Στα τραγούδια και τα ταξίδια ο Βαγγέλης Περάκης / 7:00 με 10:00 / Μέντα 88
Μας ακούτε εδώ: http://www.menta88.gr/player/
Σήμερα η ευχετήρια κάρτα μας θα φτάσει μέχρι την έρημο Σαχάρα για να βρει το Ρόδο της ερήμου, αυτό που δείχνει και η φωτογραφία. Πρόκειται για πλάκες ακανόνιστες από άμμο που πέτρωσε, καστανές στο χρώμα της κανέλας, που κάποια θεία συμμετρία τις κάνει να μοιάζουν με τριαντάφυλλα. Το Ρόδο της ερήμου, έτσι το λένε, είναι η ομορφιά γεννημένη από το τίποτα, από αέρα και άμμο. Γιατί η γη, στην πιο ταπεινή της μορφή μπορεί να’ ναι πανέμορφη και αξιοθαύμαστη. Καθώς φυσάει ο άνεμος την άμμο, κάποιοι κόκκοι σταδιακά κολλάνε μεταξύ τους και σχηματίζουν αυτά τα υπέροχα πέτρινα λουλούδια που συχνά μπορεί να θυμίζουν τριαντάφυλλα, γι αυτό λέγονται και ρόδα της ερήμου… Είναι πετρώματα σε σχήμα Ρόδου που εμφανίστηκαν έπειτα από μια καταιγίδα στην έρημο. έρχεται η νύχτα που μετουσιώνει την παγωμένη της ανάσα σε όμορφο ενεργειακό κρυσταλλικό υλικό.
Όπως έλεγε ο Κάρλ Γιούνγκ "Μέσα στην αφέλειά μας, ξεχνάμε πως κάτω από τον δικό μας κόσμο της λογικής υπάρχει θαμμένος ένας άλλος..." Η Αλκυόνη Παπαδάκη θα το περιγράψει με ένα ποίημα. "Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά… Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι.. Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και να πεις χαίρω πολύ… Ζήσε για να μάθεις… Πάρε τα ρίσκα σου.. Μη φοβάσαι…"
Ο Λέο Μπουσκάλια θα το πει κάπως έτσι: "Πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι; Αυτό θα το πετύχεις, αν αποφασίσεις να το κάνεις. Είναι τόσο εύκολο. Έτσι γίνονται οι αλλαγές και η αλλαγή είναι πάντα δυνατή. Δεν αντέχω ν’ ακούω κουβέντες όπως … «Το γέρικο σκυλί δεν μαθαίνει καινούργιο κόλπα». Έχω διδάξει πολλά καινούργια κόλπα σε γέρικα σκυλιά.
Μπορείς όμως να διαλέξεις. Η ζωή είναι επιλογή και είναι στα χέρια σου. Μπορείς να την ζήσεις χαρούμενα ή να την ζήσεις θλιβερά. Μπορείς να είσαι επιπόλαιος. Μπορεί να είσαι πολύ σοβαρός.
Ανάλαβε όμως ολόκληρη την ευθύνη για την επιλογή που κάνεις. Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε! Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ;
Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά, γιατί μόνο η πράξη αλλάζει.
Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση.
Τα υπόλοιπα είναι πράξη…
Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις.
Το ρίσκο– αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.
Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. “Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος. Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερή σου υποχρέωση σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος , αλλά και για δικό μου…"
Κι από τον Μπουσκάλια θα φτάσουμε τον Μάριο Αλόνσο που θα μας πει μια ιστορία: "Στο Παρίσι υπήρχε ένας χοροδιδάκαλος που είχε μάθει σε μοναστήρια της ερήμου χορούς και ρυθμούς που μαζί με έναν άλλο τύπο διδασκαλιών , βοηθούσε τους ανθρώπους να βρουν την πνευματικότητά τους. Σε μια ομάδα του υπήρχε και ένας ηλικιωμένος άνδρας που όλοι θεωρούσαν ανυπόφορο, ακοινώνητο και αντιπαθή και παρόλο που ζούσε μαζί τους στην ομάδα, δεν μπορούσαν να τον αποδεχθούν. Κάποτε, αποφάσισε να φύγει γιατί δεν είχε άλλα χρήματα. Όταν το έμαθε ο δάσκαλος κίνησε να τον βρει και να τον πείσει να γυρίσει στην ομάδα.
Ο γέροντας ήταν ανένδοτος αλλά τελικά τον έπεισε όταν του έταξε ότι θα του δώσει χρήματα για να γυρίσει πίσω. Όταν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας έμαθαν ότι πλέον δεν θα πλήρωναν μόνο τον δάσκαλο αλλά και τον ανυπόφορο γέρο, επαναστάτησαν. Μόλις ο δάσκαλος ενημερώθηκε για την αντίδραση αυτή τους κάλεσε όλους σε μια αίθουσα και τους είπε:
Δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Το να υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος στην ομάδα μας είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσα να σας κάνω ποτέ, διότι είναι ο καλύτερος τρόπος να αναπτύξετε φιλευσπλαχνία, που κανείς σας δεν έχει δείξει ότι διαθέτει. Χωρίς όμως αυτήν οι διδασκαλίες μου είναι άχρηστες, οπότε πρέπει να πληρώνετε εμένα και εγώ αυτόν..."
Όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν μας αρέσει, αμέσως ενεργοποιούμε αρνητικά συναισθήματα. Όμως αν ανοιγόμαστε στην δυνατότητα να αποδεχθούμε κάτι, συμφωνούμε και με τη σκέψη ότι υπάρχει μια κρυφή ευκαιρία στην κατάσταση που βιώνουμε και ότι μπορούμε να αναζητήσουμε και την άλλη όψη του νομίσματος..."
Το πιο σημαντικό είναι λοιπόν πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Κάτι που ο Σούνταρ Πιτσάι, ο διευθύνων σύμβουλος της Google το ονόμασε η θεωρία της κατσαρίδας.
Σ’ ένα εστιατόριο, ξαφνικά μια κατσαρίδα πήδηξε και κάθισε πάνω σε μια κυρία που αμέσως άρχισε να φωνάζει έντρομη. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένος ο πανικός. Άρχισε να πηδάει κουνώντας και τα δύο χέρια της, προσπαθώντας απελπισμένα να ξεφορτωθεί την κατσαρίδα. Ο πανικός μεταδόθηκε ακαριαία και σε όσους ήταν μαζί της εκείνη την ώρα. Η κυρία τελικά κατάφερε να πετάξει την κατσαρίδα μακριά της, αλλά αυτή .. προσγειώθηκε σε μια άλλη κυρία παραδίπλα. Τώρα, ήταν η σειρά της άλλης κυρίας να αντιδράσει με τον ίδιο πανικό. Ο σερβιτόρος έσπευσε γρήγορα να βοηθήσει και να ηρεμήσει την κατάσταση. Όμως αιφνιδίως η κατσαρίδα έπεσε στη συνέχεια πάνω του. Ο σερβιτόρος στάθηκε ακίνητος, προσπάθησε να μην πανικοβληθεί και παρατηρούσε τις κινήσεις της κατσαρίδας στο πουκάμισό του. Όταν αισθάνθηκε ότι είχε τον έλεγχο της κατάστασης, άρπαξε την κατσαρίδα και την πέταξε έξω από το εστιατόριο.
Πίνοντας τον καφέ μου και έχοντας παρακολουθήσει το παραπάνω συμβάν, άρχισαν να περνάνε πολλές σκέψεις από το μυαλό μου και αναρωτήθηκα αν ήταν η κατσαρίδα η πραγματική αιτία για την υστερική αντίδραση των γυναικών. Αν ναι, τότε γιατί δεν αντέδρασε ανάλογα και ο σερβιτόρος; Αντιθέτως, το χειρίστηκε απολύτως ψύχραιμα, χωρίς κανένα πανικό. Λοιπόν, δεν ήταν η αιτία η παρουσία της κατσαρίδας, αλλά η αδυναμία αυτών των ανθρώπων να αντιδράσουν με ψυχραιμία σ’ ένα ανεπιθύμητο συμβάν που τους προκαλούσε δυσφορία. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι τα λόγια του πατέρα μου ή του αφεντικού μου ή της συζύγου μου που με ενοχλούν, αλλά είναι η αδυναμία μου να τους αντιμετωπίσω με ψυχραιμία. Δεν είναι το μποτιλιάρισμα στο δρόμο που με ενοχλεί, αλλά η αδυναμία μου να καταλαγιάσω τη δυσφορία που μου προκαλεί. Περισσότερο από το ίδιο το πρόβλημα, είναι η αντίδρασή μας στο πρόβλημα που δημιουργεί το χάος στη ζωή μας.."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε ανθρώπους που ταξίδεψαν, παρατήρησαν , έμαθαν και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι' αυτό το χάος που προκαλούμε στη ζωή μας. Σε περιμένω και σήμερα μέχρι της 10 στο Μέντα 88.
"Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις είμαι όλα αυτά που αναφέρεις, μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος.. Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω.." Καλημέρα!!
*Κάθε μέρα στις 7.00 στέλνουμε στην πόλη την καρτ ποστάλ της ημέρας με έναν στίχο-ευχή για το δρόμο. Σου αρέσει; Έλα να την μοιραστούμε.
ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Τραγούδι: Νατάσσα Μποφίλιου - Γιάννης Χαρούλης
https://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου