Η ιστορία ενός ασήμαντου βράχου
Ούτε που ήξερε πόσο είχε ταξιδέψει στο αχανές διάστημα. Η διαδρομή του στις παρυφές του γαλαξία εκεί όπου διάσπαρτα άστρα βρίσκονται εδώ κι εκεί. Στο μοναχικό του ταξίδι στο σκοτεινό μεσοαστρικό διάστημα το μόνο που είχε συγκεντρώσει ήταν παχιά στρώματα σκόνης και πάγου στην επιφάνειά του.
Δυο-τρείς φορές πέρασε κοντά από κάποιο αστέρι αλλά όχι αρκετά κοντά ώστε να μπορέσουν να λιώσουν οι πάγοι.
Μονό σε μια περίσταση βρέθηκε να κλειδώνει με το πεδίο βαρύτητας ενός πλανήτη. Ένιωσε ότι είχε βρει πια τη θέση του στο σύμπαν όμως οι καντρίλιες που χόρεψαν οι τροχιές τους για λίγο, σταμάτησαν όταν ένας λαμπερός κομήτης πέρασε δίπλα από τον πλανήτη και μονοπώλησε το ενδιαφέρον του. Ο βράχος μας με τη δύναμη και την ταχύτητα του χορού που διακόπηκε απότομα, εκσφενδονίστηκε με μεγαλύτερη ταχύτητα από πριν και με τροχιά στο πουθενά.
Έτσι πορεύονταν μέσα στη μοναξιά του και την παγωνιά του διαστήματος για πολλά πολλά χρόνια. Ώσπου ξαφνικά βλέπει μια λάμψη μπροστά του και μια ακατανίκητη έλξη. Από το πουθενά ανοίγει στο διάβα του μια σκουληκότρυπα και τον καταπίνει. Νιώθει την επιτάχυνση να τον τραντάζει ολόκληρο! Δίνες και ρεύματα τον παρασύρουν εδώ κι εκεί όπως το καράβι στην τρικυμισμένη θάλασσα. Και εκεί που έλεγε ότι πάει πια θα διαλυθεί, έτσι ξαφνικά όπως ξεκίνησε αυτή η ολιγόλεπτη περιπέτεια έτσι και τελειώνει καθώς βρίσκεται και πάλι στο ανοιχτό διάστημα.
Μα πόσο μακριά ταξίδεψε; Ακόμα και τ’ αστέρια δείχνουν διαφορετικά από δω· σκέφτηκε. Μπροστά του πιά όχι το κενό αλλά ένα σύννεφο ύλης που φωτίζεται από ένα υπέρλαμπρο εντυπωσιακό αστέρι. Η χαρά του δεν περιγράφεται! Δείχνει πανέμορφο, λαμπερό, μεγάλο και τόσο φιλόξενο. Επιτέλους θα μπορούσε να πάρει και εκείνος μια θέση στον ήλιο. Να λιώσουν οι πάγοι που τον κάλυπταν. Να γεμίσουν τα βαθουλώματά του νερό να αποκτήσει ίσως και έναν ουρανό με σύννεφα.
Αφήνεται λοιπόν στην καλή του τύχη και την κεκτημένη ταχύτητά του να το οδηγήσουν. Και πράγματι έτσι γίνεται.
Ο βράχος μας αρχίζει να ζυγώνει όλο και πιο κοντά στο νέο αστέρι. Ευτυχισμένος για την καλή του τύχη ονειρεύεται πιά όμορφα πράγματα. Επιτέλους θα έχει πια σπίτι δε θα είναι ένας πλανόδιος ερημίτης του διαστρικού διαστήματος αλλά ένας πλανήτης!
Στο πέρασμά του από το σύννεφο της σκόνης εμπλουτίζεται με στοιχεία από εκείνα που έφτιαξαν αυτό το σύστημα. Νιώθει ένα είδος μαγείας να συμβαίνει μέσα του. Η αισιοδοξία του στα ύψη. Νιώθει πια σαν στο σπίτι του πλησιάζοντας και όλο πιο κοντά στο αστέρι.
Σιγά-σιγά μπαίνουν στο οπτικό του πεδίο πλανήτες που ήδη έχουν πάρει θέση γύρω από το αστέρι. Τους χαιρετά έναν-έναν καθώς περνά από κοντά τους. Χαρούμενος διαπιστώνει ότι είναι μεγάλη η παρέα που θα έχει πιά αλλά μέσα του βαθιά αναλογίζεται την ίδια στιγμή, μήπως δεν έχει τελικά θέση γι αυτόν γύρω από το λαμπερό νέο αστέρι. Μπα…λέει από μέσα του διώχνοντας τους φόβους του. Το διάστημα γύρω απ’ το άστρο είναι μεγάλο κάπου θα βρω και γω την τροχιά μου. Και απ ότι δείχνει θα είναι και σε καλή θέση κοντά στο αστέρι – σκέφτεται - μα είναι τόσο φιλόξενο και καλό!!!!
Οι πάγοι στην επιφάνειά του βράχου αρχίζουν επιτέλους να λιώνουν καθώς η ακτινοβολία του αστεριού γίνεται πιο έντονη καθώς το πλησιάζει, δημιουργώντας ένα φωτοστέφανο θαρρείς γύρω του. Και όλο πλησιάζει προς το αστέρι και όλο πιο γρήγορα εξατμίζονται οι πάγοι και αποκαλύπτεται το έδαφός του. Νιώθει για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες ζωή να τον πλημμυρίζει. Το ζεστό χάδι του αστεριού έφτασε να ζεστάνει ακόμα και την παγωμένη καρδιά του βράχου και να την κάνουν να σκιρτά μέσα στη δύναμη του βαρυτικού πεδίου του ήλιου.
Όμως το καημένο το βραχάκι δεν ήξερε από φυσική, ουράνια μηχανική και εξισώσεις. Οι πλανήτες που συνάντησε στο δρόμο και τόσο εγκάρδια τους χαιρέτησε, ειδικά οι τέσσερις πέντε πιο κοντινοί στο αστέρι και μεγάλοι, με τα βαρυτικά τους πεδία είχαν αλλάξει πια την τροχιά του. Χωρίς να το ξέρει διέγραφε πια όχι μια παραβολική τροχιά που ίσως του επέτρεπε με την έλξη που ασκούσε πάνω του το αστέρι να την κάνει ελλειπτική. Διέγραφε πλέον μια τροχιά υπερβολική. Ο μικρός ασήμαντος βράχος δε θα γινόταν ποτέ πλανήτης. Το κατάλαβε την τελευταία στιγμή καθώς βρίσκονταν στο περιήλιο της τροχιάς του. Η ταχύτητά του πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα του επέτρεπε να μπεί σε τροχιά γύρω από το αστέρι. Η πυρωμένη καρδιά του πήγε να σπάσει. Περίμενε τόσα πολλά όμως δε θα έπαιρνε μαζί του τίποτα πέρα από την ανάμνηση αυτής της ζεστασιάς και της αίσθησης ότι κάπου ανήκε έστω και για λίγο. Θα επαιρνε μαζί του λίγη ακόμη από αυτή τη μαγική σκόνη που θα ξανασυναντούσε βγαίνοντας οριστικά από το πλανητικό σύστημα. Ένιωθε το ζεστό χάδι της ακτινοβολίας του άστρου να φεύγει σιγά-σιγά από πανω του, ένιωσε την καρδιά του να παγώνει πάλι και τα σύννεφα που ειχαν σχηματιστεί άρχισαν να πέφτουν με τη μορφή βροχής και στη συνέχεια σαν χιόνι και πάγος καλύπτοντας την επιφάνειά του ξανά κάτω από το παχύ στρώμα τους. Χαιρετούσε λυπημένος έναν έναν τους πλανήτες καθώς διέγραφε την τροχιά εξόδου του. ‘Άλλοι τον χαιρετούσαν λυπημένοι, άλλοι πάλι χαιρέκακα μουρμούριζαν «κοίτα μούτρα που ήθελε να γίνει και πλανήτης…το μπάζο», άλλοι απλά αγνοούσαν το δράμα του και συνέχιζαν ευτυχισμένοι ο καθένας την τροχιά του.
Τώρα πια περνάει πέρα κι από το τελευταίο στρώμα σκόνης. Αν είχε δάκρυα σίγουρα θα έκλαιγε πικρά, όμως και τα τελευταία ίχνη νερού στην επιφάνειά του είχαν μετατραπεί ξανά σε πάγο. Και το μόνο που ανοίγονταν μπροστά του το τεράστιο κενό του διαγαλαξιακού διαστήματος.
Δυο-τρείς φορές πέρασε κοντά από κάποιο αστέρι αλλά όχι αρκετά κοντά ώστε να μπορέσουν να λιώσουν οι πάγοι.
Μονό σε μια περίσταση βρέθηκε να κλειδώνει με το πεδίο βαρύτητας ενός πλανήτη. Ένιωσε ότι είχε βρει πια τη θέση του στο σύμπαν όμως οι καντρίλιες που χόρεψαν οι τροχιές τους για λίγο, σταμάτησαν όταν ένας λαμπερός κομήτης πέρασε δίπλα από τον πλανήτη και μονοπώλησε το ενδιαφέρον του. Ο βράχος μας με τη δύναμη και την ταχύτητα του χορού που διακόπηκε απότομα, εκσφενδονίστηκε με μεγαλύτερη ταχύτητα από πριν και με τροχιά στο πουθενά.
Έτσι πορεύονταν μέσα στη μοναξιά του και την παγωνιά του διαστήματος για πολλά πολλά χρόνια. Ώσπου ξαφνικά βλέπει μια λάμψη μπροστά του και μια ακατανίκητη έλξη. Από το πουθενά ανοίγει στο διάβα του μια σκουληκότρυπα και τον καταπίνει. Νιώθει την επιτάχυνση να τον τραντάζει ολόκληρο! Δίνες και ρεύματα τον παρασύρουν εδώ κι εκεί όπως το καράβι στην τρικυμισμένη θάλασσα. Και εκεί που έλεγε ότι πάει πια θα διαλυθεί, έτσι ξαφνικά όπως ξεκίνησε αυτή η ολιγόλεπτη περιπέτεια έτσι και τελειώνει καθώς βρίσκεται και πάλι στο ανοιχτό διάστημα.
Μα πόσο μακριά ταξίδεψε; Ακόμα και τ’ αστέρια δείχνουν διαφορετικά από δω· σκέφτηκε. Μπροστά του πιά όχι το κενό αλλά ένα σύννεφο ύλης που φωτίζεται από ένα υπέρλαμπρο εντυπωσιακό αστέρι. Η χαρά του δεν περιγράφεται! Δείχνει πανέμορφο, λαμπερό, μεγάλο και τόσο φιλόξενο. Επιτέλους θα μπορούσε να πάρει και εκείνος μια θέση στον ήλιο. Να λιώσουν οι πάγοι που τον κάλυπταν. Να γεμίσουν τα βαθουλώματά του νερό να αποκτήσει ίσως και έναν ουρανό με σύννεφα.
Αφήνεται λοιπόν στην καλή του τύχη και την κεκτημένη ταχύτητά του να το οδηγήσουν. Και πράγματι έτσι γίνεται.
Ο βράχος μας αρχίζει να ζυγώνει όλο και πιο κοντά στο νέο αστέρι. Ευτυχισμένος για την καλή του τύχη ονειρεύεται πιά όμορφα πράγματα. Επιτέλους θα έχει πια σπίτι δε θα είναι ένας πλανόδιος ερημίτης του διαστρικού διαστήματος αλλά ένας πλανήτης!
Στο πέρασμά του από το σύννεφο της σκόνης εμπλουτίζεται με στοιχεία από εκείνα που έφτιαξαν αυτό το σύστημα. Νιώθει ένα είδος μαγείας να συμβαίνει μέσα του. Η αισιοδοξία του στα ύψη. Νιώθει πια σαν στο σπίτι του πλησιάζοντας και όλο πιο κοντά στο αστέρι.
Σιγά-σιγά μπαίνουν στο οπτικό του πεδίο πλανήτες που ήδη έχουν πάρει θέση γύρω από το αστέρι. Τους χαιρετά έναν-έναν καθώς περνά από κοντά τους. Χαρούμενος διαπιστώνει ότι είναι μεγάλη η παρέα που θα έχει πιά αλλά μέσα του βαθιά αναλογίζεται την ίδια στιγμή, μήπως δεν έχει τελικά θέση γι αυτόν γύρω από το λαμπερό νέο αστέρι. Μπα…λέει από μέσα του διώχνοντας τους φόβους του. Το διάστημα γύρω απ’ το άστρο είναι μεγάλο κάπου θα βρω και γω την τροχιά μου. Και απ ότι δείχνει θα είναι και σε καλή θέση κοντά στο αστέρι – σκέφτεται - μα είναι τόσο φιλόξενο και καλό!!!!
Οι πάγοι στην επιφάνειά του βράχου αρχίζουν επιτέλους να λιώνουν καθώς η ακτινοβολία του αστεριού γίνεται πιο έντονη καθώς το πλησιάζει, δημιουργώντας ένα φωτοστέφανο θαρρείς γύρω του. Και όλο πλησιάζει προς το αστέρι και όλο πιο γρήγορα εξατμίζονται οι πάγοι και αποκαλύπτεται το έδαφός του. Νιώθει για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες ζωή να τον πλημμυρίζει. Το ζεστό χάδι του αστεριού έφτασε να ζεστάνει ακόμα και την παγωμένη καρδιά του βράχου και να την κάνουν να σκιρτά μέσα στη δύναμη του βαρυτικού πεδίου του ήλιου.
Όμως το καημένο το βραχάκι δεν ήξερε από φυσική, ουράνια μηχανική και εξισώσεις. Οι πλανήτες που συνάντησε στο δρόμο και τόσο εγκάρδια τους χαιρέτησε, ειδικά οι τέσσερις πέντε πιο κοντινοί στο αστέρι και μεγάλοι, με τα βαρυτικά τους πεδία είχαν αλλάξει πια την τροχιά του. Χωρίς να το ξέρει διέγραφε πια όχι μια παραβολική τροχιά που ίσως του επέτρεπε με την έλξη που ασκούσε πάνω του το αστέρι να την κάνει ελλειπτική. Διέγραφε πλέον μια τροχιά υπερβολική. Ο μικρός ασήμαντος βράχος δε θα γινόταν ποτέ πλανήτης. Το κατάλαβε την τελευταία στιγμή καθώς βρίσκονταν στο περιήλιο της τροχιάς του. Η ταχύτητά του πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα του επέτρεπε να μπεί σε τροχιά γύρω από το αστέρι. Η πυρωμένη καρδιά του πήγε να σπάσει. Περίμενε τόσα πολλά όμως δε θα έπαιρνε μαζί του τίποτα πέρα από την ανάμνηση αυτής της ζεστασιάς και της αίσθησης ότι κάπου ανήκε έστω και για λίγο. Θα επαιρνε μαζί του λίγη ακόμη από αυτή τη μαγική σκόνη που θα ξανασυναντούσε βγαίνοντας οριστικά από το πλανητικό σύστημα. Ένιωθε το ζεστό χάδι της ακτινοβολίας του άστρου να φεύγει σιγά-σιγά από πανω του, ένιωσε την καρδιά του να παγώνει πάλι και τα σύννεφα που ειχαν σχηματιστεί άρχισαν να πέφτουν με τη μορφή βροχής και στη συνέχεια σαν χιόνι και πάγος καλύπτοντας την επιφάνειά του ξανά κάτω από το παχύ στρώμα τους. Χαιρετούσε λυπημένος έναν έναν τους πλανήτες καθώς διέγραφε την τροχιά εξόδου του. ‘Άλλοι τον χαιρετούσαν λυπημένοι, άλλοι πάλι χαιρέκακα μουρμούριζαν «κοίτα μούτρα που ήθελε να γίνει και πλανήτης…το μπάζο», άλλοι απλά αγνοούσαν το δράμα του και συνέχιζαν ευτυχισμένοι ο καθένας την τροχιά του.
Τώρα πια περνάει πέρα κι από το τελευταίο στρώμα σκόνης. Αν είχε δάκρυα σίγουρα θα έκλαιγε πικρά, όμως και τα τελευταία ίχνη νερού στην επιφάνειά του είχαν μετατραπεί ξανά σε πάγο. Και το μόνο που ανοίγονταν μπροστά του το τεράστιο κενό του διαγαλαξιακού διαστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου