Φάρος 🙏

 Στη μέση της θάλασσας, ο φάρος υψώνεται περήφανος, φωτίζοντας τον δρόμο στα κύματα που χορεύουν ασταμάτητα. Ένα χάρτινο καραβάκι πλέει απαλά πάνω στην αφρισμένη επιφάνεια, σαν όνειρο που ταξιδεύει ανάμεσα σε αβεβαιότητες και ελπίδες.

Κάθε κύμα, ένας ψίθυρος, κάθε φως, μια υπόσχεση.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο αέναο ταξίδι και το φως που δεν σβήνει ποτέ, αναζητούμε την αλήθεια μας.

Και κάπου εκεί ο δικός μας φάρος μας

 φωτίζει καλλιέργει με όμορφα πολιτιστικά δρώμενα,

 εκδηλώσεις , δραστηριότητες, εκδρομες,

 όμορφα παρεακια, οικογένεια 🙏❤️

μικρός πρίγκιπας

 «Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού

 «έχουν τουφέκια και κυνηγούν.

 Φοβερό πράμα. Θρέφουν όμως και κότες.

 Είναι το μόνο τους καλό. 

Ψάχνεις για κότες;»

«Όχι» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

 «Ψάχνω για φίλους.

 Τι θα πει “εξημερωμένη”;»

«Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό»

 είπε η αλεπού.

 «Θα πει “να κάνεις δεσμούς”…»

«Να κάνεις δεσμούς;»

«Ασφαλώς» είπε η αλεπού. 

«Για μένα είσαι ως τώρα

 μονάχα ένα αγοράκι, 

ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό

 χιλιάδες άλλα αγοράκια. 

Και δε σ’ έχω ανάγκη.

 Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη.

 Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, 

ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες.

 Αν όμως με εξημερώσεις, 

θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο.

 Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο.

 Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»

-Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, 

από το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας»-

Ρέστες

 Ρέστες ονομάζουν στην Χίο τον τρόπο με τον οποίο κρεμούν οι κάτοικοι του νησιού τις ντομάτες στους τοίχους των σπιτιών τους.

 Οι ντομάτες σχηματίζουν ένα κολιέ και διατηρούνται σε δροσερό και σκιερό μέρος ολόκληρο τον χειμώνα. 

Η παράδοση μας λέει ότι στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα οι Έλληνες ναυτικοί έφεραν στα νησιά μας τους πρώτους σπόρους από μια ντομάτα που άντεχε σε συνθήκες απόλυτης ξηρασίας κ έδινε πολύ μικρότερο καρπό αλλά εξαιρετικής γεύσης.

 Για την Χίο οι ρέστες αποτέλεσαν σημαντική πηγή τροφής, γιατί πριν την εξάπλωση των ψυγείων, ήταν ο τρόπος για να συντηρούν και να καταναλώνουν την ντομάτα κατά την διάρκεια ενός έτους.

Πηγή: ο ομφαλός της γης 

Μνήμη Μ.Ασίας από τον Φάρο Βαρβασίου

 Μνήμη Μ.Ασίας από τον Φάρο Βαρβασίου

 Μ.Σ. Βαρβασίου Χίου Βιβλιοθήκη "ο Φάρος" .

Στον Μικρασιατικό Καθεδρικό ναό του Αγίου Χαραλάμπους μας στο Βαρβάσι της Χίου την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου το πρωί στην συνέχεια τρισάγιο στον έφιππο Ανδριάντα στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα και πομπή με τις Άγιες Μικρασιατικές εικόνες μέχρι το λιμάνι της Χίου μαζί με Αρχές του τόπου αδελφά Μικρασιατικά Σωματεία, Πολιτιστικά σωματεία, προσκόπους και οδηγούς της Χίου μας.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας στον Φάρο μας 19:00μ.μ. παρουσίαση Βιβλίου

Μικρασία Ζεις από τις εκδόσεις Αρχονταρίκι. 

Η παρουσία σας θα είναι τιμή στην Μνήμη των Μικρασιατών προγόνων μας.

Καλή σχολική χρονιά 2024-2025!

 Να αγαπάς την νέα αρχή. 

Κι ας σε φοβίζει. Να αφήνεσαι στο άγνωστο. 

Το σχολείο δεν θα τους δώσει όλες τις απαντήσεις. Δεν θα λύσει το γρίφο της ευτυχίας. Και δεν πρέπει να περιμένουμε να το κάνει. 

Η απάντηση στα σημαντικά ερωτήματα δεν βρίσκεται σε έναν τόπο. 

Από κάθε προορισμό όμως παίρνεις στοιχεία, εμπειρίες. Και τελικά κάποια στιγμή φτάνεις στην απάντηση. 

Ή ακόμα καλύτερα, δημιουργείς καλύτερες ερωτήσεις.

 Εύχομαι στα παιδιά όλου του κόσμου να γεννήσουν τις πιο δημιουργικές ερωτήσεις στο νέο τους περιβάλλον. 

Καλή σχολική χρονιά σε παιδιά, εκπαίδευτικους, γονείς!

Απόσπασμα από τον Νικόλα Σμυρνάκη

Δύσκολος άνθρωπος...

 "Δύσκολος άνθρωπος μωρέ..

Απόμακρη, μπορεί και σνομπ.

Ανάποδη, στριμμένη, χαμένη στα “δικά της..

Δεν δίνει σημασία σε κανέναν πια, χάνεται σε έναν κόσμο που δεν τον μοιράζεται με κανέναν..

Κι εκείνη τις άκουγε όλες τις “ταμπελίτσες” και χαμογελούσε.

Αλήθεια ήταν..

Για τους πολλούς, για την μάζα, για εκείνους που δεν θέλησε ποτέ να την γνωρίσουν ή που έχασαν την ευκαιρία τους, ήταν και δύσκολη, κι απρόσιτη, κι απόμακρη, κι όλα εκείνα που με ευκολία οι άνθρωποι ξεστομίζουν προκειμένου να σπαταλίσουν το χρόνο τους και να μην χρειαστεί να κοιτάξουν την καμπούρα τους.

Γιατί βλέπεις για καθέναν που ήταν “δύσκολη”, είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφεθεί κι είχε πιστέψει.

Για κάθέναν που ήταν απόμακρη, χαμένη στον κόσμο της, είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφήσει χώρο και χρόνο να εισβάλλουν στη ζωή της.

Χρόνο χαραμισμένο και χώρο λεηλατημένο..

Και τώρα, με κόπο, με πείσμα και με περίσσιο κουράγιο, είχε χτίσει τοίχους και είχε υψώσει τείχη.

Είχε μετρήσει το χρόνο της διαφορετικά και δεν τον χαλάλιζε για κανέναν που δεν μέτραγε στην ψυχή της.

Δεν την ένοιαζε να είναι συμπαθής, δεν την ένοιαζε η επιβεβαίωση κανενός.

Και σε κάθε ανόητη ταμπελίτσα που της φορούσαν, εκείνη πήγαινε και την επιβεβαίωνε και με το παραπάνω, έτσι.. για την αλητεία.

Για να έχουν κάτι να ασχολούνται και να γεμίζουν το κενό τους.

Την ένοιαζε η αγάπη και η αποδοχή των λίγων που ήξεραν να τρυπώνουν από τις χαραμάδες.

Για εκείνους που δεν χρειαζόταν να την χειριστούν, που δεν κατέβαζε ποτέ ρολλά, που δεν χρειαζόταν χρόνο μακριά τους.

Για εκείνους, έδινε τα πάντα της..

Γιατί εκείνοι, ήξεραν την αλήθεια της.

Γιατί στο τέλος.. όσους χωρά η ψυχή σου, τόσους χωρά η ζωή σου..

Μόνο!"

Σοφία Παπαηλιαδου

Να φεύγεις...

 Να φεύγεις από τα σπίτια των ανθρώπων και να μην τα θυμάσαι. Ούτε τα έπιπλά τους, ούτε τα χαλιά τους, ούτε τους πίνακές τους. Να θυμάσαι τα χέρια που σε αγκάλιασαν, τον φίλο που σου χαμογελούσε με λαχτάρα κοιτάζοντας σε βαθιά στα μάτια και το άρωμα της καρδιάς να ξεχύνεται παντού και να σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή είναι όμορφη.

Από αυτό έχουμε ανάγκη. Από μια επικοινωνία ουσιαστική και όχι από κουρέλια και αηδίες και επιδείξεις.

Είναι αυτό που λέμε ότι κομψός είναι ο άνθρωπος που αν σε ρωτήσουν δεν θυμάσαι να πεις τι φορούσε όταν τον συνάντησες.

Οι άνθρωποι πλέον έχουν ανάγκη από ένα σπίτι "σπιτένιο". Σαν κι εκείνα τα φτωχικά σπιτάκια που έμπαινες μέσα και σε φίλευαν και σε κανάκευαν και ένιωθες βασιλιάς και δεν ήθελες να φύγεις. Γιατί το σπίτι δεν είναι τα τούβλα και τα κεραμίδια, είναι η ψυχή. Αυτή σκεπάζει και ζεσταίνει και νανουρίζει τις άγριες νύχτες...

Πηγή: γυναίκα εγώ 

μικρό καλοκαιράκι του Σεπτέμβρη!

 Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμα λίγο αλάτι.

Ας καλοδεχθούμε το μικρό καλοκαιράκι του Σεπτέμβρη!

🎶Να παίζει το transistor🎶

Ορίζοντας...

 Η υγεία του ματιού φαίνεται πως χρειάζεται έναν ορίζοντα.

 Δεν κουραζόμαστε ποτέ όσο μπορούμε να δούμε αρκετά μακριά.

_Ralph Waldo Emerson_

Αφηνόμαστε...

 Αφηνόμαστε  στη πρωινή ηρεμία, χωρίς κανόνες και  πρέπει. 

  Την αφήνουμε  να μας οδηγήσει  χαλαρά  στη αυριανή μέρα!