Την καρδιά σου δε θέλω να τη σούρνεις από δω κι από κει.
Θέλω να την κρατάς σα δισκοπότηρο.
Στη γυρέψανε; Στάσου, καί ρώτα, καί ρώτα, καί ξέτα.
Σε τι μπαξέ θα τη στείλεις να σεργιανίσει. Σε τί στηθάκια θα τη βάλεις ν' ακουμπήσει.
Η καρδιά δεν είναι παλιόπιατο να τρώνε μέσα οι πάσα λογής σκύλοι!
Είναι τό άνθος τό εύοσμον του αγρού...
_Μενέλαος Λουντέμης , Ένα παιδί μετράει τ' άστρα (απόσπασμα)_🫶
Τι σου είναι αυτή η αγάπη αλήθεια.
Μπορεί να στήνει το στρατηγείο της σε ένα απλό καθημερινό αντικείμενο κι από εκεί να στέλνει τα μηνύματα της.
Σε ένα φλιτζάνι του καφέ,ας πούμε… σε ένα μπρίκι.
Τι σου είναι αυτή η αγάπη τελικά …
_Αλκυόνη Παπαδάκη_🫶
"Κάποτε, τα καλοκαίρια μας, μετρούσαμε,
πόσα παγωτά φάγαμε,
πόσα μπάνια κάναμε.
Λάμπαμε από χαρά,
με τα πρώτα καρπούζια.
Τα βράδια είχαμε κι ένα μακρυμάνικο, για τα θερινά σινεμά, δίπλα στη θάλασσα.
Οι ντομάτες μόσχομύριζαν,
τα ροδάκινα ξεχείλιζαν,
από γλύκα.
Ξεχνιόμαστε,
στις ατέλειωτες βόλτες
και μόνο η πείνα,
μας γυρνούσε σπίτι...
Οι γονείς, ήταν νέοι και ήσυχοι, ακόμη κι αν, σπανίως ήξεραν,
πού είμαστε.
Διανύαμε μεγάλες αποστάσεις, βολτάροντας ανακαλύπτοντας, μακρινές παραλίες.
Μια μπάλα, μπορούσε να μας κρατήσει χαρούμενους, όλη μέρα.
Νιώθαμε ασφαλείς.
Βρίσκαμε τους καλοκαιρινούς μας φίλους, μετά από το χειμώνα, στην πόλη κι ήταν, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Κάποτε...
στα χρόνια της αθωότητας, ζούσαμε χωρίς φόβο,
χωρίς αίσθηση κινδύνου.
Πιστεύαμε ό,τι οι γονείς μας,
θα ζουν για πάντα,
ό,τι οι θάλασσες,
θα είναι αμόλυντες για πάντα,
ό,τι τα δέντρα,
θα πολλαπλασιάζονται για πάντα, ό,τι ο πλανήτης,
είναι ένας ασφαλής τόπος,
για τα όνειρά μας.
Κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά.
Κάποιο λάθος κάναμε."
Τα τελευταία χρόνια πολλοί μας ρωτούν ποια βιβλία προτείνουμε σε ένα παιδί που θα ξεκινήσει (του χρόνου) το σχολείο.
Επιμένουν μάλιστα να προτείνουμε εκπαιδευτικά βιβλία και -προς Θεού-όχι παραμύθι.
Η απάντησή μας εδώ και χρόνια είναι μία. Πάρτε ένα βιβλίο που σας αρέσει, με πολλές μικρές ιστορίες ή μια συλλογή παραμυθιών και διαβάζετέ του κάθε μέρα από μία.
Εξηγήστε του ότι αυτή η μαγική ικανότητα που εσείς ήδη κατέχετε, να κοιτάζεις δηλαδή τα γραμματάκια στο χαρτί και να λες μιαν υπέροχη ιστορία, είναι αυτό που θα μάθει στο σχολείο και είναι το πιο καταπληκτικό πράγμα που θα συμβεί στη ζωή του. ❤️
Δώστε του κάτι να προσδοκεί, να το λαχταρήσει να συμβεί και να περιμένει με ενθουσιασμό, να το θέλει πολύ!
Κι όταν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού συλλαβίσει τις πρώτες λεξούλες ενθουσιαστείτε με τα δειλά του συλλαβίσματα, θαυμάστε το και ενθαρρύνετέ το να συνεχίσει.
Κάθε τάξη στο σχολείο θα του μάθει ακριβώς αυτά που πρέπει, ας μην απαιτούμε να τα μάθει όλα μονομιάς.
Το Δημοτικό είναι μια σκάλα και πρέπει να την ανεβαίνει με περιέργεια να δει τι θα βρει παραπάνω χωρίς να σημαίνει ότι είναι εύκολη η ανάβαση κι ότι δεν χρειάζεται τη βοήθειά μας.
Ας μην το βαραίνουμε με τις υπερβολικές μας προσδοκίες από τα έξι του χρόνια.
Εμείς όλοι οι γονείς ξεχνάμε καμιά φορά ότι υπάρχουν εικοσιτέσσερα γράμματα στο αλφάβητο κι όχι μόνο το Α που περιμένουμε να δούμε στον έλεγχο.❤️
Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που σε κοιτούν με μάτια αγκαλιασμενα από ρυτίδες αλλά το βλέμμα τους αγκαλιάζει εσένα .
Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι με σώματα ταλαιπωρημένα από την αλήθεια της ζωής αλλά οι κινήσεις του σώματος τους μαρτυρούν την ομορφιά της ψυχής τους.
Λείπουν οι όμορφοι άνθρωποι γεμάτοι ατέλειες αλλά αυτές οι ατέλειες φτιάχνουν την ομορφιά της μοναδικότητας τους.
Λείπουν αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι που το δέρμα γύρω από το στόμα τους έχει μικρά ραγίσματα αλλά ο λόγος τους είναι βάλσαμο στα αυτιά μας.
Γεμίσαμε ανθρώπους με τσιτωμένο δέρμα και ξύλινο λόγο, ανέκφραστα μάτια και αγκάθια στα χέρια.
Ανθρώπους στεγνούς από καλοσύνη, στερεμένους από ευγένεια, ευγένεια ψυχής.
Τι λαχταράμε? Ανθρώπους να ακούσουν την σιωπή μας, να χαϊδεύουν την μοναξιά μας.
Συνοδοιπόρους στις μαγικές ατέλειες μας.
Να ταιριάξουμε τις αλήθειες μας χωρίς κανένα ρετουσάρισμα.
Φωτεινούς με φως γλυκό σαν το δειλινό, ευάλωτο σαν την τρυφερότητα και τρυφερό σαν το ψιθύρισμα.
Σ αυτούς θέλουμε να γείρουμε.
_Αντιγόνη Συμεωνίδου_
Άλλο ένα ξεχωριστό, μοναδικό βιβλίο, κρασί από τα χείλη σου,
έφθασε στο τέλος του υπέροχο απλά σ ευχαριστούμε αγαπημένε μας Κώστα Κρομμύδα. 🙏περιμένουμε το επόμενο 🙏🫶
Άμα έρθει η στιγμή και τη χάσεις, τη χάνεις για πάντα, επειδή είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα ξανάρθει.Γι αυτό μη χάνετε καμιά στιγμή...🍷
Η ζωή μετράει στιγμές.
Στιγμές που περιμένεις, που προσμένεις. στιγμές που φοβάσαι, που θυμάσαι. Στιγμές που φυλάς, κι άλλες που θέλεις να ξεχάσεις.
Στιγμές που διαρκώς αλλάζουν και σε αλλάζουν.
Στιγμές που πρέπει ν αρπάξεις για να μη χαθούν στην αδυσώπητη δίνη του χρόνου γιατί αν έρθει εκείνη η στιγμή, η δική σου, και τη χάσεις, τη χάνεις για πάντα. επειδή είναι βέβαιο πως δε θα επιστρέψει.
Πρέπει να φύγω!!! Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...
