«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. “Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.»
Τάσος Λειβαδίτης
[..και πραγματικά σε συναρπάζει το γεγονός πως μετά από 2000 και χρόνια, δεν έχουμε τίποτα ωραιότερο από αυτό..τίποτα πιο ιερότερο από αυτό..τίποτα πιο αληθινό από Αυτόν..]
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου