Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΜΑΔΙΑ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΜΑΔΙΑ

Στην Βιβλιοθήκη Κοραή στην χώρα της Χίου υπάρχει μια σημαία από το 1912. Η σημαία αυτή είναι η πρώτη που υψώθηκε στο νησί την ημέρα της απελευθέρωσής του από τους Τούρκους την 11η Νοεμβρίου του 1912. Το ιδιαίτερο με αυτή τη σημαία είναι ότι οι λωρίδες ανάμεσα στις γαλάζιες είναι καφέ αντί για λευκές, έχει 7 λωρίδες αντί για 9 και φαίνεται ξεσκισμένη. Σε συνδυασμό με τον καφέ χρωματισμό, βλέποντάς την νομίζεις πως είναι το πιο ταλαιπωρημένο ύφασμα της νεώτερης ιστορίας αλλά κάπου εκεί που φαντάζεσαι τι μπορεί να είχε περάσει αυτό το κομμάτι ύφασμα, έρχεται η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης να σου χαλάσει τις φανταστικές εικασίες και να σε ξαφνιάσει με μια ιδιαίτερη ιστορία..

Στις 11 Νοεμβρίου 1912 η Χίος δεν ξύπνησε να υποδεχθεί τον ελληνικό στρατό, γιατί πολύ απλά δεν γνώριζαν ότι ο ελληνικός στόλος ερχόταν να τους απελευθερώσει, καθώς τρόπος ενημέρωσης δεν υπήρχε (οι μόνοι τηλέγραφοι που υπήρχαν ήταν στα χέρια της τουρκικής διοίκησης). Όπως μας αφηγείται στο χρονικό του ο Εμμανουήλ Ρωξάνας “την 11η Νοεμβρίου ξημερώνει μια ηλιόλουστος καλοκαιρινή ημέρα Κυριακή, εορτή των  Αγίων Βικτώρων, και φορέσαμε τα γιορτινά μας να πάμε στην Εκκλησία χωρίς ούδ’ επ’ ελάχιστο να φανταστούμε τι ρόλο επρόκειτο να διαδραματίσει αυτή ή μέρα στη ζωή μας και στη ζωή τού νησιού μας. Πράγματι πήγαμε στην εκκλησία και ακριβώς την ώρα που ελέγετο ό Απόστολος ηκούοντο ψίθυροι εντός τής Εκκλησίας και εξήρχοντο οι προσκυνηταί έξω τής εκκλησίας. «Τί συμβαίνει; τί συμβαίνει;» λέγουν ότι βλέπουν τα πλοία τα Ελληνικά να έρχωνται για να καταλάβουν τη Χίο. Αμέσως βγήκαμε έξω και τρέξαμε στο Βουνάκι. Βουνάκι τότε ελέγετο και τώρα ακόμη εξακολουθούν να το αποκαλούν, όλη ή περιφέρεια από τά σχολεία τού 3ου και 8ου δημοτικού, μέχρι τού Δημοτικού Κήπου διότι τότε δεν υπήρχε τίποτε εκτός από δύο παράγκες πού εχρησιμοποιούντο διά σχολεία, και ένα μικρόν οίκημα πού έμεναν 4—5 Τούρκοι ζαπτιέδες δηλαδή χωροφύλακες, ως φυλάκιον. Από το Βουνακι λοιπόν μπορούσε κανείς νά βλέπη ακόμα και την Νομαρχία (τουρκιστί Κονάκι).”

Την ίδια ώρα, η έφηβη Ευγενία Μαδιά μαζί με την αδερφή της, βλέποντας από το μπαλκόνι του σπιτιού τους τον στόλο να καταφθάνει, γεμάτες ενθουσιασμό ψάχνουν να βρουν κομμάτια ύφασμα να ράψουν μιαν ελληνική σημαία ώστε να την υψώσουν μόλις φθάσει ο στόλος. Βέβαια ο χρόνος ήταν λίγος και έτσι, για να προφθάσει την άφιξη του στόλου, πήρε την σημαία μισοτελειωμένη κι άρχισε να τρέχει προς το Φρουραρχείο, όπου είχε μαζευτεί ήδη πλήθος κόσμου με την άφιξη του ελληνικού στόλου. Παρέδωσε λοιπόν την σημαία που η ίδια είχε φτιάξει και ζήτησε να υψωθεί η δική της σημαία στην θέση της τουρκικής που είχε μόλις κατέβει. Έτσι η Ευγενία, ανάμεσα σε ζητωκραυγές, χειροκροτήματα και απόδοση τιμών ύψωνε η ίδια την ελληνική σημαία της στο Φρουραρχείο της Χίου.

Δύσκολοι καιροί να μιλάμε για σημαίες, ε;
 Ανεξαρτήτως του πως νιώθει κάποιος για τα σύμβολα του Έθνους και κατά πόσο τον συγκινούν ατομικά, οι σημαίες έχουν παντού μια συγκεκριμένη λειτουργία.  Η γαλανόλευκη είναι σύμβολο της ελληνικής δημοκρατίας, «μαρκάρει» ό,τι είναι δικό της. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχει πρωτόκολλο για το που τοποθετούνται, σε τι θέση κλπ (ασχέτως αν φροντίζει η πολιτεία για την τήρηση του, πάντως υπάρχει). Συνεπώς, τις σημαίες τις βάζει η πολιτεία γιατί όπου υπάρχει σημαία πρέπει να υπάρχει και κάποιος εκεί, κάποιος ο οποίος, αν χρειαστεί, θα την υπερασπιστεί κιόλας. Κι αυτός ο κάποιος είναι το κράτος, που ασκεί τον «δημόσιο πατριωτισμό». Απλά πράγματα.

Πηγή: Από προσωπικη σελίδα φίλης στο φβ