Φεβρουάριε ❣️

"Κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, 

ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο..."

~~Τάσος Λειβαδίτης | Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου~~

#ipoiisisentosmaspost

 

πέντε κατευθύνσεις να κοιτάζω❣️

 Στη ζωή έμαθα προς πέντε κατευθύνσεις να κοιτάζω:

Εμπρός:Για να έχω στόχο.

Πίσω:Για να μην ξεχνώ από πού ξεκίνησα.

Κάτω:Για να βεβαιώνομαι πως δεν ποδοπατώ κανέναν στον δρόμο μου.

Πλάι:Για να βλέπω ποιος με στηρίζει σε δύσκολους καιρούς.

Ψηλά:Για να μην ξεχνώ να ευγνωμονώ για κάθε ευλογία που έλαβα...

👑καλό ξημέρωμα σε όλους❣️

«άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!» «Το καλάθι με τα σύκα»

 Μια γριούλα πέρασε…

Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυό σύκα.

- Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα.

- Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω;

Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε… ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο…

Και τράβηξε το δρόμο της κούτσα κούτσα κατά το κάστρο.

Έσταζαν τα δύο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιο νόστιμα. 

Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς…

«άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!».¨

«Το καλάθι με τα σύκα»

«Αναφορά στον Γκρέκο»

Νίκος Καζαντζάκης

Ψάχνουμε να βρούμε το φως...

 Μέσα στο χάος, ψάχνουμε να βρούμε το φως. 

Ψάχνουμε να βρούμε αυτό που μας γεμίζει, 

μας κάνει να ταξιδεύουμε και να αδημονούμε για τις καλύτερες μέρες που έρχονται.

#dioptrabooks #diavazo

Τι έχω καταλάβει...

 Έχω καταλάβει το εξής ότι όταν δεν έχεις ζήσει μια αρμονική φυσιολογική ζωή με την οικογένειά σου αυτό θα σου δημιουργήσει κόμπλεξ και ψυχολογικά στις μετέπειτα σχέσεις σου όλα κι όλοι θα σου φταίνε... 

Νιώθω πολύ τυχερή, με την οικογένειά μου έχουμε περάσει  όμορφες και δύσκολες στιγμές κι αντέχουμε, τα ξεπερνάμε.....

Γι αυτό να λέτε ευχαριστώ για την κάθε μέρα να προσπαθείτε να απολαμβάνετε μικρές καθημερινές στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους που πραγματικά σας νοιάζονται...

Ευτυχία ❣️

 ..Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι...

~~Αντόν Τσέχωφ~~

#ipoiisisentosmaspost

Λουλούδια μέσα στον πάγο...

~~Τα λουλούδια που φυτρώνουν μέσα στον πάγο είναι τα πιο γενναία, 

σαν τα χαμόγελα που έρχονται από τον πόνο...~~

Α. Siniscalch

 

Μενέλαος Λουντέμης | "Άουσβιτς"

 Σήμερα, Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, που καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου.

Έτσι το ΄λεγαν κάποτε. Κι ήταν

μια φάμπρικα παραγωγής στάχτης

με πρώτη ύλη τον άνθρωπο.

Σήμερα είναι ένα πελώριο χωνευτήρι.

Ένα δάπεδο που βούλιαξε στη γη

παρασέρνοντας στον Άδη τους σταυρούς του.

Τώρα εκεί λιώνει η ζωή

μεταστοιχειωμένη σε χλόη!

Και δεν απόμεινε απ΄ όλα τίποτα

παρά μια περιπλανώμενη ανάμνηση

που κούρνιασε μες στ΄ άδεια στήθια

και στ΄ αραχνιασμένα κρανία των νεκρών.

Έτσι το λέγανε κάποτε. Άουσβιτς!

Τώρα είναι μια απέραντη νεκρόπολη

που πήρε τη μιλιά της κι έφυγε. Έφυγε…

Αφήνοντας πίσω της έναν χειμωνιάτικο οδυρμό.

Κι όταν πέφτει το βράδυ

ο Πάνας παίζει τον αυλό του

στα διάτρητα κόκαλα.

Και τ΄ άστρα φωσφορίζουν λυπητερά

στους φεγγίτες των άδειων ματιών.

Μόνο οι νυχτερίδες ξυπνούν νωρίς

και κωπηλατούνε τρομαγμένες μες στα σκότη.

Έτσι το λέγανε κάποτε.

Τρία χρόνια το λέγανε έτσι.

Τώρα δεν είναι πια

παρά ένα εφιαλτικό χωράφι

όπου γύπες κρώζουνε νηστικοί.

Και κόμες ξέπλεκες τρέχουνε στους θάμνους

κλαίοντας τον εαυτό τους.

Όπου χεράκια παιδικά

λευκάζουνε σα μαργαρίτες. Και παπουτσάκια,

-απίθανα μικρά παπουτσάκια-

ψάχνουνε να βρούνε τα ποδάρια τους.

Έτσι το ΄λέγαν κάποτε.

Μα οι άνθρωποι βάλθηκαν να το ξεχάσουν.

Και κάλεσαν την Άνοιξη να ΄ρθεί,

ν΄ αποθέσει εκεί τους σπόρους της

και να καλέσει τα πουλιά της

και να σπείρει τις πεταλούδες της

και τα γάργαρα γελάκια των παιδιών.

Όμως… Η Άνοιξη…

Κατέβηκεν εφέτος λυπημένη

κι οι πεταλούδες βάψαμε μαύρα τα φτερά τους.

Γιατί εκεί… πλάι-πλάι με τις ρίζες

κείται –σαν απέραντο παράπονο-

το βλέμμα του μικρού παιδιού.

Έτσι το λέγανε κάποτε. Τώρα έφυγε.

Πήρε μια νύχτα τους σκελετούς του

κι έφυγε μπρος απ΄ τα μάτια των σκοπών

που ΄παιζαν κρίκετ κι έφτυναν εγγλέζικες βρισιές.

Και μαζί τους…

Έφυγε κι ένα σμήνος από κοράκια

που οδύρουνταν χρόνια νηστικά.

Γιατί είχε καιρό να βρέξει αίμα στο Άουσβιτς.

Έτσι το ΄λεγαν κάποτε.

Τώρα η Λορελάι,

φυτεύει στο χώμα του πατάτες,

γιατί Άουσβιτς δεν υπάρχει πια.

Γιατί το Άουσβιτς το σήκωσαν μια νύχτα χλιαρή

το φορτώσαν σε βαριά αεροπλάνα

και το μοίρασαν σ΄ Ασία κι Αφρική

(και σε λιγάκι Αλαμπάμα). Εκεί…

Που καίνε πάλι οι υπαίθριες ψησταριές

(Ζώα ανάκατα με σπίτια και γυναίκες).

Ανακατωμένος –όλα- ο ερχόμενος,

χωρίς τη λεπτή επιστήμη των «Φον».

Γιατί τώρα διευθύνουν οι «Μακ»,

κάτι χοντρομπαλάδες απ΄ το Νότο,

που καίνε και σφάζουνε με ουρλιαχτά.

Ανίκανοι να σου ψήσουν έναν καθηγητή

με λίγην υπόκρουση Μπετόβεν.

Εκεί όλα γίνονται τώρα άχαρα

σκότωμα μόνο για το σκότωμα

(η Τέχνη για την Τέχνη…)

Την ανεβάσανε, φτωχό μου Άουσβιτς,

την ανεβάσανε τη γκάμα του φονικού.

Ποσότητα… ποσότητα… ποσότητα…

Ναι, φτωχό μου Άουσβιτς.

Και να γιατί νικηθήκαμε.

Μενέλαος Λουντέμης | "Άουσβιτς"

#ipoiisisentosmaspost

....θα δυσκολευθεί, μα θα νικήσει..!

 

Το παιδί σας δεν τα καταφέρνει στα μαθηματικά

αλλά ανέτως προσθέτει και πολλαπλασιάζει συναισθήματα.

Είναι αδύνατο στην φυσική, όμως στο διάλειμμα έχω δει τα πουλιά να τσιμπολογάνε ουρανό από τα χέρια του.

Υστερεί στην χημεία όμως το σφρίγος των ματιών του δίνει

το καρδιογράφημα του σύμπαντος

Στα φιλολογικά και στην ιστορία πάσχει μα σαν μιλά οι πληγές των αιώνων ερμηνεύονται

Όχι!

Μην θορυβείσθε, το παιδί σας θα δυσκολευθεί, μα θα νικήσει!

Δημήτρης Ορφανίδης, Ευ Ζην

8 υπέροχα ποιήματα που αναφέρονται στις αμυγδαλιές

 8 υπέροχα ποιήματα που αναφέρονται στις αμυγδαλιές

Ανθισμένη Αμυγδαλιά – Γεώργιος Δροσίνης

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ’ από άνθη…

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά

τι τόσο βιάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Μονάχη της θε να `ρθει…

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά

τα παιχνιδάκια σου

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου.

* * *

Η Αμυγδαλιά – Γεώργιος Αθάνας

Μια μικρή αμυγδαλιά

που δεν πίστευε τη μοίρα,

έβγαλε στην αντηλιά

τους ανθούς της κι είδε γύρα.

Στου βουνού την κορυφή

βλέπει το έλατο, ζηλεύει,

να ξεριζωθεί ποθεί

και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.

Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,

μυγδαλιά μου, να συντράμω

το μεγάλο σου σκοπό!”

είπε και τη ρίχνει χάμω.

* * *

Μυγδαλιά – Κώστας Καρυωτάκης 

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·

όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα

και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…

* * *

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ – Νικηφόρος Βρεττάκος 

Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της,

ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;

Στέκομαι στὸ παράθυρο

καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.

Τόση χαρὰ δὲν τὴν μποροῦν

τὰ μάτια.

Δός μου, Θεέ μου,

ὅλες τὶς στέρνες τ’ οὐρανοῦ

νὰ στὶς γιομίσω.

* * *

Οι αμυγδαλιές – Μίλτος Σαχτούρης

Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο

σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου

εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές

στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη

στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι

η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου

πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα

κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου

που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.

Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα

πάνω από το κεφάλι μου

η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια

ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια

το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού

το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης

το περιβόλι του μεγάλου πυρετού

που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου

με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου

με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου

σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη

σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι

εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές

σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.

* * *

Νίκος Καζαντζάκης

Είπα στη μυγδαλιά:

«Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό»

κι η μυγδαλιά άνθησε

* * *

Ο Άρχοντας – Μίλτος Σαχτούρης

Τ’ άγριο σκοτεινό παλάτι θα φωτίσω

εκτυφλωτικά

θα ρίξω χρώματα παντού

σε μια γωνιά

ο δράκος

θα είναι

ένα κλωνάρι

ανθισμένη

αμυγδαλιά

γιατί εφέτος στ’ αλήθεια εφοβήθηκα

την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο

κι αυτά τα ελάφια που περνούσαν ύπουλα

τη νύχτα

κάτω απ’ την ψυχή μου

* * *

Αμυγδαλιά – Χρυσάνθη Καραούλη

Πώς σε θαυμάζω να ‘ξερες, γενναία αμυγδαλιά μου

θάρρος ποτίζεις και ζωή, στολίζεις τα όνειρά μου

ατέρμονο το σθένος σου, γελάς και με το χιόνι

παρέα με τη φίλη σου, την όμορφη ανεμώνη.

Δεν σε τρομάζει ο βοριάς, το πείσμα σου μεγάλο

το φόβο διώχνε

Διεθνής Ημέρα για την Εκπαίδευση

 Με αφορμή τη Διεθνή  Ημέρα για την Εκπαίδευση που γιορτάζεται σήμερα παραθέτουμε μερικά στοιχεία για την εκπαίδευση από τον ΟΗΕ

"Σήμερα, 258 εκατομμύρια παιδιά και νέοι εξακολουθούν να μην φοιτούν στο σχολείο. 617 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι δεν μπορούν να διαβάσουν και να κατανοήσουν τα βασικά μαθηματικά. Λιγότερο από το 40% των κοριτσιών στην Υποσαχάρια Αφρική ολοκληρώνουν την βασική εκπαίδευση, ενώ περίπου τέσσερα εκατομμύρια παιδιά και νέοι πρόσφυγες είναι εκτός σχολείου"

Σε αυτά ας προστεθούν και οι χιλιάδες μαθητές ανά χώρα που δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο εν μέσω κορονοϊού και στερούνται ουσιαστικά και πρακτικά το πανανθρώπινο δικαίωμα στην εκπαίδευση‼

Ας ελπίσουμε του χρόνου η κατάσταση να έχει βελτιωθεί για όλα τα παιδιά παγκοσμίως 🙏🙏🙏

#διεθνής #ημέρα #εκπαίδευση

#μάθηση #γνώση #παιδιά

#τηλεκπαίδευση #δικαίωμα #σχολείο 

Δεν ξέρω πόσο θα σ' αγαπούσα σε μιαν άλλη ζωή.. σε τούτη, τόσο μπόρεσα.... Μενέλαος Λουντέμης

 Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν την τραγούδια, ξενύχτια. Καν την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει... τρέχει... ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις "όχι" στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ' ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν' ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο". 

Κάτω από το πευκάκι ο κόσμος γίνεται απέραντος.   Σωπαίνουν όλες οι φωνές που είχες μέσα σου. Γίνεται ησυχία. Οι ιδέες που βουίζουν μεσ στ' αυτιά σου....τα παράπονα που φουσκώνουν το στήθος σου...Οι έγνοιες που χουν εκεί μέσα την φωλιά τους...Όλα πέφτουν στο νερό, σκορπούνε, χάνονται. Ακουμπάς στη ρίζα,αντίκρυ στην πεντάμορφη πόλη. Ύστερα κλείνεις την πόλη όξω απ' τα μάτια σου, και φέρνεις στη θέση της ένα κήπο. Δάσος οι νερατζιές...και το παγκάκι ολομόναχο κάτω από μια νερατζιά. Είναι τα μάτια της λαμπερά και σε λούζουν. Κείνη λέει τ'ονομά σου πολλές φορές. Ακουμπάει το χέρι της στην άκρη των μαλλιών σου -έτσι. Κι εσύ ο νιώθεις -το χέρι της!- το νιώθεις να κοκκινίζεις απ'την ντροπή. Τόσο όμορφο, τόσο ντροπαλό χέρι...πάει, δεν είναι πια να ξαναγίνει.   Ύστερα κάτι γίνεται κι όλα σταματούν... Οι νερατζιές απόμειναν σκυφτές από πάνω μας...Το φιλί της μοσχοβολούσε νιότη!... Αλίκη...Τ'ονομά σου έμεινε στα χείλη μου σαν το κλαδάκι της βραδυνής μας νερατζίας.Το κρατώ και μοσχοβολά ο κόσμος.   

Τάρα (αγάπη μου...αγάπη μου..), τώρα ζηλεύω το παγκάκι που ακουμπούσε το φουστάνι σου...Και ζηλεύω και τον εαυτό μου που ήταν εκεί και το 'δε.... Αλίκη.. θέλω να πω ένα τραγούδι και φοβάμαι μην καεί το στόμα μου.   

Μα βλέπεις, η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει την ζωή μας....Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας.   

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθηση της. Και την ξαναποκτούμε μόνο ότν την χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν'την τραγούδια,ξενύχτια. Καν'την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην την μοιρολογάς.Είναι σαν να την βρίζεις.Σαν να τη κλεινεις τον δρόμο να ξανάρθει.   

Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δε στα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;…

Μενέλαος Λουντέμης

#ipoiisisentosmaspost

Μενέλαος Λουντέμης | «Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα»

 .. Το παιδί τ' άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι. "Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού έλεγε το ξωφυλλό του." Αυτό ήταν!

Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το 'μαθε νεράκι.

Κείνος ο μπάρμπας, που του το 'χε φέρει, τ' άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ' όποιον ήθελε.

Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία.

Τότε πήρε να γίνεται λόγος για κείνο το παραπαίδι, σ' όλα τα σπίτια.

Το μάθε κι ο δάσκάλος, και μια μέρα του παράγγειλε να πάει να τον δει.

Βάζει, λοιπόν, ένα παστρικό πουκάμισο και πάει.

- Α, έλα δω... του κάνει ο δάσκαλος. Εσύ είσαι που λες τα παραμύθια;

- Δε φταίω γω... έκανε το παιδί.

- Και ποιος σου είπε ότι φταις; Καλά κανωμένα είν'αυτά που κάνεις. Μα γιατί δεν έρχεσαι να σε γράψουμε να μάθεις και γράμματα του σκολειού; Ε; Δεν τ' αγαπάς;

Γράμματα του σκολειού! Αν τ' αγαπούσε! Μα υπήρχαν πιο γλυκά γράμματα!

Πώς όμως να τα μάθει; Αυτός μαθαινε γράμματα του ποδαριού, γράμματα της τρεχάλας, μιαν αράδα εδώ και μιαν εκεί. Μαζί με τα δαμάλια. Να βοσκάνε κείνα γρασίδι κι αυτός βιβλίο.

Αν τ' αγαπούσε λέει! Τι λόγια είν' αυτά που λες, κυρ-δάσκαλε! Μα πόσα κομμάτια θα γίνει ένα τόσο δα ανθρωπάκι;

Βλέπεις, τα σκολειά σ' αυτό τον κόσμο είναι όλα σκολειά της μέρας. Ανοίγουνε τις πόρτες τους μαζί με τα μαντριά. Πού να πάει; Εδώ ή εκεί;

Πάει λοιπόν με το κοπάδι. Και παίρνει λίγο χρήμα, που είναι πηχτός ιδρός. Το μαζεύει λίγο λίγο, όπως το μερμηγκάκι το σπόρο.

Έχει κάτι σχέδια... Σκοπεύει, σα μαζέψει κάμποσα, να πάει σ'ένα δάσκαλο και να του πει "να, πάρε, και δως μου γράμματα, γράμματα καλά όμως, του σκολειού..."

Έχει την ελπίδα ότι έτσι δε θα τον διώξουν. Έχει ακουστά για τους δασκάλους ότι είναι καταδεχτικοί άνθρωποι και δε θα τον αποπάρουνε.

Και, τώρα, να ο δάσκαλος ήρθε μοναχός του. Η καλή του τύχη τον έφερε μπροστά του.

Και τι;... Δάσκαλος αληθινός, με γυαλιά! Και τον καλάει και στο σπίτι του. Ώρα ήταν λοιπόν. Πιάνει κι αυτός το σακάκι του και το κουνάει.

- Τ' είν' αυτό; ρωτάει ο δάσκαλος.

- Χρήματα.

- Πού τα 'βρες;

- Τα κέρδισα.

- Και γιατί τα κουνάς;

- Είναι για γράμματα. Μα δεν είναι πολλά. Άμα τα κάνω μπόλικα, θα τα φέρω εδώ να μου μάθεις. Μπορεί να γίνει αυτό κυρ-δάσκαλε;

- Αν μπορεί;...

Ο δάσκαλος έβαλε τη γροθιά του στο μάτι για να διώξει ένα σκουπίδι. Ύστερα κοίταξε το παιδί βαθιά στα μάτια.

- Λοιπόν... πήγε να του πει.

Η φωνή του ήταν κάπως αλλιώτικη, έτσι λιγάκι σαν βραχνή.

- Άστα... 'Αστα εκεί είπε, και πήγαινε... Αύριο, που θα παχνίσεις τα δαμάλια σου, έλα... του λέει.

- Να πάρω πλακοκόντυλο, δάσκαλε; Να πάρω χαρτιά, μολύβια;

- Όχι, όχι, καλό μου παιδί... πώς είναι τ' όνομα σου;

- Μέλιος.

- Όχι, Μέλιο. Και πάλι ήταν αλλαγμένη η φωνή του, πιο πολύ αλλαγμένη και πιο βραχνή.

Το παιδί στάθηκε λίγο. Ύστερα άδειασε την τσέπη του στο τραπέζι κι έφυγε. Ο δάσκαλος ούτε γύρισε να το δει. Αφανίστηκε να κοιτά έξω απ' το παράθυρο, σαν να ξεφύτρωσε ξαφνικά εκεί έξω κάνας καινούργιος κόσμος και ήθελε να τον μάθει. ...

Μενέλαος Λουντέμης | «Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα»

#ipoiisisentosmaspost

Ποτέ μην αισθάνεστε κατώτεροι...

Ποτέ μην αισθάνεστε κατώτεροι από εκείνους που νομίζουν ότι είναι 

ανώτεροι από εσάς. 

Ακόμα και η βροχή έρχεται από ψηλά, αλλά πάντα καταλήγει να πέφτει 

στα πόδια μας.

Web

#ipoiisisentosmaspost

 

Πού τα πας όλ' αυτά?

 

Κι εγώ τα 'καμα θάλασσα, μα πάλι δεν πίστεψα ποτέ πως τέλειωσε η ζωή.

Δε μ' αρέσει να σέρνομαι σαν ερπετό.

Υπάρχει η φύση γύρω μας που είναι όμορφη.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αξίζουνε διάβολε, τον κόπο.

Υπάρχουν οι ιδέες, ο έρωτας, το κέφι.

Πού τα πας όλ' αυτά?

A.Παπαδάκη

Αλκυονίδες μέρες 🌹

«Και στης ζωής τους άγριους τους χειμώνες,

αλκυονίδες μέρες καρτερώ»

Γ. Δροσίνης

 

Τα πιο εύκολα μπισκοτάκια αμυγδάλου

 Τα πιο εύκολα μπισκοτάκια αμυγδάλου

Συστατικά

1/2 φλιτζάνι / 115 g. βούτυρο

3/4 φλιτζάνι / 120 γρ. ζάχαρη

3 αυγά

2 φλιτζάνια / 220 γρ. σλεύρι γ.ο.χ κοσκινισμένο

1 αυγό λευκό ελαφρώς χτυπητό

1/2 φλιτζάνι / 70 g. αμύγδαλα ψιλοκομμένα

Οδηγίες

Προθερμάνετε το φούρνο στους 170oC.

Σε ένα μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με την ζάχαρη μέχρι να γίνει αφράτο. Προσθέστε σταδιακά τα αυγά, χτυπώντας πρώτα μετά από κάθε προσθήκη αυγού. Χτυπάμε το κοσκινισμένο αλεύρι μέχρι να ενσωματωθεί το μείγμα.

Πάρτε περίπου 1 κουτ. Σούπας ζύμη και φτιάξτε μια μπάλα. Τοποθετήστε τα σε ένα ταψί που έχετε στρώσει με χαρτί ψησίματος και πιέστε τα λίγο με την παράμη σας. Επαναλάβετε, τοποθετώντας τα κουλουράκια σε απόσταση 2 εκ.

Βουρτσίστε τα με ασπράδι αυγού. Πασπαλίστε με ψιλοκομμένα αμύγδαλα.

Ψήστε για 20 λεπτά, μέχρι να γίνουν χρυσά και τραγανά.

Όλα συμβαίνουν, ακόμα και αυτό που δεν φαντάστηκες ποτέ...

 

Ποτέ μην λες "δεν θα συμβεί σε μένα",

"δεν θα το έκανα ποτέ αυτό", γιατί η ζωή μπορεί να είναι απρόβλεπτη και κανείς δεν έχει ανοσία από ορισμένα πράγματα.

Όλα συμβαίνουν, ακόμα και αυτό που δεν φαντάστηκες ποτέ...

Ρόμπιν Γουίλιαμς.

Ελπίδα

 

Κράτα την ελπίδα μέσα σου, ότι δεν έχει συμβεί σε μια ζωή

 μπορεί να συμβεί σε μια στιγμή...

Χόρχε Μπουκάι

Kintsugi

 Οι Ιάπωνες έχουν μια τεχνική για να επιδιορθώνουν τα σπασμένα αντικείμενα γεμίζοντας τις ρωγμές με χρυσό ή άλλο πολύτιμο μέταλλο που ονομάζουν Kintsugi. 

Πιστεύουν ότι έτσι αξιοποιούν την ιστορία ενός αντικειμένου και συνάμα το μετατρέπουν σε κάτι ανώτερο.Σε αντίθεση με τη δυτική κουλτούρα που βλέπει τη φθορά ως κάτι οριστικό και αναπόφευκτο,εδώ έχουμε μια άλλη οπτική, αυτή της αλλαγής.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, μια ρωγμή είναι αρκετή για να διαλυθούν τα πάντα.Όμως δεν φταίει η ρωγμή,φταίει τόσο η απουσία συγκολλητικής ουσίας (κοινοί στόχοι) όσο και έλλειψη επιθυμίας αναδημιουργίας.

Ο ψυχικός μας κόσμος είναι γεμάτος με τραύματα και ρωγμές που μας καθιστούν ευάλωτους.Αν όμως καταφέρουμε να συγκολλήσουμε όλα αυτά, στη βάση μιας αυθεντικότητας, τότε θα έχουμε επιτύχει την πλήρη ακεραιότητα του ψυχικού μας κόσμου..

Από Maria-Christina Pagani

Μικρά καθημερινά πράγματα 💝

Θα εκπλαγείτε με πόσες ευλογίες 

αρχίζουν να ξεδιπλώνονται στη ζωή σας

 όταν αρχίζετε να είστε ευγνώμονες για τα μικρά πράγματα...💝

 

~~Κάθε φορά...~~

~~Κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω σ' ένα τριαντάφυλλο, 

θα σου στέλνω ένα φιλί να σκεπάζεις την ψυχή σου να μην κρυώνει... 

Μη φοβάσαι...~~

Αλκυόνη Παπαδάκη

 

Αύριο...

 Υπάρχει πάντα ένα αύριο κι όταν 

έρχεται όλα μπορεί να αλλάξουν!

....πιο μακριά να ανασάνω....

Δεν έχω κανένα σχέδιο, κανένα σκοπό.

Θέλω μονάχα να φεύγω, πάντα πιο μακριά, πιο μακριά να ανασάνω πλατιά ελεύθερα τον αέρα των μεγάλων θαλασσών, των μεγάλων οριζόντων.

Τίποτα άλλο δεν θέλω, τίποτα δεν περιμένω, τίποτα δεν πιστεύω.

Γιώργος Θεοτοκάς

 

Ευτυχία 💛💜

''Το κακό με την ευτυχία είναι ότι, επειδή σπανίζει τόσο, 

καταλήγει να μας γεμίζει με τρόμο και άγχος όταν τη δούμε να έρχεται. 

Γι’ αυτό και τείναμε ανέκαθεν να την αναζητάμε στην ανάμνηση ή στην προσδοκία..."

 Alain de Botton

 

Κίτρινη μιμοζούλα💛

 

Στις φωτογραφίες φαίνεται

η ψυχή αυτού που φωτογραφίζει!

Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει λιγότερα...

Είθε

ο νέος χρόνος

να μας φέρει

λιγότερα...

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,

λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,

λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,

λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,

λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,

λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί

λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση

λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ίσως τότε μας χαρίσει

λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη

λιγότερη επιπολαιότητα

και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα

είναι περισσότερα...

Νίκος Δήμου | Εφτά Χριστουγεννιάτικες ιστορίες 

#ipoiisisentosmaspost

 

2021

 2021!

 Μην υποσχεθείς τίποτα σε κανέναν, μόνο ξεκίνα. Ξεκαθάρισε τα «παλαιωμένα» άχρηστα από τη ζωή σου για να κάνεις ένα βήμα έξω από αυτά. Μην τα ξεσκονίσεις, πέταξέ τα. Άνοιξε χώρο στην ψυχή σου.

Τα χρειάζεσαι όλα αυτά τα ογκώδη σκονισμένα που συντηρείς; Τα ζεις; Τα χαίρεσαι;

Σκέψου και ξεκίνα! 

Να πετάς. Διφορούμενο ρήμα, ναι; Πετάς εσύ γι'αλλού  ή πετάς κάτι έξω από τη ζωή σου.

Κόψε το προβληματικό, μην το μπαλώνεις με κακοφτιαγμένες βελονιές και πρόχειρα. Συνήθως μπάζουν κρύο τα μπαλώματα. Μη σε βρει το 2021 ακόμη να κρυώνεις  από μπάλωμα. Άνοιξε τα παράθυρα της καρδιάς σου να μπει φρέσκος αέρας από επιλογή κι όχι λαθραία από στραβοβελονιές.

Κόψε τα σχοινιά που σε περικυκλώνουν και ύστερα σκέψου πως θα ζήσεις χωρίς αυτά. Δεν είναι απλό.
Και μην ξεχνάς: Ό,τι δεν παύεις ακόμη το αντέχεις!

Καλή χρονιά με υγεία χαμόγελα αισιοδοξία ελπίδα καλοτυχία όμορφες στιγμές!!