Φοβόμαστε...

Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι το Σαββατοκύριακο, φοβόμαστε να συναντήσουμε τη μοναξιά μας, φοβόμαστε να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας, να αφήσουμε την αλήθεια μας να αντιδράσει με τους άλλους. Φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τα χαρακτηριστικά του, αν θα αρέσουν σε εμάς και στους άλλους, φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε. Νιώθουμε απέραντες ανασφάλειες, απέραντες μοναξιές, απέραντη σύγχυση. Καταλήξαμε να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ο εαυτός μας υπακούει στα θέλω των άλλων. Καταλήξαμε να νιώθουμε ωραία, μέσα στα φτιαγμένα από χρυσό κλουβιά μας.

Γιατί ζούμε σε καθεστώς δέσμιο της ελευθερίας της πραγματικής. Καταλήξαμε να ζούμε σε κλουβιά. Μέσα στα κλουβιά πραγματώνουμε την εικόνα του τέλειου, υπακούμε τύφλα στη μάζα στο σύνολο. Κανείς όμως δε δοκίμασε να βγει από το κλουβί του, να κάνει μια βόλτα στο φεγγάρι. Από μέσα τα κλουβιά είναι βαμμένα χρυσά, απ έξω όμως είναι σάπια, μαύρα και αποκρουστικά. Λίγοι το έχουν προσέξει ποτέ αυτό. Άρα λοιπόν ζούμε μια οφθαλμαπάτη, μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση και είμαστε καλά με αυτό. Κανείς δεν μας έμαθε ποτέ να είμαστε αληθινοί, να ερωτευόμαστε αληθινά, να κάνουμε φίλους αληθινούς, να ζούμε πραγματικά. Κανείς δεν μας έμαθε την ανυπακοή, κανείς την έννοια του αληθινού. Κανείς δεν μας άφησε να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο, να φύγουμε με κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή από το σύνολο. Λίγοι το συνειδητοποίησαν ότι το να υποτάσσεσαι βλάπτει περισσότερο και τράβηξαν το δικό τους δρόμο, λίγοι και εκλεκτοί. Τότε όμως είναι που γράφεται η ιστορία, τότε είναι που ο κόσμος προχωρά, τότε θα ζήσουμε τη ζωή στα άκρα, τότε θα αδράξουμε τη μέρα, όταν πετώντας με τα κέρινα φτερά μας πλησιάσουμε λίγο ακόμα τον ήλιο, με κίνδυνο πάντα να λιώσουν και να βυθιστούμε στο κενό.

Πώς λοιπόν να μην νιώθουμε μετά ανασφαλείς; Πώς λοιπόν μετά να μην θυμώνουμε με τον εαυτό μας και πως να μην νιώθουμε τα όνειρά μας να μας εγκαταλείπουν, τους δικούς μας ανθρώπους να φεύγουν; Η απαίτηση να είμαστε όλοι ίδιοι είναι εκ των πραγμάτων παρανοϊκή. Όλοι όμως την υπακούμε, ριμάζοντας τα πιστεύω μας, τις θεωρίες μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι καιροί δύσκολοι, τα περιθώρια για ρίσκα στενεύουν. Όμως γιατί να μην αποκτήσει περισσότερο νόημα η ζωή; Γιατί να μην ρισκάρεις να αναδείξεις τον εαυτό σου στο θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται ζωή; Γιατί να μην ρισκάρεις να αποκλίνεις από τους πολλούς, να θρέψεις το άτομό σου και ύστερα να συμβουλέψεις ίσως και τους άλλους να κάνουν το ίδιο; Παίρνεις λοιπόν το ρίσκο; Θα ρισκάρεις;

Νύχτες, όνειρα και ένα μικρό “ίσως”

Πρέπει να ρισκάρεις γιατί δεν γίνεται να νεκρώνουμε την αλήθεια μας. Δεν γίνεται να σκοτώνουμε τον εαυτό μας για χάρη των άλλων. Είναι τρελό, ξεφεύγει από τα όρια της λογικής το να πρέπει να αντιγράφουμε με κάθε μικρή λεπτομέρεια τα χνώτα των άλλων. Γιατί τότε δεν θα υπάρχει υγιές εγώ. Δεν θα υπάρξει ποτέ ατομική αυτούσια πρωτοβουλία. Όλα βέβαια χρειάζονται μέτρο. Δεν θα πρέπει να φτάσουμε και στο άκρο το εγωισμού μας. Αν και υπέρμετρος καθαρός εγωισμός είναι να νομίζει κάνεις ότι τάχα θα μοιάσει τέλεια στον άλλο.

Λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ! Είσαι έτοιμος να σπάσεις το κλουβί; Είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα φτερά σου; Είσαι έτοιμος να αντικρίσεις την πραγματικότητα; Πρέπει να ξέρεις όμως, η πραγματικότητα είναι αποκρουστική. Τα κλουβιά απ’ έξω απαίσια και άθλια. Ένα μονάχα το κέρδος: η αλήθεια έτσι νικά. Θα είσαι ελεύθερος να ξεδιπλώσεις κάθε μικρή λεπτομέρεια του απέραντου μοναδικού χαρακτήρα σου. Θα έχεις την ευκαιρία να υπάρξεις ελεύθερος! Είσαι έτοιμος λοιπόν να πετάξουμε; Θα πάρεις το ρίσκο να πεθάνεις ζώντας και όχι να ζεις πεθαίνοντας; Θα πετάξουμε λοιπόν; 

Πηγή: από σελίδα στο fb: ομφαλός της γης

Γράφει ο Ζαχαρίας Αθανασάκης