ΑΟΥΡΟΡΑ

ΑΟΥΡΟΡΑ

Ο παππούς Πέδρο , που έμενε μαζί μας, έπινε πάντα φρέσκο κι άβραστο το γάλα του. Και δε μιλούσε στο γαμπρό του.

Ω, πόσο τον αναζητώ εκείνο τον αγαθό, λιγομίλητο και καλοσυνάτο παππούλη…Κι αυτόν και το σκύλο του, που του’ δινε τη μισή απ’ τη χοντρή φέτα ψωμί τη βουτηγμένη στο χλιαρό γάλα, που του’ κοβα επίτηδες πάντα παραπάνω, για να’ χει να τρώει κι ο Νέρο, ο μαύρος. Τον είχε ονομάσει επίτηδες ο παππούς Νέρο, επειδή το τρίχωμά του ήταν ολόμαυρο. Μπορεί να τρόμαζε κανείς όταν τον έβλεπε έτσι μεγαλόσωμο, ήταν λυκόσκυλο, ήταν όμως τόσο γλυκός και καλόχαρος σκύλος…

Μου λείπει κι αυτός κι ο παππούς μου ο Πέδρο. Μου λείπουν τα χάδια τους, η γαλήνη κι η καλοσύνη που ανάβλυζαν φυσικά κι απ' των δυο το καθάριο βλέμμα. Λες και ήταν ένας άνθρωπος.

Θυμάμαι με συγκίνηση μια σκηνή, που για αυτούς ήταν η απόλυτη ευτυχία. Το μέτωπο του παππού κολλημένο πάνω στο μέτωπο του σκύλου, πρόσωπο με πρόσωπο. Ο σκύλος έκπληκτος, αμήχανος, μουγκρίζει. Κι ο παππούς με τα δυο του χέρια κρατά την μουσούδα του κλειστή-γιατί μπορεί να τον δαγκώσει-
κι αρχίζει να τον φιλά, να τον φιλά και να τον χαϊδεύει στο κεφάλι, στ’ αυτιά στο σβέρκο κι ο σκύλος ν’ ανταποκρίνεται με συγκίνηση.
Κουνά την ουρά του κι είν' υγρά τα μάτια του, καθώς αφήνεται εντελώς στα χάδια του αφεντικού του.

Έφυγε πρώτα ο παππούς…Θυμάμαι ακόμα με πόσο πόνο ακολούθησα την μικρή πομπή που συνόδευε το φέρετρό του, στο κοιμητήριο του χωριού μας, ένα μικρό κοιμητήριο γαλήνιο, ήμερο σαν την ψυχή του.
Ύστερα έφυγε ο σκύλος του. Μια βδομάδα μετά βρήκαν τον Νέρο πεθαμένο πάνω στον τάφο του αφέντη του. Δεν ξαναέφαγε και δεν ξαναήπιε τίποτα το σκυλί από τη στιγμή που πέταξε μακριά η ψυχή τ’ αφεντικού του. Πέθανε από θλίψη.

Πάλι ονειροπολώ και σκέφτομαι. Πόσο πολύ μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον, ώστε να αποφασίσεις να πεθάνεις για αυτόν;
------------------------------------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

Απόσπασμα από το β' βιβλίο της τριλογίας''Η Μάχρια της Λήθης ''-Η αγάπη είναι δύναμη'', 2015, από τις Εκδόσεις Λιβάνη