... Μοιάζεις με την κανέλα...
τη μια τόσο γλυκιά, που θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
Και την άλλη τόσο πικρή, τόσο πικρόχολη, που θέλω να σε πνίξω...
Εσύ μοιάζεις με τη βανίλια.
Βγάζεις τα ομορφότερα συναισθήματα σε οποιονδήποτε βρίσκεται δίπλα σου...
Όπως και η βανίλια.
Η ίδια η ζάχαρη γίνεται καλύτερη όταν ενισχύουμε με άρωμα βανίλιας.
Ταιριάζεις με όλους σαν τη βανίλια.
Είσαι ήρεμη και ευαίσθητη, σαν εκείνη.
Μοσχοβολάς ολόκληρη μ ένα άρωμα που ξετρελαίνει παρόλο που δεν είναι τόσο έντονο.
Μας χαρίζεις συναισθήματα ασφάλειας, χαλάρωσης...
Εγώ είμαι η σοκολάτα...
Που διαθέτει δυνατότητες μεταμφίεσης ανάλογα τη διάθεση της...
Άλλαζε υπόσταση. Κόχλαζε παχιά και υγρή, μου χάριζε το άρωμα της, κι ύστερα άρχιζε να καταβροχθίζει οτιδήποτε έριχνα μέσα της, μάγευε όλα τα υλικά.
Όλα έπαιρναν τη δική της δύναμη...
Και η πατρίδα μου κάτι γλυκό και παγωμένο μαζί...
Μα φυσικά με βανίλια παγωτό γαρνιρισμένο με βύσσινο....
"Μικροί άγγελοι..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου