"Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου..."

Καλημέρα! Σήμερα η καρτ ποστάλ θα ταξιδέψει με έναν μύθο, τον μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, που έχει γενέθλια σήμερα, τραγουδάει ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη: "Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,  μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου..."
Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα ταξιδέψει πολλά χρόνια πριν, στο 125 μ.χ. Εκείνη την χρονιά γεννήθηκε ο φιλόσοφος, ποιητής και ρήτορας Απουλήιος που έμεινε γνωστός για το έργο του "Μεταμορφώσεις", ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα της δυτικής λογοτεχνίας, γραμμένο τον 2ο αιώνα μ.Χ., ένα απολαυστικό και συναρπαστικό βιβλίο που αγαπήθηκε όσο λίγα στην εποχή του...
Γεννήθηκε στην Αλγερία, στα Μάδαυρα της Αφρικής, που ήταν μια ρωμαϊκή επαρχία. Ταξίδεψε πολύ ως νέος και μορφώθηκε στην Καρχηδόνα, την Ελλάδα και τη Ρώμη. Στην Καρχηδόνα, παιδί ακόμη, διδάχθηκε τη γραμματική και τη ρητορική. Τις σπουδές του τελειοποίησε στην Αθήνα, όπου ήρθε για να μάθει την ελληνική γλώσσα, αλλά στην πορεία του χρόνου, μελετώντας φιλολογία, ρητορική, ποίηση και φιλοσοφία, απ’ ό,τι φαίνεται κέρδισε το δικαίωμα να αποκαλείται πλατωνικός φιλόσοφος. Η Ρώμη μάλλον δεν του άρεσε καθόλου, είτε γιατί ήταν ιδιαίτερα πολυπληθής και πολύβουη, ή γιατί δεν είχε σωστούς διδάσκαλους.
Σε ηλικία τριάντα πέντε χρονών γράφει το μυθιστόρημα με το οποίο θα γίνει διάσημος. Μέσα σε αυτό το βιβλίο συναντάμε έναν υπέροχο μύθο. Τον μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Είναι ένα παραμύθι αγάπης και αγώνα, με ζήλιες, δοκιμασίες, απολαύσεις και απαγορεύσεις, αδικίες και τιμωρίες, προπάντων με άθλους που οδηγούν την ηρωίδα στην ευτυχία. Είναι ένα παραμύθι έκπληξη. Τόσο παλιό αλλά και τόσο ζωντανό μέσα σ' όλα τα παραμύθια που ξέρουμε -μήτρα των περισσότερων μοτίβων που συναντάμε στις παραμυθικές αφηγήσεις. Η πεντάμορφη και το τέρας, η χιονάτη και τόσα άλλα παραμύθια είναι σαν να έχουν προκύψει από αυτό. Όπως έλεγε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν "Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι και μπορείς να βγάλεις μια ιστορία από οτιδήποτε αγγίξεις..."
Τι λέει όμως αυτός ο σπουδαίος μύθος;
Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης.
Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρύζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του.
Στο εν τω μεταξύ οι γονείς της νέας ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο. Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε.
Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.
Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει.
Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει.
Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει. Γύρναγε στις ερημιές, μόνη, νηστική και ταλαιπωρημένη. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα.
Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί  και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβη τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο.
Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη.
Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους… την Ηδονή..."
Πολλά χρόνια μετά ο Άλμπερτ Καμί που γεννήθηκε και αυτός σε εκείνα τα μέρη όπως και ο Απουλήιος θα γράψει ότι "Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν τη ζωή του... και πρέπει να πιστέψει σε έναν μύθο για να μπορέσει να τα καταφέρει. Και ο σκοπός του συγγραφέα είναι να εμποδίσει τον κόσμο και τον πολιτισμό να καταστρέψει τον εαυτό του..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ταξίδεψαν, έμαθαν και αγάπησαν την ζωή και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτήν και τα μαθήματα που μας δίνει. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι τις 10 στο Μέντα 88.
"Γιατί, μόνο γιατί σε `σεναν άρεσε γι’ αυτό έμειν’ ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε `σεναν άρεσε. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου..." Καλημέρα!!

*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.

ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ Μ'ΑΓΑΠΗΣΕΣ
Μουσική:  Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι:  Μαρία Πολυδούρη
Τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη (Χρόνια της Πολλά για τα ιδιαίτερα γενέθλια της φέτος κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα τραγούδια)

https://www.youtube.com/watch?v=9IKwQiCevOs