«Μα πως είναι δυνατόν να χωράνε τόσοι άνθρωποι σ’ ένα τόσο μικρό κουτί;» ρωτάγαμε. «Είναι μαγικό γι’ αυτό», ήταν η πιο συνηθισμένη απάντηση που παίρναμε.
📟Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη σ’ όλους εμάς που μεγαλώσαμε παρέα μ' αυτό το μαγικό κουτί, παρέα με φωνές αγαπημένες που εμείς τους δίναμε πρόσωπο. 📟Λατρεύαμε αυτές τις φωνές, είχαν πάντα πολλά να μας πουν, άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες της γνώσης, της σκέψης και της φαντασίας μας. 📟Φωνές που μας συντρόφευαν τα βροχερά απογεύματα της Κυριακής, που μας γνώριζαν σπιθαμή προς σπιθαμή την Ελλάδα, τα τραγούδια και τους ανθρώπους της ενώ συγχρόνως μας ταξίδευαν μακριά, σε όμορφους κόσμους που ονειρευόμασταν να περπατήσουμε.
📟Μαγικές οι φωνές του ραδιοφώνου, και μαγικό το ταξίδι του, που ευτυχώς, ποτέ δεν έπαψε να διαρκεί…
«Μικρό μου κουτί,
που με βοηθούσες να δραπετεύω
και σε μετέφερα από σπίτι σε σπίτι
στο πλοίο και στο τρένο
στο προσκέφαλό μου, στον πόνο μου,
το τελευταίο πράγμα το βράδυ,
το πρώτο το πρωί.
Υποσχέσου μου ότι δεν
θα σωπάσεις ξαφνικά…»
(Μπέρτολ Μπρέχτ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου