Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα ταξιδέψει πάνω σ' ένα χάρτινο φεγγαράκι. Η Μελίνα Μερκούρη τραγουδάει: "Δίχως τη δική σου αγάπη, δύσκολα περνά ο καιρός. Δίχως τη δική σου αγάπη είναι ο κόσμος πιο μικρός..."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με το "Λεωφορείο ο Πόθος" το θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς που πρώτη φορά ανέβηκε στην Ελλάδα το 1949 από το θέατρο τέχνης του Κάρολου Κουν με πρωταγωνιστές την Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Γι' αυτό το έργο ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος έγραψαν το τραγούδι "Χάρτινο το φεγγαράκι". Πάμε να ανέβουμε σε αυτό το λεωφορείο και να γνωρίσουμε τη μαγεία που αναζητούσε η οδηγός του και κεντρική ηρωίδα του έργου, η Μπλανς.
Σε μια συνέντευξή του ο συγγραφέας είχε αναφέρει:
"Η διαδικασία µε την οποία γεννιέται µια ιδέα για ένα έργο ήταν πάντα κάτι το οποίο δεν µπορούσα να προσδιορίσω. Το κάθε έργο µου φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά ξαφνικά, σαν οπτασία που γίνεται ολοένα και πιο καθαρή. Στην αρχή είναι πολύ θολή, όπως στην περίπτωση του Λεωφορείου που ήρθε µετά τον Γυάλινο κόσµο. Είχα την εικόνα µιας γυναίκας στην ώριµη νεότητά της. Καθόταν σε µια καρέκλα µόνη, δίπλα σε ένα παράθυρο µε το σεληνόφως να πέφτει πάνω στο θλιµµένο πρόσωπό της, καθώς µόλις την είχε εγκαταλείψει ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτεί.
Νοµίζω πως πρέπει να σκεφτόµουν την αδελφή µου που ήταν τρελά ερωτευµένη µε ένα αγόρι από τη ∆ιεθνή Εταιρεία Παπουτσιών το οποίο τη φλέρταρε. Ήταν εξαιρετικά γοητευτικός άντρας και εκείνη βαθιά ερωτευµένη µαζί του. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο σχεδόν λιποθυµούσε!
Είχε στο µυαλό της ότι θα ήταν εκείνος και θα της ζητούσε να βγουν ραντεβού. Βλέπονταν µέρα παρά µέρα και κάποια στιγµή ξαφνικά εκείνος δεν ξανατηλεφώνησε. Ήταν τότε που ξεκίνησε η πνευµατική κατάρρευση της Ρόουζ. Από αυτήν την εικόνα αναδύθηκε το Λεωφορείο. Μια γυναίκα που μένει μόνη της και βλέπει το φεγγάρι..
Η πρώτη Μπλανς στην Ελλάδα ήταν η Μελίνα Μερκούρη το 1949 κι έπειτα ήρθε η Έλλη Λαμπέτη που μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν ανέλαβε τον μνημειώδη ρόλο της Μπλανς το 1965 και ενσάρκωσε τόσο εύστοχα την σπαραξικάρδια μοναχική, ρομαντική καρδιά, που «θέλει μαγεία» και όχι την αλήθεια.
Η Λαμπέτη ανέφερε πως θεωρούσε το "Λεωφορείον ο πόθος" ίσως τη σημαντικότερή της παράσταση. Επιπλέον είχε αναφέρει πως ο ρόλος της Μπλανς την είχε πραγματικά εξουθενώσει και σχεδόν αρρωστήσει εκείνη την περίοδο με αποτέλεσμα να χρειαστεί μια μεγάλη αποχή από το θέατρο για να ξεκουραστεί. Η Λαμπέτη ως Μπλανς Ντιμπουά, έμεινε στα χρονικά της ελληνικής θεατρικής σκηνής και λειτούργησε ως πρότυπο ερμηνείας του συγκεκριμένου ρόλου..
Η αξέχαστη ηθοποιός Νίκη Τριανταφυλλίδη που ήταν στο καστ εκείνης της παράστασης και ενσάρκωσε το ρόλο της μικρής αδερφής της Μπλανς, θυμόταν με πραγματικό δέος εκείνο το ιστορικό ανέβασμα του έργου.
"Θυμάμαι όταν ακόμα ήμουνα στη σχολή είχα διαβάσει κάτι που είχε πει η Λαμπέτη, που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Είχε πει: «όταν έχω ένα καινούριο ρόλο φοβάμαι όταν περπατάω στο δρόμο μήπως με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο και δεν προλάβω να τον δείξω στο κοινό».
Από το «Λεωφορείον ο Πόθος», θυμάμαι μια εικόνα που, φαντάζομαι, κανείς που έχει δει την παράσταση δε θα την ξεχάσει μέχρι να πεθάνει. Είναι η στιγμή που η Μπλανς ανοίγει το παράθυρο και θέλει να φωνάξει «βοήθεια». Είναι ένας άνθρωπος μόνος, κι όμως ξέρει ότι αν φωνάξει «βοήθεια» δε θ’ ανοίξει κανένα απ’ τα γειτονικά παράθυρα και γι’ αυτό φωνάζει «φωτιά». Γιατί ξέρει ότι έτσι θα ενδιαφερθούν οι γείτονες μήπως και αρπάξει το δικό τους σπίτι. Και αυτό το «φωτιά, φωτιά» ήταν κάτι το σπαρακτικό, ήταν κάτι που έδινε όλη την αγωνία, το άγχος του ανθρώπου του μόνου, του ανθρώπου που… καίγεται. Δεν υπήρξε μία παράσταση που να μην είμαι στην κουίντα για να δω αυτό το «φωτιά». Μέχρι που έκανα χάσμα να βγω στην επόμενη και από τότε με απαγόρευσε να κάθομαι στις κουίντες…"
Η επιθυµία της Μπλανς για µαγεία, η οποία βρίσκεται διαρκώς σε αντίθεση µε το σκληρό ρεαλισµό της πραγµατικότητας αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό θεµατικό µοτίβο του Λεωφορείου ο Πόθος. Η χαρακτηριστική φράση της είναι "Δε μ'αρέσει ο ρεαλισμός θέλω μαγεία.."
Ο Τενεσί Ουίλιαµς έγραψε το 1947 ένα γράμμα στον σκηνοθέτη της ταινίας Ελία Καζάν, που είχε ξεκινήσει να δουλεύει τη κινηματογραφική του μεταφορά που τελείωσε το 1951, έλαβε 12 υποψηφιότητες και κέρδισε 4 όσκαρ. Του εξηγούσε το έργο:
"Πιστεύω ότι το µεγαλύτερο προτέρηµα του έργου είναι η αυθεντικότητά του, η πιστότητά του στη ζωή. ∆εν υπάρχουν «καλοί» ή «κακοί» άνθρωποι. Ορισµένοι είναι λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι, ωστόσο όλοι ενεργούν περισσότερο µε βάση την παρανόηση παρά την κακία. Από τυφλότητα σε ό,τι συµβαίνει στην καρδιά του άλλου. Κανείς δεν «βλέπει» κανέναν πραγµατικά, ο κάθε ήρωας βλέπει τον άλλον µόνο µέσα από τις ρωγµές του εγωισµού του. Είναι επόµενο ένα έργο σαν αυτό να έχει ως βασικό θέµα εκείνο της κατανόησης, της ανθρώπινης επικοινωνίας. Πρόκειται για µια τραγωδία µε τον κλασικό στόχο να φέρει µια κάθαρση, προκαλώντας το έλεος και τον φόβο του θεατή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο η Μπλανς πρέπει να κερδίσει στο τέλος την κατανόηση και τη συµπόνια του κοινού. Κι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς να µετατραπεί σε τέρας ο Στάνλεϊ. Η παρανόηση κι όχι ο Στάνλεϊ οδηγεί την Μπλανς στην καταστροφή. Στο τέλος ο θεατής πρέπει να πει: «αν γνώριζαν ο ένας για τον άλλον όλα θα ήταν διαφορετικά…»
Γιατί όπως έχει πει ο ίδιος: "Είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε μοναχικό εγκλεισμό μέσα στο ίδιο μας το δέρμα –ισόβια. Αλλά ο θάνατος είναι μια στιγμή. Και η ζωή τόσες πολλές... Η κόλαση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός• και η μόνη λύτρωση είναι να παραμερίσεις τον εαυτό σου και να αισθανθείς βαθιά για κάποιον άλλον.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που αισθάνθηκαν τους άλλους, συμπόνεσαν τα πάθη τους και την μοναξιά τους, ταξίδεψαν μαζί τους και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτά. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Θα φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σου φιλούν το χέρι. Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι θα `σαν όλα αληθινά..." Καλημέρα!!
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με το "Λεωφορείο ο Πόθος" το θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς που πρώτη φορά ανέβηκε στην Ελλάδα το 1949 από το θέατρο τέχνης του Κάρολου Κουν με πρωταγωνιστές την Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Γι' αυτό το έργο ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος έγραψαν το τραγούδι "Χάρτινο το φεγγαράκι". Πάμε να ανέβουμε σε αυτό το λεωφορείο και να γνωρίσουμε τη μαγεία που αναζητούσε η οδηγός του και κεντρική ηρωίδα του έργου, η Μπλανς.
Σε μια συνέντευξή του ο συγγραφέας είχε αναφέρει:
"Η διαδικασία µε την οποία γεννιέται µια ιδέα για ένα έργο ήταν πάντα κάτι το οποίο δεν µπορούσα να προσδιορίσω. Το κάθε έργο µου φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά ξαφνικά, σαν οπτασία που γίνεται ολοένα και πιο καθαρή. Στην αρχή είναι πολύ θολή, όπως στην περίπτωση του Λεωφορείου που ήρθε µετά τον Γυάλινο κόσµο. Είχα την εικόνα µιας γυναίκας στην ώριµη νεότητά της. Καθόταν σε µια καρέκλα µόνη, δίπλα σε ένα παράθυρο µε το σεληνόφως να πέφτει πάνω στο θλιµµένο πρόσωπό της, καθώς µόλις την είχε εγκαταλείψει ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτεί.
Νοµίζω πως πρέπει να σκεφτόµουν την αδελφή µου που ήταν τρελά ερωτευµένη µε ένα αγόρι από τη ∆ιεθνή Εταιρεία Παπουτσιών το οποίο τη φλέρταρε. Ήταν εξαιρετικά γοητευτικός άντρας και εκείνη βαθιά ερωτευµένη µαζί του. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο σχεδόν λιποθυµούσε!
Είχε στο µυαλό της ότι θα ήταν εκείνος και θα της ζητούσε να βγουν ραντεβού. Βλέπονταν µέρα παρά µέρα και κάποια στιγµή ξαφνικά εκείνος δεν ξανατηλεφώνησε. Ήταν τότε που ξεκίνησε η πνευµατική κατάρρευση της Ρόουζ. Από αυτήν την εικόνα αναδύθηκε το Λεωφορείο. Μια γυναίκα που μένει μόνη της και βλέπει το φεγγάρι..
Η πρώτη Μπλανς στην Ελλάδα ήταν η Μελίνα Μερκούρη το 1949 κι έπειτα ήρθε η Έλλη Λαμπέτη που μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν ανέλαβε τον μνημειώδη ρόλο της Μπλανς το 1965 και ενσάρκωσε τόσο εύστοχα την σπαραξικάρδια μοναχική, ρομαντική καρδιά, που «θέλει μαγεία» και όχι την αλήθεια.
Η Λαμπέτη ανέφερε πως θεωρούσε το "Λεωφορείον ο πόθος" ίσως τη σημαντικότερή της παράσταση. Επιπλέον είχε αναφέρει πως ο ρόλος της Μπλανς την είχε πραγματικά εξουθενώσει και σχεδόν αρρωστήσει εκείνη την περίοδο με αποτέλεσμα να χρειαστεί μια μεγάλη αποχή από το θέατρο για να ξεκουραστεί. Η Λαμπέτη ως Μπλανς Ντιμπουά, έμεινε στα χρονικά της ελληνικής θεατρικής σκηνής και λειτούργησε ως πρότυπο ερμηνείας του συγκεκριμένου ρόλου..
Η αξέχαστη ηθοποιός Νίκη Τριανταφυλλίδη που ήταν στο καστ εκείνης της παράστασης και ενσάρκωσε το ρόλο της μικρής αδερφής της Μπλανς, θυμόταν με πραγματικό δέος εκείνο το ιστορικό ανέβασμα του έργου.
"Θυμάμαι όταν ακόμα ήμουνα στη σχολή είχα διαβάσει κάτι που είχε πει η Λαμπέτη, που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Είχε πει: «όταν έχω ένα καινούριο ρόλο φοβάμαι όταν περπατάω στο δρόμο μήπως με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο και δεν προλάβω να τον δείξω στο κοινό».
Από το «Λεωφορείον ο Πόθος», θυμάμαι μια εικόνα που, φαντάζομαι, κανείς που έχει δει την παράσταση δε θα την ξεχάσει μέχρι να πεθάνει. Είναι η στιγμή που η Μπλανς ανοίγει το παράθυρο και θέλει να φωνάξει «βοήθεια». Είναι ένας άνθρωπος μόνος, κι όμως ξέρει ότι αν φωνάξει «βοήθεια» δε θ’ ανοίξει κανένα απ’ τα γειτονικά παράθυρα και γι’ αυτό φωνάζει «φωτιά». Γιατί ξέρει ότι έτσι θα ενδιαφερθούν οι γείτονες μήπως και αρπάξει το δικό τους σπίτι. Και αυτό το «φωτιά, φωτιά» ήταν κάτι το σπαρακτικό, ήταν κάτι που έδινε όλη την αγωνία, το άγχος του ανθρώπου του μόνου, του ανθρώπου που… καίγεται. Δεν υπήρξε μία παράσταση που να μην είμαι στην κουίντα για να δω αυτό το «φωτιά». Μέχρι που έκανα χάσμα να βγω στην επόμενη και από τότε με απαγόρευσε να κάθομαι στις κουίντες…"
Η επιθυµία της Μπλανς για µαγεία, η οποία βρίσκεται διαρκώς σε αντίθεση µε το σκληρό ρεαλισµό της πραγµατικότητας αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό θεµατικό µοτίβο του Λεωφορείου ο Πόθος. Η χαρακτηριστική φράση της είναι "Δε μ'αρέσει ο ρεαλισμός θέλω μαγεία.."
Ο Τενεσί Ουίλιαµς έγραψε το 1947 ένα γράμμα στον σκηνοθέτη της ταινίας Ελία Καζάν, που είχε ξεκινήσει να δουλεύει τη κινηματογραφική του μεταφορά που τελείωσε το 1951, έλαβε 12 υποψηφιότητες και κέρδισε 4 όσκαρ. Του εξηγούσε το έργο:
"Πιστεύω ότι το µεγαλύτερο προτέρηµα του έργου είναι η αυθεντικότητά του, η πιστότητά του στη ζωή. ∆εν υπάρχουν «καλοί» ή «κακοί» άνθρωποι. Ορισµένοι είναι λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι, ωστόσο όλοι ενεργούν περισσότερο µε βάση την παρανόηση παρά την κακία. Από τυφλότητα σε ό,τι συµβαίνει στην καρδιά του άλλου. Κανείς δεν «βλέπει» κανέναν πραγµατικά, ο κάθε ήρωας βλέπει τον άλλον µόνο µέσα από τις ρωγµές του εγωισµού του. Είναι επόµενο ένα έργο σαν αυτό να έχει ως βασικό θέµα εκείνο της κατανόησης, της ανθρώπινης επικοινωνίας. Πρόκειται για µια τραγωδία µε τον κλασικό στόχο να φέρει µια κάθαρση, προκαλώντας το έλεος και τον φόβο του θεατή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο η Μπλανς πρέπει να κερδίσει στο τέλος την κατανόηση και τη συµπόνια του κοινού. Κι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς να µετατραπεί σε τέρας ο Στάνλεϊ. Η παρανόηση κι όχι ο Στάνλεϊ οδηγεί την Μπλανς στην καταστροφή. Στο τέλος ο θεατής πρέπει να πει: «αν γνώριζαν ο ένας για τον άλλον όλα θα ήταν διαφορετικά…»
Γιατί όπως έχει πει ο ίδιος: "Είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε μοναχικό εγκλεισμό μέσα στο ίδιο μας το δέρμα –ισόβια. Αλλά ο θάνατος είναι μια στιγμή. Και η ζωή τόσες πολλές... Η κόλαση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός• και η μόνη λύτρωση είναι να παραμερίσεις τον εαυτό σου και να αισθανθείς βαθιά για κάποιον άλλον.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που αισθάνθηκαν τους άλλους, συμπόνεσαν τα πάθη τους και την μοναξιά τους, ταξίδεψαν μαζί τους και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτά. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Θα φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σου φιλούν το χέρι. Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι θα `σαν όλα αληθινά..." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Μελίνα Μερκούρη
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Μελίνα Μερκούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου