Τα σιδερένια κάγκελα
Πέσανε κάτω απ’ τις ερπύστριες
Σα μουσική παράταιρη
Σαν αποσιωπημένο ποίημα
Βγαίνουν μπροστά τα νιάτα αψήφιστα
Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια
Πικρό θαλασσινό νερό
Τρέχει απ’ τα μάτια τους
Κι όμως φορούν κατάσαρκα
Τον ήλιο
Όπλο τους μόνο η φωνή
‘’Όχι, δε μπορεί…Αδέρφια είμαστε…’’
Στις στάχτες ενεδρεύει το κακό
Ο πόνος βουρκώνει
Των εκτελεστών το βλέμμα
Η πρώτη ριπή κροταλίζει θάνατο
Να οι καρδιές τους σπασμένα ρόδια
Σκορπούνε χάμω
Μονάχα δεκαοχτώ χρονών οι άνοιξες τους
Πόσοι αλήθεια; Δεν έμαθε ποτέ κανείς
----------------------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
(ανέκδοτο 2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου