Φύση

 

Η φύση ποτέ δεν θα σταματήσει να μας εκπλήσσει🌹

Ζωή 🌷

Ζωή 🌷

 

Λευκό Τριαντάφυλλο

Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.

Το τέλειο θαύμα θα το βρεις 

μοναχά μες στον άνθρωπο:

λευκές εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά

στο σύμπαν και υπερέχουν. 

Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας

δεν είναι το λυκόφως, 

ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται 

μες στο ποτάμι,

ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ’ άνθη.

Είναι η αγάπη. 

 ~~Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ~~

Μπαμπα, τί γιορταζουμε σημερα;

- Μπαμπα, τί γιορταζουμε σημερα; 

Ρωτησε ενα αγορακι που ανεμιζε μηχανικα μια μικρη πλαστικη Ελληνικη σημαια την ωρα της παρελασης.

Ο μπαμπας πηρε αγκαλια το αγορακι ωστε εκεινο να βλεπει καλυτερα και του ψιθυρισε οτι θα του απαντησει στο σπιτι, οταν γυρισουν.

Η παρελαση τελειωσε, τα αγηματα αποχωρησαν, τα εμβατηρια σιγασαν, οι μπαντες ξαποσταιναν, οι φωτογραφοι αποσυρθηκαν και ο κοσμος εσπευδε να πιασει στασιδι σε καφετεριες και ταβερνες.

Ο μπαμπας με τον γιο γυρισαν σπιτι. 

Εκει το αγορι αφου εβγαλε τα καλα του και φορεσε τη φορμα του, ετρεξε και υπενθυμισε στο μπαμπα την ερωτηση.

Εκεινος πηγε στο γραφειο του κι εβγαλε απο εναν φακελο μια φωτογραφια. 

Την εκρυψε διακριτικα στον κορφο του και πηρε το αγορι αγκαλια στην πολυθρονα.

- Πριν καποια χρονια, πολυ πριν γεννηθεις κι εσυ αλλα κι εγω ακομα, καποιοι ξενοι αποφασισαν να κατακτησουν τον κοσμο. Μονο που το αποφασισαν μονοι τους. 

Και θελησαν να το κανουν με οπλα. 

Σκοτωνοντας οσους αντισταθουν. 

Ετσι λοιπον εστελναν απεσταλμενους σε διαφορα κρατη ζητωντας τους να παραδοθουν. 

Εστειλαν και στην Ελλαδα εναν τετοιον. 

Ο απεσταλμενος αυτος γυρισε πισω με εναν φακελο που εγραφε μια λεξη με τρια γραμματα. 

ΟΧΙ.

Ενα ΟΧΙ  που σφηνωθηκε στα μυαλα των στρατιων του κοσμου και βαλθηκαν να κλεισουν τα στοματα αυτων που το υπερασπιστηκαν.

Ματαια.

Αλλωστε, η Ελλαδα ανεκαθεν γεννουσε Ελληνες.

Και, δεν πολεμανε οι Ελληνες σαν ηρωες μα οι ηρωες πολεμανε σαν Ελληνες.

Αυτο νευριασε πολυ τους επιδοξους κατακτητες. 

Αποφασισαν να εξαφανισουν απο τους χαρτες τη χωρα μας. 

Γι’ αυτο εστειλαν τις στρατιες του κοσμου ολακερου. 

Ιταλους, Βουλγαρους, Αλβανους, Γερμανους.  

Και μας πολεμουσαν με λυσσα.

Οσο εβλεπαν οτι οι Ελληνες δεν επεφταν, τοσο λυσσομανουσαν. Και τοσο θεριευαν την επιθεση. 

Στα χιονισμενα βουνα. 

Στις ταραγμενες θαλασσες. 

Στις ανεμοδαρμενες κορυφες. 

Στο μπλε του ουρανου μας. 

Μας χτυπουσαν παντου. 

Κι εμεις τί ημασταν; Μια χουφτα λαος. 

Αν βγαλεις τους γεροντες, τις γυναικες και τα παιδια, τί εμενε; Εδω ομως ηταν το λαθος τους. 

Υπολογισαν χωρις ολους αυτους. 

Στον πολεμο αυτον πηραν μερος ολοι παιδι μου. 

Οι γεροντες κρατησαν οπλο. 

Οι γυναικες φροντιζαν τους πολεμιστες. Πολλες απο αυτες πολεμησαν πιο γενναια κι απο αντρα. 

Τα παιδια εκλεβαν ο,τι μπορουσαν και το εδιναν στους δικους μας. 

Και οι αντρες μας…

Οι αντρες μας σ’ αυτον τον ατελειωτο χειμωνα σταθηκαν ορθιοι μπροστα  στο θανατο. 

Τον εφτυσαν στα μουτρα και φωναξαν μια λεξη που αντηχησε στα περατα της γης.

ΑΕΡΑ φωναξαν και σειστηκε το συμπαν. 

Κι ακουστηκε και στα εγκατα του Αδη και τρομαξαν οι εχθροι. 

219 μερες γραφουν τα βιβλια αντισταθηκαν τα παλικαρια αυτα. Χωρις φαγητο, χωρις νερο, χωρις οπλα πολλες φορες, χωρις ρουχα ζεστα, χωρις πολεμοφοδια, χωρις ανασα. 

Κι επαιρναν στη πλατη τους λαβωμενους κι ετρεχαν στα χιονισμενα βουνα της Πινδου να σωσουν ο,τι μπορουσε να σωθει. Και να ξαποστασουν μια σταλια. 

Και μετα παλι στα χιονια, με παγωμενα χερια και ποδια να δαγκωνουν τα χειλη τους και να προσπαθουν να πεισουν τον εαυτο τους οτι δεν επαθε κρυοπαγηματα, δεν ειναι ματωμενοι, δεν ειναι ετοιμοθανατοι. 

Γιατι αν το πιστευαν αυτο τοτε ο εχθρος θα εφτανε στις γυναικες και τα παιδια τους. Σε εμας.

Και σκοτωθηκαν πολλοι. 

Ουτε ενας ματαια ομως. 

Καθε σπιτι εχει κι απο εναν σκοτωμενο. 

Καθε σπιτι εχει κι απο εναν ηρωα. 

Καθε σπιτι εχει εναν λογο να θρηνει. 

Και τον ιδιο ακριβως λογο να υπερηφανευεται. 

Κι ετσι εμεις οι Ελληνες εχουμε ολοι σχεδον απο μια τετοια φωτογραφια (βγαζει την φωτογραφια και την δειχνει στο αγορι).

Το αγορι αφου την επεξεργαστηκε για μερικα δευτερολεπτα, σκυβει και φιλαει την κενη στολη. 

- Μπαμπα η στολη αυτη ηταν του παππου, του μπαμπα σου δηλαδη;

- Ναι παιδι μου, του παππου απαντησε βουρκωμενος ο μπαμπας.

- Μπαμπα, καταλαβα τί γιορταζουμε σημερα. 

Μονο που δεν ξερω αν ειναι μερα χαρας ή λυπης. 

Δεν μου αρεσει ο πολεμος. 

Παιρνει τους ανθρωπους και αφηνει τις στολες. 

Ο πατερας εσφιξε στην αγκαλια το αγορι και φιλησε ευλαβικα κι εκεινος την στολη.

Την στολη που φιλοξενει την ψυχη της Ελλαδας.

Χρονια πολλα Ελλαδα.

Υ.Γ.: η φωτο μπηκε μονο για να τονισει τον συμβολισμο των γραφομενων.

Λαμπρος Λιαπης.

 

Δηλώσεις ηγετών εποχής

Ο Χίτλερ δήλωσε στις 4 Μαίου 1941 τα εξής που προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στην παγκόσμια κοινότητα:

 «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να πω ότι μόνον οι Έλληνες απ’ όλους τους αντιπάλους οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο»!!!

Ανάλογες ήταν και οι δηλώσεις όλων των ηγετών της εποχής, όπως του Στάλιν για παράδειγμα, ο οποίος στις 31 Ιανουαρίου 1943 είπε σε ομιλία του που μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας: 

«Ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο»!

Ή του τότε Προέδρου των Η.Π.Α. Φραγκλίνου Ρούσβελτ, ο οποίος είπε σε λόγο του στις 10 Ιουνίου 1943: «Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητο του γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας.

via Katrakoulis Miltiadis

#φιλότιμο 

#Ηποίησιςεντόςμαςpost

 

..~~Νικηφόρος Βρεττάκος..~~

..~~Νικηφόρος Βρεττάκος..~~

 Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο

Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;

Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο

να ιδούμε πως έρχεται τάχατε η μάνα μας

βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο*

με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες* από το σπίτι μας.


Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού:

    ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες* κοκαλιασμένες.

Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ' τα υψώματα του Μοράβα,

ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.

Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,

διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.



(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια

    της πατρίδας μου

δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).



Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης*,

δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,

γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος,

αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα* και τάφοι που μουρμουρίζουν

αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα

μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ' το χέρι του θεού

να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.



Η νύχτα μάς βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ' αμπριά*·

    εκεί μέσα

μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ' ασπαζόμαστε

μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας

το κλουβί στο παράθυρο, τα μάτια των κοριτσιών,



το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορά μας,

την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα*,

που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ' το χιόνι,

που μας διπλώνει στη μπόλια* της πριν απ' το θάνατο.



Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.

Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας

    αμέτρητοι,

Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.

Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.

Το ότι πεθάναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,

με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.

Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.

Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά,

σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.



(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια

    της πατρίδας μου

δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).


* λουλακιασμένο σεντόνι: σεντόνι πλυμένο με λουλάκι, μια γαλάζια ουσία που παλιότερα ξέβγαζαν τα ρούχα για να πάρουν πιο λευκό χρώμα *κατιφέδες (ο κατιφές): είδος λουλουδιών * χλαίνες (η χλαίνη): στρατιωτικά πανωφόρια * υπό μάλης: κάτω από τη μασχάλη * λίκνα (το λίκνο): κλίνες βρεφών· μεταφορικά, τόποι στους οποίους γεννήθηκε κάτι πολύ σπουδαίο, κοιτίδες * αμπριά (το αμπρί): καταφύγια που προστατεύουν τους στρατιώτες στον πόλεμο *(η) ασίκισσα (ο ασίκης): λεβέντισσα, γενναία * (η) μπόλια: γυναικείο μαντίλι για το κεφάλι, πετσέτα

Πηγή: από την ομαδα στο facebook StarClassic Radio

Από το ημερολόγιο ενός μουλαριού_1940

 Από το ημερολόγιο ενός μουλαριού...

Ιανουάριος 1940

Μ' αρέσει το χωριό πού ζω. Έχει πολλά παιδιά καί τα παιδιά παίζουν μαζί μου. Μου είπε ή μάνα μου πώς τώρα χρόνισα καί πώς δεν πρέπει να ξεχνιέμαι στο παιχνίδι καί κλοτσήσω κανένα παιδάκι. Θα του κάνω, λέει, κακό. "Ακου πράματα! Εγώ να κάνω κακό σε παιδί! Θέλω να τους ησυχάσω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Φεβρουάριος 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς. Δεν έχω παράπονο. Τ' αφεντικό μου μου δίνει σανό. Μπόλικο σανό. Καλός ό σανός, μα πιο καλά τα φύλλα της καλαμποκιάς. Άλλα δε μ' αφήνουν να τρώγω όπου θέλω. Καταστρέφω, λέει, καί το καλαμπόκι καί τον κήπο. Εγώ πέρυσι, πού ήμουνα πιο μικρός, πήγα κρυφά δυο τρείς φορές στίς καλαμποκιές κι έφαγα. Με μάλωσε τ' αφεντικό μου. Ήθελα να του πω πώς, σαν παιδί κι εγώ, κάτι λιμπίστικα. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Μάιος 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία. Παίρνω αμπάριζα καί τρέχω, πηδώ θάμνους, πηδώ πέτρες. Πήδησα κι ένα χαντάκι βαθύ πού μόνο άλογα μπορούν να το πηδήσουν. Κόντεψα, βέβαια, να σπάσω το ποδάρι μου, αλλά το πήδηξα. Ή ελευθερία! Σπουδαϊο πράμα στ' αλήθεια. Γι' αυτό αγρίεψα σαν πήγαν να μου βάλουν σαμάρι. Κλότσησα, άφρισα. Τί τα θέλεις τούτα τα καραγκιοζιλίκια, ήθελα να πω στο αφεντικό μου. Ή πλάτη μου είναι στρωτή, μπορείς να κάτσεις απάνω της. Καί τα χαλινάρια τί τα θέλεις; Είμαι υπάκουος καί καταλαβαίνω όταν μου λες να σταθώ, να ξεκινήσω, να στρίψω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!


Ιούλιος 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι πού αρραβωνιάστηκε ή κόρη του αφεντικού μου. Είναι ένας λεβέντης μέχρι κεί πάνω. Αγαπάει την κοπέλα μας, τη Λενιώ, αγαπάει καί μένα. Σάν παντρευτούνε, μου ψιθύρισε στ' αφτί, θα με πάρει μαζί του. Το είπα στη μάνα μου. «Τί καλά!», χάρηκε ή μάνα μου. «Θα κάνει παιδιά ή Λενιώ κι εσύ πιο μεγάλος καί πιο μυαλωμένος θα τα κουβαλάς στο χωράφι, θα τα μάθεις να σε καβαλικεύουν χωρίς να πέφτουν κάτω». Την άλλη μέρα, σαν ήρθε το παλικάρι μας, ό Δημήτρης, να δεί την αρραβωνιαστικιά του, μου χάιδεψε το μουσούδι. Ήθελα να του πω αυτά όλα, για τα παιδιά πού θα κάνει με τη Λενιώ καί θα τα προσέχω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Πέμπτη 17 Όκτωβρίου 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι πού αρραβωνιάστηκε τη Λενιώ, μ' αρέσει καί ή Λενιώ. Πάντα αυτή μου βάζει φρέσκο νερό στον κουβά μου. Δεν το ξέχασε ούτε τούτες τις μέρες πού οί δουλειές στο σπίτι περίσσεψαν. Κανείς όμως δε φαίνεται πώς κουράστηκε. Ή Λενιώ μπαινοβγαίνει χαρούμενη. Πλένουν στο σπίτι του αφεντικού, σιδερώνουν, ασπρίζουν αυλές... Όλες οί γειτόνισσες βοηθάνε καί τραγουδάνε παρέα. Χτες ή Λενιώ μου έφερε το φρέσκο νεράκι μου.
«Κρατάνε ακόμα οί ζέστες», μου είπε. «Πιες νεράκι να δροσιστείς, φάε να δυναμώσεις. Την Κυριακή παντρεύομαι. Εσύ θα πάς τα προικιά μου στο καινούργιο μου σπίτι. Κι είναι πολλά τα προικιά μου».
Ήθελα να πω καλορίζικα. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Πέμπτη 24 Όκτωβρίου 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι μας καί ή Λενιώ, μ'αρέσει καί να πηγαίνω τα προικιά. Με πλύνανε, με τρίψανε με βούρτσα, γιάλισα, όμόρ-φηνα. Μου βάλανε χαϊμαλιά, χάντρες, κορδέλες στο κεφάλι μου, μου πέταξαν κι ένα πολύχρωμο χράμι στη ράχη. Ένα χράμι όλο λουλούδια, να, σαν τον κάμπο μας την άνοιξη. Κι επάνω στην πλάτη μου 'βαλαν το μπαούλο με τα προικιά. Ήταν βαρύ, αλλά ούτε λόγος να θυμώσω. «Κουράστηκες;», με ρώτησε ή Λενιώ σαν γύρισα. Ήθελα να της πώ' «τέτοια βάρη κάθε μέρα να 'χω, κυρά μου». Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι μας καί ή Λενιώ καί να πηγαίνω τα προικιά, μ' αρέσει καί ό γάμος. Πάλι πλύθηκα, λαμπροστολίστηκα καί πάνω στην καλή βελουδένια σέλα μου όμορφοκάθισε ή νυφούλα μας. «Να πηγαίνεις σιγά, να με καμαρώνει το χωριό», μου ψιθύρισε ή Λενίώ. Πήγα να της πω «μείνε ήσυχη, κυρούλα μου. Στράτα στρατούλα θα σε πάω». Δε μπορώ όμως να μιλώ σάν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Δευτέρα 28 Όκτωβρίου 1940

Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλληκάρι μας καί ή Λενιώ καί να πηγαίνω τα προικιά καί ό γάμος, μ' αρέσει καί ό ύπνος. Γι' αυτό συγχίστηκα, σαν άκουσα το ραδιόφωνο του χωριού να παίζει πολύ δυνατά. Πήγα να βγω στην πλατεία να δω τί γίνεται, μα δεν πρόλαβα. Ό καινούριος μου αφέντης, ό νιόγάμπρος, ήρθε κοντά μου.
«Λεβέντη μου, φεύγουμε», μου είπε.
«Φεύγουμε; Τί αστείο είναι αυτό; Θα πάμε στη δουλειά σήμερα; Τρεις μέρες γλεντάμε στο χωριό μας σε κάθε γάμο».
Θύμωσα, χτύπησα κάτω το πόδι μου.
«Κίτσο, ήσυχα», μου μίλησε το παλικάρι. «Ξέρω πώς αγαπάς το χωριό μας. Τώρα θέλουνε να μας το πάρουνε. Ξέρω πώς αγαπάς τη λευτεριά. Τώρα θέλουν να μας την πάρουνε. Κίτσο, το χωριό μας μαζί με το άλλο χωριό καί το πλαϊνό χωριό καί το διπλανό χωριό καί το απέναντι χωριό, όλα αυτά τα χωριά είναι ή πατρίδα μας. Καί άκουσε καλά, Κίτσο, τούτο πού θα σου πω: Την αγαπάμε την πατρίδα μας. Καί δεν την δίνουμε σε κανέναν. Πάμε στόν πόλεμο, Κίτσο. Θα δούνε φριχτά πράγματα τα μάτια σου. Μπορεί καί να μην γυρίσουμε πίσω εδώ. Μπορεί να μην ξαναδούμε ποτέ τη Λενιώ. Μα δε γίνεται αλλιώτικα, Κίτσο. Την αγαπάμε την πατρίδα μας. Θα 'ρθεις καί συ οτόν πόλεμο. Κι ή μάνα σου καί τα αδέρφια σου. Χτυπάει ή καρδιά σου, Κίτσο, την ακούω. Φοβάσαι. Κι εγώ φοβάμαι, Κίτσο. Δεν θα το πω αυτό σε κανέναν άλλον. Μόνο σε σένα. Φοβάμαι κι εγώ. Άλλα αγαπώ την πατρίδα μου. Κίτσο, θα κάνουμε κι οί δυο αυτό πού πρέπει. Έτσι;».
Δάκρυσα. Γύρισα το κεφάλι μου. Αγκάλιασα με το βλέμμα μου τα σπίτια του χωριού ένα ένα. Την εκκλησιά με το ρολόι. Τους φράχτες, είδα το αυλάκι πού πήδησα, μυρίστηκα τον αέρα, τον αέρα πού γνώριζα καλά. Είδα απέναντι τα βουνά χωμένα στην καταχνιά. Σά ν' άκουσα τα τραγούδια πού λένε οί γυναίκες όταν πλένουν, όταν σπέρνουν, όταν κάθονται στον αργαλειό.
Ήθελα να πω στον αφέντη μου «ξέρω τί θα πει πατρίδα, λευτεριά. Θα παλέψουμε παρέα, μη μας τα πάρουνε αυτά τα δυο». Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη

Η αγάπη είναι σαν το πιάνο

~~Η αγάπη είναι σαν το πιάνο.

 

Στην αρχή πρέπει να παίξεις με τους κανόνες, 

μετά πρέπει να ξεχάσεις τους κανόνες και να παίξεις από καρδιάς~~

#Ηποίησιςεντόςμαςpost
 

Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού

 «Αυτό που με δίδαξε είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έμαθα να μη χάνω στιγμές. Να απολαμβάνω το σήμερα. Να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων». 

Με μεγάλη λύπη αποχαιρετούμε τη Φώφη Γεννηματά.  

Μια αγωνίστρια που έδωσε δύναμη σε πολλές γυναίκες.

Η κα Γεννηματά είχε πει: «Χρειάζεται η πρόληψη, η ενημέρωση και, αν σου συμβεί, να δώσεις τον αγώνα».

Σήμερα είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού και το μήνυμα πρέπει να είναι ένα: Να κάνουμε τις εξετάσεις μας, να ζητάμε βοήθεια, να προσέχουμε τους εαυτούς μας.

Όμορφια φύσης

 Όσοι ατενίζουν την ομορφιά της φύσης,

θα βρουν αποθέματα που θα κρατήσουν για όλη τους τη ζωή.

Μάνος Χατζιδάκις |Οδός Ονείρων (πρόλογος).

 Γεια σας

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων

Δεν ξεχωρίζει

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους

δρόμους της Αθήνας

Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε

Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός

μα κι απέραντα ευγενικός

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά

πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή

Κι όλα σκεπασμένα 

από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό

Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν 

τα όνειρα τόσων παιδιών

ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους

Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου 

και θα χαθεί

Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος

Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν.

Μάνος  Χατζιδάκις |Οδός Ονείρων (πρόλογος)

Γεννήθηκε σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου 1925

#Ηποίησιςεντόςμαςpost

🌸🌸🌸🌸Κυκλάμινο🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸Κυκλάμινο🌸🌸🌸🌸

🌸Το κυκλάμινο συμβολίζει  τη γονιμότητα, την ευτυχία, ενώ έχει ιδιότητες που προστατεύουν και προκαλούν λαγνεία.

🌸Αυτή την εποχή στην κρητική ύπαιθρο, μετά τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, βλέπεις να ξεπετάγονται μέσα από το χώμα τα πρώτα κυκλάμινα. 

🌸Τα συναντάς σε σχισμές βράχων, όπως αυτά της φωτογραφίας που τραβήχτηκε λίγο πιο κάτω από τη Φανταξοσπηλιάρα στο Ρέθυμνο, κάτω από δέντρα και γενικότερα σε μέρη που έχουν σκιά.

🌸Η ομορφιά τους είναι αδιαμφισβήτητη, είναι τόσο ντελικάτα, τόσο μοναδικά που δεν μπορείς όταν τα συναντήσεις παρά να τα θαυμάσεις.

🌸Στην Κρήτη μάλιστα έχουμε κι ένα ενδημικό είδος κυκλάμινου, ένα εντελώς δικό μας δηλαδή λουλούδι, το Cyclamen creticum, πέρα από τα υπόλοιπα είδη που συναντάμε και στην υπόλοιπη χώρα.

🌸Χαρακτηριστικό αυτού του λουλουδιού είναι πως πρώτα βγάζει τα άνθη του και μετά τα φύλλα του κι όχι το αντίστροφο όπως συμβαίνει σε άλλα είδη.

🌸Δεν είναι μόνο αυτό όμως το περίεργο που σχετίζεται με τα κυκλάμινα. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες δοξασίες γύρω από το συγκεκριμένο λουλούδι όπως για παράδειγμα το ότι αν μια ανύπαντρη γυναίκα φυτέψει κυκλάμινα ανάμεσα στα κεραμίδια του σπιτιού της κι αυτά πιάσουν τότε θα παντρευτεί αν δεν φυτρώσουν τότε τα νέα δεν είναι καλά για το μέλλον της. 

🌸Ακόμα λένε πως αν αποξηράνει κάποιος λουλούδια κυκλάμινου και τα τοποθετήσει σε ένα μικρό μπουκαλάκι, το οποίο θα κρεμάσει στο λαιμό του, τότε δεν έχει να φοβηθεί το κακό μάτι. 

🌸Πέρα από τις δοξασίες πάντως υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που εντοπίζουν στους βολβούς του κυκλάμινου μια ουσία ικανή να αντιμετωπίσει  αποτελεσματικά τα ενοχλητικά και δυσάρεστα συμπτώματα της ιγμορίτιδας.

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Πανσέληνος Οκτωβρίου απόψε

 Πανσέληνος Οκτωβρίου απόψε.

Μία ημέρα μετά, στις 21 Οκτωβρίου τα χαράματα, θα έλθουν οι Ωριωνίδες, μία μέτριας έντασης βροχή διαττόντων αστέρων.

Οι καλύτερες ώρες για να θαυμάσει κανείς τις Ωριωνίδες είναι με κατεύθυνση προς την Ανατολή, λίγο μετά τα μεσάνυχτα και πριν την αυγή της 21ης του μηνός.

Ωστόσο, η παρατήρησή τους θα είναι δύσκολη, καθώς η λάμψη της πανσελήνου που θα προηγηθεί στις 20 Οκτωβρίου ενδέχεται να «σκεπάσει» κάποια από τα αστέρια.

Κατά τη «βροχή» αυτή, δεκάδες μετέωρα ανά ώρα εισέρχονται και καίγονται στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας, με ταχύτητα που φτάνει μέχρι και τα 67 χιλιόμετρα/δευτερόλεπτο, αφήνοντας έντονα ίχνη στον ουρανό.

~~Ρίκα Διαλυνά~~

 Είχα πάθος με τον συγγραφέα

Μενέλαο Λουντέμη. 

Μια μέρα, ένας συμφοιτητής μου στη 

Σχολή Καλών Τεχνών μού είπε:

- Απέναντι από τη σχολή μας

θα μιλήσει ο Λουντέμης. 

Είναι οικογενειακός φίλος

και με έχει καλέσει. 

Θέλεις να έρθεις να τον γνωρίσεις;

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Ακροπόλ

και μου λέει ο συμφοιτητής:

- Περίμενε εδώ, να πάω μέσα 

να βρω τον Λουντέμη.

Έκοβα βόλτες περήφανη

που θα συναντούσα 

τον αγαπημένο μου συγγραφέα.

Κάποια στιγμή, 

περνάει ένας κύριος και λέει:

- Τι κάνει το κορίτσι εδώ;

Γυρνάω εγώ με ύφος:

- Περιμένω τον κύριο Λουντέμη

- Ελάτε μαζί μου.

Σας περιμένει ο κύριος Λουντέμης.

Τον ακολουθώ κορδωμένη, 

μπαίνω σε μια αίθουσα όπου

κάθονταν όλοι οι διανοούμενοι.

Μου τους σύστησε έναν - έναν,

αλλά ούτε που τους ήξερα 

και τον ρώτησα:

- Ο κύριος Λουντέμης πού είναι;

- Εγώ είμαι ο Λουντέμης.

Θέλεις να ζωγραφίσεις 

το εξώφυλλο του βιβλίου μου 

''Κραυγή στα Πέρατα'';

Τρελάθηκα!

Μου εξήγησε πως ήθελε 

να φτιαχτεί ένα συρματόπλεγμα 

ως πλαίσιο στο εξώφυλλο.

- Να βάλουμε κι ένα χέρι

μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,

για να έχει και λίγο χρώμα; 

τον ρώτησα.

- Ναι. Μέχρι τις 7 αύριο το πρωί,

πρέπει να το έχω.

Όλη τη νύχτα ζωγράφιζα. 

Το πρωί έδωσα στον Λουντέμη το σχέδιο.

Του άρεσε πολύ, με ευχαρίστησε,

κι έκανε να μου δώσει

ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.

- Δε θέλω τα λεφτά, 

του είπα ενώ δεν είχα ούτε 

το εισιτήριο για να γυρίσω σπίτι.

Να γράψετε όμως το όνομά μου.

Το έγραψε.

Σχέδιο: Δεσποινίς Ρίκα Διαλυνά.

Το βιβλίο αυτό, 

και τα καλλιστεία στη συνέχεια,

έγιναν παγκόσμιο θέμα.

Βρισκόμουν στην Αθήνα,

στο σπίτι μιας θείας μου,

όπου είχε έρθει 

ένας οικογενειακός τους φίλος

και βγάλαμε μαζί μια φωτογραφία.

- Εσύ πρέπει να πας στα καλλιστεία,

μου είπε. 

Έστειλε τη φωτογραφία

στην εφημερίδα ''Απογευματινή''.

Κέρδισα τον τίτλο 

της Σταρ Ελλάς 1954.

Με ειδοποιούν πως θέλει να με δει

ο Μπότσης, εκδότης της εφημερίδας.

Πάω με τους γονείς μου στο σπίτι τού

Διονυσίου (Σάκη) και της Έλλης Μπότση

όπου μου αναγγέλλουν,

ότι μου απαγορευόταν 

να ταξιδέψω στην Αμερική

για το διαγωνισμό της Μις Υφήλιος,

επειδή ήμουν τάχα αριστερή,

διότι είχα συνεργαστεί 

με έναν κομμουνιστή καλλιτέχνη.

Ήταν η περίοδος του Μακαρθισμού

και όποιος είχε οποιαδήποτε σχέση 

με την αριστερά, του απαγορευόταν 

η είσοδος στην Αμερική.

Έστειλαν μια άλλη κοπέλα στη θέση μου, 

μόνο που άρχισε διεθνής διαμαρτυρία.

Οι εφημερίδες έγραφαν:

''Ολόκληρη Αμερική 

και φοβάται ένα κοριτσόπουλο!''

Και μια νύχτα, 

στις 4 τα χαράματα,

μου χτυπάνε την πόρτα 

οι δημοσιογράφοι,

δεν υπήρχαν τηλέφωνα τότε, 

και μου λένε:

- Φεύγεις για την Αμερική!

Έδωσε την άδεια ο Ντάλας,

ο υπουργός των Εξωτερικών των Η.Π.Α,

για να πας τελικά!

Πήγα, και κέρδισα την 5η θέση.

Ήμουν 19 ετών.

~~Ρίκα Διαλυνά~~

Τα 9 βήματα για την αυτοφροντίδα

 Τα 9 βήματα για την αυτοφροντίδα

1. Αν δε νιώθεις καλά, μην το κάνεις

2. Μην προσπαθείς να ικανοποιείς συνεχώς τους άλλους

3. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου

4. Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου

5. Μη φοβάσαι να λες "όχι"

6. Μη φοβάσαι να λες "ναι"

7. Μην αγχώνεσαι για ότι δε μπορείς να ελέγξεις

8. Μείνε μακριά από την αρνητικότητα

9. Αγάπα!

Φθινόπωρο 🍂

Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας....

~~Τάσος Λειβαδίτης~~

 

~ ~ το καλύτερο φάρμακο...~ ~

Το καλύτερο φάρμακο για όσους είναι φοβισμένοι, μοναχικοί, ή δυστυχισμένοι είναι να βγούνε έξω, κάπου όπου θα μπορούν να είναι ήσυχοι, μόνοι με τον ουρανό, τη φύση...

 Γιατί μόνο τότε μπορεί κανείς να αισθανθεί ότι όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι... μέσα στην απλή ομορφιά της φύσης.

Και πιστεύω ακράδαντα ότι η φύση φέρνει παρηγοριά σε όλα τα προβλήματα.

~~ Άννα Φρανκ, Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ~~ 

 

Κάστανο

Ανέκαθεν η καστανιά αποτελούσε πολύτιμο αντικείμενο εκμετάλλευσης για τον άνθρωπο, τόσο για τον πλούσιο, θρεπτικό καρπό της, όσο για την ανθεκτική ξυλεία της.
Η συγκομιδή του κάστανου γίνεται από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι και τα τέλη Οκτωβρίου.
 

ελπίδες..προσδοκίες..

 Ελπίδες, προσδοκίες... 

         Και το άρωμα του φθινοπώρου!

“Πηγή δύναμης και σοφίας”

 Αν περιμένεις μέχρι να γίνεις τέλειος για να αγαπήσεις τον εαυτό σου, η ζωή σου θα πάει χαμένη. Είσαι ήδη τέλειος εδώ και τώρα. Δεν είσαι ούτε πάρα πολύς, ούτε πολύ λίγος. Δε χρειάζεται να αποδείξεις σε οποιονδήποτε ή σε οτιδήποτε ποιος είσαι. Γνωρίζεις πια ότι είσαι μια τέλεια έκφραση της ενότητας της ζωής. Στην απεραντοσύνη της ζωής είχες πολλές ταυτότητες και κάθε μία ήταν μια τέλεια έκφραση της συγκεκριμένης στιγμής της ζωής σου.

Είσαι ευχαριστημένος με αυτό που είσαι αυτή τη στιγμή. Δεν λαχταράς να είσαι σαν κάποιον άλλο, γιατί αυτό δεν είναι η έκφραση που διάλεξες αυτή τη στιγμή. Την επόμενη φορά θα είσαι διαφορετικός. Είσαι τέλειος όπως είσαι, εδώ και τώρα. Είσαι ικανός. Είσαι ένα με τη ζωή.

Δεν είναι ανάγκη να πασχίζεις για να γίνεις καλύτερος. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να αγαπάς τον εαυτό σου σήμερα περισσότερο από χτες και να συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου όπως σε κάποιον πολύ αγαπημένο. Καθώς θα αγαπάς και θα φροντίζεις στοργικά τον εαυτό σου, θα αισθάνεσαι τόση χαρά και ομορφιά που τώρα δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς. Η αγάπη είναι η τροφή που χρειάζονται οι άνθρωποι για να πραγματώσουν το μεγαλείο τους.

Όσο μαθαίνεις να αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου, τόσο μαθαίνεις και να αγαπάς τον καθένα περισσότερο. Όλοι μαζί τρέφουμε με αγάπη έναν κόσμο που θα γίνει όμορφος όσο ποτέ. Είμαστε όλοι υγιείς και ο πλανήτης επίσης είναι υγιής. Με χαρά αναγνώρισε την τελειότητά σου και την τελειότητα της ζωής.

“Πηγή δύναμης και σοφίας” Louise L. Hay 

Πηγή: από σελίδα στο fb ομφαλός της γης

Φοβόμαστε...

Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι το Σαββατοκύριακο, φοβόμαστε να συναντήσουμε τη μοναξιά μας, φοβόμαστε να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας, να αφήσουμε την αλήθεια μας να αντιδράσει με τους άλλους. Φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τα χαρακτηριστικά του, αν θα αρέσουν σε εμάς και στους άλλους, φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε. Νιώθουμε απέραντες ανασφάλειες, απέραντες μοναξιές, απέραντη σύγχυση. Καταλήξαμε να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ο εαυτός μας υπακούει στα θέλω των άλλων. Καταλήξαμε να νιώθουμε ωραία, μέσα στα φτιαγμένα από χρυσό κλουβιά μας.

Γιατί ζούμε σε καθεστώς δέσμιο της ελευθερίας της πραγματικής. Καταλήξαμε να ζούμε σε κλουβιά. Μέσα στα κλουβιά πραγματώνουμε την εικόνα του τέλειου, υπακούμε τύφλα στη μάζα στο σύνολο. Κανείς όμως δε δοκίμασε να βγει από το κλουβί του, να κάνει μια βόλτα στο φεγγάρι. Από μέσα τα κλουβιά είναι βαμμένα χρυσά, απ έξω όμως είναι σάπια, μαύρα και αποκρουστικά. Λίγοι το έχουν προσέξει ποτέ αυτό. Άρα λοιπόν ζούμε μια οφθαλμαπάτη, μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση και είμαστε καλά με αυτό. Κανείς δεν μας έμαθε ποτέ να είμαστε αληθινοί, να ερωτευόμαστε αληθινά, να κάνουμε φίλους αληθινούς, να ζούμε πραγματικά. Κανείς δεν μας έμαθε την ανυπακοή, κανείς την έννοια του αληθινού. Κανείς δεν μας άφησε να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο, να φύγουμε με κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή από το σύνολο. Λίγοι το συνειδητοποίησαν ότι το να υποτάσσεσαι βλάπτει περισσότερο και τράβηξαν το δικό τους δρόμο, λίγοι και εκλεκτοί. Τότε όμως είναι που γράφεται η ιστορία, τότε είναι που ο κόσμος προχωρά, τότε θα ζήσουμε τη ζωή στα άκρα, τότε θα αδράξουμε τη μέρα, όταν πετώντας με τα κέρινα φτερά μας πλησιάσουμε λίγο ακόμα τον ήλιο, με κίνδυνο πάντα να λιώσουν και να βυθιστούμε στο κενό.

Πώς λοιπόν να μην νιώθουμε μετά ανασφαλείς; Πώς λοιπόν μετά να μην θυμώνουμε με τον εαυτό μας και πως να μην νιώθουμε τα όνειρά μας να μας εγκαταλείπουν, τους δικούς μας ανθρώπους να φεύγουν; Η απαίτηση να είμαστε όλοι ίδιοι είναι εκ των πραγμάτων παρανοϊκή. Όλοι όμως την υπακούμε, ριμάζοντας τα πιστεύω μας, τις θεωρίες μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι καιροί δύσκολοι, τα περιθώρια για ρίσκα στενεύουν. Όμως γιατί να μην αποκτήσει περισσότερο νόημα η ζωή; Γιατί να μην ρισκάρεις να αναδείξεις τον εαυτό σου στο θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται ζωή; Γιατί να μην ρισκάρεις να αποκλίνεις από τους πολλούς, να θρέψεις το άτομό σου και ύστερα να συμβουλέψεις ίσως και τους άλλους να κάνουν το ίδιο; Παίρνεις λοιπόν το ρίσκο; Θα ρισκάρεις;

Νύχτες, όνειρα και ένα μικρό “ίσως”

Πρέπει να ρισκάρεις γιατί δεν γίνεται να νεκρώνουμε την αλήθεια μας. Δεν γίνεται να σκοτώνουμε τον εαυτό μας για χάρη των άλλων. Είναι τρελό, ξεφεύγει από τα όρια της λογικής το να πρέπει να αντιγράφουμε με κάθε μικρή λεπτομέρεια τα χνώτα των άλλων. Γιατί τότε δεν θα υπάρχει υγιές εγώ. Δεν θα υπάρξει ποτέ ατομική αυτούσια πρωτοβουλία. Όλα βέβαια χρειάζονται μέτρο. Δεν θα πρέπει να φτάσουμε και στο άκρο το εγωισμού μας. Αν και υπέρμετρος καθαρός εγωισμός είναι να νομίζει κάνεις ότι τάχα θα μοιάσει τέλεια στον άλλο.

Λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ! Είσαι έτοιμος να σπάσεις το κλουβί; Είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα φτερά σου; Είσαι έτοιμος να αντικρίσεις την πραγματικότητα; Πρέπει να ξέρεις όμως, η πραγματικότητα είναι αποκρουστική. Τα κλουβιά απ’ έξω απαίσια και άθλια. Ένα μονάχα το κέρδος: η αλήθεια έτσι νικά. Θα είσαι ελεύθερος να ξεδιπλώσεις κάθε μικρή λεπτομέρεια του απέραντου μοναδικού χαρακτήρα σου. Θα έχεις την ευκαιρία να υπάρξεις ελεύθερος! Είσαι έτοιμος λοιπόν να πετάξουμε; Θα πάρεις το ρίσκο να πεθάνεις ζώντας και όχι να ζεις πεθαίνοντας; Θα πετάξουμε λοιπόν; 

Πηγή: από σελίδα στο fb: ομφαλός της γης

Γράφει ο Ζαχαρίας Αθανασάκης
 

Φιλία

Ο έντιμος άνθρωπος μόνο με έντιμο μπορεί να δέσει φιλία. Ο ανέντιμος ούτε με τίμιο ούτε με φαύλο μπορεί να είναι φίλοςΠλάτωνας #Ηποίησιςεντόςμαςpost

Δύναμη ψυχής!!

 

 

Η Μαρία Σκουφάλου είναι μία από τις περίπου 6.000 γυναίκες που διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού στην Ελλάδα, κάθε χρόνο. Η Μαρία είναι Survivor, ζει στη Χίο και έχει μία όμορφη ιστορία νίκης να μας διηγηθεί.

 

Η ιστορία μιας νίκης

 

 

Δύναμη ψυχής!!

 

"Φλόγα του Τσεσμέ"

 "Φλόγα του Τσεσμέ"

 "Φλόγα του Τσεσμέ" είναι η ονομασία  της διεθνούς ιστορικής και εκπαιδευτικής αποστολής στην οποία συμμετέχει η εντυπωσιακή ρωσική ιστιοφόρος φρεγάτα, Shtandart ακριβές αντίγραφο του πολεμικού πλοίου του 18ου αιώνα της εποχής του Μεγάλου Παύλου.

Η αποστολή διοργανώνεται απο την Ρωσική γεωγραφική εταιρία στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου και είναι αφιερωμένη στα 250 χρόνια απο τη νίκη του ρωσικού στόλου στη Ναυμαχία με τους Οθωμανούς και τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης του 1821.

Τα ρωσικά  πλοία ξεκινήσαν την καταδίωξη του τουρκικού στόλου στο αιγαίο  μεταξύ της Χίου και μικρασιάτικων  παραλίων, κοντά στον πόλη Τσεσμέ όπου έγινε η ναυμαχία που έφερε νίκη στους Ρώσους.  Οι πρωτεργάτες της οργάνωσης του τότε σημαντικού  ρωσικού στόλου  για τις μελλοντικές συγκρούσεις με τους Οθωμανούς ήταν οι Έλληνες θαλασσοπόροι της εποχής.

Το εμβληματικό αυτό πλοιο φιλοξενείται απο χθες το πρωί στο λιμάνι της Χίου.

Πηγή :Τσάκος ελληνικά εκπαιδευτήρια ναυτικών σπουδών 

Αγάπη_ Το νησί των συναισθημάτων

 Αγάπη!!!

Μία πολύ ευαίσθητη ιστορία που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκης, για την αγάπη και την αντοχή της στον χρόνο.

“Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζηδάκις: Το νησί των συναισθημάτων.

θαύμα ζωής

Μέσα στην απλότητα ενός λουλουδιού μπορείς να καταλάβεις το θαύμα της ζωής.

 

Δώρο

Κάθε μέρα είναι ένα Δώρο.💎

Να το ανοίγεις. Μην το πετάς.

Η ζωή η ίδια είναι Δώρο.

Να τη ζεις. Μην την προσπερνάς.!

 

Χρυσάνθεμο

      Χρυσάνθεμο τι συμβολίζει! 

Το χρυσάνθεμο πήρε το όνομά του από το ελληνικό πρόθεμα “chrys“, που σημαίνει χρυσό (το αρχικό του κίτρινο-χρυσαφί χρώμα) και “anthemion” που σημαίνει λουλούδι. 

🌼Του δόθηκε από τον Σουηδό βοτανολόγο Carolus Linnaeus, που είναι γνωστός ως ο πατέρας της διωνυμικής ονοματολογίας.

🌼Στην Ελλάδα, είναι γνωστό επίσης και ως Αγιοδημητριάτικο, γιατί ανθίζει τον Οκτώβριο, κοντά στη γιορτή του Αγ. Δημητρίου (26 Οκτωβρίου).

🌼Η προέλευσή του λέγεται ότι είναι από την Άπω Ανατολή και την Κίνα όπου καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά τον 15ο αιώνα και στη συνέχεια αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο άνθος στην Ιαπωνία.

Τα χρυσάνθεμα συμβολίζουν την ευτυχία, τη μακροζωία, την αισιοδοξία και την πίστη.

🌼🌼🌼🌼🌼

Σας εύχομαι ν ανθίζει η ζωή σας με υγεία και ευτυχία!

Φθινόπωρο 🍂🍂🍂

«Το φθινόπωρο κουβαλά περισσότερο χρυσό στην τσέπη του από κάθε άλλη εποχή!» 

– Jim Bishop

 

#Ακάκιε

Ο δρόμος δεν είναι πάντα και θα υπάρχουν στιγμές που θα βρεθείς στο χείλος του γκρεμού.

Θ αποτύχεις , θα έχεις απώλειες αλλά στο τέλος θα τα έχεις καταφέρει.

Το πιο ουσιαστικό, όμως είναι να παραμείνεις

Άνθρωπος.

Μια ιστορία βασισμένη στη ζωή και στην πορεία ενός σπουδαίου ανθρώπου , έρχεται να μας συγκινήσει και να μας ταρακουνήσει τη στιγμή που το έχουμε ανάγκη.

 

Εκεί που είσαι ήμουν, εκεί που είμαι θα'ρθεις.

Η χθεσινή 1η Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία.

Εκεί που είσαι ήμουν, εκεί που είμαι θα'ρθεις.

Γι' αυτό αγάπη και φροντίδα σε όλους τους ηλικιωμένους αγαπημένους μας.

«Εάν μια μέρα με δεις «γέρο»,

Εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ, έχε υπομονή.

Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… αυτά όταν εσύ ήσουν μικρός.

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με.

Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή…

Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.

Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά,

εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φορές δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων,

δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…

Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα «βάρος»,

έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να «πεθάνω»… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω.

Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις.

Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

Από το διαδίκτυο

 #Ηποίησιςεντόςμαςpost

Ενώνω τους αριθμούς

 Ενώνω τους αριθμούς

Δημιουργικές ώρες

#Οκτώβριος

 Οκτώβρης μπήκε και τα φύλλα θα σκορπίσουν

Και σαν χαλί θα απλωθούν πάνω στο χώμα

Και τις στιγμές, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν

θα καρτερούν να ονειρευτούνε το χειμώνα...

Καλό Μήνα 🍁🍂

#Οκτώβριος 

 #Φθινόπωρο

Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν κάθε φύλλο, είναι ένα λουλούδι 🍁🍂