Στο δρόμο της ζωής - που δεν ήταν ποτέ στρωμένος με άσφαλτο- συνάντησα κι έκανα παρέα με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Κάποιοι με πλήγωσαν, κάποιοι μου 'δωσαν το χέρι τους την ώρα που η βροχή είχε δυναμώσει κι ο δρόμος γέμιζε λασπόνερα.
Συνάντησα ανθρώπους που τους θαύμασα, που τους ξεχώρισα, που τους αγάπησα και κάναμε μαζί ένα ταξίδι στο ίδιο όνειρο.
Είδα, άκουσα, έμαθα , μοιράστηκα μαζί τους χαρές, πόνους και χίμαιρες.
Όμως... υπήρξαν και κάτι άλλοι που τους αντάμωσα σε μονοπάτια γλιστερά, να κάθονται κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά χαμογελαστοί και να λιάζουν τις πληγές τους.
Απ' αυτούς πήρα τα πιο σπουδαία μαθήματα ζωής.
Έμαθα πως στα βάθη της κόλασης υπάρχουν πάντα όμορφα τοπία, που μπορείς, αν θέλεις, να τα ανακαλύψεις και ν αφήσεις ΄την ψυχή σου ελεύθερη να ξαποστάσει.
Έμαθα πως και, στην άκρη του γκρεμού όταν βρεθείς, μπορείς να πιαστείς από ένα ανθισμένο κυκλάμινο και να σωθείς. Φτάνει να στρέψεις το βλέμμα σου και να το δεις.
Έμαθα πως η ψυχή είναι μια πολύχρωμη πεταλούδα. Ακόμα και στους πιο βαριούς χειμώνες ψάχνει το άρωμα των λουλουδιών για να λυτρωθεί.
Έμαθα πως όταν σε χτυπούν τα άγρια κύματα, στα βαθιά της θάλασσας, και γύρω σου είναι τα σκυλόψαρα έτοιμα να σε καταπιούν, πάντα υπάρχει δίπλα σου ένα κοχύλι που μέσα του κρύβεται ο Θεός. Σφίξε το στη χούφτα σου και θα σε οδηγήσει στην ακτή που ονειρεύτηκες.
Ακόμα κι όταν το δέντρο της ζωής σου το έχει ρημάξει ο βοριάς, κοίτα γύρω σου τα πουλιά που τραγουδούν πάνω στα ξεγυμνωμένα δέντρα. Είναι η ζωή που προσπαθεί να σε μαγέψει με το τραγούδι της. Μη στρέψεις αλλού το πρόσωπό σου. Σ' εσένα είναι αφιερωμένο το τραγούδι της.
Άκουσέ το!
<<Αλκυόνη Παπαδάκη, Τα όμορφα τοπία της κόλασης>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου