Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με τον συγγραφέα αλλά και καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρη Μπουραντά. Ωστόσο η ιδιότητά που έχει, του καθηγητή διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, δεν τον εμπόδισε να γράψει μυθιστορήματα τα οποία έγιναν Best Seller. Το πρώτο ήταν το «Ολα σου τα ΄μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» που έμεινε για χρόνια στη λίστα με τα βιβλία που καταγράφουν τις καλύτερες πωλήσεις. Κι έτσι απέκτησε φανατικό κοινό.
Όπως αναφέρει στον πρόλογο εκείνου του βιβλίου:
"Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα. Θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε στη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε. Εμείς γράφουμε το σενάριο που μας αξίζει. Εμείς φτιάχνουμε τα σκηνικά που μας αρέσουν. Εμείς επιλέγουμε τους ηθοποιούς. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα οι θεατές. Στο τέλος, εμείς θα το απολαύσουμε ή δε θα το απολαύσουμε. Εμείς θα το χειροκροτήσουμε ή δε θα το χειροκροτήσουμε...
Αν αυτή η σκέψη είναι περίπου αλήθεια -δεν πιστεύω ότι υπάρχουν απόλυτες αλήθειες-, τότε οι επιλογές μας είναι που καθορίζουν το θέατρο της ζωής μας. Δεδομένων των περιορισμών και της τυχαιότητας, πιστεύω ότι το είναι μας, το γίγνεσθαι ή πιο απλά το τι και πώς σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, το τι κάνουμε, τι είμαστε, τι θα γίνουμε, όλ’ αυτά είναι κατ’ ουσίαν αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών. Λίγο ή πολύ, όλοι μας σχεδόν είμαστε αποτελέσματα των επιλογών μας. Συνεπώς, η κατανόηση της ελευθερίας να επιλέγουμε είναι προϋπόθεση για να ζήσουμε τη ζωή μας και να μην αφήσουμε να μας ζήσει αυτή. Να δημιουργήσουμε το πεπρωμένο μας και να μην αφήσουμε να μας το δημιουργήσουν οι άλλοι. Να ζήσουμε δηλαδή μια ζωή που, αν ήταν να την ξαναζήσουμε για δεύτερη φορά, θα θέλαμε να είναι ίδια. Ο Ρήγας Φεραίος είχε πει ότι “συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα”. Είχε δίκιο. Όμως, για να συλλογίζεται κανείς ελεύθερα, πρέπει να διαθέτει γνώση: αυτή είναι που προσδιορίζει κυρίως την ποσότητα, την ποιότητα των εναλλακτικών λύσεων που διαθέτουμε και την ορθότητα των επιλογών που κάνουμε. Άρα την ελευθερία μας. Όσο περισσότερη γνώση, τόσο περισσότερες εναλλακτικές επιλογές και τόσο πιο σωστή η αξιολόγηση μας γι’ αυτές...
Φέτος κυκλοφόρησε και η συνέχεια αυτού του μυθιστορήματος με τίτλο "Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω.." Εδώ πια είμαστε βέβαιοι για το ότι ζούμε τη ζωή χωρίς πρόβα:
"Είναι ίσως η μόνη αλήθεια ότι η ζωή μας είναι μία και μικρής διάρκειας. Τόσο μικρής που, μόνον όταν φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, κατανοούμε πόσο γρήγορα πέρασε. Τότε κατανοούμε ότι, κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε χρόνος που περνά, δεν ξανάρχεται. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε πολλά χρόνια στη ζωή μας. Μπορούμε όμως να δώσουμε πολλή ζωή στα χρόνια μας και στα χρόνια αυτών που αγαπάμε. Μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο, ίσως και δύο ζωές, αν ζήσουμε πλούσια. Αν κάνουμε αυτό το ταξίδι με αυθεντικότητα, με νόημα και με έρωτα για τη ζωή. Μπορούμε να το πετύχουμε. Αρκεί να κάνουμε πράξη το carpe diem (άδραξε τη μέρα) και να ζήσουμε τις περισσότερες στιγμές με αγάπη, με ψυχική ηρεμία και γαλήνη, με αίσθηση δημιουργίας, με χαρά, με γνήσια φιλία και συντροφιά, με αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια, με ελπίδα, αυτοπεποίθηση κι ελευθερία. Αντίθετα, χωρίς αυτά θα ζήσουμε μισή ζωή. Ίσως και καμία, αν αφεθούμε στη φυλακή της ματαιοδοξίας, των αρνητικών συναισθημάτων και του συνεχούς άγχους..."
Σε ένα άλλο του βιβλίου με τίτλο "Επί σκηνής χωρίς πρόβα" αναφέρει μια ιστορία με έναν ψαρά κι έναν επιχειρηματία.
"Ένας Μεξικανός με το σομπρέρο του είναι αραχτός σε μία όμορφη παραλία και ψαρεύει με το καλάμι και την πετονιά του. Ένας Αμερικανός τουρίστας, επιχειρηματίας, τον πλησιάζει με διάθεση να τον συμβουλεύσει και γίνεται μεταξύ τους ο εξής διάλογος:
Aμερικανός: Πόσα ψάρια βγάζεις κάθε μέρα;
Μεξικανός: Όσα χρειάζομαι για να τρώω
Αμερικανός: Γιατί δεν ρίχνεις ταυτόχρονα περισσότερες πεπονιές να πιάνεις περισσότερα;
Μεξικανός: Και τι να τα κάνω;
Αμερικανός: Θα τα πουλάς, θα μαζέψεις χρήματα, θα αγοράσεις βάρκα και δίχτυα, θα πιάνεις και θα πουλάς περισσότερα ψάρια και θα βγάζεις ακόμη περισσότερα χρήματα.
Μεξικανός: Και μετά;
Αμερικανός: Μετά θα αγοράσεις ένα καίκι και θα αυξήσεις πολύ τα χρήματα που θα βγάζεις.
Μεξικανός: Και μετά;
Αμερικανός: Μετά θ’ αγοράσεις περισσότερα καίκια, θα κάνεις μεγάλο στόλο και θα γίνεις πλούσιος.
Μεξικανός: Και μετά;
Αμερικανός: Μετά θα δουλεύουν άλλοι για σένα και εσύ θα κάθεσαι και θα απολαμβάνεις.
Μεξικανός: Γιατί; Τώρα τι κάνω; “
Για να ζήσουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, πρώτα πρέπει να ξέρουμε το πως θέλουμε να ζήσουμε. Για να κάνουμε τα όνειρα μας πράξη, πρέπει πρώτα να έχουμε όνειρα. Για να ολοκληρωθούμε ως άνθρωποι και να πραγματώσουμε τις δυνατότητες μας, χρειάζεται να ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα της ζωής για εμάς.
Καλή ζωή σημαίνει βεβαίως, να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει να κάνουμε και την πραγματικότητα μας όνειρο, ζώντας και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Να δίνουμε νόημα στα μεγάλα αλλά και στα μικρά καθημερινά πράγματα. Να απολαμβάνουμε τον αέρα που αναπνέουμε, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα που αντικρίζουμε, το κρασί που πίνουμε, τη μουσική που ακούμε, τους ανθρώπους που συναντούμε, τις σκέψεις που κάνουμε, τα πράγματα που δημιουργούμε, τη στοργή, την αγάπη και την εκτίμηση που παίρνουμε και δίνουμε...
Πάμε να βρεθούμε τώρα σε ένα μάθημα του ήρωα του (κι αυτός καθηγητής) σε φοιτητές του δεύτερου έτους στο Πανεπιστήμιο.
"Γιατί είσαστε εδώ, σε τούτο το πανεπιστήμιο; Γιατί θα χάσετε τέσσερα χρόνια από τη ζωή σας; Ποιο είναι το νόημα των πανεπιστημιακών σας σπουδών και γιατί τις κάνετε; Θα ήθελα να ακούσω μερικές απόψεις.
- Για να πάρουμε πτυχίο και να δουλέψουμε.
- Εγώ είμαι εδώ γιατί δεν μπόρεσα να μπω στην Ιατρική...
- ...γιατί δεν ήθελα να χαλάσω το χατήρι των γονιών μου.
- ...γιατί με ενδιαφέρει να κάνω πετυχημένη καριέρα στελέχους επιχειρήσεων.
- ...για να μορφωθώ.
- ...για να γίνω δημόσιος υπάλληλος...
- ...δεν ξέρω γιατί...
- ...διότι δεν είχα τι άλλο να κάνω στη ζωή μου.
- ...διότι έτσι το ήθελε η μοίρα...
- ...έτσι, για πλάκα!
Ο καθηγητής αφού τους άκουσε ξεκίνησε την δική του προσέγγιση: "Oι περισσότεροι από εσάς μου θυμίσατε τον εαυτό μου, όταν πριν από χρόνια ήμουν στο δεύτερο έτος και καθόμουν στα ίδια έδρανα...δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω επαγγελματικά...δεν ήξερα τι σημαίνει καριέρα και τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου... το μόνο που ζητούσε η ψυχή μου ήταν να πετύχω. Να γίνω ο εαυτός μου. Να ζήσω δηλαδή εγώ τη ζωή μου και να μην αφήσω να με ζήσει αυτή. Να καθορίσω εγώ τη μοίρα μου και να μη με καθορίσει εκείνη. Να δημιουργήσω εγώ το πεπρωμένο και να μην αφήσω να μου το δημιουργήσουν οι άλλοι. Ήθελα και θέλω να ζήσω μια ζωή που όταν φτάσει στο τέλος της, να μπορώ να πω ότι θα ήθελα να ξαναζήσω ακριβώς την ίδια..."
Μια μαθήτρια απάντησε κάπως έτσι: "...απορώ με όσα μας λέτε και ταυτόχρονα διαφωνώ. Έρχεστε σαν νικητής της ζωής να μας δώσετε μαθήματα εκ του ασφαλούς και αφ’ υψηλού...όλοι θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας και να μην αφήσουμε να μας ζήσει εκείνη. Αυτό είναι προφανές. Αλλά είναι και σαν να προσπαθείτε να μας πείσετε ότι δεν υπάρχει πεπρωμένο. Ότι εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας σε τούτο τον κόσμο. Ότι η ανεμώνη ανθίζει στην έρημο. Εκτός κι αν εσείς πιστεύετε αληθινά ότι ανθίζει.
Ο καθηγητής ρωτάει: Ειλικρινά δεν ξέρω αν ανθίζει η ανεμώνη στην έρημο. Αλλά τι εννοείς ανεμώνη και τι έρημο;
Και η μαθήτρια συνεχίζει: "Ανεμώνη είμαι εγώ και έρημος είναι ο κόσμος που ζω. Όλα αυτά που δε μ’ αφήνουν ν’ ανθίσω. Είναι η φυλακή των περιορισμών που μας έχουν φτιάξει οι άλλοι. Είναι η υποκρισία και το ψέμα, η διαφθορά, η διαπλοκή και οι διασυνδέσεις, το ρουσφέτι και η αρπαχτή, ο ατομισμός, η επιθετικότητα και η κακία. Είναι η έλλειψη ίσων ευκαιριών και αξιοκρατίας. Είναι η δύναμη των ισχυρών. Είναι οι επιφανειακές σχέσεις και ο ανταγωνισμός, η καχυποψία, οι ίντριγκες, η αλαζονεία και η υπεροψία, η δημαγωγία, η κερδοσκοπία, το θράσος, η μικροπρέπεια και η χυδαιότητα...
Τότε ο καθηγητής μιλάει για την ακεραιότητα:
...Ακεραιότητα σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι γνήσιος και αυθεντικός, να λες ό,τι εννοείς και να εννοείς ό,τι λες. Σημαίνει ευθύτητα, τήρηση των όσων υπόσχεσαι, συνέπεια, αξιοπιστία, να κάνεις πράξη όσα κηρύττεις, ν’ αναλαμβάνεις τις ευθύνες για τα λάθη σου και να λες δημόσια συγγνώμη. Ακεραιότητα για τους γονείς, τους δασκάλους και τους προϊστάμενους σημαίνει κυρίως ηγεσία μέσω παραδείγματος. Οι άνθρωποι μαθαίνουν και πείθονται μέσα απ’ αυτά που κάνουμε και όχι μέσα απ’ όσα τους λέμε. Τα παιδιά δεν ακούν εκείνα που τους λένε οι γονείς τους, αλλά αυτά που βλέπουν. Ακούν δηλαδή με τα μάτια και όχι με τ’ αυτιά. Αυτό να το έχεις συνεχώς στο μυαλό σου.
Μια μαθήτρια διακόπτει και διατυπώνει την εξής ερώτηση: Νομίζω πως είναι απόλυτα σωστό αυτό που λέτε. Αλλά στον κόσμο που ζούμε πόσο μπορούμε να πάμε μπροστά με την ακεραιότητα;
Και ο καθηγητής συνεχίζει: Έχεις δίκιο, Άννα, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Συχνά θ’ αντιμετωπίσεις ανέντιμες συμπεριφορές, πισώπλατα μαχαιρώματα, αλαζονεία, ζήλεια, κακία, κόλακες και ανθρώπους με προσωπική ατζέντα προτεραιοτήτων. Χρειάζεται να ξέρεις ότι ως προς αυτό το ζήτημα δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Οι δρόμοι είναι δύο: αυτός της ακεραιότητας και εκείνος της μη ακεραιότητας. Είναι αλήθεια ότι ο δεύτερος είναι πιο εύκολος για να πάει κανείς μπροστά στον κόσμο που ζούμε, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι μπορεί να τον διαβεί..."
Ο Άγγλος φιλόσοφος Φραγκίσκος Βάκων έλεγε: "Υπάρχει μόνο μία επιτυχία: να ζήσεις τη ζωή σου έτσι όπως θέλεις εσύ. Και μην ξεχνάς να επιδιώκεις τα πνευματικά αγαθά. Γιατί έτσι, είτε τα υλικά αγαθά θα έρθουν μόνα τους είτε η απουσία τους δεν θα έχει καμιά σημασία. Πάντα να προσπαθείς και να μην τα παρατάς. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτού που χάσαμε επειδή δεν πετύχαμε και αυτού που χάσαμε επειδή δεν προσπαθήσαμε.."
«Ολα σου τα ΄μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» λοιπόν αλλά και "Αν μ’ άφηνες τη λέξη να σου μάθω.." Ποια είναι η λέξη που υπονοούν αυτοί οι τίτλοι, η λέξη που ξέχασα να σου μάθω αλλά κι εσύ δεν μ' άφησες να στην μάθω; Τι έλειψε και η Άννα στο βιβλίο κινδύνευσε από κατάθλιψη; Είναι πολύ απλό: η αγάπη, ο έρωτας, η εκδήλωση του συναισθήματος, το πάθος. Τι κι αν το βιβλίο βαδίζει από σελίδα σε σελίδα με οδηγό κυρίως τη λογική; Στο τέλος, αποδεικνύεται ότι χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη, χωρίς πάθος για τους άλλους, για τη δουλειά μας, για τον άνθρωπο, για τη ζωή, δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε τίποτα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, αυτό είναι που δίνει νόημα σε κάθε μας προσπάθεια...
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ταξίδεψαν, έμαθαν και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν αυτές τις εμπειρίες. 'Έμαθαν να παίζουν "Επί σκηνής χωρίς πρόβα.." Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους. Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου. Για σένα είν’ η πρώτη βροχή του χειμώνα. Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα..." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ
Μουσική - στίχοι: Κωνσταντίνος Β
Τραγούδι: Γιάννης Παλαμίδας
https://www.youtube.com/watch?v=L3tta_TThbI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου