που ΄μοιαζαν τα παπούτσια μας!
Περάσαν
τόσα χρόνια από τότε κι όμως νιώθω
μία ζεστασιά παράξενη, ως να μ΄ είχες
στα χέρια σου ζεστάνει κάποια νύχτα,
που νιφάδες χιονιού τρύπωναν μέσα
στον κινηματογράφο του χωριού μου
και κρύωνα διπλωμένος στο μακρύ
σάκο μου, με πεσμένα τα μαλλιά
στα μάτια μου, που λάμπαν βλέποντάς σε
σαν του αγριμιού, ολοκάθαρα.
Που να ΄ξερα
πως θα ΄μενες εσύ, Τσάρλι, ως το τέλος
ο φίλος μας στον κόσμο, ο καλός θείος,
ο γείτονας του Θεού, ο παραστάτης
σε όλους εμάς, και πως εγώ μία μέρα
με τη φτωχή αλφαβήτα, που εκεί κάτω
στο ταπεινό σχολειό μας με μαθαίναν,
θα σου ΄γραφα ένα γράμμα σαν και
τούτο,
γιομάτο από φιλία και καρδιοχτύπια για όλο τον κόσμο!
Τσάρλι! Τσάρλι!
Γράφω σ΄ εσένα για όλους μου τους φίλους,
Τσάρλι Τσάπλιν, καλέ μου ταχυδρόμε,
που πας σ΄ όλες τις χώρες και χτυπάς
με το διακριτικό σου μπαστουνάκι
των φτωχών τα παράθυρα κι αφήνεις
στο παντζούρι τους πάνω ένα γαρούφαλο,
που με το πλάι το βράδυ, ακροπατώντας,
μπαίνεις απ΄ τις μισάνοιχτες πορτούλες
στον ύπνο των παιδιών, με την ψυχή σου
φορτωμένη παιχνίδια, Τσάρλι, φίλε
των φίλων μου όλων που δεν έχουν φίλους,
που τους πήραν τον ήλιο τ’ ουρανού,
που τους πήραν τη χάρη και την πρόνοια,
και που σένα έχουν μόνο ανάμεσά τους
να πηγαίνεις και να ΄ρχεσαι, κουνώντας
τα λοξά σου παπούτσια, διάβασέ τους
την αγάπη μου, Τσάρλι! Ένα λουλούδι
μ΄ εκατομμύρια φύλλα είναι το γράμμα
που σου στέλνω για όλους. Μοίρασέ τους
την ελπίδα μου, Τσάρλι!...
Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου