Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με την Βιρτζίνια Γουλφ, την Αγγλίδα συγγραφέα που σαν σήμερα γεννήθηκε πριν 136 χρόνια και όπως έλεγε: "Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε περισσότερο ως συγγραφείς έχουν κάποιο στοιχείο άπιαστο, ακαθόριστο, αινιγματικό και απρόσωπο. Κορυφώνονται αργά και από το ύψος τους λάμπουν.."
Πρόκειται για την σημαντικότερη, ίσως, αγγλίδα συγγραφέα που άφησε πίσω της σπουδαία μυθιστορήματα και δοκίμια και χάρισε έργα-σταθμούς στην παγκόσμια λογοτεχνία, όπως: «Μια ωραία μέρα της Κας Νταλογουέη», «Στο φάρο», «Ορλάντο», «τα κύματα» ή το δοκίμιο «Ένα δωμάτιο ολοδικό σου».
Η Γουλφ ταξίδεψε δύο φορές στην Ελλάδα, μια το 1906 και άλλη μια το 1932. Μετά το δεύτερο ταξίδι της έγραψε και ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα. Πάμε να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα με την Βιρτζίνια Γουλφ που έλεγε πως "Η ζωή μαραίνεται όταν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε..
19 Απριλίου 1932
Να 'μαστε λοιπόν παραπλέοντες τας ελληνικάς νήσους. Η θάλασσα είναι λάδι, τόση ζέστη που μπορείς να κάτσεις γυμνός στο κατάστρωμα - πότε πότε ένα πουλί κάθεται στο κατάρτι.."
Όταν η Βιρτζίνια Γουλφ γράφει αυτό το γράμμα στην αδελφή της, Βανέσα Μπελ, βρίσκεται πάνω στο πλοίο Τέβερε και συνταξιδεύει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο που επιστρέφει από την Ελβετία έχοντας δώσει τη μάχη του στην Κοινωνία των Εθνών. Αυτό είναι το δεύτερο ταξίδι της στην Ελλάδα και έχει συντροφιά της τον σύζυγό της και δυο από τα αδέλφια της.
Γιατί δεν μου είπες ποτέ ότι η Ελλάδα είναι όμορφη;» γράφει λίγες μέρες αργότερα στην ηλικιωμένη φίλη της Έθελ Σμιθ, «Γιατί δεν ανέφερες ποτέ τη θάλασσα και τους λόφους, τις κοιλάδες και τα λουλούδια; Μόνο εγώ έχω μάτια και βλέπω; Έθελ, σου το αναγγέλλω επισήμως: η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Ο Μάης είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Ελλάδα και Μάης μαζί! Ας πάρουμε για παράδειγμα τ' αηδόνια που τραγουδούσαν κρυμμένα στα κυπαρίσσια, όταν καθόμαστε στη ρεματιά. Και γέμισα την ποδιά μου κατακόκκινες ανεμώνες. Είμαι περιφραγμένη, φυτεμένη εδώ όπως τα δέντρα μου, στην Ελλάδα είμαι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Τώρα καταλαβαίνω πως δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή..
Το λευκό είναι εκτυφλωτικό στην Αθήνα. Τώρα φοράμε τα καλοκαιρινά μας κι ανεβαίνουμε στην Ακρόπολη.
...τι μπορώ να πω για τον Παρθενώνα- οι κίτρινοι κίονες — πώς να το πω; όλοι μαζί, σαν σύνολο, ακτινοβολούσαν εκεί πάνω στο βράχο, με φόντο τον πιο βίαιο ουρανό, χτυπητό ψυχρό γαλάζιο, κι ύστερα μαύρο του ανθρακίτη. Ο ναός σαν πλοίο, δονείται, τεντώνεται, πλέει, αν και ακίνητος, διασχίζοντας τους αιώνες. Όλα κυματίζουν, όλα χορεύουν, όλα είναι ταχύτητα και θρίαμβος. Την ταχύτητα θέλω, την καυτή και πυρακτωμένη γλώσσα που τρέχει σαν λάβα.. Εδώ σκέφτομαι πάλι την ζωή. Και πρέπει να σου πω πως έζησα τη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια πολύ ριψοκίνδυνα, σαν αγριοκάτσικο που πηδάει από βράχο σε βράχο.
Η Ελλάδα λοιπόν είναι μια χώρα τόσο παλιά που είναι σαν να περιφέρεσαι σε σεληνιακά τοπία. Είναι χωρίς αμφιβολία η πιο όμορφη χώρα που έχει απομείνει. Οι άνθρωποι είναι οι πιο συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε.
...καθώς λοιπόν στοχάζομαι αυτά τα σπουδαία πράγματα, που τρέχουν και γλιστράνε και σκαλώνουν στην επιφάνεια του νου μου, είμαι υπόγεια βυθισμένη σε σκηνές για το βιβλίο μου: φτιάχνω διάλογους, βλέπω εικόνες, όλο και ρίχνω κάτι καινούργιο μέσα στο καζάνι, που πρέπει να κοχλάσει όσο πιο πολύ γίνεται, μέχρι να χυθεί και να κρυώσει και να σκληρύνει — ενώ λοιπόν ασχολούμαι μ' αυτά, και δέχομαι ό,τι έχει να μου προσφέρει το θρόισμα του κυπαρισσιού και της λεύκας, το άρωμα των λουλουδιών, της πορτοκαλιάς, ο καιρός περνά. Στην Ελλάδα είμαι, ευτυχισμένη, ήρεμη, φιλική προς όλα, χαλαρή.
Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα. Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα 'χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες.
Ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες.
Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος. Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερα του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολύ πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις..
Ύστερα μια μέρα στην Αθήνα. Μεγάλη Παρασκευή σύμφωνα με τους βαρβαρικούς τους υπολογισμούς, αλλά Θε μου, Έθελ, πόσο προτιμώ τους βαρβαρικούς τους υπολογισμούς από την προτεσταντική μας ορθοδοξία! Τη νύχτα ενώ όλα σιγούν μέσα στη ζέστη σταθήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε να περνάει η πομπή.
Έψελναν σε ελλάσον κλειδί, ένα θρηνητικό τραγούδι, που μου φάνηκε επιβλητικό κι επίσημο γύρω από τον επιτάφιο κι οι παπάδες με μακριά μαλλιά κι επίσημες επικήδειες εσθήτες έψελναν και σε βεβαιώνω πως ό,τι το θρησκευτικό υπάρχει μέσα μου, βουβό και παραμορφωμένο, ανθοβόλησε κάτω απ' αυτή τη θερμή αισθησιακότητα, τόσο απτή, κίτρινη, απαλή. Και μου ήλθαν στο νου τα φώτα των δικών μας ψαράδικων στ' ανοιχτά. Όλοι περπατούσαν στο δρόμο κρατώντας ένα κίτρινο κερί αναμμένο και σ' όλα τα παράθυρα έλαμπαν φωτάκια. Στ' αλήθεια μόνο που δε μας πήραν τα κλάματα, εμάς τους ειδωλολάτρες...
θα 'ρχόμαστε εδώ κάθε χρόνο, με μια σκηνή' θα το σκάμε απ' την Αγγλία, θ' αποβάλλουμε αυτό το φιδοπουκάμισο της ευπρέπειας' και το σφίξιμο, και τη συμβατικότητα του Λονδίνου' και τη φήμη, και τον πλούτο. Και θα γυρίσουμε πίσω, και θα γίνουμε ανεύθυνοι, εραστές της ζωής, και θα τρώμε μόνο ψωμί, γιαούρτι, βούτυρο, αυγά — ας πούμε στην Κρήτη. Αυτό είναι ως ένα βαθμό μια αληθινή παρόρμηση — σκεφτόμουνα, καθώς κατηφόριζα με μεγάλες δρασκελιές το λόφο. Το Λονδίνο δεν φτάνει, ούτε το Σάσεξ. Θες να ψηθείς στον ήλιο, να ξαναγυρίσεις σ' αυτούς τους ομιλητικούς, φιλικούς ανθρώπους, απλώς και μόνο για να ζήσεις, να μιλήσεις, όχι να διαβάζεις και να γράφεις. Κι ύστερα σήκωσα το κεφάλι μου κι είδα τα βουνά πέρα απ' τη θάλασσα, σαν λάμες μαχαιριών, χρωματιστά, και τη θάλασσα ήρεμη. Κι ένιωσα σαν ένα μαχαίρι να έξυσε ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου, γιατί δεν μπορούσα να βρω κανένα ψεγάδι σ' αυτή τη λυγερή, αθλητική ομορφιά, τη βουτηγμένη στο χρώμα, χωρίς να 'ναι ψυχρή, χωρίς ίχνος χυδαιότητας, αλλά πανάρχαια από ανθρώπινη ζωή, γιατί κάθε σπιθαμή γης έχει το δικό της αγριολούλουδο, και οι χωρικοί είναι άνθρωποι καλοί' και τα ρούχα τους, φθαρμένα και ξεβαμμένα από τον ήλιο, έχουν λεπτούς χρωματισμούς, όσο κι αν είναι χοντρά. Ξέρω ότι υπάρχουνε συμπάθειες ανάμεσα σε ανθρώπους και τόπους, όπως ανάμεσα στους ανθρώπους..."
Η Βιρτζίνια Γουλφ ταξίδεψε εκτός από την Αθήνα και στους Δελφούς και στην Αίγινα. Το ταξίδι της ήταν ήρεμο και την γαλήνεψε. Την έκανε να σκεφτεί την ζωή της. Όπως γράφει και στο βιβλίο της "Κύματα" ένα ταξίδι πάντα σου δίνει διαφορετικές οπτικές της πραγματικότητας μέσα σε ένα κόσμο ρευστό και αεικίνητο σαν τα κύματα της θάλασσας.
Μια μητέρα, ένα από τα πρόσωπα του βιβλίου λέει κάποια στιγμή: "Έζησα χρόνια ήρεμα, δημιουργικά. Ό,τι βλέπω γύρω μου το κατέχω. Σπόροι που φύτεψα γίνανε δέντρα. Έφτιαξα λίμνες που με χρυσόψαρα που κρύβονται στα πλατιά φύλλα των νούφαρων, παρτέρια με φράουλες και μαρούλια που σκέπασα με δικτυωτά. Έβαλα αχλάδια και δαμάσκηνα σε άσπρα σακκούλια και τα ‘ραψα, για να τα φυλάξω τις σφήκες. Είδα τους γιούς μου και τις κόρες μου, που κάποτε ήσαν στην κούνια, σαν φρούτα μ’ απλωμένο από πάνω τους το τούλι, να σχίζουν τις θηλιές, να σηκώνονται και να περπατούν μαζί μου, ψηλότερα από μένα, ρίχνοντας σκιές στο γρασίδι..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που αγάπησαν τα ταξίδια. Και αφού ταξίδεψαν έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν για τη ζωή. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Σε θέλω εδώ για να μπορώ να’χω έναν άνθρωπο δικό μου με τη σιωπή να του μιλώ όπως μιλάω στον εαυτό μου και να μοιράζομαι στα δυο τ’άστρα το χρώμα το λεπτό ότι κι αν γίνει καρδιά μου εσύ να’σαι εδώ.."
*Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Βιρτζίνια Γουλφ: Ελλάδα και Μάης μαζί.
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ
Μουσική: Mauro Mengali
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη - Γιώργος Καραδήμος
https://www.youtube.com/watch?v=81kzS1X8cJk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου