Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει με τον Τζούλιαν Τρέζουρ ο οποίος έχει μια περίεργη ιδιότητα. Λέγεται σύμβουλος ακοής και ήχου!!!! Θα μας μιλήσει για δύο σημαντικά στοιχεία που δεν προσέχουμε στη ζωή μας κι όμως είναι σπουδαία. Το ένα είναι να ακούμε σωστά και το άλλο είναι να μιλάμε σωστά ώστε να μας ακούνε. Και τα δύο έχουν να κάνουν με τους ήχους που ακούμε και παράγουμε. Γιατί όπως έλεγε και ο Γάλλος συγγραφέας Μολιέρος "Όταν ξέρει κανείς ν’ ακούει, μιλάει πάντα καλά..." Και γιατί είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν με πρόθεση να καταλάβουν. Ακούν με πρόθεση να απαντήσουν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι μιλάς αλλά κανείς δεν σε ακούει; Ένας ειδικός στον ήχο εκθέτει τους τρόπους της δυναμικής ομιλίας - από μερικές βατές φωνητικές ασκήσεις μέχρι και συμβουλές για να μιλάς με συμπόνοια. Μερικές σκέψεις που θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο να ακούγεται πιο όμορφος.
Η ανθρώπινη φωνή: Ίσως ο πιο δυνατός ήχος του κόσμου. Ο μόνος που μπορεί να ξεκινήσει έναν πόλεμο ή να πει «σ' αγαπώ». Ωστόσο, πολλοί έχουν νιώσει πως όταν μιλούν δεν τους ακούνε. Γιατί όμως; Πώς μπορούμε να μιλάμε δυναμικά ώστε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ίσως ξεχάσεις αύριο τα καλά λόγια που είπες σε κάποιον σήμερα, αλλά ο αποδέκτης μπορεί να τα αναπολεί σε όλη του τη ζωή.
Αυτό που θα πρότεινα, είναι να αποβάλλουμε ορισμένες συνήθειες. Έχω συγκεντρώσει για χάρη σας απόψε τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της ομιλίας. Δεν προσποιούμαι ότι είναι πλήρης λίστα, αλλά αυτά τα επτά, θεωρώ, ότι είναι αρκετά σοβαρά παραπτώματα, στα οποία όλοι μπορούμε να υποπέσουμε.
Πρώτον, το κουτσομπολιό, το να κριτικάρεις κάποιον που είναι απών. Άσχημη συνήθεια, και ξέρουμε καλά ότι ο κουτσομπόλης, μετά από πέντε λεπτά θα κουτσομπολεύει εμάς τους ίδιους.
Δεύτερον, να κατακρίνουμε. Αρκετοί κρίνουν στην κουβέντα και πολύ πριν ολοκληρώσει ο άλλος την σκέψη του και είναι πολύ δύσκολο να ακούσεις κάποιον αν ξέρεις ότι κρίνεσαι και ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο σε θεωρεί ανεπαρκή.
Τρίτον, η αρνητικότητα. Και σ΄αυτήν μπορεί να υποπέσεις. Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ αρνητικοί και δυσάρεστοι. Θυμάμαι μια μέρα, είπα στην μητέρα μου, «Είναι 1η Οκτωβρίου σήμερα». και μου είπε, «Το ξέρω, δεν είναι τραγικό;» Είναι δύσκολο να ακούς κάποιον τόσο αρνητικό.
Μια άλλη μορφή αρνητικότητας, το παράπονο. Παράπονα για τον καιρό, τα αθλητικά, την πολιτική, τα πάντα. αλλά στην ουσία είναι κολλητική μιζέρια. Δεν σκορπά λιακάδα και φωτεινότητα στον κόσμο.
Δικαιολογίες. Όλοι έχουμε δει αυτόν τον τύπο. Ίσως και να υπήρξαμε τέτοιοι. Μερικοί ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Απλώς το περνούν στους άλλους και είναι ευθυνόφοβοι, και πάλι, είναι δύσκολο να ακούς κάποιον σαν κι αυτόν.
Προτελευταίο, έκτο από τα επτά, η ωραιοποίηση, η υπερβολή. Βασικά, ξεφτιλίζει την γλώσσα μας μερικές φορές. Για παράδειγμα, εάν δω κάτι που είναι πραγματικά τέλειο, θα το πω αλλά κάποιες φορές λέμε ότι κάτι μας αρέσει πολύ ενώ δεν ισχύει και αυτή η υπερβολή γίνεται ψέμα, εντελώς ψέμα και δεν θέλουμε να ακούμε άτομα που ξέρουμε ότι ψεύδονται.
Και τέλος, ο δογματισμός, η σύγχυση γεγονότων και απόψεων. Όταν αυτά τα δύο συγχέονται, είναι σα να ακούς μια θύελλα. Είναι όταν κάποιος σε βομβαρδίζει με τις απόψεις του λες και είναι αληθινές ενώ καταλαβαίνεις ότι εκείνη την ώρα είναι σε σύγχυση. Είναι δύσκολο να τον ακούς.
Να λοιπόν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της ομιλίας. Αυτά θεωρώ ότι πρέπει να αποφεύγουμε. Υπάρχουν και τέσσερις θεμελιώδεις αρχές, στις οποίες μπορούμε να βασιζόμαστε αν θέλουμε ο λόγος μας να είναι δυνατός και να επιφέρει αλλαγές στον κόσμο. Η ειλικρίνεια φυσικά, το να είσαι αληθινός σε ό,τι λες, ευθύς και καθαρός. Η αυθεντικότητα, το να είσαι ο εαυτός σου. Η ακεραιότητα, το να είσαι ό,τι λες και να κάνεις ό,τι λες, να είσαι αξιόπιστος. Τέλος, η αγάπη. Δεν εννοώ την ρομαντική αγάπη, αλλά το να επιθυμείς το καλό του άλλου, για δύο λόγους. Πρώτον, θεωρώ ότι ίσως η απόλυτη ειλικρίνεια να μην είναι επιθυμητή. Παράδειγμα το να λες σε κάποιον: «Θεούλη μου, είσαι χάλια σήμερα», ίσως να μην χρειάζεται. Όμως, η ειλικρίνεια μετριασμένη με αγάπη είναι κάτι μεγάλο. Βέβαια, αν όντως θες το καλό του άλλου,είναι πολύ δύσκολο να τον κρίνεις κιόλας. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι αυτά μπορούν να συμβαίνουν συγχρόνως.
Επίσης, τα όσα λες, όπως λέει το τραγούδι, είναι όσα λες αλλά και ο τρόπος που τα λες. Είναι μια φοβερή, απίστευτη εργαλειοθήκη, που όμως ελάχιστοι έχουν ανοίξει. Θα ήθελα να ψάξω λίγο εκεί μέσα και να ξετρυπώσω μερικά εργαλεία που θα πάρετε μαζί σας για να παίξετε, και θα αυξήσουν τη δύναμη της ομιλίας σας.
Το φωνητικό επίπεδο, για παράδειγμα. Η χροιά. Το πώς αισθάνεται ο κόσμος τη φωνή σου. Οι έρευνες δείχνουν ότι προτιμάμε φωνές που είναι πλούσιες, απαλές, θερμές, σαν ζεστή σοκολάτα. έχει να κάνει με την αναπνοή, τη στάση του σώματος και αλλά και την ψυχική ηρεμία.
Έπειτα, η μελωδία. Την αγαπώ. Είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να προσδώσουμε σημασία. Είναι η βασική πηγή σημασίας στη συζήτηση. Οι άνθρωποι που μιλούν συνεχώς στον ίδιο τόνο εκτός από το ότι δεν δίνουν την δυνατότητα στους άλλους να τους ακούσουν δυσκολεύονται και οι ίδιοι αρκετά να ακούσουν. Από εδώ βγαίνουν οι λέξεις «μονοτονικός», «μονότονος» και «μονοτονία».
Ο ρυθμός. Μπορεί με πολύ ενθουσιασμό να πω κάτι πολύ πολύ γρήγορα, ή μπορεί με ηρεμία να δώσω έμφαση και στο τέλος φυσικά, είναι ο παλιός μας γνώριμος, η σιωπή. Λίγη σιωπή δε βλάπτει έναν διάλογο, σωστά; Δε χρειάζονται επιφωνήματα όπως «μμμ» και «ααα». Η σιωπή μπορεί να είναι δύναμη.
Τέλος, η ένταση. Μπορεί να ανεβάσω την ένταση, δείχνοντας πολύ ενθουσιασμό. Ή μπορώ να έχω την πλήρη προσοχή σας μιλώντας πολύ χαμηλόφωνα. Ορισμένοι μιλούν ακατάπαυστα. Προσπαθήστε να μην το κάνετε. Αυτό λέγεται δημόσια ηχορύπανση, είναι όταν επιβάλεις τον ήχο σου στους γύρω σου απρόσεκτα και απερίσκεπτα. Άσχημο.
Εκτός από το να μιλάμε το σημαντικό είναι να ακούμε. Χάνουμε την ικανότητά μας να ακούσουμε τους άλλους. Καταναλώνουμε χοντρικά το 60 τοις εκατό του χρόνου επικοινωνίας μας στην ακρόαση, αλλά δεν είμαστε πολύ καλοί σ' αυτήν. Συγκρατούμε μόλις το 25 τοις εκατό απ' αυτά που ακούμε. Ας προσδιορίσουμε την ακρόαση ως τη δημιουργία νοήματος από τον ήχο. Είναι μια πνευματική διαδικασία, μια διαδικασία απόσταξης.
Όμως γιατί δεν ακούμε: Πρώτα απ' όλα, έχουμε εφεύρει τρόπους καταγραφής - πρώτα τη γραφή, έπειτα την ηχογράφηση και τώρα την βιντεοσκόπηση. Η αξία της ακριβούς και προσεκτικής ακρόασης έχει απλά εξαφανιστεί. Δεύτερον, ο κόσμος είναι τώρα τόσο θορυβώδης και με αυτήν την κακοφωνία να συνεχίζεται οπτικά και ακουστικά, είναι δύσκολο ν' ακούσεις· είναι κουραστικό ν' ακούς. Πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στ' ακουστικά, αλλά έτσι μετατρέπουν μεγάλους δημόσιους χώρους, τα κοινόχρηστα ηχοτοπία όπως τα λέω, σε εκατομμύρια μικροσκοπικές προσωπικές ηχητικές φυσαλίδες. Σε αυτό το σενάριο, κανείς δεν ακούει κανέναν.
Γινόμαστε ανυπόμονοι. Δεν θέλουμε πια ρητορείες, θέλουμε ατάκες. Η τέχνη της συζήτησηςαντικαθίσταται - επικίνδυνα κατά τη γνώμη μου - από την προσωπική μετάδοση. Αναισθητοποιούμαστε. Τα μίντια χρειάζεται να ουρλιάζουν με άγρια και κραυγαλέα πρωτοσέλιδα ώστε να τραβήξουν την προσοχή μας. Αλλά αυτό σημαίνει πως μας είναι δυσκολότερο να προσέξουμε το σιωπηλό, το ανεπαίσθητο, το συγκρατημένο.
Είναι σοβαρό το πρόβλημα ότι χάνουμε την ικανότητα ν' ακούμε. Η ακρόαση είναι η πρόσβασή μας στην κατανόηση. Η συνειδητή ακρόαση δημιουργεί πάντα κατανόηση. Μόνο χωρίς συνειδητή ακρόαση συμβαίνουν αυτά - ένας κόσμος στον οποίο δεν ακούμε καθόλου ο ένας τον άλλον, είναι πράγματι ένα πολύ τρομακτικό μέρος.
Και αυτό έχει επίπτωση και στον τρόπο που μιλάμε. Δε μιλάμε και πολύ καλά σε άτομα που δεν μας ακούνε και σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν ο θόρυβος και η κακή ακουστική. Σκεφτείτε πως θα έμοιαζε ο κόσμος αν μιλούσαμε δυναμικά σε ανθρώπους που άκουγαν συνειδητά και σε περιβάλλοντα φτιαγμένα για αυτό το σκοπό. Για να το διευρύνω λίγο,πώς θα έμοιαζε ο κόσμος αν παράγαμε ήχο συνειδητά και τον καταναλώναμε συνειδητά και σχεδιάζαμε τα περιβάλλοντα μας συνειδητά για τον ήχο; Τότε ο κόσμος θα ακουγόταν όμορφα και μέσα σε αυτόν η κατανόηση θα ήταν κάτι φυσικό.
Ο ήχος είναι το πάθος μου, είναι η ζωή μου. Έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο γι' αυτό. Ζω για ν' ακούω. Αυτό είναι υπερβολικό για τους περισσότερους ανθρώπους. Πιστεύω όμως πως κάθε ανθρώπινο πλάσμα χρειάζεται ν' ακούει συνειδητά για να ζει με πληρότητα - συνδεδεμένοι σε χώρο και χρόνο με τον φυσικό κόσμο γύρω μας, συνδεδεμένοι με αλληλοκατανόηση, για να μην πω πνευματικά συνδεδεμένοι, επειδή κάθε πνευματικό μονοπάτι που γνωρίζω περιέχει ακρόαση και περισυλλογή στον πυρήνα του.
Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να διδάξουμε την ακρόαση στα σχολεία ως μια δεξιότητα. Γιατί δεν διδάσκεται; Είναι τρελό. Εάν διδάξουμε την ακρόαση στα σχολεία μας, μπορούμε να τη σώσουμε απ' τον ολισθηρό κατήφορο αυτού του επικίνδυνου, τρομακτικού κόσμου για τον οποίο μίλησα και να την πάμε εκεί όπου όλοι ακούν συνειδητά όλη την ώρα - ή τουλάχιστον είναι ικανοί να το κάνουν.
Η ακοή είναι μια από τις πέντε αισθήσεις. Η ακρόαση όμως είναι τέχνη..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που έκαναν τον ήχο ζωή τους. Ταξίδεψαν με αυτόν και ονειρεύτηκαν έναν κόσμο που θα αντικαθιστούσε τον θόρυβο με μια υπέροχη μελωδία. Μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτό. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Μέσα στη βουή του δρόμου ήταν να βρω το όνειρό μου... να το βρω και να το χάσω και ούτε πια που θα το φτάσω.. Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο, σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.. Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε, σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Μουσική - στίχοι - τραγούδι: Domenica
https://www.youtube.com/watch?v=PZRzRkVt-4c
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου