παχιά και Συριώτισσα.

Οι Παναγίες της Χίου, μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και ταπεινά ξωκλήσια για την μητέρα, την προστάτιδα.

Παγούσαινα, Σικελιά, Μυρτιδιώτισσα.
Η Παντονιά, η Αγγιναριώτισσα.
Η Παναγία η Αγιογαλούσαινα, η Λατομίτισσα,
η Φάρκαινα, η Λέτσαινα, η Βοήθεια, η Κρήνα,η Νεαμονίτισσα,Παναγία του Πατέρα,η Φανερομένη,
η Τουρλώτη, η παλιά των Αμάδων,Αφροδισιών και του Αναβάτου.
Η Κάτω Παναγιά,η Μουκατέμισσα,η Κεραμαριότισσα των Θυμιανών.
Η Σπηλιώτισσα, η Κοίμηση, η Δέσποινα, η Υπακοή στους Βαβύλους.
Η Πέτραινα στο Βερβεράτο, η Ερυθειανή,η Ελεούσα, η Ελευθερώτρια.
Η Στατηγούσαινα, Λάβρινα και Βεσταρχούσαινα στο Δαφνώνα.
Η Πλακιδιώτισσα στην Καλιμασιά, η Ρουχουνιώτισσα και η Φτωχή Παναγιά στον Καταράκτη,η Αρβανίτισσα στις Καρυές,η Αγριδιώτισσα, η Πλουμαριώτισσα και η Κλαδομύτα στα Μεστά, η Παγούσαινα στην Παρπαριά,
Η Μαρινιώτισσα στην Πιραμά και η Περασιά στη Λαγκάδα.
Η Γλυκιά, η Χαβιάραινα,η Στρατήδαινα,η Συριώτισσα,η Παχιά,η Αγιοδεκτινή, η Καθολικιά και η Κοκοροβιλιά στον Κάμπο……

είναι συναίσθημα!

Η άνοιξη δεν είναι εποχή... είναι συναίσθημα!

... Γιατί εχεις μια πνοή 
που τες γειτονιές μυρώνει
Κ εχεις βραδυ και πρωί 
Για τραγουδιστή εν ' αηδόνι ...
Απόσπασμα απο το Ποιήμα " Τριαντάφυλλο " του Γεωργίου Βιζυηνου 

ότι έμαθες από αυτούς.. Δεν θα το χάσεις ποτέ........💜

Οι άνθρωποι δεν χάνονται ποτέ αν τους έχεις στην καρδιά σου..

Μπορεί να χάσεις την παρουσία τους..

Μπορεί να χάσεις τη φωνή, τη μυρωδιά τους..

Αλλά ότι έμαθες από αυτούς..

Δεν θα το χάσεις ποτέ........💜

Ένας πραγματικός «Φάρος» της παράδοσης

             

Ένας πραγματικός «Φάρος» της παράδοσης

  Φάρος, μία οικογένεια, ένας σύλλογος με τεράστιο  «ηθικό βάρος στους ώμους του» που όμως αυτό αποτελεί και τα γερά θεμέλιά του. Αγώνας για κάτι το –σχεδόν- ακατόρθωτο..
Γιατί είναι δύσκολο να διαφυλάξεις τις μνήμες των πονεμένων μικρασιατών, τα ήθη ,τα έθιμα, να έχεις την ευθύνη, το χρέος να τις μεταβιβάσεις στις επόμενες γενιές και να μην τις αφήσεις να χαθούν στο πέρασμα των χρόνων…. Να κρατήσεις ζωντανή την θύμηση της παράδοσης για να οικοδομήσεις ένα στέρεο μέλλον….
  Κι όμως ο «Φάρος» δείχνει να έχει βρει έναν δικό του κώδικα, έναν μοναδικό τρόπο να επιβιώνει…. Είναι ένας μεγάλος σύλλογος με δυνατά αισθήματα, διότι  εκεί βλέπεις να υπάρχει αγάπη , έρωτες, φιλίες, πάθος για τον χορό ,την παράδοση, γέλια ,χαρές αλλά και γρίνες, τσακωμοί που όμως αυτά τους κάνουν όλους πιο δυνατούς και πιο ενωμένους!!!
Μην φανταστείς…. Απλοί άνθρωποι είναι τα μέλη του, με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, θα τους δεις να γελούν, να δακρύζουν, να θυμώνουν, να κλαίνε αλλά… ρίχνουν έναν χορό κι όλα περνάνε….
Λες και ο χώρος είναι ποτισμένος με ένα μαγικό που δίνει πάντα ένα ευχάριστο τέλος… Ίσως πάλι να είναι προσευχές του Αξιωτάκη από εκεί ψηλά που τον προστατεύουν τον «Φάρο» μας, γιατί μας βλέπει μας μαλώνει όταν κάνουμε λάθη ,χαίρεται με τις χαρές μας και παράλληλα μας φωνάζει «Διαδώστε τη Μικρασία μας!!» μπορείς να μείνεις ασάλευτος σε τέτοιο κάλεσμα;;;
  Ζεις μοναδικές στιγμές εκεί, είναι ένα σχολείο ζωής, σε μαθαίνει τα πάντα,  τι σημαίνει άγχος πριν την εκδήλωση, σεβασμός, και εκτίμηση σε ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους για τον σύλλογο, όπως ο αγαπημένος μας χοροδιδάσκαλο, που τον νιώθεις σαν πατέρα… Υπάρχουν έρωτες, καρδιοχτύπια, γέλια αλλά και ανατριχίλες όπως αυτή που ζήσαμε φέτος χορεύοντας στον Άγιο Χαράλαμπο… Ήταν σαν να βαδίζαμε στα χνάρια των μικρασιατών προγόνων μας, συνειδητοποιώντας την μεγάλη υποχρέωσή μας να τιμάμε πάντα την μικρασιατική μας παράδοση…

  «Φάρος» λοιπόν σημαίνει να χαμογελάς όσο δύσκολο και αν είναι το αύριο, να ρίχνεις έναν χορό και να εκφράζεις όσα νιώθεις..
  «Φάρος» σημαίνει ασφάλεια, οδηγός μέσα στα σκοτάδια της εποχής….
Το λένε και τα αρχικά του γράμματα..

Φιλίες που κρατούν χρόνια και γίνονται κουμπαριές.

Αγάπη για την παράδοση.

Ρομαντισμός μίας άλλης εποχής.

Οικοδόμημα με στέρεες βάσεις.

Συνεργασία ,ομαδικό πνεύμα.

Αυτός είναι ο σύλλογος που μου έχει κλέψει την καρδιά, κι όχι μόνο σε εμένα…. Η ψυχοθεραπεία μου ,ένα κομμάτι της ψυχής μου, ο χώρος που μόλις μπω νιώθω σαν να αναπνέω καθαρό αέρα, να ξαναγεννιέμαι, να ξαναζώ…

Το Σάββατο 14/04/18 στο Ομήρειο 7.30 έχουμε την ετήσια εκδήλωση μας, «Τώρα τα πασχαλόγιορτα»,σας περιμένουμε για να σας ταξιδέψουμε!!! Και όπως λεέι και ο χοροδιδάσκαλος μας φορέστε τα πιο όμορφα σας χαμογελά , βάλτε τους σταυρούς σας και διασκεδάστε το!!

'' Ευχαριστώ '' που έζησα ... που ζω..! 💞

Η λέξη Καλημέρα είναι ιερή γιατί εκτός από χαιρετισμό για μένα σημαίνει
'' Ευχαριστώ '' που έζησα ... που ζω..! 💞

Για μια όμορφη κουζίνα!!!

Η δημιουργία δε σταματάει ποτέ!!!

 Ζωγραφική σε ξύλο κοπής. Για μια όμορφη κουζίνα!!!

μωβ...

Πιο μωβ.... δεν γίνεται !!!

   💜💜🐞💜💜

Ρουκετοπολεμος 2018 🎆🎆

Ρουκετοπολεμος 2018 🎆🎆

Χριστός Ανέστη..! 💝💝

Καλό Πάσχα..! 🐥🐣

Χριστός Ανέστη Από το Βροντάδο της Χίου!!🎆🎇

Χριστός Ανέστη Από το Βροντάδο της Χίου!!🎆🎇🎆🎆🎇

Το Πάσχα

Το Πάσχα η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, είναι σύμβολο ελπίδας, είναι η θριαμβευτική νίκη όλων μας, Είναι η λύτρωση...
Σήμερα , περισσότερο παρά ποτέ, έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε, να αντλήσουμε δύναμη και να αγωνιστούμε. για ένα κόσμο ειρηνικό, πιο δίκαιο με περισσότερη αλληλεγγύη, αγάπη και ανθρωπιά.
Η άνευ όρων αγάπη του Χριστού μας να γίνει πηγή δύναμης για μας.
Ας ευχηθούμε όλοι μαζί να βρούμε στη ζωή μας ουσιαστικό νόημα, απομακρύνοντας κάθε τι που μας ταλανίζει.
Να είναι οδηγός μας για την ψυχική γαλήνη και την πνευματική καταξίωση. Όπως το φως αναβλύζει δηλώνοντας την Ανάσταση έτσι να γίνει χείμαρρος η χαρά και η ευτυχία για τον καθένα μας...

Καλό Πάσχα!!!

Της Αναστάσεως το φως να λάμψει στην καρδιά σου και των αγγέλων τα φτερά να γίνουνε δικά σου.

Να προσπερνάς τα εμπόδια που η ζωή σου στήνει και το γλυκό χαμόγελο στα χείλη να μη σβήνει!!!

Καλό Πάσχα!!!

Πάσχα δεν σημαίνει

Πάσχα δεν σημαίνει για όλους ευτυχία..
Πάσχα δεν σημαίνει για όλους κόκκινα αυγά τσουρέκι και μαγειρίτσα..

Γιαυτό λοιπόν..
Άναψε ένα κεράκι για όσους:
Πονάνε..
Για όσους έφυγαν νωρίς..
Για όσους πεινάνε...
Για όσους είναι μόνοι..
Για όσους σηκώνουν σταυρούς που δεν είναι ορατοί
με τα μάτια..

Για όσους βαδίζουν το δικό τους Γολγοθά..

Με την ευχή..
Αυτός ο κόσμος να μη γίνει καλύτερος ίσως..
Να γίνει όμως πιο ανθρώπινος..
Να φέρει περισσότερη αγάπη..
Και λιγότερα δάκρυα στις ζωές των ανθρώπων..

ελπίδα, αισιοδοξία και δύναμη...!!!

Από την Σταύρωση στην Ανάσταση ..

απ τον Θάνατο στην Ζωή..

Το Φως της Ανάστασης να μας χαρίζει 

ελπίδα, αισιοδοξία και δύναμη...!!!

''Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου το κάλλος;''

''Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου το κάλλος;''

Ημέρα πένθους η Μ.Παρασκευή κι όμως μέσα απ αυτό το πένθος ξεπροβάλει η άνοιξη!