Μια αδυνατούλα, με κόκκινα φιογκάκια στις αλογοουρές της, πετάχτηκε απάνω.
— Εγώ! είπε.
Η Ζωρζ κάθισε πλάι της.
Το θρανίο ήταν το πρώτο στη σειρά, δεξιά, κοντά στο παράθυρο. Έκανε να βγάλει από την τσάντα της την κασετίνα και κάποιο τετράδιο.
— Δε χρειάζεται να βγάλεις τα σύνεργά σου, της είπε το κορίτσι με τις αλογοουρίτσες.
— Γιατί; Απόρησε η Ζωρζ.
— Σήμερα δε θα κάνουμε μάθημα.
— Και πώς το ξέρεις εσύ;
— Μου το ΄πε η Λενιώ, η αδερφή μου, αυτή πάει στη Β΄ Γυμνασίου. Την πρώτη μέρα δεν έχει μάθημα. Όλοι οι καθηγητές θα παρελάσουν για να μας γνωρίσουν. Ο καθένας θα πει τα δικά του. Κατάλαβες, Γεωργία;
— Δε με λένε Γεωργία.
— Και πώς σε λένε;
— Ζωρζ.
— Ζωρζ; Σαν το συγγραφέα Ζωρζ Ονέ; Αγόρι είσαι;
— Η συγγραφεύς Ζωρζ Σαντ ήταν γυναίκα.
— Και γιατί ξένο όνομα;
— Η μαμά μου είναι Γαλλίδα, από τη Σενεγάλη. Από την Αφρική... Εσένα πώς σε λένε;
— Άλκη. Άλκη Ζέη!
— Αγόρι είσαι; Έχω έναν ξάδερφο που τον λένε Άλκη.
— Το Άλκη είναι και κοριτσίστικο όνομα.
— Τότε είμαστε πάτσι.
Γέλασε η Άλκη.
Με βαθιά συγκίνηση και θλίψη αποχαιρετούμε την Άλκη Ζέη με τα λόγια της επιστήθιας φίλης της, Ζωρζ Σαρή.
Πηγή: «Ε.Π. (Ενωμένες Πάντα)», Ζωρζ Σαρή, 1995
#ekdoseispataki #eimasteoiskepseis #eimasteoilekseis #eimastetavivlia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου