Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που σε κοιτούν με μάτια αγκαλιασμενα από ρυτίδες αλλά το βλέμμα τους αγκαλιάζει εσένα .
Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι με σώματα ταλαιπωρημένα από την αλήθεια της ζωής αλλά οι κινήσεις του σώματος τους μαρτυρούν την ομορφιά της ψυχής τους.
Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι γεμάτοι ατέλειες αλλά αυτές οι ατέλειες φτιάχνουν την ομορφιά της μοναδικότητας τους.
Λείπουν αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι που το δέρμα γύρω από το στόμα τους έχει μικρά ραγίσματα αλλά ο λόγος τους είναι βάλσαμο στα αυτιά μας.
Γεμίσαμε ανθρώπους με τσιτωμένο δέρμα και ξύλινο λόγο, ανέκφραστα μάτια και αγκάθια στα χέρια.
Ανθρώπους στεγνούς από καλοσύνη, στερεμένους από ευγένεια, ευγένεια ψυχής.
Τι λαχταράμε? Ανθρώπους να ακούσουν την σιωπή μας, να χαϊδεύουν την μοναξιά μας.
Συνοδοιπόρους στις μαγικές ατέλειες μας.
Να ταιριάξουμε τις αλήθειες μας χωρίς κανένα ρετουσάρισμα.
Φωτεινούς με φως γλυκό σαν το δειλινό, ευάλωτο σαν την τρυφερότητα και τρυφερό σαν το ψιθύρισμα.
Σ αυτούς θέλουμε να γείρουμε.
_Αντιγόνη Συμεωνίδου_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου