Αυτό που έχει κανείς μέσα του, αυτό που τον συνοδεύει στη μοναξιά του
και που κανείς δεν μπορεί ούτε να του προσφέρει, ούτε να του στερήσει:
αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα τα υπάρχοντά του και
απ' ό,τι είναι ο ίδιος στα μάτια των άλλων.
| Άρθουρ Σοπενχάουερ | Η Τέχνη τού Να Είσαι Ευτυχισμένος (ή Ευδαιμονολογία)
| εισαγωγή - επιμέλεια: Franco Volpi | μτφρ.: Μυρτώ Καλοφωλιά | εκδόσεις Πατάκη |
Γιατί απ' όλους τους χειμώνες είν' ένας τόσο μεγάλος που, αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τα αντέχει.
| Rainer Maria Rilke | Έξι Ευρωπαίοι ποιητές | μτφρ.: Αλέξανδρος Ίσαρης | εκδόσεις Gutenberg |
Πηγή: #mikrokaravireposting
Το πρώτο χαστούκι ήρθε με τα τη γέννα του πρώτου της παιδιού.
Το μωρό κοιμόταν στην κούνια του και κείνη είχε βυθιστεί στα βιβλία της. Διάβαζε για τις πανελλαδικές που είχε αφήσει όταν έμεινε έγκυος…
Γύρισε μεθυσμένος. Την άρπαξε από τα μαλλιά, την χαστούκισε και στη συνέχεια την βίασε.
Ο άνθρωπος που έδεσε τη μοίρα της, είχε μετατραπεί σ ένα τέρας και η ζωή της σε κόλαση.
Παράτησε την προσπάθεια της να περάσει στο πανεπιστήμιο. Τα σημάδια και οι μελανιές στο πρόσωπό της δεν κρύβονταν. Έπαψε να πηγαίνει στους δικούς της.
Έχασε την αυτοεκτίμησή της, έχασε το κουράγιο της, έχασε τα πάντα. Είχε μετατραπεί σ ένα σάκο του μποξ και ο πιο τρομακτικός ήχος ήταν το κλειδί στην πόρτα.
Ένα βράδυ γύρισε και έξαλλος έσπασε πάνω της μία καρέκλα. Άρπαξε το παιδί της και εξαγριωμένος ούρλιαζε πως θα το πνίξει.
Αυτό ήταν. Η απειλή για το παιδί της την ξύπνησε από τον λήθαργο της απάθειας.
Πήγε να τον απειλήσει πως θα τον παρατούσε αλλά σιώπησε.
Αυτή η σιωπή της ήταν η πιο έξυπνη κίνησή της.
Το επόμενο πρωί περίμενε να φύγει και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της. Χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της πήγε στην Αστυνομία με το παιδί της και τους έδειξε τα σημάδια στο σώμα της. Από κείνη τη στιγμή όλα πήραν τον δρόμο τους. Ήταν από τις … τυχερές γιατί την κατάλληλη στιγμή σιώπησε και την κατάλληλη στιγμή μίλησε.
Ο αριθμός 15900 είναι o αριθμός που πρέπει να καλέσεις στο πρώτο χαστούκι. Την πρώτη φορά που θα σε απειλήσει κάποιος. Ο φίλος σου ο σύντροφός σου ο άντρας σου.
Πίσω από τον αριθμό υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να σε καθοδηγήσουν
Μίλα! Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη!
Βούλα Πατουλίδου
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post
Θυμάμαι , τη μάνα μου , να μου λέει κάθε χρόνο της Αγίας Αικατερίνης, να φυτέψουμε γαριφαλιές.
Κόβαμε λοιπόν ένα κομματάκι από τη γλάστρα (της γειτόνισσας ή από δική μας ) και χωρίς άλλη προετοιμασία το βάζαμε στο χώμα…
Τα μοσχεύματα που φυτεύονται την ημέρα της γιορτής της Αγίας Αικατερίνης, στις 25 Νοεμβρίου, πιάνουν οπωσδήποτε και οι γαριφαλιές που βγαίνουν είναι καλής ποιότητας και δυνατές!
Χρόνια πολλά με όμορφα έθιμα του τόπου μας!
H Aγία Αικατερίνη σύμμαχος των γεωργών.
Είναι η περίοδος που η γη έχει απόλυτη ανάγκη από το βρόχινιο νερό.
Γράφει Φίλιππος Βρετάκος (“Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των”): “Την ημέραν της εορτής της συνήθως βρέχει, διότι θέλει να ευεργετήση τους ανθρώπους, ως συνάγεται από την παροιμίαν “Η άγια Κατερίνα το δανείζεται το νερό” (Γορτυνία). Η βροχή κατά τα τέλη Νοεμβρίου είναι ωφέλιμος. Αν όμως ο καιρός δεν είναι βροχερός, η Αγία υποτίθεται ότι επιθυμεί να δανεισθή από άλλον άγιο και να βρέξει την ημέρα της εορτής της για να ευεργετήσει τους ανθρώπους.”
Και ο Βασίλης Λαμνάτος στο βιβλίο του “Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας” σημειώνει
“ο λαός μας παραδέχεται πως την ημέρα αυτή (της γιορτής της) βρέχει τόσο πολύ που τα νερά της βροχής παρασύρουν και τα γιοφύρια ακόμα.”!
Η Αγία Αικατερίνη, εκτός από σύμμαχος των Γεωργών , είναι και σύμμαχος των κοριτσιών.
Αναφέρει ο Δημήτρης Λουκάτος στα “Φθινοπωρινά Λαογραφικά” του: “Έχουμε όμως από τα Νησιά μας λαογραφικές μαρτυρίες και για μαντικές επικλήσεις στην Αγ.Αικατερίνη, νά’ρθει κι αυτή στον ύπνο των κοριτσιών, και να τους αναγγείλει το γαμπρό.”
“Να πως έχει καταγράψει ένα τέτοιο έθιμο “Ονειρομαντείας” στην Κίμωλο, το 1963, ο συνάδελφος Γ. Κ. Σπυριδάκης:
-Της Αγίας Αικατερίνης, την παραμονή το βράδυ, οι οικογένειες πάνε στην Εκκλησία άρτους, με σφραγίδες (ευλογητικές). Μετά τον Εσπερινό, ο παπάς θα δώσει στην κάθε κοπέλα, ή και σε νέο, μια σφραγίδα (=κομμάτι σφραγισμένο) από τον άρτο. Αυτό το κομμάτι η κοπέλα θα το βάλει κάτω από το μαξιλάρι, πριν κοιμηθεί, και θα πει:
-Αγιά
που πέρασες την έρημο, την Αίγυπτο,
την κολυμπήθρα του γιαλού, τη μαρμαροχρυσοπηγή,
να μη φας, να μην πιεις,
α δεν έρθεις να μου πεις
ή καλό ή κακό
για τον νέο π’ αγαπώ/
Αυτό θα πει τρεις βραδιές. Κι εκείνη (η αγία Κατερίνα) θα πάει να της το πει στ’ όνειρό της ποιόν θα πάρει.”
Όμορφες παραδόσεις του τόπου μας….
http://iscreta.gr/
Πηγή: ο ομφαλός της γης
voltarakia 📷
Το πανηγύρι των Αλατσατιανών
Στο προσφυγικό Βαρβάσι της Χίου και στον Καθεδρικό Μικρασιατικό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους η Αδελφότητα των Αλατσατιανών μέχρι τις μέρες μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου. Το τελευταίο πανηγύρι στον μεγαλοπρεπή ναό τους οι Αλατσατιανοί το γιόρτασαν στις 21/11/1921. Μετά έβαλαν τις Ιερές εικόνες τους σε τσουβάλια και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Μια τέτοια εικόνα στολίστηκε για πολλοστή φορά στον Άγιο Χαράλαμπο στο Βαρβάσι σήμερα, 20/11/2017, παραμονή της μεγάλης γιορτής των Αλατσατιανών.
Το 1950 η μικρή τότε Σόνια-Κακίτση Καλτάκη (κόρη της Αλατσατιανής Σταματίας Τριανταφύλλου- Κουφαλέξη) θυμάται τον παπά Σωτήρη Κυδώνη να κάνει ανήμερα των Εισοδίων μνημόσυνο για τους Αδικοχαμένους Αλατσατιανούς. Ο αείμνηστος Κρίτων Πιπέρας (αδελφός του μακαριστού Μητροπολίτου Αθανασίου Πιπέρα), επίτροπος τότε, μορφωμένος άνθρωπος είχε γράψει τα παρακάτω, τα οποία η μικρή Σόνια διάβασε μπροστά από το δίσκο με τα κόλλυβα που βρίσκονταν στη μέση του ναού και στη συνέχεια κατάθεσε στεφάνι μνήμης: «Αείμνηστοι Νεκροί
Εξ ονόματος της Αδελφότητος των εν Χίω Αλατσατιανών, καταθέτω τον δάφνινον τούτον στέφανον, εις ένδειξη σεβασμού και τιμής προς την ιεράν σας μνήμην. Βεβαιωθείτε Αείμνηστοι Νεκροί, ότι το δένδρον της Ελευθερίας το οποίον τόσο αφθόνως εποτίσατε με το τίμιο και αθώο αίμα σας, θα βλαστήσει. Και υπό το ευσκιόφυλλον τούτο, θα κατασκηνωθεί η ένδοξος και αιώνιος Ελλάς, προς θρίαμβον της πίστεως του Χριστού μας και της Πατρίδος μας η Ελευθερία».
Αύριο θα τελεστεί η καθιερωμένη Θεία Λειτουργία της Αδελφότητας των Αλατσατιανών στον Άγιο Χαράλαμπο στο Βαρβάσι. Ακολούθως η κ. Διλμπόη Υρώ, εκλεκτό μέλος του Φάρου Βαρβασίου θα διαβάσει στην ενοριακή αίθουσα αποσπάσματα από το βιβλίο της Ευαγγελίας Γεωργ. Κουτσοδόντη «Αλάτσατα Μικράς Ασίας / Η Πατρίς των γονέων μου».
Και του χρόνου χρόνια πολλά στους Απανταχού Αλατσατιανούς και σε όλον τον κόσμο.
22 μιλιές για το '22!
Κλασσικά λογοτεχνικά αριστουργήματα, νέοι συγγραφείς, λαογραφικοί θησαυροί, ποίηση, ιστορικά διηγήματα, αλλά και μιλιές νέων παιδιών, μας ταξίδεψαν στις αλησμόνητες πατρίδες…📚
22 οι μιλιές που ακούστηκαν στον Φάρο Βαρβασίου χθες, σε μια μεγάλη σε διάρκεια, πλούσια σε υλικό και συναισθήματα εκδήλωση. Αναλυτικά οι μιλιές που ακούστηκαν:
1. Παρουσίαση Καίτη Χούλη- δίστιχα του Τσεσμέ από την ποιητική συλλογή του Φώτη Αγγουλέ "Ο λαός της πατρίδας μου"
2. Απολυτίκιο Αγίου Χαραλάμπους, από τον ιεροψάλτη Βαγιάνο Ιωάννη
3. «Ο Καθεδρικός Μικρασιατικός Ναός του Αγίου Χαραλάμπους στο Βαρβάσι της Χίου» του Ανδρέα Αξιωτάκη απόσπασμα, από τον Νίκο Κώσταλο
4. «Ο άνεμος της παλληκαριάς», από την Υρώ Διλβόη βασισμένο σε αφηγήσεις του παππού της Τζίμη Διλβόη ( πατέρας του συγγραφέα) για τις ημέρες του Διωγμού στα τέλη Αυγούστου του 1922. Τα αφηγήθηκε πριν κλείσει τα μάτια του το 1967
5. «Το φίδι της Τουρκίας», από τη συλλογή διηγημάτων «Τον έφαγε το φεγγάρι» της Ανθίππης Φιαμού, από την ίδια την συγγραφέα
6. Κείμενο της Ερατώς Μπουλαζέρη από τον 14ο Παγχιακό Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φάρου Βαρβασίου στη Μνήμη της Μικρασίας από την ίδια
7. Κείμενο της Μαρίας Ραπτοπούλου από τον 17ο Παγχιακό Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φάρου Βαρβασίου στη Μνήμη της Μικρασίας από την ίδια
8. «Χέρια απλόχερα» της Χρυσάνθης Ροδάκη, βραβευμένο κείμενο σε Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου του 2020, από την ίδια την συγγραφέα
9. «Δελτίον Κάτω Παναγιάς»- Τόμος Α’, Εκδότης Περικλής Παπαχατζηδάκης από την Ειρήνη Βλήτα- Κοντού, Τεύχος Νοεμβρίου
10. «Η θυσία των προσκόπων του Αϊδινίου» από τον Σταμπέλο Ξενοφώντα Περιφερειακό Έφορο Προσκόπων Χίου
11. Αποφθέγματα και Γνωμικά του Φώτη Κόντογλου από την πρεσβυτέρα Δέσποινα Μπογή- Βορριά
12. «Η Σμυρνιά, το πορτρέτο των γυναικών της Ιωνίας», Θοδωρή Κοντάρα, πρακτικά συνεδρίου ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ, από την Δέσποινα Ιωαννίδου
13. «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου από τη Βιργινία Σίμου
14. «Το τραγούδι των προσφύγων» Κωστή Παλαμά, από την Χρυσάνθη Δημητρούλη
15. Ο θρύλος του Τσακιτζή μέσα από αποσπάσματα από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη " Οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας" από τον Δημήτρη Μιωτέρη
16. «Δακρυσμένη Θάλασσα», μυθιστόρημα του εκπαιδευτικού Μανώλη Τσαγκάτου (αδημοσίευτο), από τον ίδιο τον συγγραφέα
17. Αφροδίτη Παπαμιχαλάκη-Στουπά, αφήγηση «Η Αλεπού και τα κρομμυδάκια» από το βιβλίο του Γιάννη Αικατερίνη «Χαμένες Πατρίδες, Το χωριό μας η Αγιά Παρασκευή του Τσεσμέ ( Το Κιόστε) 1760-1922
18. Παραδοσιακό Τραγούδι της Μικρασίας: " Δεν είν' αυγή να σηκωθώ" από την Τζένη Σπανούδη
19. Γεωργία Χούλη – « Το χέρι του Θεού και του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης» της Μαρίτσας Σαριντζιώτου – Σπύρου
20. Ραπτόπουλος Γεώργιος – Ένας αιώνας Μικρασιατικής Μνήμης, μαζί με
21. Σιταρά Δημήτριο, το οποίο αποτέλεσε σχολική εργασία των παιδιών
22. «Η Σμύρνη εις το ρόγχον του θανάτου», από τα Γεγονότα, Τετράδια Μνήμης 1922, Εκδόσεις Πελινναίο, Επιμέλεια Γιάννη Μακριδάκη
"Βλεπω την επικοινωνία ως μια τεράστια ομπρέλα
που σκεπάζει και επηρεάζει όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στ ανθρώπινα όντα.
Μόλις ο άνθρωπος φτάνει σ αυτήν τη γη, η επικοινωνία είναι ο σημαντικότερος παράγοντας
που καθορίζει τι είδους σχέσεις αυτό το πλάσμα θα δημιουργήσει με τους άλλους
και τι θα του συμβεί στη ζωή."
~~Virginia Satir~~
~~Πλάθοντας ανθρώπους~~
Ο Μορφωτικός Σύνδεσμος Βαρβασίου Χίου Βιβλιοθήκη ο Φάρος προσκαλεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022 στις 6:30 μ.μ. στην εκδήλωση του με τίτλο: 22 μιλιές για το ’22. 📚📚
Κλασσικά λογοτεχνικά αριστουργήματα, νέοι συγγραφείς, λαογραφικοί θησαυροί, ποίηση, ιστορικά διηγήματα, αλλά και μιλιές νέων παιδιών, όλα θα μιλούν για το ’22…📚📚📚
Μην αγαπάς μισούς εραστές
Μην απασχολείσαι με μισούς φίλους.
Μην καταπιάνεσαι με έργα των μισοταλαντούχων
Μη ζήσεις μια ζωή μισή
και μη πεθάνεις έναν μισό θάνατο
Αν επιλέξεις τη σιωπή, τότε μείνε σιωπηλός
Όταν μιλάς, κάνε το μέχρι να ολοκληρώσεις
Μη σωπαίνεις τον εαυτό σου για να πεις κάτι
Και μη μιλάς για να είσαι σιωπηλός
Αν αποδέχεσαι, τότε εξέφρασε το ωμά
Μη το κρύβεις
Αν αρνείσαι, τότε να είσαι ξεκάθαρος με αυτό,
επειδή μια αμφίβολη άρνηση δεν είναι παρά μια ασθενής αποδοχή
Μην αποδεχθείς μια λύση μισή
Μην πιστεύεις μισές αλήθειες
Μην ονειρεύεσαι ένα όνειρο μισό
Μη φαντασιώνεσαι μισές ελπίδες
Μισό ποτό δεν θα σε ξεδιψάσει
Μισό γεύμα δεν θα σε χορτάσει
Το να κάνεις το μισό δρόμο δεν θα σε βγάλει πουθενά
Μια ιδέα μισή δεν θα σου δώσει αποτελέσματα
Το άλλο σου μισό δεν είναι αυτός που αγαπάς
Είναι εσύ σε άλλο χρόνο, αλλά στον ίδιο χώρο
Είναι εσύ, όταν εσύ παύεις να υπάρχεις
Μια ζωή μισή είναι μια ζωή που δεν έζησες
Μια κουβέντα που δεν είπες
Ένα χαμόγελο που άφησες για αργότερα
Μια αγάπη που δεν είχες
Μια φιλία που δεν γνώρισες
Το να ξεκινάς και να μη φτάνεις
Να εργάζεσαι και να μην εργάζεσαι
Να είσαι παρών μόνο για να είσαι απών
Είναι αυτό που σε κάνει ένα ξένο σε αυτούς που είναι πιο κοντά σου,
και αυτούς ξένους σε σένα
Το μισό δεν είναι τίποτα άλλο από μια στιγμή αδυναμίας,
αλλά είσαι ικανός, επειδή δεν είσαι μισό πλάσμα
Είσαι ένα όλον που υπάρχει για να ζήσει μια ζωή,
όχι μια μισή ζωή
~~Χαλίλ Γκιμπράν~~
Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post
Πώς να κερδίζεις περισσότερα χρήματα 💰
Μιλώντας (και γράφοντας) καλύτερα.
1. Ομιλία με πειθώ
2. Εκφραστική φωνή
3. Πλούσιο θετικό λεξιλόγιο
4. Άρτια γραπτή επικοινωνία
Πηγή: Νίνα Καλούτσα (από βίντεο στο κανάλι της)
Περιτριγυρισμένη από ξεχωριστούς ανθρώπους!
Ξεχωριστοί είναι εκείνοι που βλέπουν το καλύτερο σε σένα ακόμα και όταν εσύ δεν μπορείς να το δεις.
Ξεχωριστοί άνθρωποι είναι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται με σωστές λέξεις να σε "σηκώσουν" λίγο πριν πέσεις...
Ξεχωριστοί είναι εκείνοι που σαν αλχημιστές ακούν τους φόβους σου και τους μετατρέπουν σε θάρρος.
Ειδικά εκείνοι που σε κάνουν να αναπληρώνεις τον χρόνο που νόμιζες ότι σπατάλησες άσκοπα.
Εκείνοι που σου θυμίζουν να μην τα παρατάς, ότι η ζωή σου χρωστάει ακόμα ένα όνειρο....
Τον αριθμό του τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια. Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι φορούσε μαύρο καπέλο μ' ένα καφετί φτερό. Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της, επίσης ότι κάποτε ήθελα να πεθάνω γι' αυτήν. Αμυδρά θυμάμαι το χρώμα των ματιών της, το γελάκι της, αμυδρά το άρωμα της επιδερμίδας της. Θυμάμαι τον πόνο που μου προκάλεσε· αλλά μόνο έτσι, όπως πονάμε για το θάνατο ενός προ πολλού νεκρού. Θυμάμαι και τη χαρά που μου χάριζε· αλλά μόνο έτσι, όπως θυμόμαστε ένα πλούσιο γεύμα, ένα τσιμπούσι, ένα φαγοπότι, που τις λεπτομέρειές τους τις έχουμε ξεχάσει από καιρό. Όλα αυτά τα θυμάμαι, αμυδρά. Αλλά τον αριθμό του τηλεφώνου της, που πριν λίγα χρόνια τον είχα αυτομάτως έτοιμο, σαν να 'ταν συμπλεκτικός σύνδεσμος, αυτόν δεν τον θυμάμαι πια.
Έτσι πεθαίνουμε, ο ένας για τον άλλο.
Πρώτα πεθαίνει ο αριθμός τηλεφώνου.
Μετά η ανάμνηση μιας ευωδιάς.
Μετά το σώμα στο οποίο ανήκουν ο αριθμός τηλεφώνου και η ευωδιά.
Μετά όλα.
| Sándor Márai | Ο αριθμός τηλεφώνου | Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου | μτφρ.: Αντώνης Μπίκος | εκδόσεις Γνώση |
Σαν σήμερα το '15 φεύγει από τη ζωή ο Κώστας Τσάκωνας
"Από Αργυρούπολη μέχρι Ασπρόπυργο
πήγαινα από 12 χρονών, με το ποδήλατο, για το μεροκάματο.
Δούλεψα σ' ένα σωρό εργοστάσια.
Ένας φίλος μου, ο σκηνοθέτης Κώστας Ζυρίνης, μ' έκανε ηθοποιό.
Το 1972 γύριζε μια ταινία μικρού μήκους και στο μοντάζ
με είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός και λέει στον Κώστα:
Αυτόν τον ''μουτσούνη'' θέλω να τον γνωρίσω.
Ξεκίνησα κάνοντας
ποιοτικό κινηματογράφο με τις ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού:
''Λάβετε θέσεις'', ''Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι''
και ''Μάθε παιδί μου γράμματα'', που έγινα πανελληνίως γνωστός.
Μου έτυχαν οι κωμωδίες, επειδή
η φωνή μου είναι κωμική και η φάτσα μου θυμίζει Καραγκιόζη.
Μεταξύ 1973 - 1983 έκανα κινηματογράφο και μετά βιντεοταινίες.
Δεν είμαι περήφανος που τις γύρισα αλλά ούτε και απογοητευμένος.
7 στις 10 βιντεοκασέτες ήταν ''βαρελότα'' αλλά δε με πειράζει.
Το 1984 βγήκα στο θέατρο. Στο Δελφινάριο.
Ο Φώτης Μεταξόπουλος
με εμψύχωσε να πάρω το ''βάπτισμα του πυρός''.
Στην πρεμιέρα, όλη η αστική τάξη. Πρώτη σειρά η Μελίνα Μερκούρη.
Μόλις άκουσα την οχλοβοή 2.500 ατόμων, σάστισα.
Έτρεμα ολόκληρος.
Μου έδωσε μια σπρωξιά ο Φώτης, βγήκα, κι έγινε λαικό ξεσήκωμα. Εξέγερση!
Το χειροκρότημα δεν τελείωνε.
Κάθομαι έτσι εγώ... Λέω... Ν' αρχίσω; Να μιλήσω;
Με το που ξεκίνησα να μιλάω, να γελάνε όλοι.
Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει.
Έχω δύο ανάπηρα αδέρφια που συντηρώ.
Ήμουν μόλις 10 ετών όταν είδα την αδερφή μου σε ηλικία 7 ετών
να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
Να έχω τον αδερφό μου 16 ετών στο σπίτι και να είναι αμίλητος.
Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν 13 ηλεκτροσόκ.
Έρχομαι στο σπίτι από τη δουλειά και ρωτάω:
''Που είναι η αδερφή μου;'' μου λένε έπεσε από το μπαλκόνι.
Δεν άντεξε την αρρώστια της και θέλησε να αυτοκτονήσει.
Ευτυχώς σώθηκε.
Μια μέρα ο αδερφός μου, που έχει νοητική στέρηση,
πήγε να περάσει το δρόμο κι ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι.
Κανονικά, έπρεπε να έχω τρελαθεί. Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη,
ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου.
Δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας.
Τους έκοψαν το επίδομα που έπαιρναν.
Πληρώνω μέρα παρά μέρα κοινωνική λειτουργό για να τους βοηθήσει.
Έχω γυναίκα στην οποία δίνω 750 ευρώ το μήνα
και παίρνω 1.118 ευρώ σύνταξη. Περνάω δύσκολα οικονομικά.
Τον κύκλο μου τον έκανα. Τώρα από 'δω και πέρα, καλή ψυχή.
Όμως, θα ήθελα να παίξω για τελευταία φορά.
Να αντικρίσω τον κόσμο και να με χειροκροτήσει. Αλλά πονάω πολύ.
Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι.
Δίπλα μου έχω τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
Το συνειδητοποιούν σιγά - σιγά, ότι κάποια στιγμή η ζωή έχει ένα τέλος.
Έχω βρει ποια μουσική θα παίξουν στην κηδεία μου.
Τα ''Πέτρινα Χρόνια''. Γιατί τα έχω ζήσει."
~~Κώστας Τσάκωνας~~
«ΤΟΥΜΠΕΚΙ ΨΙΛΟΚΟΜΜΕΝΟ»
Ἡ ἔκφραση δημιουργήθηκε στά παλιά καφενεῖα, ὅταν οἱ ταμπήδες, δηλαδή οί εἰδικευμένοι τεχνῖτες, προετοίμαζαν καί ψιλοκόβανε τό τουμπεκί, ὅπως λέγεται στά τούρκικα ὁ ταμπάκος (καπνός) γιά τούς ναργιλέδες . Ἐάν λοιπόν αὐτοί χρονοτριβούσανε συζητῶντας μεταξύ τους, ὁ πελάτης τούς φώναζε “κάνε τουμπεκί!”, δηλαδή «σώπασε ἐπὶ τέλους καί κόψε τό τουμπεκί καμιά φορά, γιά νά φουμάρω τόν ναργιλέ μου». Ἔτσι ἔμεινε ἡ φράση μέχρι σήμερα πού τή λέμε σέ κάποιον ὅταν θέλουμε νά σωπάσει, νά κάνει ἡσυχία.
Τό 1946 ὁ ρεμπέτης Γιῶργος Μητσάκης τραγούδησε «ὅταν καπνίζει ὁ λουλάς, ἐσύ δέν πρέπει νά μιλᾶς, κοίταξε τριγύρω οἱ μάγκες κάνουν ὅλοι τουμπεκί». Γιά πολλά χρόνια, ὅταν ἄκουγα αὐτό τό τραγούδι νόμιζα πώς Λουλάς ἦταν τό ὄνομα ἑνός βαρύμαγκα πού ὅταν κάπνιζε τόν ναργιλέ του δέν ἤθελε φωνές καί ὁμιλίες. Πολύ ἀργότερα ἔμαθα πώς λουλάς ἦταν ἡ πήλινη ἑστία στό ἐπάνω μέρος τοῦ ναργιλέ πού τή γέμιζαν μέ μυρωδᾶτο τουμπεκί.
Νά πῶ ἐπίσης πώς τό 1923, δημιουργήθηκε στό Καλπάκι, ἕνα χωριό ἔξω ἀπό τά Γιάννενα, ἕνας πειθαρχικός οὐλαμός, πού στελεχώθηκε μέ ποινικούς καί περιθωριακούς. Οἱ ἴδιοι οἱ στρατιῶτες τό ὀνόμαζαν Τάγμα Τουμπεκί , σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση «τό Τάγμα τῆς Σιωπῆς».
Ἠρῶ Καραμανλή
Οι γυναίκες που μας εμπνέουν είναι εκείνες που δεν φοβούνται να παραδεχτούν πως νιώθουν θλίψη. Θυμό. Απόρριψη. Είναι εκείνες που αισθάνονται καλά με το σώμα τους, όσα κιλά και αν αυτό κουβαλάει. Αν αποφασίσουν να τα αποχωριστούν, θα το κάνουν επειδή το επιθυμούν οι ίδιες..
Δεν βλέπουν ανταγωνιστικά τις άλλες γυναίκες, δεν νιώθουν την ανάγκη να «ξεμαλλιαστούν» για τον καθένα που πέφτει στον δρόμο τους, ακόμα κι αν αυτός έχει όλο το «πακέτο». Γιατί δεν χρειάζονται κανέναν να τις κάνει να νιώσουν σημαντικές. Είναι ήδη. Η ηλικία τους δεν αποτελεί εμπόδιο ούτε για να τολμήσουν ένα νέο επιχειρηματικό βήμα, ούτε για να ερωτευτούν, ούτε για να μάθουν κάτι καινούργιο... ..Δεν δένουν τον «άντρα» με παιχνίδια εξουσίας και κολπάκια. Θέλουν να μείνει στη ζωή τους, γιατί εκείνος πρωτίστως το θέλει. Θέλουν τη συντροφιά του. Αλλά δεν καταρρέουν χωρίς αυτήν. Επιζητούν τη μοναχικότητα, ξέρουν πως είναι απαραίτητη για την πνευματική τους υγεία. Αγαπάνε τον εαυτό τους, τον γυμνάζουν, τον πάνε για εξετάσεις, τον προστατεύουν. Ξέρουν πως αν δεν αγαπάς εσένα, δεν μπορείς να δώσεις Αγάπη.... Είναι σοβαρές, όχι σοβαροφανείς. Έχουν χιούμορ και αυτοσαρκάζονται.
Αλλά δεν αυτο-μαστιγώνονται. Ξέρουν την αξία τους και δεν τη ρίχνουν χαμηλά. Νιώθουν το ίδιο άνετα όπου και αν τις πας, γιατί έχουν το χάρισμα της προσαρμογής.
(Μπορείς να μην τις αγαπάς?)
https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/ola-einai-edw
Πρέπει να φύγω!!! Αναστέναξε ο Οκτώβρης και χιλιάδες φύλλα έπεφταν από τη θλίψη... Ήρθε η ώρα!! Ψιθύρισε ο Νοέμβριος.. Σε παρακαλώ δώσε μο...
