Αν ταπεινωθεῖς, εἶσαι χαμένος ἄνθρωπος. Θὰ σὲ βάλει κάτω, θὰ σὲ ποδοπατήσει ἐκεῖνος ποὺ ταπεινώθηκες μπροστά του. θὰ γίνει θηρίο καταπάνω σου. Ἡ ταπείνωση κι ἡ συμπόνια λογαριάζεται γιὰ ἀδυναμία. ῞Οποιος ταπεινώνεται, πρέπει νὰ εἶναι ἀτσάλινος γιὰ νὰ ἀντέξει.
Αν κάνεις καλὸ στὸν ἄλλον, ἂν τὸν συμπονέσεις, στὴν ἀρχὴ θὰ σοῦ φιλᾶ τὰ χέρια σου καὶ τὰ πόδια σου, δὲν θὰ πιστεύει τὰ μάτια του καὶ τ᾿ αὐτιά του γιὰ ὅ,τι τοῦ λὲς καὶ γιὰ ὅ,τι τοῦ κάνεις. Μὰ ἅμα συνηθίσει στὴν καλωσύνη σου, θὰ γίνει λυσσασμένος ἐχθρός σου, θὰ σὲ συκοφαντήσει, θὰ βρεῖ ἀφορμὴ νὰ σὲ κακολογήσει, τόσο, ποὺ νὰ ἀναρωτιέσαι ἂν θυσιάστηκες ἀληθινὰ γι' αὐτὸν ἢ ἂν εἶναι ψέμα. Μάλιστα, ὅσο τὸν εὐεργετᾶς, τόσο τὸν ἐρεθίζεις καταπάνω σου. Φαίνεται πὼς ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν ἀντέχει στὴν πολλὴ καλωσύνη. Δὲν ἀντέχει!
Φώτη Κόντογλου |Μυστικὰ ῎Ανθή
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου