από το μικρό Λυθρί τις αρχαίες Ερυθρές, και να τα οδηγήσει σαν τον Μωϋσή μέσα από μια άλλη Ερυθρά θάλασσα στην ελεύθερη Ελλάδα.

Όλες τις ημέρες, όλους τους μήνες, όλα τα χρόνια πρέπει να τιμούμε την Μνήμη μιας Γυναίκας που στάθηκε όρθια και πάλεψε σαν  Ήρωας για να φέρει τα παιδιά της από τις φλόγες του πολέμου από την Ιωνία που καιγόταν από τις ορδές του Κεμάλ και του συρφετού του , από το μικρό Λυθρί τις αρχαίες Ερυθρές, και να τα οδηγήσει σαν τον Μωϋσή μέσα από μια άλλη Ερυθρά θάλασσα στην ελεύθερη Ελλάδα.
 "Την Γιαγιά Ουρανία Νικάκη - Στριμπούλη
το Γένος Σέγγου με καταγωγή από τα Αλάτσατα.
Μια Γυναίκα που έγινε Κιβωτός που μέσα στην αγκαλιά της έφερε σώα και αβλαβή τα παιδιά της από τον κατακλυσμό της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ήταν Αρχόντισσα στον τόπο της. Έχοντας χάσει τον άντρα της (ίσως έπεσε σε παγίδα των Τούρκων) στάθηκε σαν βράχος για να περάσουν απέναντι. Ήταν η Μάνα και ο Πατέρας των παιδιών της. Είχαν σπίτια, ελιές, αμπέλια. Τα τσουβάλια με τη σταφίδα μια και όταν ξέσπασε η τραγωδία ήταν αρχές Σεπτέμβρη του 1922, ήταν στοιβαγμένα και περίμεναν τον έμπορο και ύστερα όλα χάθηκαν.
Είσαι στο σπίτι και κοντά έρχονται οι Τούρκοι και πρέπει να πάρεις ότι προλάβεις και να φύγεις. Κάθεσαι στη μέση στο σπίτι και σκέφτεσαι τι να πάρεις εκτός από τα παιδιά σου. Από τα λιγοστά πράγματα που μπόρεσε να φέρει ήταν μια ραπτομηχανή σίνγκερ για να ράβει, ένα καζάνι για να ζεματίζει τις ψείρες γιατί παντού ο στρατός ήταν γεμάτος ψείρες, τις εικόνες για να μην τις μαγαρίσουν οι Τούρκοι και ότι κοσμήματα μείνανε για να ξεκινήσει με αυτά τη νέα ζωή. Όπως όλο το χωριό βγήκανε στο έρημο νησάκι Γούνι καταφύγιο από παλιά των Λυθριανών και των άλλων κατοίκων της περιοχής. Έμειναν κάμποσες μέρες και μετά με καραβάκια μεταφερθήκανε στη Χίο όπως οι χιλιάδες άλλοι. Μείνανε σε ένα από τα αρχοντικά του κάμπου και μετά περάσανε στον Πειραιά. Η μεγάλη κόρη της έφυγε για την Κρήτη και την ακολούθησε από πίσω. Φτάσανε στα Χανιά όπου βγήκε η μια αδερφή της που είχε ξαναπάει εκεί κατά τον πρώτο διωγμό.
Της είπε να κατεβεί αλλά αυτή ήθελε να πάει στην άλλη άκρη να βρει το μεγάλο παιδί της.
Στο Ηράκλειο βγήκαν οι άλλες της αδερφές και
ο αδερφός της. Τράβηξαν άλλη για την Βάθεια και άλλη για τον Καρδουλιανό στο Καστέλλι. Της είπαν να κατέβει αλλά αυτή ήθελε με τα άλλα τρία παιδιά της να βρει την κόρη της και τράβηξε ανατολικά. Κατέβηκαν στη Χερσόνησο στην ακτή δίπλα σε ένα εκκλησάκι. Τότε το χωριό ήταν πάνω ψηλά στην πλαγιά. Από εκεί ένα κάρο τους πήρε και τους πήγε στη Νεάπολη. Μείνανε εκεί λίγο και μετά συνέχισαν για τον Άγιο Νικόλαο. Έμειναν με άλλους πρόσφυγες στην παραλία και μετά από μέρες με ένα θαλασσοπνίχτη έφτασαν στην Σητεία. Από εκεί με γαϊδουράκια στην άλλη άκρη στο Παλαίκαστρο.
Εκεί έμειναν δυο χρόνια και η μεγάλη κόρη παντρεύτηκε. Κάποια στιγμή βρήκε ανταλλάξιμη περιουσία στο χωριό Βαβέλους και εγκαταστάθηκε εκεί με τα άλλα τρία παιδιά της. Με την ραπτομηχανή έραβε και κατάφερε να αναστήσει τα παιδιά της. Οι ταλαιπωρίες τα βάσανα η τραγωδία του ξεριζωμού της άφησαν πολλά προβλήματα και κλόνισαν την υγεία της. Λύγισε όταν πια μπόρεσαν τα παιδιά της να μεγαλώσουν κάπως. Πέθανε νεότατη μετά από τόσες κακουχίες όμως ήταν αγαπητή από τους πάντες και έχαιρε μεγάλου σεβασμού παντού όπου και αν πήγε. Ας είναι Αιωνία η Μνήμη της". Να μας δίνει δύναμη και πίστη να παλεύουμε τις δυσκολίες της ζωής