Θα ξαναγυρίσουμε...

 

Θα ξαναγυρίσουμε

Όταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους

Όταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού

Όταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού

Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει

Δεν έχει σημασία πότε

Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε

Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι

Έχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας

Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

| Κλείτος Κύρου | Εν όλω • Συγκομιδή 1943 - 1997 | εκδόσεις Άγρα |

| Φωτογραφία: Μύκονος, δεκαετία 1960, φωτογραφικά αρχεία του Μουσείου Μπενάκη |

| Το ωραίο καλοκαίρι |

 

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι

Ωραίο αλλά κι επικίνδυνο

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα

Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο

Όταν τον θυμηθήκαν ύστερ' από μέρες

Σηκώσαν το καπέλο του 

Δεν ήταν από κάτω

Μια πάλλευκη τουρίστρια απ' το βορρά

Τα 'φτιαξε με τον ήλιο

Κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες

Σκούρυνε αφομοιώθηκε απ' το τοπίο

Οι δικοί της τώρα την αναζητούν

Μέσω του ερυθρού σταυρού

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός

Αν τους βαστάει τώρα

Ας με ξαναδείρουν, είπε

Πήρανε ο μπαμπάς και η μαμά

Μαχαίρι και πιρούνι

Και χωρίς να τρυπηθούν

Του φάγαν την καρδιά

...

Βαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητο

Ακίνητο ένα καλοκαίρι

Φυσούσαν άνεμοι φουσκώναν τα πανιά

Δεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;

Κανείς δεν ξέρει.

| Αργύρης Χιόνης | Το ωραίο καλοκαίρι | Η φωνή της σιωπής | εκδόσεις Νεφέλη |

Πηγή:  #mikrokaravireposting

Ακόμα λίγη θάλασσα

 

💧Ακόμα λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι.

🖋️Ανδρέας Εμπειρίκος

Αύγουστος Κυριακή..

 Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:

ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.

Στο πικάπ

έπαιζε ασταμάτητα 

του Τσιτσάνη η "Συννεφιασμένη Κυριακή".

Και κανείς δεν είπε ν' αλλάξει ο δίσκος...

| Θωμάς Γκόρπας | Παλιές ειδήσεις | Τα ποιήματα (1957 - 1983) | εκδόσεις Ποταμός |

Στιγμές 📖

 

Ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο τέτοιες στιγμές!

Από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, γλυκαίνουν την ψυχή και χορταίνουν τα μάτια με ομορφιά.

#dioptrabooks

Κάθε λουλούδι...🌺🌺🌺

 

Κάθε λουλούδι που ανθίζει μας θυμίζει ότι ο κόσμος δεν έχει ακόμα κουραστεί από τα χρώματα.🌺🌺

Απλότητα κι ομορφιά!!🌻

 Είναι κι αυτές οι αυλές με τα γεράνια που μυρίζουν ασβέστη!

Απλότητα κι ομορφιά!!🌻🌺

Κάνε άλμα...

 

Κάνε άλμα

                   πιο γρήγορο από τη φθορά.

| Οδυσσέας Ελύτης | Μαρία Νεφέλη | εκδόσεις Ίκαρος |

| Φωτογραφία: Μίλτος #Τεντόγλου |

Φώτης Κόντογλου | Η Κοίμησις της Θεοτόκου

 

"Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπει κανένας την Παναγία να ετοιμάζει με τα άχραντα χέρια της, 

το κλινάρι της, τις λαμπάδες, το θυμιατήρι με το λιβάνι και ότι άλλο χρειαζότανε για την κηδεία της. 

Από μικρό κορίτσι αγαπούσε την εργασία και ολοένα δούλευε, πότε γνέθοντας όπως στον Ευαγγελισμό

που την βρήκε ο Αρχάγγελος με τη ρόκα στο χέρι, πότε ράβοντας τα ίδια τα φορέματά της, ως

(ιμάτια αυτόρραφα αγαπώσα), κι υστερώτερα όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υφαίνοντάς Του, τον

(άρραφον)εκείνον χιτώνα που του τον βγάλανε την ώρα που τον σταυρώσανε, και που ήταν τόσο

όμορφος, ώστε κι οι στρατιώτες δεν θελήσανε να τον σχίσουνε, όπως κάνανε για τα άλλα ρούχα,

αλλά είπανε να βάλουνε κλήρο σε όποιον λάχει, όπως γράφει ο ίδιος ο Ιωάννης ο ψυχογιός της.

Και στα γεράματά της δεν ξεκουράστηκε, αλλά η ίδια έκανε τις δουλειές του σπιτιού, έραβε, μαγείρευε,

περιποιότανε τον καινούριο γιό της τον Ιωάννην, κι ως την τελευταίαν ώρα της ζωής της, με τα χέρια

εκείνα τα αγιασμένα που σπαργάνωσε τον Χριστό, ετοίμασε το κρεβάτι της, κι όλα τα της ταφής της."

Φώτης Κόντογλου | Η Κοίμησις της Θεοτόκου

Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post

happy 5th birthday💎🧁🎉🎈

 happy 5th birthday💎🧁🎉🎈

Ανήμερα της Παναγίας,15/8/2017 η δημιουργία αυτού του blog 

Με τη βοήθεια της αγαπημένης μου φίλης μέσω skype να με καθοδηγεί.

Και... Συνεχίζω δυναμικά με μεράκι, όμορφα ποστ, ιδέες, 

πράγματα φωτογραφίες που αγαπώ..!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους...!🧿

Να προσέχετε τους εαυτούς σας!!💎💝

~~Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος~~

 «Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος»

Μενέλαος Λουντέμης 

«Και τώρα θα με ρωτήσεις: «Ποιος έφταιξε;». Η φτώχεια λένε. Μα τι είναι τέλος πάντων αυτή η φτώχεια, που τη μεταχειριζόμαστε για παρηγοριά; Τι; Καμμιά αρώστια; Καμμιά θεομηνία; Και ποιος μας την έφερε; Ποιος μας τη φόρτωσε αυτή την αρρώστια; Χε... Ο πλούτος λένε. Ο πλούτος έφτιαξε την φτώχεια, σαν να ήταν μια μηχανή που κάνει κλωστές! Να σου πω εγώ φιλαράκο ποιος την έφτιαξε; Η τιμιότη! Γελάς; Ναι, ναι, ναι καλέ μου... μην παραξενεύεσαι. Σε βρίζω. Δεν πήρες ακόμα είδηση; Είσαι ο πιο βρωμερός, ο πιο σκάρτος άνθρωπος του κόσμου! Είσαι ένα τίποτα. Ένας παλιοτίμιος!»

Ελλ. Γράμματ 2000

Mid-day, 1882, George Clausen

~Μετάγγιση~

 

~Μετάγγιση~

Είναι κάτι χέρια

Που κείτονται νεκρά

Ασαλευτα

Και παγωμένα

Σαν σάπια νούφαρα

Μέσα σε μια λίμνη αίματος.
Λαχταράς να τ αγγίξεις
Να τα ζεστάνεις
Μα φοβάσαι
Πώς θα λιώσουν από τη θερμή σου
Πώς το μολύβι θα χυθεί στις δικές σου φλέβες
Θα φτάσει στην καρδιά σου
Και θα τη νεκρώσει.
Ο φόβος ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο
Στην αγάπη.
Απλώνεις το χέρι
Και περιμένεις ν ακούσεις το κροτάλισμα στην πόρτα...

Από το βιβλίο ~~Νώγαλα και γλιγουδια~~

Μικρές ιστορίες συμπυκνωμένου λογου

Της Δέσποινα Γεμέλου 🌺

Αφηγητής...

 

Ο αφηγητής είναι μια χορδή που πάλλεται... 📖 🧶

~Φώτης Κόντογλου | Η χαρά των Χριστιανών~

 

Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πνευματικὸ στόλισμα τῆς ὀρθοδοξίας. Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἡ πονεμένη μητέρα, ἡ παρηγορήτρια κ᾿ ἡ προστάτρια, ποὺ μᾶς παραστέκεται σὲ κάθε περίσταση. Σὲ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδας εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες ἐκκλησιὲς καὶ μοναστήρια, παλάτια αὐτηνῆς τῆς ταπεινῆς βασίλισσας, κι᾿ ἕνα σωρὸ ρημοκλήσια, μέσα στὰ βουνά, στοὺς κάμπους καὶ στὰ νησιά, μοσκοβολημένα ἀπὸ τὴν παρθενικὴ καὶ πνευματικὴ εὐωδία της. Μέσα στὸ καθένα ἀπ᾿ αὐτὰ βρίσκεται τὸ παληὸ καὶ σεβάσμιο εἰκόνισμά της μὲ τὸ μελαχροινὸ καὶ χρυσοκέρινο πρόσωπό της, ποὺ τὸ βρέχουνε ὁλοένα τὰ δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἄλλη νὰ μᾶς βοηθήσει, παρεκτὸς ἀπὸ τὴν Παναγία, «ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεὸν ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν». Τὸ κάλλος τῆς Παναγίας δὲν εἶναι κάλλος σαρκικό, ἀλλὰ πνευματικό, γιατὶ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ὁ πόνος κ᾿ ἡ ἁγιότητα, ὑπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Τὸ σαρκικὸ κάλλος φέρνει τὴ σαρκικὴ ἔξαψη, ἐνῶ τὸ πνευματικὸ κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμὸ κι᾿ ἁγνὴ ἀγάπη. Αὐτὸ τὸ κάλλος ἔχει ἡ Παναγία. Κι᾿ αὐτὸ τὸ κάλλος εἶναι ἀποτυπωμένο στὰ ἑλληνικὰ εἰκονίσματά της ποὺ τὰ κάνανε ἄνθρωποι εὐσεβεῖς ὁποῦ νηστεύανε καὶ ψέλνανε καὶ βρισκόντανε σὲ συντριβὴ καρδίας καὶ σὲ πνευματικὴ καθαρότητα. Στὴν ὄψη τῆς Παναγίας ἔχει τυπωθεῖ αὐτὸ τὸ μυστικὸ κάλλος ποὺ τραβᾷ σὰν μαγνήτης τὶς εὐσεβεῖς ψυχὲς καὶ τὶς ἡσυχάζει καὶ τὶς παρηγορᾷ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ εὐωδία εἶναι τὸ λεγόμενο Χαροποιὸν Πένθος (1) ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, ἕνα βότανο ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν πήγανε κοντὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν καλὸν ποιμένα. Τούτη τὴ χαροποιὰ λύπη τὴν ἔχουνε ὅλα ὅσα ἔκανε ἡ ὀρθόδοξη τέχνη, καὶ τὰ εὐωδιάζει σὰν σμύρνα καὶ σὰν ἀλόη, κἂν εἰκόνισμα εἶναι, κἂν ὑμνωδία, κἂν ψαλμωδία, κἂν χειρόγραφο, κἂν ἄμφια, κἂν λόγος, κἂν κίνημα, κἂν εὐλογία, κἂν χαιρετισμός, κἂν μοναστήρι, κἂν κελλί, κἂν σκαλιστὸ ξύλο, κἂν κέντημα, κἂν καντήλι, κἂν ἀναλόγι, κἂν μανουάλι, ὅτι καὶ νἆναι ἁγιωτικό.

Ἀπὸ τὰ ὀνόματα καὶ μόνο ποὺ ἔδωσε ἡ ὀρθοδοξία στὴν Παναγία, καὶ ποὺ μ᾿ αὐτὰ τὴν καταστόλισε, ὄχι σὰν εἴδωλο θεατρικό, ὅπως γίνηκε ἀλλοῦ ποὺ φορτώσανε μία κούκλα μὲ δαχτυλίδια καὶ σκουλαρήκια καὶ μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα ἀνίερα καὶ ἀνόητα πράγματα, λοιπὸν αὐτὰ μοναχά, λέγω, φαίνεται πόσο πνευματικὴ ἀληθινὰ εἶναι ἡ λατρεία τῆς Παναγίας στὴν ἑλληνικὴ ὀρθοδοξία. Πρῶτα-πρῶτα τὸ ἕνα ἁγιώτατο ὄνομά της: Παναγία. Ὕστερα τὰ ἄλλα: Ὑπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, Ζῶσα καὶ Ἄφθονος, Πηγή, Ἔμψυχος Κιβωτός, Ἄχραντος, Ἀμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Ἀειμακάριστος καὶ Παναμώμητος, Προστασία, Ἐπακούουσα, Γρηγοροῦσα, Γοργοεπήκοος, Ἡγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον, Χρυσοῦν Θυμιατήριον, Χρυσὴ Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Ἐπουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τεῖχος ἀπροσμάχητον, Ἐλέους Πηγή, τοῦ Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος καὶ Δωδεκάτειχος Πόλις, Ἠλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη τοῦ Κόσμου, Δένδρον ἀγλαόκαρπον, Ξύλον εὐσκιόφυλλον, Ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου, Σιὼν ἁγία, Θεοῦ κατοικητήριον, Ἐπουράνιος Πύλη, Ἀδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλῶν, Θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ χίλια δυὸ ἄλλα, ποὺ βρίσκονται μέσα στὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας. Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ εἶναι καὶ τὰ ὀνόματα ποὺ γράφουνε ἀπάνω στὰ ἅγια εἰκονίσματά της οἱ ἁγιογράφοι: Ὁδηγήτρια, Γλυκοφιλοῦσα, Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, ἡ Ἐλπὶς τῶν ἀπελπισμένων, ἡ Ταχεία Ἐπίσκεψις, ἡ Ἀμόλυντος, ἡ Ἐλπὶς τῶν Χριστιανῶν, ἡ Παραμυθία, ἡ Ἐλεοῦσα κι ἄλλα πολλά, ποὺ γράφουνται ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὴ συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, ποὺ θὰ πεῖ Μήτηρ Θεοῦ. Πόση ἀγάπη, πόσο σέβας καὶ πόσα κατανυκτικὰ δάκρυα φανερώνουνε μοναχὰ αὐτὰ τὰ ὀνάματα, ποὺ δὲν εἰπωθήκανε σὰν τὰ λόγια ὁποῦ βγαίνουνε εὔκολα ἀπὸ τὸ στόμα, ἀλλὰ ποὺ χαραχτήκανε στὶς ψυχὲς μὲ πόνο καὶ μὲ ταπείνωση καὶ μὲ πίστη.

Ἀμὴ οἱ ὕμνοι τῆς ποῦναι ἀμέτρητοι σὰν τἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ κ᾿ ἐξαίσιοι στὸ κάλλος, καὶ ποὺ τοὺς συνθέσανε οἱ ἅγιοι ὑμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ᾿ αὐτὸ τὸ εὐωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται ὅλα τὰ ἀμάραντα ἄνθη καὶ τὰ εὐωδιασμένα βότανα τοῦ λόγου. Ἀληθινὰ προφήτεψε ἡ ἴδια ἡ Παναγία γιὰ τὸν ἑαυτό της, τότε ποὺ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ Ζαχαρία καὶ τὴν ἀσπάσθηκε ἡ Ἐλισάβετ, πὼς θὰ τὴ μακαρίζουνε ὅλες οἱ γενεές: «Ἐκεῖνες τὶς μέρες, σηκώθηκε ἡ Μαριὰμ καὶ πῆγε στὴν Ὀρεινὴ μὲ σπουδὴ στὴν πολιτεία τοῦ Ἰούδα καὶ μπῆκε στὸ σπίτι τοῦ Ζαχαρία καὶ χαιρέτησε τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ σὰν ἄκουσε ἡ Ἐλισάβετ τὸν χαιρετισμὸ τῆς Μαρίας πήδηξε τὸ παιδὶ μέσα στὴν κοιλιά της (2).

Καὶ γέμισε Πνεῦμα Ἅγιο ἡ Ἐλισάβετ καὶ φώναξε μὲ φωνὴ μεγάλη κ᾿ εἶπε: Βλογημένη εἶσαι ἐσὺ ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες καὶ βλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Κι᾿ ἀπὸ ποῦ μοῦ ἦρθε αὐτὸ τὸ καλό, νἄρθει ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου πρὸς ἐμένα; γιατὶ μόλις ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ χαιρετισμοῦ σου στ᾿ αὐτιά μου, ξεπέταξε τὸ παιδὶ στὴν κοιλιά μου, κι᾿ εἶναι μακάρια ἐκείνη ποὺ πίστεψε σὲ ὅσα τῆς εἶπεν ὁ Κύριος (3). Κ᾿ εἶπε ἡ Μαριάμ: «Δοξολογᾷ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο κι᾿ ἀναγάλλιασε τὸ πνεῦμα μου γιὰ τὸ Θεὸ τὸν Σωτῆρα μου, γιατὶ καταδέχθηκε νὰ κυτάξει τὴν ταπεινή τη δούλα του. Γιατί, νά, ἀπὸ τώρα κ᾿ ὕστερα θὰ μὲ μακαρίζουνε ὅλες οἱ γενεές, ἐπειδὴ ἔκανε σὲ μένα 

μακαρίζουνε ὅλες οἱ γενεές, ἐπειδὴ ἔκανε σὲ μένα μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, κ᾿ εἶναι ἁγιασμένο τ᾿ ὄνομά του, καὶ τὸ ἔλεός του πηγαίνει ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ σὲ κείνους ποὺ ἔχουνε τὸν φόβο του».

Ἀμέτρητες εἶναι οἱ ὑμνωδίες τῆς Παναγίας, μὰ ἀμέτρητα εἶναι καὶ τὰ σεμνόχρωμα εἰκονίσματά της, ποὺ καταστολίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας, ζωγραφισμένα στὸ σανίδι εἴτε στὸν τοῖχο. Σὲ κάθε ὀρθόδοξη ἐκκλησιὰ στέκεται τὸ εἰκόνισμά της στὸ τέμπλο ἀπὸ τὰ δεξιὰ τῆς ἅγιας Πόρτας. Σὲ ἄλλες εἰκόνες ζωγραφίζεται καὶ μοναχή, μὰ στὰ εἰκονίσματα τοῦ τέμπλου κρατᾶ πάντα τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά της ἀπ᾿ τ᾿ ἀριστερά, σπάνια ἀπ᾿ τὰ δεξιά, (τότε λέγεται Δεξιοκρατοῦσα). Τὸ κεφάλι της εἶναι σκεπασμένο σεμνὰ καὶ σοβαρὰ μὲ τὸ μαφόριο, ἕνα φόρεμα φαρδὺ κι᾿ ἱερατικὸ σκοῦρο βυσσινί, ποὺ πέφτει στὸν ὦμο της ἁπλόχωρο, ἀφήνοντας νὰ φαίνεται μοναχὰ τὸ μακρουλὸ πρόσωπό της καὶ τὰ χέρια της. Ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ σκέπασμα φαίνεται μία στενὴ λουρίδα ἀπὸ τὸ δέσιμο τοῦ κεφαλιοῦ της ποὺ σφίγγει τὸ μέτωπό της καὶ ἀφίνει νὰ φανοῦνε μονάχα οἱ ἄκρες τῶν αὐτιῶν της. Τὸ μέτωπό της εἶναι σὰν μελαχροινὸ φίλντισι, ἁγνό, ἁπλὸ καὶ κατακάθαρο. Τὰ ματόφρυδά της εἶναι καμαρωτά, ζωηρὰ καὶ μακρυά, φτάνοντας ἴσαμε κοντὰ στ᾿ αὐτιά της, τὰ μάτια της ἀμυγδαλωτά, ἰσκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρὰ μὰ γλυκύτατα, μὲ τ᾿ ἀσπράδι καθαρὸ μὰ ἰσκιωμένο. Τὸ βλέμμα της εἶναι μελαγχολικὸ ἁπλό, ἴσιο, ἥσυχο, συμπαθητικό, ἀγαπητό, θλιμένο μὰ καὶ μαζὶ χαροποιό, αὐστηρὸ μὰ καὶ μαζὶ συμπονετικό, ἁγιώτατο, πνευματικό, ἀθῶο, σκεφτικό, ἄμωμο, ἐλπιδοφόρο, ὑπομονητικό, πρᾶο, σεμνώτατο, μακρυὰ ἀπὸ κάθε σαρκικὸν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικὸ τοῦ παραδείσου, βασιλικὸ καὶ ταπεινό, ἀνθρώπινο καὶ θεϊκό, ἄκακο, ἀδελφικό, εὐγενικό, ἐλεγκτικό, ἄγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερὸ γιὰ ὅσους ἔχουνε πονηροὺς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ἐρευνητικό, ἀπροσποίητο, ἡγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, ἀμετασάλευτο. Ἡ μύτη της εἶναι μακρυὰ καὶ στενή, μὲ μέτρο, ἰουδαϊκή, ἄσαρκη, μὲ λεπτὰ ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Τὸ στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνιμο, κλειστό, καθαρό, ἰσκιωμένο κατὰ τὸ μάγουλο, σὰν νὰ χαμογελᾶ ἐλαφρά. Τὸ πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ἀνεπιτήδευτο, ταπεινό. Τὸ μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, εὐωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμὸ μὲ μίαν ἐλαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ὁ λαιμός της γυρτὸς ταπεινά, σμίγει μὲ τὸ πηγούνι μ᾿ ἕνα ἁπαλὸ ἴσκιασμα ποὺ τὸ λέγανε οἱ παλαιοὶ γλυκασμό. Τὸ ὅλο πρόσωπό της εἶναι ἱερατικὸ καὶ θρησκευτικό, καὶ μαρτυρᾶ ἀρχαία φυλή. Τὰ ἄχραντα χέρια της εἶναι μικρά, στενὰ μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Μὲ τὸ ἀριστερὸ βαστᾶ τὸν Χριστό, καὶ τὸ δεξὶ τὄχει ἀκουμπισμένο σεμνὰ ἀπάνω στὸ στῆθος της, σὲ στάση παρακαλεστική, μὲ τὸ μεγάλο δάχτυλο μακρυὰ ἀπὸ τ᾿ ἄλλα. Στὰ πιὸ ἀρχαῖα εἰκονίσματα αὐτὸ τὸ χέρι εἶναι πιὸ ὄρθιο καὶ πιὸ ψηλά, κοντὰ στὸ λαιμό.

Ὁ πιὸ αὐστηρὸς τύπος τῆς Παναγίας εἶναι ἡ λεγόμενη Ὁδηγήτρια, ποὺ ἔχει ὄρθια τὴν κεφαλή της, ἔκφραση ἀπαθέστερη καὶ τὸ ὅλο σχῆμα της εἶναι πιὸ ἱερατικό. Ἐνῶ ἡ Γλυκοφιλοῦσα ἔχει τὸ κεφάλι της γυρτὸ κατὰ τὸ παιδί της, ποὺ τ᾿ ἀγκαλιάζει σφιχτότερα, κ᾿ ἡ ἔκφρασή της εἶναι πιὸ αἰσθηματική. Ἡ Πλατυτέρα παριστάνεται καθισμένη ἀπάνω στὸ θρόνο, αὐστηρὴ κι᾿ ἀλύγιστη, καὶ βαστᾶ τὸν Χριστὸ στὰ γόνατά της, ἀκουμπώντας τὅνα χέρι της στὸν ὦμο του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο βαστώντας τὸ πόδι του ἢ ἕνα μαντήλι.

Στὴν Ἑλλάδα, οἱ περισσότερες ἐκκλησιὲς τῆς Παναγίας γιορτάζουνε κατὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, δηλαδὴ στὶς 15 Αὐγούστου. Τὰ τροπάρια ποὺ ψέλνουνε σ᾿ αὐτὴ τὴ γιορτὴ εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἐξαίσια. Τὸ δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ εἶναι τὸ μονάχο τροπάρι ποὺ ψέλνεται μὲ τοὺς ὀχτὼ ἤχους, κάθε φράση κι᾿ ἄλλος ἦχος· ἀρχίζει ἀπὸ τὸν πρῶτον ἦχο καὶ τελειώνει πάλι στὸν πρῶτον.

Μὰ ὁλάκερη ἡ Ἑλλάδα δὲν ὑμνολογᾶ τὴν Παναγία μονάχα μὲ τοὺς ψαλτάδες καὶ μὲ τοὺς παπάδες στὶς ἐκκλησιές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ κάθε τί της, μὲ τὰ χωριά, μὲ τὰ βουνά, μὲ τὰ νησιά, ποὔχουνε τ᾿ ἁγιασμένο τ᾿ ὄνομά της. Τὰ καράβια βολτατζάρουνε στὴ δροσερὴ θάλασσα, ἀνοιχτὰ ἀπὸ τοὺς κάβους ποὖναι χτισμένα τὰ μοναστήρια της, ἔχοντας στὴ πρύμνη σκαλισμένο τ᾿ ἀγαπημένο καὶ προσκυνητὸ ὄνομά της. Ὅποιος ταξιδεύει στὰ ἑλληνικὰ νερά, σ᾿ ὅποιο μέρος κι᾿ ἂν βρεθεῖ τὴ μέρα τῆς Παναγίας, θὰν ἀκούσει ἀπ᾿ ἀνοιχτὰ τὶς καμπάνες ἀπάνω ἀπὸ τὸ πέλαγο. Ἄλλες ἔρχουνται ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὄρος ποὺ τὸ λένε Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἄλλες ἀπὸ τὴν Τῆνο ποὔχει τὸ ξακουστὸ παλάτι της, ἄλλες ἀπὸ τὴν Σαλαμίνα ποὺ γιορτάζει ἡ Φανερωμένη, ἄλλες ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη, ἀπὸ τὴν Παναγιὰ τῆς Ἁγιάσσος καὶ τῆς Πέτρας, ἄλλες ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τῆς Σίφνου, ἄλλες ἀπὸ τὴ Σκιάθο, ἄλλες ἀπὸ τὴ Νάξο, ἀπὸ κάθε νησί, ἀπὸ κάθε κάβο, ἀπὸ κάθε στεριά.

~~Φώτης Κόντογλου | Η χαρά των Χριστιανών~~

Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post

Λιβελούλα

 Αυτό που βλέπουμε δεν είναι παράθυρο βιτρό.

Είναι τα φτερά μίας λιβελούλας από πολύ κοντά.

Η φύση είναι εκπληκτική!

Φωτογραφία: Kelly Rebar 

Από: Art is fun και Φερμίνα

«Ὕμνος εἰς τήν ἐλευθερίαν». Διονύσιος Σολωμός

 

#Σαν_σήμερα, 4 Αυγούστου 1865, οι 24 πρώτες στροφές από το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού «Υμνος εις την ελευθερίαν» καθιερώνονται ως ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Έκτοτε οι δύο πρώτες συνοδεύουν την έπαρση και την υποστολή της ελληνικής σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες τελετές. Από το 1966 αποτελεί επίσης τον εθνικό ύμνο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

🔵 Το 1823, ο Επτανήσιος ποιητής Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε το ποίημα Ὕμνος εἰς τήν ἐλευθερίαν που αποτέλεσε έκτοτε τη σημαντικότερη ποιητική του σύνθεση και ταυτίστηκε με τη διαμόρφωση της νεοελληνικής συνείδησης. Το ποίημα, που ολοκληρώθηκε σε ένα μήνα, τυπώθηκε το 1825 στο τυπογραφείο του Μεσολογγίου από τον Δ. Μεσθενέα, με πεζή μετάφραση στα ιταλικά από τον Gaetano Grassetti. Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφόρησε  στο Παρίσι και στο Λονδίνο. 

🔵 Ο Σολωμός, μέσα από τις τετράστιχες στροφές του (158), προβάλλει με έντονο λυρισμό και παραστατικές εικόνες την προσπάθεια των Ελλήνων για ελευθερία και εξάρει τις ηρωικές πράξεις και τις θυσίες τους μέχρι τον Μάιο του 1823. Καταγγέλλει την ύπουλη πολιτική των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στον δίκαιο και ιερό χαρακτήρα της Επανάστασης, εμψυχώνει τους αγωνιστές και στηλιτεύει την καταστρεπτική, για την έκβαση του Αγώνα, διχόνοια ανάμεσά τους. 

🔵 Ο Ύμνος, που ενίσχυσε το φιλελληνικό κίνημα και έτυχε ευρύτατης διάδοσης, με πολλές μέχρι σήμερα μεταφράσεις, μελοποιήθηκε το 1828 από τον Κερκυραίο συνθέτη και προσωπικό φίλο του ποιητή, Νικόλαο Μάντζαρο. Το 1864, μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, με βασιλικό διάταγμα χαρακτηρίστηκε επίσημον εθνικόν άσμα ενώ ένα χρόνο αργότερα, οι 24 πρώτες στροφές καθιερώθηκαν ως εθνικός ύμνος.

📷 «Ὕμνος εἰς τήν ἐλευθερίαν». Διονύσιος Σολωμός, 1825. Μεσολόγγι: Δ. Μεσθενέως. Βιβλιοθήκη ΙΕΕΕ.

Πηγή: εθνικό Ιστορικό Μουσείο 

Φάροι

 

Έχουν μια ιδιαίτερη γοητεία οι Φάροι...

Η μοναξιά τους προκαλεί τη φαντασία...

και η ιστορία τους συχνά γίνεται θρύλος...

💚 Βασιλικός 💚

💚 Βασιλικός 💚

💚Ο βασιλικός ή αλλιώς βασιλιτσά, με το διαπεραστικό τού πιπεράτο άρωμα, θα πρέπει να ήταν μερικές δεκαετίες πριν, το φυτό που σηματοδοτούσε το ελληνικό καλοκαίρι, καθώς φούντωνε σε γλάστρες και παλιούς τενεκέδες, στις ασβεστωμένες αυλές των σπιτιών, που σταδιακά έδωσαν τη θέση τους σε άχαρες πολυκατοικίες. Είναι το ώκιμον, που περιγράφει λεπτομερέστατα ο Θεόφραστος στη «Φυτών ιστορία» του. Μια δικότυλη και ελαφρά χνουδωτή πόα της οικογένειας των χειλανθών ή λαμπιατών, άλλοτε μονοετής κι άλλοτε πολυετής, η οποία μόλις καταφέρνει να ξεπεράσει τα 60 εκατοστά ύψους.

💚Φυτό αρωματικό, αρτυματικό, μυριστικό, φαρμακευτικό, διακοσμητικό, που καλλιεργείται εύκολα αρκεί να βρει εύφορο χώμα (κοπριά) και να ποτίζεται συχνά το καλοκαίρι.

💚Βασιλικούς μπορείς να συναντήσεις πολλών ειδών, μικρόφυλλους, πλατύφυλλους, συμπαγείς, αραιοκλαδείς, ιόχροες. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως τα ευοσμότατα φύλλα του βασιλικού, ενώ διατηρούν το άρωμά τους μετά την αποξήρανση τους, όπως λέει και η λαϊκή μούσα «Βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρωδιά την έχει». Το άρωμα αυτό, είναι χαρακτηριστικά διαφορετικό και πιο πιπεράτο από το άρωμα των φρέσκων φύλλων.

💚Ο αγαπημένος μας βασιλικός θεωρείται από τα πιο ιερά φυτά και χρησιμοποιείται ως μυρωδικό στη μαγειρική. 

💚Οι χριστιανοί το ονομάζουν ευλογημένο φυτό γιατί η Ιερά Παράδοση αναφέρει ότι η Αγία Ελένη ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό από το άρωμα του βασιλικού που φύτρωσε στο μέρος που ήταν θαμμένος, γι’ αυτό ονομάζεται και σταυρολούλουδο. Χρησιμοποιείται από την εκκλησία στην τελετή του αγιασμού. 

💚Ο βασιλικός συμβολίζει την αγάπη, τον εξορκισμό, τον πλούτο και την προστασία. Φύτεψε βασιλικούς για να έρχονται λεφτά.

💚💚💚💚💚💚💚💚💚

🌺🌺🌺

 

Κι’ απ’ όλα αυτά τα ονείρατα κι’ από τους πόθους όλους

Εφύτρωσε έναν Αύγουστο, σαν, παραδείσου κρίνος,

Που εγιόμωσε όλαις ταις καρδιαίς απ’ τη μοσχοβολιά του.

Την είδε ο ήλιος την αυγή που πρόβαλλε’ς τήν πλάση

Κ’ έσκυψε και την φίλησε, κι’ απ’ το φιλί του εκείνο

Έβαψαν τα μαλλάκια της χρυσά, γιομάτα λάμψη.

~~Κώστας Κρυστάλλης~~

Η αγάπη είναι...

 

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ...

Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας. Μα μόλις φύγει, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξέ με προσεκτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο.

Εκείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. Γιατί τώρα σ’ τα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω. Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις, θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δεν σ’ τα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;

~~ Μενέλαος Λουντέμης~~

«Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους» 

Αύγουστος🌻

 

Ο μήνας της αφθονίας και της ξενοιασιάς για τον άνθρωπο ήταν ο Αύγουστος. Από την αρχαιότητα θεωρείτο μήνας διακοπών και ταξιδιών. Μάλιστα ο Ησίοδος συμβουλεύει πως ο Αύγουστος είναι καλοτάξιδος στις θάλασσες, αφού οι άνεμοί του είναι καλοί για τα πανιά.

Τον Αύγουστο τον αγάπησαν οι άνθρωποι γιατί οι δουλειές λιγόστευαν και η φύση ήταν ήπια και γλυκιά.

Είναι ίσως ο μήνας, που τραγουδήθηκε περισσότερο από όλους τους άλλους για την ελευθερία που δίνει στον άνθρωπο.

Αύγουστε καλέ μου μήνα, να' σουν δυο φορές το χρόνο.!

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ... Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του έρωτα..

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ...

Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του έρωτα..

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά 

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε

πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε 

απ' την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε

κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν' ανάψουμε 

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά!!!!

Τα σπουργίτια του Δεκαπενταύγουστου

 

-Έλα ρε μάνα τώρα, που νηστεύουν τα σπουργίτια τον 15αύγουστο ...ΚΙ ΌΜΩΣ.. 

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι του Ιούνη του 2019 . Είπα να πάω να δω λίγο τη μάνα μου. 

Την είδα να κρατά ένα δισκάκι με δυο φέτες βρεγμένο ψωμί. Προχωρούσε αργά με μικρά βήματα στην αυλή του σπιτιού μας . Απίθωσε με τρεμάμενα χέρια το ψωμί στον φούρνο. 

Μα τι έκανε ;

Απρόσμενα ένα σμήνος σπουργίτια κατέβηκαν από το πουθενά κι άρχισαν χαρούμενα να τσιμπολογούν τα βρεγμένα ψιχουλάκια . Τραγουδούσαν , πετάριζαν με τα μικρά τους φτεράκια, χοροπηδούσαν εδώ κι εκεί . 

Ήταν ένα πανέμορφο θέαμα . Φιλονικούσαν , σπρώχνονταν να χωρέσουν στη στέγη του φούρνου , κελαηδούσαν μες την τρελή χαρά. 

Ήταν τρισευτυχισμένα .

-Τα καημένα σχολίασε η γριά μάνα μου . 

Εδώ και χρόνια , τα ταΐζω κάθε μεσημέρι . 

Πεινούν κι αυτά . 

Δεν βρίσκουν εύκολα φαγητό. 

Κοίταξέ τα για λίγα ψίχουλα πόση χαρά νιώθουν, άκου τι ωραία κελαηδούν , ευχαριστούν τον Θεό για το λιγοστό ψωμάκι , δοξολογούν τον Πλάστη τους …

Έμεινα άφωνη να τα κοιτάζω . 

Την μάνα μου την καλόψυχη , την σπλαχνική , που συμπόνεσε ακόμη και τα σπουργίτια. 

Εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να ταΐσω τα σπουργίτια και μάλιστα επί σταθερής βάσης . 

Ναι, να φροντίσουμε αδέσποτα σκυλιά γατιά , λίγα ψίχουλα τον χειμώνα , αλλά κάτι τέτοιο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου . 

Σκέφτηκα για πολλοστή φορά ότι την αξιοσύνη της μάνας μας δεν μπορέσαμε να την φτάσουμε ποτέ κανένα της παιδί …

Τα σπουργίτια συνέχισαν τον χορό και το τραγούδι στον φούρνο της μικρής μας αυλής, που χώρεσε αλήθεια τόσες όμορφες στιγμές, τόσες οικογενειακές χαρές ! 

Τώρα τα πουλιά πέταξαν μακριά απ΄ τη φωλιά , έκτισαν τις δικές τους φωλιές . 

Όμως το τραγούδι δεν σταμάτησε ποτέ , γιατί τώρα το πατρικό μου σπίτι φιλοξενεί άλλα πουλιά, τα σπουργίτια της γειτονιάς !

Παρατήρησα ένα σπουργίτι. 

Στεκόταν φρουρός στα κεραμίδια του σπιτιού, καθώς τα άλλα σπουργιτάκια γλεντούσαν τρώγοντας. 

Κοίτα τώρα σοφία και οργάνωση αν και πουλιά , σκέφτηκα , έχουν και φρουρό ασφαλείας !

Είπα στα εγγόνια μου , το και το.

Να πάμε να τα γυρίσω βίντεο , είπε ένας εγγονός μου.

Χαμογέλασα. 

Άλλη γενιά, άλλα έθιμα . 

Να πάμε μια μέρα …

Οι μέρες πέρασαν , σβήστηκαν στο πέρασμα του χρόνου .

Αρχές Αυγούστου η μάνα μας αρρώστησε . 

Βεβαίως θυμηθήκαμε τα σπουργίτια της . 

Επί το έργον. 

Το καθήκον μας καλεί .

Έτσι ακριβώς όπως έκανε κι εκείνη πριν πέσει στο κρεβάτι. Βάλαμε ψωμί στον φούρνο ξανά και ξανά … και πάλι και αύριο και μεθαύριο…όμως τα σπουργίτια δεν ματαφάνηκαν. 

Τα περιμέναμε . Λέγαμε . 

Σήμερα δεν μπορεί , θα έρθουν να φάνε . Έχει τόσες μέρες που…

Στις 11 Αυγούστου η μάνα μας ζήτησε να την καθίσουμε λίγο στην αυλή. 

Καθίσαμε τα αδέλφια δίπλα της . 

Όπως τον παλιό καλό καιρό που καθόμασταν παιδάκια στην ποδιά της να μας πει παραμύθια . 

Θυμηθήκαμε τα σπουργίτια . 

Σχολιάσαμε : 

Ακόμη και τα σπουργίτια κατάλαβαν ότι η μαστόρισσα τους αρρώστησε γιατί δεν έρχονται πια , αν και καθημερινά βάζουμε ψωμί.

Η μάνα μας κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της .

– Όχι, δεν είναι γι αυτό που δεν έρχονται, λάθος κάνετε .

-Εμ γιατί;

- Είναι δεκαπενταύγουστος , μεγάλη νηστεία. Τα σπουργίτια δεν τρώνε …

-Έλα ρε μάνα τώρα που… Γελάσαμε αυθόρμητα . Απίστευτα πράγματα. Τι λες τώρα;

-Σωστά σας λέω . Έτσι είναι . Τα σπουργίτια νηστεύουν.

-Έλα τώρα ρε μάνα , αντέτεινα , πώς ξέρουν τώρα τα πουλιά ότι είναι δεκαπενταύγουστος και θα πρέπει να νηστέψουν;

-Είναι πολύ έξυπνα πουλιά , έχουν χάρισμα από τον Θεό.

Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο χαμογελώντας, ως συνένοχοι. 

Ναι τώρα που…

Η μάνα μας κατάλαβε τη σκέψη μας . Πω πω.

-Να σας το αποδείξω για να πειστείτε .

Ξαναγέλασα. 

Θυμήθηκα τα Μαθηματικά στο Δημοτικό της γενιάς μου , στο Δημόσιο σχολείο της αριστείας , που στην Τρίτη Δημοτικού μας μάθαιναν αυτή την βασική αρχή : 

Τα δεδομένα, το ζητούμενο, η απόδειξη . 

Να τώρα η μάνα μου που μόνη της θέτει επί τάπητος την απόδειξη.

Ήλθε ακόμη στο μυαλό μου μια χρονιά, που όντας νεαρή δασκάλα πήγα στο χωριό καταγωγής της μάνας μου να δουλέψω στις εκλογές. 

Με πλησίασε ο μουκτάρης του χωριού , παλιός συμμαθητής της μάνας μου . 

Μου τόνισε πόσο έξυπνη μαθήτρια ήταν ειδικά στα Μαθηματικά. 

Τόσο, που πηδώντας από τάξη σε τάξη , σε τρία χρόνια τελείωσε την Ε΄ Δημοτικού ! 

Ήταν οι χρυσοί καιροί που τα προικισμένα παιδιά άνοιγαν τον δρόμο ! 

Και τότε , ο παππούς την έβγαλε από το σχολείο , για να βοηθά στα χωράφια . 

Τρεις μήνες τον θερμοπαρακαλούσε ο δάσκαλος να στείλει το παιδί πίσω στο σχολείο… 

Η μάνα μας, ποτέ δεν μας είπε αυτή την ιστορία .

Να την τώρα τη μάνα μας με το τετράγωνο μυαλό που θα μας το αποδείξει κιόλας . 

Χαμογελάσαμε ξανά σαν άπιστος Θωμάς . 

Αν είναι δυνατόν τώρα τα σπουργίτια να νηστεύουν για τον δεκαπενταύγουστο.

Κοιτάξτε ξανάπε η μάνα μας ήρεμα , γαλήνια , με μισοσβησμένη φωνή : 

Θα το δείτε . 

Τα σπουργίτια θα ξανάρθουν στο σπίτι μας στις 15 Αυγούστου , που τελειώνει η νηστεία . 

Θα΄ρθουν για το τραπέζι του Δεκαπενταυγούστου , πρόσθεσε χαμογελώντας .

Κλείσαμε το στόμα μας , τα παιδιά της , οι «πολύξεροι» εκπαιδευτικοί . 

Να το πιστέψουμε ; 

Μα είναι δυνατόν;

Θυμήθηκα μια ιστορία που διάβασα για τον Γέροντα Παΐσιο , που έμενε νηστικός σχεδόν όλο τον δεκαπενταύγουστο , τιμώντας έτσι τη μνήμη της Παναγίας . 

Τόσο μεγάλη νηστεία είναι .

-Ναι , είπε ξανά η μάνα μας . 

Τόσο μεγάλη νηστεία είναι . 

Για την Παναγία μας .

Τ΄ ασημένια της μαλλιά, το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, τα ροζιασμένα της χέρια , η σοφία των 90 της χρόνων , οι πικρές εμπειρίες της χηρείας από τη νιότη της , το ξεκάθαρο βλέμμα της, η γαλήνια μορφή της , δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε άλλο .

Είναι τόσο σίγουρη γι αυτό που λέει . 

Κι άλλο τόσο εμείς ότι δεν είναι δυνατόν να… όμως δεν τολμούμε να συνεχίσουμε άλλο. Σεβόμαστε τη μάνα μας. 

Είναι άρρωστη. 

Φεύγει; Πλήρης ημερών . 

Μια θλίψη μας πλακώνει.

Πού είναι κι αυτά τα σπουργίτια να μας δώσουν λίγη χαρά ; 

Πού χάθηκαν ;

Οι μέρες πέρασαν ξανά. Το ψωμί στον φούρνο δεν έλειψε . Περίμενε κι αυτό τους πεινασμένους φτερωτούς φίλους της γειτονιάς . Όμως τα σπουργίτια δεν πάτησαν το πόδι τους .

Ξημέρωσε Δεκαπενταύγουστος . 

Κατά το μεσημέρι τα σπουργιτάκια άρχισαν να καταφθάνουν το ένα πίσω από το άλλο στον φούρνο της μάνας μας . 

Η μικρή μας αυλή γέμισε κελαηδήματα , τραγούδια και χαρές . Μα ήταν δυνατόν; 

Σωστά έβλεπαν τα μάτια μας ;

– Να τα , είπε η μάνα μας χαμογελώντας. 

Ήλθαν για το τραπέζι του δεκαπενταυγούστου, μετά από τόση νηστεία για την Παναγία μας . 

Είδατε που σας έλεγα ;

Βάλτε ψωμί για τα πουλιά !

Τα σπουργίτια του Δεκαπενταυγούστου φτερούγιζαν όλο χαρά με τα μικρά τους φτεράκια , τσιμπολογούσαν το φτωχικό τους φαγητό και δοξολογούσαν ευχαριστώντας τον Πλάστη τους.

Γλεντούσαν για τη ζωή, για το ψωμί, τιμούσαν την Παναγία μας κι ευχαριστούσαν τη γριά μάνα μας για το τραπέζι του δεκαπενταυγούστου !

Λουκία Βουργία  – Δημητριάδου

Καλή Παναγιά!!!!

Πηγή: Η Ποίησις Εντός Μας post