Καλημέρα!! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα γίνει συλλέκτης ευτυχίας. Ο Μάριος Φραγκούλης τραγουδάει: "Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω.. όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο..."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Η ευχετήρια κάρτα μας θα πάει στην Θεσσαλονίκη να βρει την ψυχολόγο Χαρά Βλαχοδήμου που έχει γράψει το βιβλίο "Συλλέκτης Ευτυχίας" ενώ γράφει και κείμενα σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο ο Μαχάτμα Γκάντι έχει πει πως "Ευτυχία είναι αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που κάνεις και αυτό που νιώθεις να βρίσκονται σε ισορροπία.." Η ίδια το περιγράφει κάπως έτσι: "Κατά τη διάρκεια της ζωής μου ανέπτυξα πολλές θεωρίες, για το πώς θα γίνω ευτυχισμένη. Για μένα, η ευτυχία ήταν ο προορισμός. Κάθε φορά που αποτύγχανα, παρατηρούσα τον εαυτό μου να γίνεται όλο και πιο τολμηρός, εφευρετικός και ακούραστος. Τελικά, άρχισα να απολαμβάνω τη διαδικασία και ο στόχος μου άλλαξε. Δεν ήθελα την ευτυχία ως προορισμό αλλά ως τρόπο ζωής. Έτσι δημιούργησα έναν οδηγό, θα ανακαλύψεις μικρούς θησαυρούς, σταθερά και αποτελεσματικά βήματα, τα οποία θα σε οδηγήσουν στο να επιλέγεις την ευτυχισμένη πλευρά σου κάθε στιγμή.."
Το ταξίδι μας θα επικεντρωθεί στην απώλεια και τον πόνο της. Μόνο που όπως λέει τυχερός είναι αυτός που έχει κάτι για να το χάσει. "Θα σου κάνω μία ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσεις αποτελεί δική σου ευθύνη. Και μόνο. «Αν έπρεπε να διαλέξεις κάποιο από τα δυο, τι θα επέλεγες; Να σβήσεις όλες σου τις αναμνήσεις ή να ζεις χωρίς τη δυνατότητα να δημιουργήσεις νέες εμπειρίες;» Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βιώνουν μια απώλεια, είναι επικεντρωμένοι σε ότι έχουν χάσει. Οδύρονται, πονάνε, προσπαθούν να ξεχάσουν, ότι τους έχει στιγματίσει γιατί δεν αντέχουν την απουσία του. Κανείς δε φαίνεται να θυμάται πως για να χάσει κάτι, πρέπει πρώτα να το έχει βρει.
Η πολυτέλεια του να πονάς για κάτι- κάποιον που έχασες προϋποθέτει το να είχες την τύχη να το γευτείς πρώτα, έστω και για λίγες στιγμές. Πόσες φορές έχεις παρακαλέσει να μπορούσε να σβηστεί η μνήμη σου, να διαγράψεις κάποιον από τη ζωή σου; Πόσες φορές ήθελες να ξεχάσεις όλα όσα έζησες; Απλώς για να μη πονάει άλλο πια. Σπαταλάς χρόνο και σκέψη με όσα έχεις χάσει, ενώ στην ουσία πενθείς για σένα. Για όλα όσα ήσουν και όλα όσα είσαι πλέον, μετά από την εμπειρία της κατάκτησης και της απώλειας. Ξεχνάς μία λεπτομέρεια τόσο σημαντική. Αυτός που έχεις χάσει, αυτός που έχεις βάλει στη μαύρη λίστα με τους «κακούς» για την υγεία σου, ανθρώπους, είναι αυτός που κάποτε σε έκανε να νιώσεις. Πληγώνεσαι μόνο από κάτι ή κάποιον που στο παρελθόν σε είχε κάνει να χαμογελάς. Πονάει η απώλεια της προσωπικής σου ευτυχίας μέσω αυτής της κατάστασης ή αυτού του ανθρώπου. Για να γίνει κάποιος η κόλαση σου, πρέπει να του είχες επιτρέψει να είναι και ο παράδεισος σου. Είδες τελικά; Τίποτα δεν είναι άδικο. Όλα έχουν δύο όψεις. Το μαύρο και το άσπρο. Το καλό και το κακό. Σε όσους επιτρέπεις να μπουν και να γίνουν το χαμόγελο σου, την ίδια στιγμή υπογράφεις και για να γίνουν το δάκρυ σου.
Γιατί να θέλεις να σβήσεις τόσο απόλυτα κάποιον ή κάτι, επειδή σταμάτησε να σε κάνει χαρούμενο; Μακάρι να ήξερες πόσο τυχερός είσαι που έχεις κάτι για να το χάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα στη ζωή τους, άξιο, για να το κρατήσουν. Είναι ζωντανοί, δεν ζουν πραγματικά. Οι άνθρωποι που ζουν με τον φόβο. Αυτοί που έχουν απομυθοποιήσει την ίδια τη ζωή. «Πώς να αντιμετωπίσω μια ενδεχόμενη απώλεια;», ρωτάς, συνήθως. -Εγώ θα σε ρωτήσω : Πως αντιμετωπίζεις την παρουσία; Αγαπάς, αγαπιέσαι, νοιάζεσαι, δίνεις σημασία σε όσα έχεις σήμερα στην αγκαλιά σου; Εσύ, φίλε μου, είσαι ευγνώμων για όλα όσα έζησες ή παραπονιέσαι μονίμως για όσα δεν σου έχουν συμβεί ακόμα; Πως θα σου φαινόταν αν αντί να επικεντρωθείς στο τι έχεις χάσει, να δώσεις σημασία σε αυτό που ζεις στο σήμερα; Ξέρω πόσο θέλεις να σταματήσεις να πονάς, αλλά θα κάνεις χάρη στον εαυτό σου αν σκεφτείς για μία στιγμή τι είναι αυτό που σε κάνει ευγνώμων στο Τώρα. Είσαι όλα όσα κράτησες στην αγκαλιά σου και όλα όσα άφησες να φύγουν.
Το παρελθόν σου είναι κομμάτι δικό σου και με το να το πολεμάς είναι σαν να απαρνιέσαι όλους τους μικρούς θησαυρούς που κέρδισες από τις επιλογές σου. Γι’αυτό μην ξεχνάς να θυμάσαι πως η απώλεια μπορεί να είναι μια δεδομένα επώδυνη διαδικασία αλλά… την διαφορά την κάνει η παρουσία!" Ένα από τα κείμενα που μας προτρέπει να ξαναγυρίσουμε σε αυτό που λέγεται πάντα για το παρόν. Παλιές αναμνήσεις , μελλοντικές επιθυμίες, το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν ανησυχία. Ο δρόμος προς την αταραξία βρίσκεται στην παρατήρηση του παρόντος και στην ικανότητα να του επιτρέπουμε να κυλάει ανενόχλητο μαζί με το ποτάμι της συνείδησής μας. Γιατί όπως γράφει και ο Ίρβιν Γιάλομ στο βιβλίο του για τον Σοπενχάουερ το "«Να μετατρέψεις τα «έτσι συνέβη» σε «έτσι το θέλησα» αυτό και μόνο το ονομάζω λύτρωση». Γιατί όπως λέει στο βιβλίο του "Όταν έκλαψε ο Νίτσε": Τι θα συνέβαινε αν κάποιος σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή -όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα επιστρέφει σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία; Φαντάσου την αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης ν' αναποδογυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε πράξη που κάνεις, κάθε πόνος που νιώθεις, θα βιώνεται συνεχώς στην αιωνιότητα..
Η αιώνια επανάληψη σημαίνει ότι κάθε φορά που επιλέγεις μια πράξη, θα την επιλέγεις αιώνια. Και ισχύει το ίδιο για κάθε πράξη που δεν κάνεις, κάθε εμποδισμένη σκέψη, κάθε επιλογή που απέφυγες. Και όλη η αβίωτη ζωή θα μένει να φουσκώνει μέσα σου, αβίωτη για όλη την αιωνιότητα. Κι η αδιόρατη φωνή της συνείδησής σου θα σου διαμαρτύρεται αιώνια. Τη σιχαίνεσαι αυτή την ιδέα; Ή σ' αρέσει; Αν την σιχαίνεσαι ζήσε με τέτοιο τρόπο που να σου αρέσει η ιδέα. Το μάθημα που σου διδάσκω είναι: Να πεθαίνεις τη σωστή στιγμή! Ζήσε όταν ζεις με όλη σου την καρδιά με όλη σου την αγάπη και την θέληση.. Ο θάνατος κατά κάποιο τρόπο χάνει τη φρίκη του, αν κάποιος πεθάνει έχοντας εξαντλήσει τη ζωή του! Αν ο άνθρωπος δεν ζει στη σωστή στιγμή, τότε δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει τη σωστή στιγμή..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ψάχνουν για λίγες σταγόνες ευτυχίας. Ζουν, αγαπάνε και αγαπιούνται, χωρίζουν, πονάνε αλλά πάντα με πυξίδα το τώρα και την καρδιά βρίσκουν τρόπο να μιλήσουν για αυτό, να γράψουν, να τραγουδήσουν και να παρηγορήσουν την ψυχή για να προχωρήσουν και πάλι μπροστά σε μια καινούργια μέρα. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στον Μέντα 88.
"Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει. θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια, από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα..." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙ
Μουσική - τραγούδι: Μάριος Φραγκούλης
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
https://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4
Οσο δυσκολα και αν ειναι τα πραγματα
Για αυτο αναψε μου ενα χαμογελο
