Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα μάθει να βλέπει στον έρωτα. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη που έχει γενέθλια σήμερα, τραγουδάει: "Δε χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι οι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς...
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα μιλήσει για τον χωρισμό και θα ψάξει να βρει απαντήσεις. Ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως θα πρέπει να μην κλαίμε για έναν έρωτα που τελείωσε αλλά να είμαστε ευγνώμονες που συνέβη. Όμως ο Όσκαρ Ουάιλντ πιστεύει πως "Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.."
Τι μπορεί να φταίει και φτάνουμε σε ένα χωρισμό; Πάμε να χαθούμε σε ένα υπέροχο απόσπασμα του αγαπημένου ψυχολόγου και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι από το βιβλίο του "Να βλέπεις στον έρωτα". Ένα βιβλίο αφιερωμένο στις σχέσεις των ανθρώπων. Για τον έρωτα, που ενώ όλοι μας τον έχουμε τόσο ανάγκη, προτιμάμε πολλές φορές την σιγουριά της «γυάλας» μας.
Όπως λέει ο συγγραφέας πρέπει να τολμάμε στον έρωτα, πρέπει να βλέπουμε στον έρωτα, να αγαπάμε με τα μάτια ανοιχτά… «Όταν ένας από τα δυο μέλη του ζευγαριού λέει ‘θα ήθελα να ήσουν λιγότερο έτσι και περισσότερο αλλιώς, δεν συνειδητοποιεί πως, αν ο άλλος άλλαζε πραγματικά, τότε θα άλλαζε και όλο το σύστημα. Επιπλέον, κανείς δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί πως ο άνθρωπος που απαιτεί την αλλαγή θα συνέχιζε να αισθάνεται έλξη για τον άλλον, αφού η αλλαγή θα τον έκανε άλλον άνθρωπο»…
Όπως πιστεύει ο Μπουκάι "Η σχέση με τον άλλον άνθρωπο, δεν πρέπει να μετατρέπεται σε εξάρτηση γιατί δεν θα μπορούν να γίνουν επιλογές. Χωρίς, όμως, επιλογές δεν υπάρχει ελευθερία και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.
Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;
Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί. Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας. Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.
Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).
Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.
Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.
Γι' αυτό χρειάζεται να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα. Να βλέπεις στον έρωτα, λοιπόν. Γιατί αυτό μας βοηθάει να μάθουμε ότι, στην πραγματικότητα, στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν’ ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου. Γιατί όπως λέει και ένας υπέροχος στίχος του ποιητή Ρόι Κροφτ: "Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι, αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε τους ανθρώπους που δεν έμειναν στην γυάλα. Ερωτεύτηκαν, τόλμησαν, ταξίδεψαν και γνώρισαν τον εαυτό τους και τους άλλους. Και μετά γύρισαν, μίλησαν, έγραψαν και τραγούδησαν γι' αυτά τα ταξίδια. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Πάλι, ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε και όλα αυτά που ψιθυρίσαμε σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι. Πάλι, καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται, στα σώματα μας που αγκαλιάζονται σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη.. Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς..." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΡΑΒΑ ΣΚΑΝΔΑΛΗ
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Τραγούδι: Άλκηστις Πρωτοψάλτη (Χρόνια της πολλά κι ένα ευχαριστώ για τα τραγούδια και τα συναισθήματα)
https://www.youtube.com/watch?v=pAE1T4iXJPc
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα μιλήσει για τον χωρισμό και θα ψάξει να βρει απαντήσεις. Ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως θα πρέπει να μην κλαίμε για έναν έρωτα που τελείωσε αλλά να είμαστε ευγνώμονες που συνέβη. Όμως ο Όσκαρ Ουάιλντ πιστεύει πως "Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.."
Τι μπορεί να φταίει και φτάνουμε σε ένα χωρισμό; Πάμε να χαθούμε σε ένα υπέροχο απόσπασμα του αγαπημένου ψυχολόγου και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι από το βιβλίο του "Να βλέπεις στον έρωτα". Ένα βιβλίο αφιερωμένο στις σχέσεις των ανθρώπων. Για τον έρωτα, που ενώ όλοι μας τον έχουμε τόσο ανάγκη, προτιμάμε πολλές φορές την σιγουριά της «γυάλας» μας.
Όπως λέει ο συγγραφέας πρέπει να τολμάμε στον έρωτα, πρέπει να βλέπουμε στον έρωτα, να αγαπάμε με τα μάτια ανοιχτά… «Όταν ένας από τα δυο μέλη του ζευγαριού λέει ‘θα ήθελα να ήσουν λιγότερο έτσι και περισσότερο αλλιώς, δεν συνειδητοποιεί πως, αν ο άλλος άλλαζε πραγματικά, τότε θα άλλαζε και όλο το σύστημα. Επιπλέον, κανείς δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί πως ο άνθρωπος που απαιτεί την αλλαγή θα συνέχιζε να αισθάνεται έλξη για τον άλλον, αφού η αλλαγή θα τον έκανε άλλον άνθρωπο»…
Όπως πιστεύει ο Μπουκάι "Η σχέση με τον άλλον άνθρωπο, δεν πρέπει να μετατρέπεται σε εξάρτηση γιατί δεν θα μπορούν να γίνουν επιλογές. Χωρίς, όμως, επιλογές δεν υπάρχει ελευθερία και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.
Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;
Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί. Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας. Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.
Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).
Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.
Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.
Γι' αυτό χρειάζεται να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα. Να βλέπεις στον έρωτα, λοιπόν. Γιατί αυτό μας βοηθάει να μάθουμε ότι, στην πραγματικότητα, στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν’ ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου. Γιατί όπως λέει και ένας υπέροχος στίχος του ποιητή Ρόι Κροφτ: "Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι, αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε τους ανθρώπους που δεν έμειναν στην γυάλα. Ερωτεύτηκαν, τόλμησαν, ταξίδεψαν και γνώρισαν τον εαυτό τους και τους άλλους. Και μετά γύρισαν, μίλησαν, έγραψαν και τραγούδησαν γι' αυτά τα ταξίδια. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Πάλι, ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε και όλα αυτά που ψιθυρίσαμε σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι. Πάλι, καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται, στα σώματα μας που αγκαλιάζονται σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη.. Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς..." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΤΡΑΒΑ ΣΚΑΝΔΑΛΗ
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Τραγούδι: Άλκηστις Πρωτοψάλτη (Χρόνια της πολλά κι ένα ευχαριστώ για τα τραγούδια και τα συναισθήματα)
https://www.youtube.com/watch?v=pAE1T4iXJPc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου